Annyong An Sheela,
Ik lees je laatste brief, nog eens en nog eens…en ik voel mijn hart krimpen: geen geboortedatum, niet weten hoe oud je bent, geen geboorteplaats, je eigen naam niet (kunnen) kennen, geen lead naar je ouders,… als ik eerlijk ben, kan ik me niet voorstellen hoe dat moet voelen. Je draagt het zo dapper en zet doelbewust de stappen richting jezelf, in alle betekenissen van het woord.

Ik ben nu bijna een week terug uit Korea. Voor de 1e keer bezocht ik samen met mijn gezin mijn geboorteland, iets waar ik een jaar intens naar uitkeek maar wat er door de quarantainemaatregelen niet van leek te komen. Voor vertrek beleefde ik een aantal ellendige weken nadat mijn moeder en mijn zussen hadden aangegeven dat ze ons niet wilden zien als we in Korea zouden zijn. Je zat naast mij in de auto toen ik het bericht van 1 van mijn zussen las om dat te melden, ik had zoveel verdriet toen.
Mensen vragen dikwijls hoe dat mogelijk is. Ik kan hierover alleen maar zeggen dat het zo complex is en blijft. De impact van het verliezen van een kind aan adoptie is ook in de 1e families gigantisch, voor de moeders een trauma dat ze meedragen waarbij schuld en schaamte nooit ver weg zijn. Om je kind terug te vinden en dan opnieuw moeten zien vertrekken, blijkt vaak te pijnlijk waardoor dynamieken van aantrekken/afstoten, verlangen/afwijzen, kwetsen/gekwetst worden het contact in de weg staan. Het is dus niet zo simpel te stellen dat ouders hun kind niet ‘willen’ zien.

Met enkel een ontmoeting met mijn broer in het vooruitzicht vertrokken we voor wat een gezinsvakantie zou worden om kennis te maken met Korea, ook voor mij, want vorige keer zat ik het grootste deel van mijn verblijf daar in quarantaine bij mijn ouders en kreeg ik weinig mee van het land zelf.
Gemengde gevoelens had ik de eerste dagen: blij, enthousiast, vervuld,…om in Korea te zijn samen met mijn gezin en te zien hoe de kinderen daar konden zijn, maar anderzijds verdrietig en gekwetst omdat ik mijn ouders en zussen niet zou zien.
Mijn oudste zus zette de rollercoaster in gang na enkele dagen door te sturen dat ze toch wilde afspreken. Onverwacht en in snel tempo volgden ook mijn andere zus en mijn ouders. We veranderden onze plannen, boekten vluchten om en veranderden hotels om er zoveel mogelijk uit te halen. Ondanks de blijdschap bleef het dubbel voelen: het springen om ons aan te passen aan hun verwachtingen en wat in de weken ervoor gekwetst werd, bleek niet onmiddellijk terug hersteld van mijn kant. Mijn ouders waren bijna volledig gefocust op de kinderen, pijnlijk voor mij en overweldigend voor hen. We hadden wel wat dagen nodig om hier meer evenwicht te vinden, al vonden we het voor mijn gevoel nooit echt.

Ze kookte voor ons, wat ik zalig vond. Voor mij persoonlijk komt er niks dichter bij een thuisgevoel dan een zelfgemaakte maaltijd van mijn moeder. Dat heeft mij heel goed gedaan.
Weet je wat echt heel gek is (en ik weet dat jij weet hoé gek precies)?! Ik heb sinds ik terug ben nog geen hongergevoel gehad. Ik kan wel eten…maar minder en ik heb dus ook nog geen honger gevoeld…alsof ik even voldoende gevoed ben, in meerdere betekenissen van het woord.

Weer terug, ben ik weer snel op de trein van het dagelijks leven gesprongen. Dag 2 en 3 na aankomst spendeerde ik met andere geadopteerden, op de AFC Vrouwendag en op een dag met systemische workshops. Wat op voorhand een wat lastige timing leek, bleek voor mij de ideale zachte landing.
Dat ik tijdens mijn verblijf in Korea al boekte om in oktober terug te gaan, is zeker iets wat me ook helpt om hier nu gewoon te kunnen zijn 🙂

En jij? Hoe gaat het met jou? Ik ben benieuwd hoe jouw reis verder indaalt, volgens mij blijft er heel wat bewegen.
Afgelopen week vond ook een historisch moment plaats in adoptieland. Wil je daar iets meer over vertellen? Anders doe ik het volgende keer 🙂 Ik ben superfier op de bijdrage die je daaraan hebt geleverd, het zal van betekenis zijn voor velen, dankjewel hiervoor.

De uitgebreide versie over onze reis naar Korea en de ontmoetingen met mijn familie zijn te lezen op http://www.renate-in-korea.be

Namaste Renate,

Na lang stilzijgen ben ik er weer! Dank je wel voor je laatste briefje.

Momenteel ben je in Seoul, ik volg je avonturen op de voet. Enkele weken geleden zat ik zelf in India, en toen volgde jij mijn avonturen. Wat een intense periode beleef jij nu, en ook mijn verblijf in India was best uitdagend. Het is zo bijzonder om te beseffen dat onze gevoelens en ervaringen toch deels bij elkaar aansluiten.

Als ik terugdenk aan een jaar geleden: toen leerden we elkaar pas kennen. Wat ik interessant vond bij ons eerste contact was je rust die je uitstraalde, en ook je manier van zaken benoemen. Maar vooral de sympathie en het feit dat we beiden aan het begin stonden van een ongelooflijk boeiend proces: tot onszelf komen. En als ik kijk waar we nu staan: Oh my God, wat een traject hebben we beiden afgelegd en ‘doorworsteld’. Ik ben nog steeds zoekende naar mijn familie, en jij zoekende naar een plek in de familie die je vorig jaar voor het eerst ontmoette.

Mijn verblijf in India heeft me iets ‘completer’ gemaakt, ondanks de perikelen die ik bij mijn vertrek te verwerken kreeg. Ik heb immers last gehad in de luchthaven: 2 vluchten die ruim te laat vertrokken, en spurten om mijn laatste connectie te halen. Ook jouw vertrek was op z’n zachtst gezegd met de nodige stress verlopen. Ligt het aan de luchtvaartmaatschappij, of zijn wij gewoon ook spiritueel geconnecteerd?

Ter plaatse kon ik mijn focus bij mezelf leggen en bij mijn zoektocht naar mijn verleden. Ik ontdekte dat mijn gegevens over mijn verleden er heel anders uitzien dan wat er in mijn officieel adoptiedossier vermeld staat. Dat was een stormachtige vaststelling zoals je het aangaf in je laatste brief aan mij. En dat blijft nu nog nazinderen: geen geboortedatum en dus geen juiste leeftijd (begrijp een marge van minimum 1,5 jaar, goochelen met de leeftijd van baby’s was best een gangbare praktijk), geen specifieke geboorteplaats, geen volledige naam van mijn moeder, geen spoor van mijn vader, geen juiste naam voor mezelf, en een serieuze som geld die mijn ouders neertelden voor mijn adoptie. Ik was van mijn melk maar ik heb me in mijn zoektocht geconcentreerd op het écht connecteren met de cultuur: praten met Christenen, communiceren met Hindu’s, hen uitleggen wat adoptie voor mij betekent, maar ook wat er bij internationale adoptie kan mislopen. Die bewustwording vraagt tijd, maar ik heb toch een aantal mensen wat inzicht kunnen bijbrengen. En zij die mij verder helpen, ja dat zijn voor mij graantjes die ik geplant heb, en ik hoop dat die hulp zal uitgroeien tot iets moois en positiefs. Ik zal nooit meer de ontmoeting met Lucky vergeten, de dame die me herkende in het kindertehuis (zie www.ansheela.be). Ik zie nog steeds de Ganges (heilige rivier) voor mijn ogen kabbelen, bij de ondergaande zon, een herinnering die voor altijd zal gelinkt zijn met mijn bestie Anne-Michèle waarvan ik afscheid moest nemen in februari. Ik voel nog steeds het moment dat ik bij een andere rivier stond die ik ook in mijn dromen mocht ontdekken: de Gandak-rivier betekent symbolisch heel veel voor mij. En de ontmoeting van verschillende interessante persoonlijkheden blijven me bij. Toen ik thuiskwam had ik tijd nodig om hier weer te aarden. De wensen van mijn innerlijk kind strookten niet met de realiteit en verplichtingen die ik hier in België heb. Deze evenwichtsoefening nam een tiental dagen in beslag. Ook terug gaan werken na mijn afwezigheid was best een hele opgave. Ik was letterlijk ziek: misselijk, hoofdpijn en buikkrampen. Mijn systeem was er niet klaar voor, maar mentaal heb ik me erover ‘gehesen’. Nu verloopt het allemaal vrij vlot. En ik voel dat de spanning die ik jarenlang had opgeslagen in mijn lichaam, nu deels wegebt. Ik voel me beter, meer gebalanceerd en durf mijn angsten en emoties aankijken, zonder weg te kruipen en ze te blijven onderdrukken. Er is weer een beschermings- en verstoplaagje verwijderd. Dat is een overwinning op zich. En ja hoor, ik, de sunshine, straal als nooit tevoren.

En bij jou? Hoe verlopen de zaken bij jou? Ik las dat je flexibiliteit op de proef gesteld wordt in Seoul. En dat je familie je uiteindelijk toch wel wilt ontmoeten na een ganse periode zonder nieuws. Ik sta soms versteld van hoe goed geadopteerden zich blijven aanpassen, zelfs na tal van cursussen, we zijn er écht gedreven in! Maar in dit geval zijn het ook je familieleden ter plaatse die niet altijd goed weten hoe ze de zaken best aanpakken. Het is pijnlijk om dit effect van (internationale) adoptie te voelen.

Maar weet je, misschien is het een optie, zelfs naar de toekomst toe, om te kijken naar onze ervaringen als een boeiend traject, met nog boeiendere ontdekkingen en met de boeiendste adoptie-blog-vriendschap allertijden 😉.

Ik stuur je veel knuffels, power-woman!

Liefs,

An Sheela

Dag lieve An Sheela,
Het is stil op onze blog merk ik, ik ben met veel dingen bezig en heb het (nog steeds) druk, jij maakt een loodzware periode door, waar het verder niet aan mij is om over te schrijven.
Stilte, bij verdriet en pijn blijven en dit laten zijn, kunnen waardevoller zijn dan woorden, dus ik wil je gewoon een hart onder de riem steken, voor wat was, voor wat is, voor wat nog komt.

Wat ik nog wel kwijt wil, is dat ik ondertussen ook tickets geboekt heb om met mijn gezin naar Korea te gaan binnenkort. Ik schrijf hierover op http://www.renate-in-korea-.be
Voor veel medegeadopteerden duurt het ondertussen al veel te lang voordat ze terug naar hun geboorteland (en familie) kunnen afreizen, ook bij mij was het verlangen (te) groot en moet alles wijken om te kunnen gaan. Na bijna een jaar wachten, komt het toch nog snel en bijna onverwacht en moeten we in 7 haasten allerlei dingen regelen en plannen. Anderzijds tel ik af en is elke dag er bijna 1 te veel.
De schaduw die over mijn enthousiasme ligt, is de vraag of mijn moeder ons zal willen zien, of ze mijn kinderen zal willen ontmoeten. Momenteel is het antwoord nee en dat doet me zo mogelijk nog meer pijn dan dat ze mijzelf niet kan zien. Maar los daarvan willen we als gezin graag daar zijn, Korea ervaren, het eten proeven,… daar wacht ik al veel te lang op, al zo een 37 jaar.

Ik zie jou volgende week voor de opnames van onze 2e podcastaflevering en een dikke knuffel!
Liefs,
Renate

Dag lieve An Sheela,
Hier ben ik dan met een kort briefje terug, ik vond inderdaad niet eerder de tijd om terug te schrijven. Tot niet zo lang geleden zou ik mezelf in 1000 bochten hebben gewrongen om dit toch te doen en me heel schuldig gevoeld hebben dat het zo lang geduurd heeft. Ik ben blij te kunnen typen dat dit nu niet het geval was/is 🙂
Ik wil je heel veel steun en medeleven sturen in deze zware periode voor jou, er ligt zoveel op je bord…ik maak me soms zorgen over hoe je dit allemaal kan dragen, ik weet dat je een overlever bent, maar zelfs voor overlevers kan de emmer soms te vol zitten.

Ik vind het dan ook heel lief en attent dat je toch nog de tijd maakt en de moeite neemt om mij te volgen, ik neem je complimenten en felicitaties graag in ontvangst. In navolging van mijn systemische opleiding kon ik samen met de mensen van Adoptee & foster care en Steunpunt adoptie afgelopen weekend een opstellingsdag organiseren, voor en door geadopteerden, ik ben er heel fier op dat ik zo een mooi aanbod in Vlaanderen heb mogen introduceren.

Als je iets doet, zegt of onderneemt rond adoptie kom je altijd in aanraking met een hele mengeling aan reacties en emoties van andere mensen. Vaak zijn dat warme reacties, zoals na onze 1e podcast. Het heeft me aangenaam verrast om te merken uit welke uiteenlopende hoeken hier interesse voor was, hopelijk nemen mensen eruit mee wat dienend kan zijn voor hen en andere geadopteerden.
Ook op mijn passage in Iedereen beroemd heb ik vanuit diverse hoeken warme en bemoedigende reacties gekregen. Uiteraard lieten ook de reacties over ‘te weinig dankbaarheid’ niet op zich wachten en was er een adoptiemoeder die zich diep gekwetst voelde door mijn persoonlijke getuigenis.

Ondanks de steunende berichten heb ik toch een lastige en emotionele week achter de rug. De dag na de uitzending had ik opleiding, een dag over Rouw en verlies. De lesgeefster was zeer empathisch wat betreft het verlies dat geadopteerden hebben geleden, in combinatie met sommige opmerkingen op sociale media maakte dit dat ik eigenlijk heel de dag verdriet voelde en moest huilen.
De grootste trigger kwam echter de dag erna pas, iemand die mij kent van toen ik nog puber was stuurde me een enorm rakend berichtje, over wat mijn zus en ik allemaal deden om mijn adoptiemoeder gelukkig te maken maar dat dit nooit gelukt is en hoe moeilijk dit moet zijn (geweest) voor ons. Ik was in 1 klap terug 4 jaar, 7 jaar, 11 jaar, 15 jaar, 18 jaar, 23 jaar, 27 jaar, 34 jaar,… en werd overspoeld door emoties en herinneringen: ja wij hebben het onmogelijke proberen te doen, daar heel veel voor opgeofferd en geïncasseerd, ten koste van onszelf, en elke keer het deksel op onze neus gekregen. Ik kan een boek vullen met gebeurtenissen die wij nooit hadden mogen meemaken, ik kan nu voelen hoe erg en zwaar dat was.
Het is wraakroepend dat ik zoveel (ook recentere) verhalen ken van geadopteerden die helemaal niet goed en warm terecht kwamen.
Er zijn ook massa’s ‘slechte’ verhalen: van ‘gewoon weinig liefde’ tot gruwelijk, mensonterend en traumatiserend, mag dat ook nog gezegd worden?
En de mensen die het nodig vinden om ons te wijzen op dankbaarheid? Ze weten niet waar ze het over hebben…

Dus daar zat/zit ik de laatste dagen, daar waar ik mijn gevoel tegenover mijn adoptieouders volledig kwijt was de afgelopen periode, voel ik hen opnieuw heel scherp, lastig, maar het hoort ook bij wie ik ben.
Op je vraag over hoe ik omga met het overlijden van mijn adoptieouders kan ik, als ik heel eerlijk ben, alleen maar zeggen: ik heb veel verdriet over wat nooit was, wat had moeten zijn, wat had kunnen zijn, maar wat nooit kwam. Hun overlijden was de enige mogelijkheid voor mij om te worden wie ik ben. Misschien zullen mensen vinden dat dit hard is van mij, maar ik vind het vooral erg voor mezelf momenteel, dat dit is hoe het moest lopen voordat ik mezelf kon zijn.

Ik heb heel erg getwijfeld om dit te schrijven, ik had het uitgebreider gedaan, een deel gewist,…angst voor het oordeel dat mensen zouden hebben over mij, schrik dat ze niet tussen de lijnen zullen kunnen lezen dat het echt niet ok was bij ons thuis (dat ik niet gratuit zuur of verbitterd ben) en de loyaliteit die er ook bij mij nog zo snel in schiet, ook al zullen ze het nooit meer lezen en ook al ben ik er rationeel helemaal uit dat ik hen niets verschuldigd ben, integendeel, het is eerder ondanks dan dankzij hen dat ik ben geworden wie ik ben.
Mijn kindsdeel en mijn volwassen deel liggen met elkaar in de clinch. Mijn lijf is verkrampt en ik voel me misselijk.
Hoe ga jij om met die gevoelens van loyaliteit?

Het is even stil aan jouw kant, ik begrijp daaruit dat je het druk hebt. Dat is helemaal niet erg!

Toch heb ik nood om je al een nieuwe brief te sturen, gewoon omdat de dagen zo snel voorbijvliegen en omdat ik het één en ander wil delen.

Ten eerste heb ik je deze week op TV gezien in Iedereen Beroemd. Je bent ondertussen beroemd in de adoptiewereld hier in België maar ook over de grenzen heen. Ik vond je reportage zo puur, echt en helemaal jou. Daaruit straalt een soort van kracht die ik enorm bewonder. Echt chapeau!

Ten tweede wil ik je ook feliciteren voor je afgerond traject bij AFC. Je bent nu een volwaardig AFC-coach, een prachtige prestatie! Diep vanbinnen hoop ik mijn opleiding ook nog te kunnen afwerken want deel 1 van het traject hebben we immers samen doorlopen. Ik ben bewust niet met deel 2 verdergegaan omdat ik nog heel wat op mijn bord had. Dat bord zou ik eerst graag wat leger willen. Mijn zoektocht naar mijn achtergrond zal hopelijk wat antwoorden brengen waardoor mijn bord inderdaad wat minder vol zal liggen.

In deze brief wil ik het ook even over mezelf hebben. Na de verjaardag van mijn overleden vader was het vorige week ook de herinnering dag aan zijn overlijden. Ik kon er dankzij een gedicht van “Liz Is More” goed mee omgaan, maar ik had het vooral moeilijk met de ziekte van mijn beste vriendin. Ze is in een fase beland waarbij behandelingen misschien geen effect meer zullen hebben. Dat nieuws sloeg als een bom in. Ik werd op de herinnering dag van mijn vaders overlijden terug gekatapulteerd naar Intensieve Zorgen waar hij toen zijn laatste adem uitblies. Het was alsof ik het traumatische afscheid opnieuw beleefde. Ik heb verschillende dagen nodig gehad om te bekomen. Waarom benoem ik het afscheid van mijn vader als traumatisch? Dat leg ik je even uit: Mijn vader was zwaar ziek en moest een hartoperatie ondergaan, die operatie was niet gelukt en hij is op Intensive Care terecht gekomen. Die dienst heeft hij niet meer kunnen verlaten. Ik ben heel moedig nog regelmatig op bezoek geweest, maar al die draadjes en kabeltjes en biepjes deden mijn hart in elkaar krimpen. Op een dag kwam het verschrikkelijke telefoontje: dat de machines moesten uitgeschakeld worden omdat er geen hoop meer was. Ik was niet voorbereid op dit afscheid, en al zeker niet in deze omstandigheden. Voor de tweede keer in mijn leven een ouder verliezen, dat kwam stevig binnen, al besefte ik toen niet waarom ik daar zo extreem onder leed. Het feit dat ik afgestaan was, stak toen de kop op, dat inzicht heb ik nu wel.

Toen ik vorige week het slechte nieuws van mijn beste vriendin kreeg, ging mijn lichaam direct in angstmodus: ik wilde wegvluchten van alles want er zal weer iemand mij verlaten, iemand die mij zó nauw aan het hart ligt. Mijn verlatingsangst speelde weer de kop op. En hoe! Gelukkig ben ik omringd door mensen die me steunen, en die aanvoelen wat ik in deze situatie nodig heb. Ik begrijp zelf ook beter hoe mijn lichaam reageert omdat ik ernaar leer luisteren. Mensen komen naar me toe want ik had de kracht niet om iedereen zelf op te bellen. Tranen hebben gevloeid en zullen nog vloeien. Ondertussen heb ik het één en ander opgezocht rond palliatieve zorgen. Wat zonde toch dat mensen over de dood zo weinig spreken. Alsof naast de adoptie gerelateerde gevoelens ook de emoties rond de dood en de voorbereiding erop taboe is. Na de dood van mijn vader had ik niet het gevoel dat ik hulp nodig had, want ik dopte toch zelf mijn boontjes? Dankzij verschillende gesprekken die ik de laatste week voerde heb ik het gevoel dat ik het beste uit 2 werelden kan meepikken: mijn Belgische leventje en mijn Indische achtergrond met de bijhorende spiritualiteit zal hopelijk leiden tot een hoopvolle cocktail aan inzichten waarin ik mijn evenwicht kan vinden in deze moeilijke periode.  Ik wens de mensen rondom mij te bedanken voor hun begrip maar ook voor de tijd die ze mij gunnen om hierin te evolueren. Ik ben deze week eveneens tot het besef gekomen dat ik de kracht heb om mijn leven verder te beleven, zonder het gevoel te moeten hebben van overleven. Want dankzij de nieuwe inzichten die mensen op mijn pad tonen, kan ik alleen maar zeggen dat ik me vollediger ga voelen. Met dit hoopvol bericht sluit ik ‘mijn briefje’ af, Renate.

Tot schrijfs,

An Sheela

Het is al even geleden dat ik je nog via brief contacteerde. Hoe gaat het met jou? Hoe heb je 2022 ingezet?

Er zijn ondertussen zoveel dingen gebeurd. Ik vond het heel spannend maar ook wel ontzettend interessant om onze podcast op te nemen. Er zijn hier al verschillende reacties binnen gekomen, heel vaak positief. Bij jou ook?

Naast de podcast ben ik ook naar de Kamer van Volksvertegenwoordigers geweest. Vol spanning, want een aanvraag voor een resolutie tegen illegale adopties werd vorig jaar in juni ingediend via volksvertegenwoordiger Michel De Maegd (MR). Op 19 januari werd deze resolutie voorgesteld voor de Kamer. Meneer De Maegd heeft dit met zoveel overtuiging gedaan, dat ik stond te trillen op mijn benen. Tranen van opluchting kwamen op toen ik vernam dat er hoorzittingen op federaal niveau mogelijk zouden worden. De aanhouder ‘wint’ zegt men, maar ik zie deze stap nog niet als een overwinning, wel als een stapje in de goede richting. Want zeg nu zelf: iedereen is toch tegen illegale adopties! In het verleden zijn er veel te veel fouten gemaakt, fouten vanuit het zendende land werden door de Belgische staat gewoonweg goedgekeurd. Gelukkig zijn de regels verstrengd maar er is nog ruimte voor verbetering.

Vandaag was er een speciale rechtszaak in Nederland. Afstandsmoeder hebben de staat gedagvaard en de instanties van de toenmalige kinderbescherming voor het aangedane leed. Kinderen werden bij de moeder weggehaald, vaak zonder dat zij effectief instemming gaf. De rechtszaak is op een sisser afgelopen, dat is enorm schrijnend. De wetten houden duidelijk geen rekening met gevoelens. Maar niet alleen dat: ook fouten worden weggemoffeld onder de noemer ‘verjaring’. Op die manier komen officiële instanties weg met jarenlange praktijken waaraan heel wat trauma’s plakken. Het leed dat aangedaan is, daarmee moeten alle betrokken partijen leven, hun ganse leven lang.

Verder heb ik best emotionele weken achter de rug op persoonlijk vlak. Ik heb een blog gelanceerd over mijn eigen zoektocht in India: www.ansheela.be. Het feit dat ik met mijn zoektocht bezig ben, is een serieuze oefening om bij mezelf te blijven. Deze zoektocht slorpt enorm veel energie op, en ik voel dat ik soms mensen ongewild minder aandacht geef. Door de vermoeidheid heb ik ook minder tijd om mijn woorden te wikken en te wegen. Mijn traumagedeelte wordt zo vaak getriggerd dat mijn hoofd dat gedeelte moeilijker kan uitzetten. En telkens word ik daar naartoe gezogen, naar dat traumadeel. Toch wil ik mijn zoektocht niet loslaten, ik wil zoveel mogelijk begrijpen. Mijn wens is om mijn korte leven in India te reconstrueren en zo in contact te komen met mijn biologische familie. Ik hoop eveneens dat de zoektocht naar mezelf hierbij steeds meer vorm krijgt. Kan jij me even uitleggen waarom mijn traumagedeelte zo actief is? Is daar een wetenschappelijke verklaring voor?

Gisteren was het de verjaardag van mijn vader: de vijfde verjaardag sinds zijn dood. Het was de eerste keer dat ik niet diepongelukkig was. Ik had eerder nood aan een positief moment: zoeken naar een foto waar hij intens geluk uitstraalde tijdens een activiteit die hij graag deed: dansen. Mijn ouders namen bijna geen foto’s en inderdaad, ik moest terug naar 2004 om een gelukzalige foto met hun 2 te vinden. Soms denk ik: waarom hebben ze zoveel opgegeven voor hun kinderen, zelfs hun eigen hobby’s werden aan de kant gezet voor ons. Toch heb ik me door hun constante aanwezigheid niet persé veiliger gevoeld. Integendeel, ik voelde me uiterlijk misschien wel veilig, maar innerlijk kon ik mezelf niet accepteren. Ik was constant in de weer om hen en anderen in mijn omgeving gelukkig te maken. Bepaalde dynamieken beginnen nu boven te drijven en kan ik nu pas zien. Best heftig om te beseffen. Om deze dag door te komen, heb ik een gedicht geschreven. Voor mij is dit een vorm van een ritueel.

Ik ga mijn brief stilaan afsluiten, want de vermoeidheid slaat toe. Ik heb wel nog enkele vragen voor jou:

Hoe ga jij om met het feit dat je ouders er niet meer zijn? Heb jij bepaalde rituelen of heb je daar totaal geen nood aan?

Veel liefs,

An Sheela

Zoals aangekondigd, stellen we jullie met gepaste trots de 1e aflevering van onze podcast voor. In deze aflevering stellen we onszelf en een stukje van ons afstands- en adoptieverhaal aan jullie voor.
De komende maanden zullen we verschillende thema’s bespreken aan de hand van onze eigen inbreng maar… laten we ook verschillende interessante gasten aan het woord.
We willen jullie op die manier meenemen in de uiteenlopende facetten en lagen die afstand en adoptie kunnen hebben en hopen zo ons steentje verder bij te dragen aan meer maatschappelijke bewustwording rond mogelijke effecten en impact op geboorteouders, adoptiekinderen, geadopteerden en adoptieouders.

Veel luisterplezier!

An Sheela en Renate

Renate: Het is momenteel kerstvakantie, ook al leg ik de focus bewust op de kinderen, adoptie en aanverwanten nemen geen verlof. Ik moet en wil er op letten om aanwezig te zijn thuis. Mijn visie op omgaan met kinderen is geëvolueerd, ik wil betrokken en verbonden zijn, ik wil afstemmen op hun noden, ook als dat soms indruist tegen mijn eigen behoeften en ook al is dat totaal anders dan hoe ik het gedaan heb in het verleden.

Ik ben echt trots op waar ik sta, op wat ik allemaal geflikt heb het afgelopen jaar, van mijn reis en quarantaine bij mijn ouders in Korea, over de start van mijn eigen praktijk, het meedenken rond beleid inzake interlandelijke adoptie en nog tientallen kleine en minder kleine  zaken. Dat gevoel van trots is al nieuw op zich, een zalig gevoel.

Maar de meest betekenisvolle verwezenlijking is dat ik vandaag een betere mama ben voor mijn kinderen dan een jaar geleden.
En als ik naar jou kijk, An Sheela, ben ik ook echt fier op jou, ik hoop dat je dat over jezelf kan voelen. Ook jij was nog zo anders afgelopen voorjaar dan je nu bent, nog zoveel meer An dan Sheela.

Ik ben benieuwd wat ik over een jaar zal kunnen schrijven over persoonlijke, professionele en maatschappelijke ontwikkelingen in 2022. Er hangt heel wat moois in de lucht.

An Sheela: Ik heb vorige week hard gewerkt om de week door te komen en alles voor mijn school af te ronden. Mijn hoofd zit deels in mijn adoptiedossier dat ik aan het uitpluizen ben. Ik heb het kerstweekend met het gezin doorgebracht: filmpje kijken, samen lekker eten en wandelingen gaan maken met het hondje. Het heeft me deugd gedaan, maar ik zat al snel te popelen om verder met mijn projecten bezig te zijn. Stilstaan bij mezelf is ontzettend moeilijk. Ik besef meer en meer dat ik bliksemafleiders als heel welkom ervaar, zodat ik niet naar mezelf moet kijken. Er is nog heel wat werk aan de winkel… Deze week kreeg ik een brief in de bus van een jeugdvriendin. Door omstandigheden zijn we elkaar uit het oog verloren, maar niet uit het hart. Zij excuseert zich voor het feit dat ze mij als Belg zag, zonder de Indische identiteit. Die zin heeft me echt ontroerd en tot in mijn binnenste geraakt. Ze oppert dat het niet erkennen van die Indische identiteit, waarschijnlijk mij nu zo destabiliseert. Het doet me wel wat, dat mensen begaan zijn met mij, ook al zien we elkaar niet meer. Die waardevolle contacten liggen me nauw aan het hart. 

Verder ben ik best wel fier op wat ik al bereikt heb tot nu toe. Ik voer, net zoals Renate, gesprekken op beleidsniveau, ik steun initiatieven om adoptie anders te belichten en zelf ben ik minder verlegen om voor mijn mening uit te komen. De spreekwoordelijke schoenen –  het in je eigen schoenen staan – voelen beter en beter aan. Maar deze nieuwe schoenen kraken nog op heel wat plaatsen. Ik moet ze nog wat beter leren inlopen. En ook al is het allemaal emotioneel, ik voel dat het de moeite waard is. 

Wat mij deugd doet, is dat we deze blog samen kunnen doen, Renate. Het geeft me steun en je begrip en enthousiasme hebben een rustgevend effect op mij. Ook vind ik dat jij een enorme weg hebt afgelegd. En jouw inzichten naar je kinderen toe, zijn meer dan bewonderenswaardig te noemen. Met mijn kinderen loopt het contact goed. Soms bots ik wel op een aantal zaken: zaken die ik vroeger niet kon plaatsen en voor hun nu wel duidelijker probeer te verwoorden. Het is een leerproces om die balans te maken tussen: er écht zijn voor hen, én mezelf volledig te zien.  

Renate, ik vind dat we beiden goed bezig zijn, het kan alleen maar beter worden. Met deze hoopvolle woorden kunnen we 2022 verwelkomen.

Toekomst:

2022 brengt voor ons beiden hopelijk een reis naar ons geboorteland. Renate hoopt eindelijk haar gezin te kunnen voorstellen aan haar Koreaanse familie (je kan over haar hereniging en toekomstige plannen lezen op www.renate-in-korea.be ).
An Sheela gaat op zoek naar haar echte geschiedenis in India, want haar papieren geven momenteel niet alle antwoorden op de vragen die ze zich stelt. Misschien wordt het wel een life changing ervaring. Ze kijkt er met veel spanning naar uit. Voor meer informatie, surf naar de blog www.ansheela.be

Verder gaan we de uitdaging aan om onze gezamenlijke blog uit te breiden met een aantal podcastafleveringen! We hebben heel veel zin om deze te maken en hebben al een aantal razend interessante gasten voor jullie in petto die hun bijdrage zullen leveren.

Nog voor komend jaar zijn we benieuwd hoe interlandelijke adoptie in Vlaanderen vorm zal krijgen. Hoe het beleidskader geconcretiseerd zal worden en hoe bijvoorbeeld nazorg en aandacht voor illegale adopties aandacht zullen krijgen.

We wensen jullie allemaal een behouden 2022 toe, met alle ups en downs, maar vooral met warmte en zelfzorg om zo beter te kunnen connecteren met anderen. En ook: you’re not alone, met mensen samenkomen die hetzelfde proces doorgaan, kan een helend effect hebben. Blijf niet zitten met je vragen, we zijn er om mee te zoeken naar antwoorden. Never give up!

Op het einde van dit bewogen jaar, voelen we de behoefte om stil te staan bij wat er eigenlijk allemaal gebeurd is de afgelopen maanden. 

Het lijkt alsof we al een hele weg hebben afgelegd samen terwijl we elkaar pas voor het eerst in levende lijve ontmoetten afgelopen mei. 

De eerste keer dat we elkaar ‘zagen’ was in maart, online tijdens de Ontmoetings- en gesprekgroep van AFC (Adoptee & foster care).

Via filmpjes werd de interesse naar elkaar toe opgewekt, op een fijne en vlotte manier. Na het eerste gesprek hadden we het gevoel dat er een klik was en zijn we ook buiten de online meetings met elkaar beginnen praten. En van het één komt het ander…

Renate: Ik stond nog, wat ze noemen, vrij aan het begin van mijn proces rond adoptie, toen begin maart. Ik was me sinds enkele maanden bewust geworden van de impact van afgestaan en geadopteerd zijn. Dat die spreekwoordelijke ban na 36 jaar gebroken werd, zorgde voor een vloedgolf waarin ik ei zo na verdronk. Ik had een ontzettend pijnlijke, heftige en overspoelende periode achter de rug, ik was zoekende, ik zocht (h)erkenning die op een professionele manier gedragen kon worden. De O&G groep was de 1e adoptiegerelateerde activiteit die ik ooit deed en de mensen die deelnamen waren de 1e geadopteerden die ik als zodanig echt zag. 

Toch bleek er al wel vanalles te borrelen en te spelen, zo vloeide er een opinie over adoptie uit mijn pen die door Knack gepubliceerd werd en die toch een minimum aan bewustzijn en stevigheid vroeg. Onder andere An Sheela gaf me een zetje om die tekst in de openbaarheid te brengen. Ik merkte onmiddellijk dat die sterk resoneerde bij heel wat geadopteerden.   Dat de tekst uiteindelijk gepubliceerd werd toen ik voor de 1e keer ( door corona illegaal) in Korea was en mijn familie voor de 1e x ontmoette, maakte de reacties die hierop volgden des te meer beladen, op een moment dat ik op mijn kwetsbaarst was en alles binnenkwam zonder filter of buffer.

Mijn periode in Korea heeft me veel gebracht, veel in beweging gezet: ik startte de opleiding tot adoptiecoach bij AFC, ik nam ontslag op mijn werk en ging eindelijk voor die eigen praktijk. Ik bleef mijn eigen proces aan een hoog tempo aangaan en vatte ook een specialisatiejaar rond trauma aan om mijn kennis en vaardigheden te vergroten. 

De overtuigingen die ik in april eerder intuïtief neerpende, vonden standvastigheid en onderbouwing. Ik ben mijn pen blijven gebruiken om bewustwording te creëren rond de impact van afstand en adoptie, het aanklagen van onrechtvaardigheden en het heersende adoptienarratief, de nood aan (na)zorg voor geadopteerden, de rechten van ouders van oorsprong en geadopteerden,… Via mijn persoonlijke en deze blog, opinies in Knack en een veelbeluisterd podcastinterview van Doorbraak heb ik op zeer korte tijd heel veel geadopteerden mogen leren kennen. Ook vonden geadopteerden, beleids- en overheidsdiensten hun weg naar mij om me te consulteren rond nazorg en de toekomst van interlandelijke adoptie. In combinatie met het uitbouwen van mijn eigen praktijk en het volgen van 2 opleidingen zorgde dit voor een overvolle agenda de laatste maanden, veel uithuizigheid en veel afwezigheid thuis, ook op momenten dat ik fysiek aanwezig was.

An Sheela: Voor mij was de gespreksgroep van AFC de eerste activiteit die ik bewust voor mezelf had ingepland. Inplannen, klinkt misschien gek, maar dat was het wel effectief. Ik hield ervan om alles stevig in handen te nemen, en die controle was en is voor mij een overlevingsstrategie. Deelnemen aan dit gesprek in groep, waarbij mijn functioneren centraal gesteld werd, was best beangstigend, in die zin dat ik mij nog nooit kwetsbaar had opgesteld. De eerste gesprekken gingen dan uiteraard ook heel stroef en raar maar waar: ik durfde amper mijn mond open te doen. Veiligheid was toen al duidelijk een ‘issue’. Naar het einde van de reeks gesprekken toe, kon ik me wat meer open stellen, ook dankzij de steun van mensen rondom mij, daarin speelde Renate onder andere een grote rol. Als ik dit nu allemaal neerschrijf denk ik: jeetje, wat opvallend dat ik mij zo voor anderen kan inzetten, en mezelf zo vaak tussen haakjes heb geplaatst in het verleden. Dat is vreemd en niet vreemd tegelijk: want voor anderen zorgen is gemakkelijker dan mezelf in vraag te stellen.

Toen ik Renate voor het eerst in het filmpje zag was het eerste wat bij mij opkwam: oh, een Belgisch geadopteerde en niet met Indische roots. Haar vlotheid die ze aan de dag legde, en haar ‘to the point’ uitspraken trokken direct mijn aandacht. Haar tekst die uiteindelijk in Knack zou gepubliceerd worden, was ook via mij gepasseerd. Ik was oprecht onder de indruk van haar schrijftalent en haar inzichten, vooral omdat ik wist dat ze nog niet zo lang met haar adoptieproces bezig was. We hebben elkaar tijdens de AFC Intensive Course beter leren kennen en dat heeft ons geen windeieren gelegd. Begin augustus heb ik haar oprecht de vraag gesteld om samen iets te lanceren, een blog ofzo. Renate heeft er aan toegevoegd: hey ja, waarom geen briefwisseling! Ik was direct voor het idee vertrokken. Onze respectievelijke processen hebben we op deze manier kunnen delen onder elkaar, maar ook met de wereld. Voor mij doet het deugd om de brieven neer te pennen, en zo mee bewustwording te creëren bij het bredere publiek. Ik sluit me momenteel mee aan in de strijd om adoptie leefbaarder te maken, en ook om de puzzelstukken van het verleden niet te onderschatten zodat we beter tot onszelf kunnen komen. Het is en blijft een proces dat veel energie vraagt maar me uiteindelijk verder zal brengen, met nieuwe inzichten. Eén van die inzichten was, dat ik alles wat op me afkwam niet zonder hulp kon doorworstelen. Mijn therapeut heeft me in haar praktijk ontvangen en kon vrij snel de vinger op mijn oerwonde leggen. De wonde die mijn heel leven lang onderdrukt geweest is: afgestaan worden en op bevel van anderen mij gelukkig moeten voelen. Hoe kan je als kind of volwassene op bevel gelukkig zijn? Geluk maak je zelf, wordt vaak gezegd. Maar als je ziel losgerukt wordt van je lichaam, hoe kan je dan evolueren naar geluk? Mijn ziel is in India gebleven, maar mijn lichaam is in België… Ik voel mij niet voor niets onvolledig. Mij aanpassen aan anderen lukt enorm goed, maar ik stoot nu op de gevolgen ervan, gevolgen die niet te overzien zijn, want mijn verdriet om mijn verloren wortels, en de angst om mensen rondom mij te verliezen, heb ik nooit een plek kunnen geven. Nu pas komt alles op een hoop, en ga ik de verschillende lagen ontvellen om zo tot de kern te komen.  Maar ik ben vastberaden om door te zetten: die uitdaging ga ik al bijna een jaar aan, en het zal het komende jaar zeker nog een lange staart krijgen.

Hey An Sheela,

Proficiat met je vernaamdag, zo bijzonder om je eigen naam te kunnen dragen.
Om hier te kunnen zijn met een identiteit die zo aangepast mogelijk is, werd bij veel geadopteerden inderdaad hun naam veranderd. De vraag ‘hoe heet je’ wordt op die manier gelijk ingewikkeld en beladen.
Toen ik voor mijn Koreabezoek in april een visum wilde aanvragen, moest ik bewijzen dat ik geadopteerd werd, onder andere door papieren van mijn naamsverandering toe te voegen aan de visumaanvraag. Ik heb het hardst gehuild bij het zien van het document waarop staat dat het kind, voorheen bekend als Song Ae-Ra, voortaan Renate Van Geel zal heten. In een vingerknip wordt er beslist over je leven, zelfs je naam mag je niet houden, en ben je voor altijd iemand anders dan toen je in de wereld kwam. Ik merk bij de geadopteerden die ik ken wel de tendens om terug te grijpen naar hun oorspronkelijke naam, ze doen dit vaak met schroom terwijl ze eigenlijk gewoon bij hun eigen naam genoemd willen worden.
Aera is de 2e naam op mijn paspoort, dus die was wel aanwezig. We wisten evenwel niet hoe deze uit te spreken. Ik voel het in heel mijn lijf als ik bedenk dat ik nu weet dat mijn moeder die naam aan mij gaf, het was 1 van de 1e vragen die ik haar stelde toen ik haar zag. Ik denk dat je wel kan begrijpen hoe een waardevol geschenk dit is voor mij. En ik ben dankbaar en trots dat ze mij kan noemen bij de naam die zij voor mij gekozen heeft.
En die verjaardagen…voor veel geadopteerden die ik ken, is het geen feestdag. Dat je onder andere niet weet of het wel je echte geboortedag is en de wetenschap dat je leven nooit gevierd mocht worden door de mensen die je je leven gaven, maken het gevoel van verlies rond die periode extra scherp.
Ik heb mijn verjaardagen altijd vol gepropt met activiteiten en leuke dingen, de nood om mijn bestaan te vieren was groot, de behoefte om te ontsnappen aan verdriet waarschijnlijk groter.

Zelf heb ik een paar lastige dagen achter de rug: er is vorige week iemand overleden die veel betekend heeft voor mij en mijn moeder heeft laten weten dat ze liever niet heeft dat ik kom in november.
Het overlijden kwam niet onverwacht maar raakt me diep. Hij en zijn familie hebben mijn zus en mij opgevangen en mee groot gebracht toen we kind waren, ik ben er altijd graag blijven komen om me te koesteren in iets dat voor mij het dichtst aanleunde bij wat ik als ‘thuis voelen’ aanvoelde. Ik heb warmte, liefde, zorg en fierheid van hem gekregen en ik ben heel dankbaar dat ik tot op het laatste moment welkom was om deze onbetaalbare kado’s in ontvangst te nemen.
Verlies en afscheid zijn toch wel thema’s die voor geadopteerden vaak heel gevoelig blijken omdat ze raken aan dat 1e afscheid en het daarbij horend existentieel verlies. Voordat je in je adoptiegezin arriveert, heb je immers al zwaar verlies geleden. Volgende verlieservaringen raken hier aan en stapelen zich op, het verklaart misschien deels waarom geadopteerden vaak disproportioneel kunnen reageren op allerhande (ogenschijnlijk onbetekenende) verliessituaties.
Zelf vond ik het haast onmogelijk om uit een (vriendschaps) relatie of (werk)situatie weg te gaan, ook al wist en voelde ik heel goed dat de betreffende situatie niet gezond of goed was voor mij. Het is alsof ik zelf niet de stap kan zetten om dat oerverlies te herhalen in andere situaties en mezelf hiermee pijn te doen.

Verder wilde ik dus in november een weekje naar Korea te gaan, om lekker te eten en om mijn familie te knuffelen. Er is een mogelijkheid om een uitzondering te krijgen voor de 2 weken durende quarantaine in Korea dus ik was heel enthousiast aan het plannen geslagen.
De communicatie tussen mijn moeder en mij verloopt na onze ontmoeting in april echter heel moeizaam. Door contact met mij en mijn aanwezigheid is er bij haar ook veel pijn getriggerd, waardoor ze zich heeft teruggetrokken uit de verbinding en het contact. Als volwassene kan ik dit plaatsen en heb ik hier zeker veel begrip voor. We hebben onlangs wel gebeld en een paar berichtjes gestuurd, maar verder laat ze niets weten en ze antwoordt ook niet op berichtjes van mij. Ik had aan mijn broer een document gevraagd dat ik nodig heb om de uitzondering op quarantaine te krijgen maar ze heeft dan laten weten dat ze liever heeft dat ik nu niet kom omwille van corona. Rationeel houdt dat weinig steek aangezien ik er in april ook al was en we toen, in tegenstelling tot nu, zelfs niet gevaccineerd waren.
Dit heeft me erg gekwetst en geeft me onmiddellijk het gevoel dat ze me niet wil zien. Het roept ook kwaadheid op en mijn 1e (kinderlijke) reflex is dat we dan wel zullen zien of ik na corona überhaupt nog wil komen. Het is zo ontzettend lastig om een evenwicht te vinden tussen mijn eigen noden, rekening houden met wat ik dénk dat er bij haar speelt en uitvissen (door de taal- en cultuurbarrière heen) wat ze nu eigenlijk echt bedoelt.
Op dit moment durf ik te blijven zeggen dat ik graag wil komen en hoe het voor mij voelt als ze corona aanhaalt om mij op afstand te houden, maar het is lastig om te voelen wat ik wil, waar mijn plek is en hoe ik die wil innemen.