22. Stilte (voor nieuwe stormen?)

Dag lieve An Sheela,
Het is stil op onze blog merk ik, ik ben met veel dingen bezig en heb het (nog steeds) druk, jij maakt een loodzware periode door, waar het verder niet aan mij is om over te schrijven.
Stilte, bij verdriet en pijn blijven en dit laten zijn, kunnen waardevoller zijn dan woorden, dus ik wil je gewoon een hart onder de riem steken, voor wat was, voor wat is, voor wat nog komt.

Wat ik nog wel kwijt wil, is dat ik ondertussen ook tickets geboekt heb om met mijn gezin naar Korea te gaan binnenkort. Ik schrijf hierover op http://www.renate-in-korea-.be
Voor veel medegeadopteerden duurt het ondertussen al veel te lang voordat ze terug naar hun geboorteland (en familie) kunnen afreizen, ook bij mij was het verlangen (te) groot en moet alles wijken om te kunnen gaan. Na bijna een jaar wachten, komt het toch nog snel en bijna onverwacht en moeten we in 7 haasten allerlei dingen regelen en plannen. Anderzijds tel ik af en is elke dag er bijna 1 te veel.
De schaduw die over mijn enthousiasme ligt, is de vraag of mijn moeder ons zal willen zien, of ze mijn kinderen zal willen ontmoeten. Momenteel is het antwoord nee en dat doet me zo mogelijk nog meer pijn dan dat ze mijzelf niet kan zien. Maar los daarvan willen we als gezin graag daar zijn, Korea ervaren, het eten proeven,… daar wacht ik al veel te lang op, al zo een 37 jaar.

Ik zie jou volgende week voor de opnames van onze 2e podcastaflevering en een dikke knuffel!
Liefs,
Renate