Hey lieve Renate,

Je laatste brief was weer een voltreffer. Het feit dat je de vinger op de pols legt over de afwezigheid van afstandsouders in geboorteland is meer dan terecht. Ze durven bijna niet uit de schaduw te treden, uit angst voor kritiek, onbegrip en vooral door de pijn die ze zelf doormaakten toen ze hun kind moesten afstaan. Het woord afstandsouder drukt ook die pijn uit, het moeten afstaan van een kind, dat vaak onder druk van buitenaf gebeurde en misschien nog steeds gebeurt, is een traumatische gebeurtenis. Hoe kan je daar nu happy van worden? Of meer nog, hoe kan je als buitenstaander voelen wat een moeder voelt, die haar kind 9 maanden heeft gedragen, bij het afstaan van haar eigen kind?

Soms vraag ik me af, hoe een mens zich moet ‘harden’ onder de druk van de maatschappij want er wordt geen of weinig ruimte gelaten voor de frustraties, het zich alleen voelen in de situatie waarbij er in de plaats van de moeder beslist wordt. Toen ik mijn kinderen op de wereld zette, overviel mijn lichaam van liefde voor hen, maar door het feit dat ik afgestaan ben, zou geen haar op mijn hoofd eraan denken om datzelfde leed aan mijn kinderen door te geven. De pijn van het afgestaan worden, kan in mijn geval niet omgezet worden in nieuwe pijn om eventueel opnieuw afgescheurd te worden van familie, in dit geval mijn eigen kinderen. Dat zou ik niet overleefd hebben, of althans niet doorstaan hebben zonder depressie(s). Het is een enorme uitdaging, om dat kindstrauma-gedeelte niet over te brengen naar mijn kinderen. Want ik ben zo aan hen gehecht dat ik bang ben om hen op een dag niet genoeg hun eigen leven te laten leiden. Maar misschien is het feit dat ik hiervan bewust ben, al een stap in de goede richting.

Familieaangelegenheden, tja, dat zijn zo van die plichtplegingen waar ik minder en minder belang aan hecht. Naar mijn gevoel bereik je veel meer als je mensen de vrijheid laat. Het samenkomen met mensen die je graag ziet, moet niet gereduceerd worden tot vaste verplichte feesten, waarbij vooral energie gaat naar het koken en het uitpakken van grootse cadeaus. Hoe kan je liefde nu met geld kopen? Een simpel gebaar op een onverwachts moment, daar haal ik persoonlijk veel meer uit. Maar de maatschappij en de economie herleeft of leeft van deze vaste momenten waarbij de schijn het vaak wint van oprechtheid.

De 2 vorige zondagen heb ik samen met mijn 2 collega’s van Adoptie Schakel een adoptie-event georganiseerd. Veel mensen, organisaties en stichtingen kregen de kans om verhalen rond adoptie en pleegzorg te delen. Hoe zwaar sommige getuigenissen ook waren, des te meer er verbinding voelbaar was. Ik ben fier op de mensen die dit mee mogelijk hebben gemaakt. Laat ons allemaal uit onze schaduw treden, onze plek innemen en verbinding creëren. Hierdoor houden we moed en hoop, hoop om op een dag de problemen rond adoptie en vooral illegale adopties de wereld uit te helpen.

Zelf voel ik dat ik meer en meer uit mijn schaduw treed, maar dit proces vergt tijd, energie en vooral veel doorzettingsvermogen. Ik blijf hopen dat het me nog heel wat zal brengen. En zoals ik overlaatst de wereld instuurde:

Colour your life, with ups and downs, cherish every moment, and take care of yourself. Listen to the signs of your body, catch them inside of you.

November is de adoption awareness month. Waarom is dit zo belangrijk? Omdat er 4x meer zelfmoorden gebeuren bij geadopteerden dan het gemiddelde. Dit geeft toch aan dat er meer psychologisch leed is bij geadopteerden. De cijfers liegen niet, en ik vind het des te schrijnender dat er zo weinig adoptie sensitieve hulpverleners ter beschikking zijn, en dat de overheid hier zo weinig mee doet. Vaak wordt het verscheuren van de originele familie onderschat. Een gepast woordje voor geadopteerden die uit het leven stapten is hier niet misplaatst.

Hieronder kan je 2 gedichten vinden die ik geschreven heb ter nagedachtenis van de geadopteerden die het leven niet meer zagen zitten. Het is mijn manier om om te gaan met het donkere of schaduwdeel van adoptie.

Hoe voel jij je tijdens deze maand, Renate? Wat doet de Adoption Awareness Month met jou? Ik vond je getuigenis op het What’s Your Story Festival op zijn minst beklijvend. Het werkt nog steeds door op mij…

Veel liefs,

An Sheela

Lieve Smitha, Lee, Thomas, Haryanti, Shalini en nog vele anderen:

Disappearing voices:

Life could have been beautiful,

Life has been too hard,

Pain was invincible,

You got all the worst cards.

Very often, pain was there,

But people didn’t understand,

Little by little, I can feel and accept your choices,

Quitting, and disappearing voices.

To adoptees in difficulties, I hold out my hand,

And I pray, that the suffering part of adoption will end.

©An Sheela Jacobs

Get out of your shadow:

Wind, blowing leaves in the air,

Wind, whistling in the trees,

Rain, taking your tears,

Mixing two types of water.

Two types of families,

Two types of lives,

Two types of culture,

We are split up,

And sometimes we are stuck.

Stuck in pain and suffering,

Life of an adoptee is not always

Bling bling.

But you, you matter, you are nice, you are like gold.

Your smile, you, you count!

Each of you stays in my heart, you are in my mind.

Thinking of you means that my love for you is not behind.

Take care up there, each of you, and many others,

The future of the next generation adoptees,

They don’t have to live and deal with the suffering of their mothers.

Each one can exist, with their ups and downs,

Try to get out of your shadow,

You are the hero of yourself, you lead your own show.

©An Sheela Jacobs