Hoi Renate,

Het is alweer even geleden dat ik je een berichtje schreef. Dit briefje is kort en krachtig.

Hoe gaat het met jou? Waarmee ben je zoal bezig?

Ik sta aan de vooravond van een geweldig avontuur. Voor het eerst ga ik met mijn gezin naar mijn geboorteland. Ik vind het best wel spannend want er zullen zeker heel wat andere emoties en ervaringen aan te pas komen.

Naderhand heb ik beslist om deze reis gewoon op me af te laten komen. Geen specifieke plannen, wel Go with the flow. Het is een manier van reizen die ik nog niet helemaal onder de knie heb, maar ik wil mijn kinderen de vrijheid gunnen om te ervaren, te voelen en zelf te kunnen beslissen hoe we het programma gaan invullen. Uiteraard zal dit begeleid worden door onze lieve vrienden uit Tamil Nadu.

Dus, het wordt een heuse onderneming. Ik tel letterlijk de uren af. Zalig gaan wachten op de luchthaven met mijn kinderen zal gepaard gaan met leuke partijtjes rubik’s cube, het neuzen in Engelse boeken en herinneringen ophalen van Flauberts Madame Bovary. Elk kind heeft zo zijn voorkeuren. Het zal allemaal de moeite waard zijn! Nadien dompelen we ons onder in de Indische tempelmuziek, de dosa’s en de real Indian banana’s.

In India zullen we verblijven en reizen met locals. Alleen op die manier kunnen we de kinderen het beste van mijn land laten zien. Hoe zij het verder zullen beleven? Volg me zeker op blog.ansheela.be. Want ook de volgende generaties kunnen de impact van adoptie voelen.

Als jij dit berichtje leest is An Sheela on the road, en jij Renate? Ga jij iets leuks doen met je gezin?

Lots of love,

Je vriendin An Sheela

Lieve lezers en luisteraars,

Renate en ikzelf wensen jullie aan het begin van het nieuwe jaar het allerbeste toe. Sinds het lanceren van onze blog, zijn we ondertussen wat wijzer geworden en hebben we heel wat over onszelf en over adoptie geleerd.

Deze podcast neemt jullie mee op reis, naar India én naar Zuid-Korea. Het voorbije jaar zijn we beiden 2x naar ons herkomstland geweest en dat maakt dat er heel wat leeft in ons. De podcast werd opgenomen in december 2022. De tijdsverwijzingen kunnen best op deze basis geïnterpreteerd worden.

We wensen jullie veel succes toe bij het beluisteren van deze iets langere podcast. Er was en is immers zo veel te vertellen.

Laat ons zeker weten via de reacties hoe deze podcast bij jullie aankomt.

Tot hoors!

An Sheela en Renate

PS: In de intro wordt er verkeerdelijk meegegeven dat het gaat om de vierde podcast. De vierde podcast wordt binnenkort gepubliceerd.

Lieve Renate,

Dank je voor je mooie brief. Jouw wensen aan mijn adres doen een warmte opborrelen in mijn diepste zijn. Als geen ander weten we hoe belangrijk het is om toch die connectie met ons land van herkomst te voelen, te ervaren en beetje bij beetje te integreren.

Overmorgen stap ik op het vliegtuig, met mijn oudste zoon. En ja hoor, de zenuwen beginnen naar boven te komen. Gisteren zat ik nog met Iris samen om alles te overlopen. Toen ze vanmorgen de deur uit ging, welden tranen op. Ik ga haar missen deze reis, want in april stond ze aan mijn zijde toen het voor mij moeilijk was. Tijdens de komende reis zal ik nog wat steviger in mijn eigen schoenen moeten gaan staan, als ik van mijn zoektocht iets wil terechtbrengen. De aanloop naar de reis verloopt naar mijn doen hectisch. Ik probeer nog videolinks over mijn zoektocht te verspreiden, ook flyers zou ik graag afdrukken en in Muzaffarpur (district van Bihar, Noord-India) uitdelen. Ik ben er meer en meer van overtuigd dat alle stappen die ik zet in dit avontuur, mij moed geven om verder te gaan. Ook probeer ik elke stap bewust te zetten, eerst te voelen, dan te denken, om daarna pas aan het volgende te raken. Het is intens, maar o zo waardevol. Ik ben gewoon een rijker persoon geworden sinds ik deze uitdaging ben aangegaan. Die balans vinden tussen België en India, dat blijft lastig, maar ik neem gretig alles wat op mijn pad komt. Een resultaat zal er wel komen, hierbij laat ik momenteel in het midden of ik mijn familie effectief zal vinden of niet.  Mijn weg ernaar toe is ook al meer dan de moeite waard.

Ondertussen hoop ik dat mijn filmpje tot de gewenste reacties zal leiden in India: https://www.youtube.com/watch?v=SnHb6zbrrrY

Iemand stuurde me: ‘Een ontroerend filmpje dat niet alleen in te zetten is voor de zoektocht maar ook voor bewustwording, dat – hoe lief mensen om je heen ook zijn – je altijd verbonden bent en wil zijn met waar je vandaan komt.’ Deze reactie doet wat met me. Het bestaansrecht en het recht om te weten waar je origine ligt, is van levensbelang. Identiteit en verbinding, daar draait het om.  Vanaf zondag zal ik proberen om mijn blog regelmatig aan te vullen. Me volgen kan hier: https://blog.ansheela.be/nl/

Ik kijk reikhalzend uit naar je verhalen en ervaringen die je beleeft met je vriendinnen in Zuid-Korea. Ik volg vanop de zijlijn, en hoop dat je alles ten volle kan beleven.

Veel liefs en tot over enkele weken,

An Sheela

Hey Renate,

Hoe gaat het met je? Hoe waren de laatste weken voor jou? Ik heb net een Koreaanse film bekeken die me geraakt heeft en ik kan niet wachten om dit met je te delen. Lees je mee?

Bij het ochtendgloren word ik wakker getoeterd door mijn wekker. Ik klop op het onding en draai me om. Langzaam kom ik tot het besef dat mijn zoon terug zou thuiskomen uit Spanje. Na een kort nachtje hijs ik me slaapdronken uit mijn bed om hem te gaan ontvangen. Op de tast zoek ik mijn kleding en nog een beetje verfomfaaid daal ik de trap af.

Het is 6.30u. Ik nestel me in de zetel en bekijk even de nieuwsberichten. “Hey mama, ben je al wakker?” Mijn zoon verschijnt in de deuropening, al gniffelend, want hij ziet dat ik met stomheid verslagen ben. “Sinds wanneer je thuis?”, vraag ik hem verwonderd. “Om 5.50u ben ik thuisgekomen”, zegt hij opgewekt. Ik vlieg hem in de armen en fluister hem toe dat het maar stilletjes was zonder hem in huis. Hij vertelt dat hij niet geslapen heeft tijdens de nachtrit en ik moedig hem aan om weer zo snel mogelijk in bed te kruipen. Ik kijk mijn gebruinde zoon na, hij is zelfs donkerder dan mezelf. Een gloed van warmte stroomt door mijn lichaam, ik ben gelukkig, mijn gezin is weer compleet.

Even later vervoegt mijn jongste zoon me. We beslissen om de film ‘Une vie toute neuve’, geregisseerd door Ounie Lecompte, te bekijken. De film dateert van 2009, ongeveer even oud als mijn jongste telg.

We installeren ons, moeder en zoon, dicht bij elkaar. Het verrast me dat hij dit type film mee wil bekijken en tegelijkertijd doet het me deugd om dit met hem te delen.

Jinhee woont met haar papa in Jeonju (Zuid-Korea). Hij is haar alles maar komt tot het besluit dat hij niet meer voor haar kan zorgen als ze 9 jaar oud is. Hij brengt haar naar een weeshuis. Jinhee is er het hart van in. Ze is opstandig en kapot van verdriet. Boosheid, verlies en ongeloof maken zich van haar meester. Het kan toch niet dat haar papa gelogen heeft? Waarom moet ze in een vreemde omgeving achterblijven? Hij had haar immers verteld dat ze op reis zou gaan. De vragen tuimelen door haar hoofd en ook haar lichaam protesteert. Ze heeft niet alleen moeite met vriendinnen maken, maar ook met het verzorgend personeel en de zustertjes connecteert ze niet. Het wordt haar duidelijk wat haar te wachten staat als ook haar enige vriendin het weeshuis verlaat om een nieuw leven te starten in Amerika. Jinhee wil niet meer leven, ze komt in een negatieve spiraal. Toch komt er een keerpunt waarin ze eindelijk haar lot aanvaardt. Ook zij zal haar geboorteland geforceerd verlaten, als een zoveelste verloren ziel, een nummer in een gigantische lijst van geredde kinderen.

Mijn zoon vindt het een droevige film, ik streel zijn vinger en vertel hem dat ook ik geraakt ben door het verhaal. Dit is niet zomaar een filmpje: de gevoelens, het decor maar ook de rauwe werkelijkheid worden prachtig in beeld gebracht. Ik krijg een krop in mijn keel als Jinhee zichzelf de schuld geeft van het feit dat ze niet meer bij haar familie woont. Mijn lichaam reageert en ik breek: tranen rollen over mijn wangen. Door mijn tranen heen kijk ik mijn zoon aan. We knuffelen elkaar en ik zeg hem dat ik hem nooit in de steek zou laten. Hij stuurt me een glimlach en zegt: “Dat weet ik, mama, dat weet ik.”

Renate, heb jij recent nog een emotioneel moment meegemaakt met je kinderen? Ik vertrek in het najaar met mijn oudste zoon naar India. Dat wordt voor mij een speciale reis, eentje waarin connectie centraal zal staan. Ik ervaar toch een soort van spanning, hoewel ik er al jaren van droom om mijn kinderen te laten kennismaken met mijn geboortestreek. Als ik de foto’s bekijk van je laatste reis, dan kan ik alleen maar voelen dat gezinsleden beter zullen beseffen wat het is om van een andere cultuur af te stammen. En ook al bestaat de ideale situatie niet, ik ben ervan overtuigd dat elke stap een stukje helend werkt.

Veel liefs van je Indische vriendin,

An Sheela

Datum: 25 juli 2022 ==> 25e tekst… Toeval?

Namaste Renate,

Er is weer een hele tijd over gegaan voordat ik in mijn pen kon kruipen om jou een antwoord te sturen. De voorbije maanden waren, vermoedelijk net zoals bij jou, druk, emotioneel maar wel de moeite waard.

In juni hebben we elkaar gezien in Brussel, en konden we getuige zijn van de stemming tegen illegale adopties in het Federaal Parlement. Ik was aanwezig maar kon er moeilijk volledig bij zijn omdat mijn hart zo’n pijn deed. Pijn van het gemis, de leegte of de dubbelheid van mijn Indisch-Belgische identiteit, maar ook het gemis van Anne-Michèle die van begin tot einde in dit project geloofde en mij voor 100% gesteund heeft. Ik voelde wel haar kracht, maar het gemis onderdrukte deels het vreugdegevoel. Ik zat in een wirwar van emoties. Pas de dag erop besefte ik: ja, er gaan eindelijk op Belgisch niveau stappen ondernomen worden om illegale adopties in de toekomst de wereld uit te helpen. Maar nu moet het échte werk nog beginnen. Ik voelde de moeheid opkomen, door alle uren van vergaderingen, voorbereidingen maken, teksten schrijven, overleggen, en dat allemaal in mijn vrije tijd. Maar als ik er nu op terugkijk ben ik trots op wat we op federaal niveau toch gerealiseerd hebben, ook al is het een eerste stapje.

In juni heb ik ook mijn schooljaar afgerond. En daarna ben ik een week op vakantie vertrokken naar Kroatië. Het was voor mij een ware uitdaging om een week te niksen. Daar ben ik echt niet goed in. En toch kan ik stellen dat het me deze keer wel grotendeels gelukt is.

Vandaag is voor mij een speciale dag: het is namelijk 41 jaar geleden dat ik voor het eerst voet op Belgische bodem zette. Wat ik kan opmaken uit de documentatie van mijn ouders, was dat ik zindelijk was, mijn eten nogal snel opat (ik schrokte), mijn volledig gebit had, dat ik kon lopen (op 11 maanden) en een panische angst voor vliegtuigen had. Dat laatste verbaast me eigenlijk niet. Dit weekend heb ik kunnen meemaken hoe mijn dementerende moeder zo van slag was geraakt na haar evacuatie uit het WZC waar een brand heeft gewoed. Ik heb haar voor het eerst teruggezien in het ziekenhuis, en merkte dat ze niets meer wist van het drama dat zich had afgespeeld rond haar, midden in de nacht. Ze was compleet van de kaart, had stuiptrekkingen en kon geen zinnig woord uitbrengen. Als ik de lijn verder trek: hoe moet het voor mij, als jong kind, geweest zijn om met wildvreemde mensen mijn geboorteland te verlaten, in een ijzeren machine gezet te worden, en zo met loeiende motoren minimum 10 uren in de lucht te moeten hangen? Je zou voor minder een traumatische ervaring opdoen… Mijn moeder heb ik kunnen geruststellen, ze kent mij en ik ken haar, en ik heb mijn best gedaan om een veilige setting te bieden. Maar hoe kunnen vreemde mensen een kind geruststellen? Huilen, schreeuwen van angst, krabben en slaan zijn in mijn ogen menselijke reacties. Ik weet niet of ik dat gedaan heb, ik denk dat ik eerder alles opgekropt heb, en daarvan heb ik de gevolgen heel lang gedragen, diep verborgen. Mijn ogen beginnen te prikken en mijn darmen geraken in de knoop op als ik dit neerschrijf. Mensen die een panieksituatie ondergaan, hebben inderdaad bekende gezichten nodig, om hen zo zacht mogelijk te laten landen, en om de aanpassingsperiode draaglijk te maken. In het geval van mijn moeders evacuatie is dat uiteindelijk aardig gelukt, ook al is elke verplaatsing voor een dementerende bejaarde er eentje te veel. Ze verblijft nu in een ander WZC, met de mensen van haar afdeling én met de personeelsleden die overgekomen zijn en haar dus heel goed kennen. Voor bejaarden zet men alles op alles. Ook mensen die in andere omstandigheden verplaatst worden hebben nood aan nabije begeleiding, dus ook kinderen die uit hun cultuur worden weggehaald.

Toch heb ik in januari de eer gehad om Etienne en Viviane te ontmoeten. Dit koppel heeft mij 41 jaar geleden naar België gebracht. Ik wijs hen niet met de vinger, want zij waren vrijwilligers en deden hun best. Nu ik hen beter leer kennen, besef ik hoe belangrijk ze toch wel zijn. Ze zijn een puzzelstuk van mijn verleden. Ik ben dus echt wel blij om hen nu in mijn leven te mogen verwelkomen, ze zijn heel begaan met de situatie, en ook met (transnationale) adopties in het algemeen. Ik ben hen zo genegen dat we samen zelfs een event organiseren. Op 28 augustus aanstaande zal ik met Etienne mijn rootsreis aan het grote publiek voorstellen. Hij zal ook zijn inbreng hebben om zijn ervaringen te delen en ook de vele foto’s die hij van zijn reizen nog in zijn bezit heeft, zal men kunnen bekijken. We hopen zo de betrokken geadopteerden te kunnen vinden en nieuwe verbindingen mogelijk te maken.

Nu even over jou Renate: de belevenissen in Korea waren ook wel de moeite, voor jou, én voor je familie en gezin. Ik heb je avonturen gevolgd op je blog wat je doormaakte was voor mij zo tastbaar. Door jouw proces ben ik beginnen beseffen dat ik ook terug wil naar India. Om verder te zoeken, en deze keer met mijn oudste zoon die mijn roots beter wil leren kennen. Ik was zó blij toen hij dat aangaf, dat hij mee op het vliegtuig wil stappen. Ik ga met hem een speciale reis tegemoet en ik kijk er enorm hard naar uit!

Hoe kijk jij terug op onze schrijfsels, op onze blog en alles wat we sinds 12 maanden gerealiseerd hebben? Want als ik me niet vergis, bestaat onze gezamenlijke blog bijna een jaar. Reden voor een extra speciale editie binnenkort?

Heel veel liefs,

An Sheela

Vandaag de dag komen afstandsouders in België weinig aan bod. Ze zijn er wel maar we horen hen niet vaak en ze worden dikwijls niet uitgenodigd om kennis te maken.

Om hiervoor ruimte te maken, hebben Renate en ik besloten om naar Nederland te trekken. In haar thuisomgeving hebben we Will van Sebille vrijuit laten praten over haar beleving als afstandsmoeder. Hopelijk kunnen we hiermee ook de afstandsmoeders in België het vertrouwen gunnen en hen eveneens uitnodigen hier hun plek in te nemen.

We wensen jullie een leerrijke podcast toe. Twijfel niet om hieronder jullie reacties achter te laten.

Liefs,

An Sheela en Renate

Namaste Renate,

Na lang stilzijgen ben ik er weer! Dank je wel voor je laatste briefje.

Momenteel ben je in Seoul, ik volg je avonturen op de voet. Enkele weken geleden zat ik zelf in India, en toen volgde jij mijn avonturen. Wat een intense periode beleef jij nu, en ook mijn verblijf in India was best uitdagend. Het is zo bijzonder om te beseffen dat onze gevoelens en ervaringen toch deels bij elkaar aansluiten.

Als ik terugdenk aan een jaar geleden: toen leerden we elkaar pas kennen. Wat ik interessant vond bij ons eerste contact was je rust die je uitstraalde, en ook je manier van zaken benoemen. Maar vooral de sympathie en het feit dat we beiden aan het begin stonden van een ongelooflijk boeiend proces: tot onszelf komen. En als ik kijk waar we nu staan: Oh my God, wat een traject hebben we beiden afgelegd en ‘doorworsteld’. Ik ben nog steeds zoekende naar mijn familie, en jij zoekende naar een plek in de familie die je vorig jaar voor het eerst ontmoette.

Mijn verblijf in India heeft me iets ‘completer’ gemaakt, ondanks de perikelen die ik bij mijn vertrek te verwerken kreeg. Ik heb immers last gehad in de luchthaven: 2 vluchten die ruim te laat vertrokken, en spurten om mijn laatste connectie te halen. Ook jouw vertrek was op z’n zachtst gezegd met de nodige stress verlopen. Ligt het aan de luchtvaartmaatschappij, of zijn wij gewoon ook spiritueel geconnecteerd?

Ter plaatse kon ik mijn focus bij mezelf leggen en bij mijn zoektocht naar mijn verleden. Ik ontdekte dat mijn gegevens over mijn verleden er heel anders uitzien dan wat er in mijn officieel adoptiedossier vermeld staat. Dat was een stormachtige vaststelling zoals je het aangaf in je laatste brief aan mij. En dat blijft nu nog nazinderen: geen geboortedatum en dus geen juiste leeftijd (begrijp een marge van minimum 1,5 jaar, goochelen met de leeftijd van baby’s was best een gangbare praktijk), geen specifieke geboorteplaats, geen volledige naam van mijn moeder, geen spoor van mijn vader, geen juiste naam voor mezelf, en een serieuze som geld die mijn ouders neertelden voor mijn adoptie. Ik was van mijn melk maar ik heb me in mijn zoektocht geconcentreerd op het écht connecteren met de cultuur: praten met Christenen, communiceren met Hindu’s, hen uitleggen wat adoptie voor mij betekent, maar ook wat er bij internationale adoptie kan mislopen. Die bewustwording vraagt tijd, maar ik heb toch een aantal mensen wat inzicht kunnen bijbrengen. En zij die mij verder helpen, ja dat zijn voor mij graantjes die ik geplant heb, en ik hoop dat die hulp zal uitgroeien tot iets moois en positiefs. Ik zal nooit meer de ontmoeting met Lucky vergeten, de dame die me herkende in het kindertehuis (zie www.ansheela.be). Ik zie nog steeds de Ganges (heilige rivier) voor mijn ogen kabbelen, bij de ondergaande zon, een herinnering die voor altijd zal gelinkt zijn met mijn bestie Anne-Michèle waarvan ik afscheid moest nemen in februari. Ik voel nog steeds het moment dat ik bij een andere rivier stond die ik ook in mijn dromen mocht ontdekken: de Gandak-rivier betekent symbolisch heel veel voor mij. En de ontmoeting van verschillende interessante persoonlijkheden blijven me bij. Toen ik thuiskwam had ik tijd nodig om hier weer te aarden. De wensen van mijn innerlijk kind strookten niet met de realiteit en verplichtingen die ik hier in België heb. Deze evenwichtsoefening nam een tiental dagen in beslag. Ook terug gaan werken na mijn afwezigheid was best een hele opgave. Ik was letterlijk ziek: misselijk, hoofdpijn en buikkrampen. Mijn systeem was er niet klaar voor, maar mentaal heb ik me erover ‘gehesen’. Nu verloopt het allemaal vrij vlot. En ik voel dat de spanning die ik jarenlang had opgeslagen in mijn lichaam, nu deels wegebt. Ik voel me beter, meer gebalanceerd en durf mijn angsten en emoties aankijken, zonder weg te kruipen en ze te blijven onderdrukken. Er is weer een beschermings- en verstoplaagje verwijderd. Dat is een overwinning op zich. En ja hoor, ik, de sunshine, straal als nooit tevoren.

En bij jou? Hoe verlopen de zaken bij jou? Ik las dat je flexibiliteit op de proef gesteld wordt in Seoul. En dat je familie je uiteindelijk toch wel wilt ontmoeten na een ganse periode zonder nieuws. Ik sta soms versteld van hoe goed geadopteerden zich blijven aanpassen, zelfs na tal van cursussen, we zijn er écht gedreven in! Maar in dit geval zijn het ook je familieleden ter plaatse die niet altijd goed weten hoe ze de zaken best aanpakken. Het is pijnlijk om dit effect van (internationale) adoptie te voelen.

Maar weet je, misschien is het een optie, zelfs naar de toekomst toe, om te kijken naar onze ervaringen als een boeiend traject, met nog boeiendere ontdekkingen en met de boeiendste adoptie-blog-vriendschap allertijden 😉.

Ik stuur je veel knuffels, power-woman!

Liefs,

An Sheela

Het is even stil aan jouw kant, ik begrijp daaruit dat je het druk hebt. Dat is helemaal niet erg!

Toch heb ik nood om je al een nieuwe brief te sturen, gewoon omdat de dagen zo snel voorbijvliegen en omdat ik het één en ander wil delen.

Ten eerste heb ik je deze week op TV gezien in Iedereen Beroemd. Je bent ondertussen beroemd in de adoptiewereld hier in België maar ook over de grenzen heen. Ik vond je reportage zo puur, echt en helemaal jou. Daaruit straalt een soort van kracht die ik enorm bewonder. Echt chapeau!

Ten tweede wil ik je ook feliciteren voor je afgerond traject bij AFC. Je bent nu een volwaardig AFC-coach, een prachtige prestatie! Diep vanbinnen hoop ik mijn opleiding ook nog te kunnen afwerken want deel 1 van het traject hebben we immers samen doorlopen. Ik ben bewust niet met deel 2 verdergegaan omdat ik nog heel wat op mijn bord had. Dat bord zou ik eerst graag wat leger willen. Mijn zoektocht naar mijn achtergrond zal hopelijk wat antwoorden brengen waardoor mijn bord inderdaad wat minder vol zal liggen.

In deze brief wil ik het ook even over mezelf hebben. Na de verjaardag van mijn overleden vader was het vorige week ook de herinnering dag aan zijn overlijden. Ik kon er dankzij een gedicht van “Liz Is More” goed mee omgaan, maar ik had het vooral moeilijk met de ziekte van mijn beste vriendin. Ze is in een fase beland waarbij behandelingen misschien geen effect meer zullen hebben. Dat nieuws sloeg als een bom in. Ik werd op de herinnering dag van mijn vaders overlijden terug gekatapulteerd naar Intensieve Zorgen waar hij toen zijn laatste adem uitblies. Het was alsof ik het traumatische afscheid opnieuw beleefde. Ik heb verschillende dagen nodig gehad om te bekomen. Waarom benoem ik het afscheid van mijn vader als traumatisch? Dat leg ik je even uit: Mijn vader was zwaar ziek en moest een hartoperatie ondergaan, die operatie was niet gelukt en hij is op Intensive Care terecht gekomen. Die dienst heeft hij niet meer kunnen verlaten. Ik ben heel moedig nog regelmatig op bezoek geweest, maar al die draadjes en kabeltjes en biepjes deden mijn hart in elkaar krimpen. Op een dag kwam het verschrikkelijke telefoontje: dat de machines moesten uitgeschakeld worden omdat er geen hoop meer was. Ik was niet voorbereid op dit afscheid, en al zeker niet in deze omstandigheden. Voor de tweede keer in mijn leven een ouder verliezen, dat kwam stevig binnen, al besefte ik toen niet waarom ik daar zo extreem onder leed. Het feit dat ik afgestaan was, stak toen de kop op, dat inzicht heb ik nu wel.

Toen ik vorige week het slechte nieuws van mijn beste vriendin kreeg, ging mijn lichaam direct in angstmodus: ik wilde wegvluchten van alles want er zal weer iemand mij verlaten, iemand die mij zó nauw aan het hart ligt. Mijn verlatingsangst speelde weer de kop op. En hoe! Gelukkig ben ik omringd door mensen die me steunen, en die aanvoelen wat ik in deze situatie nodig heb. Ik begrijp zelf ook beter hoe mijn lichaam reageert omdat ik ernaar leer luisteren. Mensen komen naar me toe want ik had de kracht niet om iedereen zelf op te bellen. Tranen hebben gevloeid en zullen nog vloeien. Ondertussen heb ik het één en ander opgezocht rond palliatieve zorgen. Wat zonde toch dat mensen over de dood zo weinig spreken. Alsof naast de adoptie gerelateerde gevoelens ook de emoties rond de dood en de voorbereiding erop taboe is. Na de dood van mijn vader had ik niet het gevoel dat ik hulp nodig had, want ik dopte toch zelf mijn boontjes? Dankzij verschillende gesprekken die ik de laatste week voerde heb ik het gevoel dat ik het beste uit 2 werelden kan meepikken: mijn Belgische leventje en mijn Indische achtergrond met de bijhorende spiritualiteit zal hopelijk leiden tot een hoopvolle cocktail aan inzichten waarin ik mijn evenwicht kan vinden in deze moeilijke periode.  Ik wens de mensen rondom mij te bedanken voor hun begrip maar ook voor de tijd die ze mij gunnen om hierin te evolueren. Ik ben deze week eveneens tot het besef gekomen dat ik de kracht heb om mijn leven verder te beleven, zonder het gevoel te moeten hebben van overleven. Want dankzij de nieuwe inzichten die mensen op mijn pad tonen, kan ik alleen maar zeggen dat ik me vollediger ga voelen. Met dit hoopvol bericht sluit ik ‘mijn briefje’ af, Renate.

Tot schrijfs,

An Sheela

Het is al even geleden dat ik je nog via brief contacteerde. Hoe gaat het met jou? Hoe heb je 2022 ingezet?

Er zijn ondertussen zoveel dingen gebeurd. Ik vond het heel spannend maar ook wel ontzettend interessant om onze podcast op te nemen. Er zijn hier al verschillende reacties binnen gekomen, heel vaak positief. Bij jou ook?

Naast de podcast ben ik ook naar de Kamer van Volksvertegenwoordigers geweest. Vol spanning, want een aanvraag voor een resolutie tegen illegale adopties werd vorig jaar in juni ingediend via volksvertegenwoordiger Michel De Maegd (MR). Op 19 januari werd deze resolutie voorgesteld voor de Kamer. Meneer De Maegd heeft dit met zoveel overtuiging gedaan, dat ik stond te trillen op mijn benen. Tranen van opluchting kwamen op toen ik vernam dat er hoorzittingen op federaal niveau mogelijk zouden worden. De aanhouder ‘wint’ zegt men, maar ik zie deze stap nog niet als een overwinning, wel als een stapje in de goede richting. Want zeg nu zelf: iedereen is toch tegen illegale adopties! In het verleden zijn er veel te veel fouten gemaakt, fouten vanuit het zendende land werden door de Belgische staat gewoonweg goedgekeurd. Gelukkig zijn de regels verstrengd maar er is nog ruimte voor verbetering.

Vandaag was er een speciale rechtszaak in Nederland. Afstandsmoeder hebben de staat gedagvaard en de instanties van de toenmalige kinderbescherming voor het aangedane leed. Kinderen werden bij de moeder weggehaald, vaak zonder dat zij effectief instemming gaf. De rechtszaak is op een sisser afgelopen, dat is enorm schrijnend. De wetten houden duidelijk geen rekening met gevoelens. Maar niet alleen dat: ook fouten worden weggemoffeld onder de noemer ‘verjaring’. Op die manier komen officiële instanties weg met jarenlange praktijken waaraan heel wat trauma’s plakken. Het leed dat aangedaan is, daarmee moeten alle betrokken partijen leven, hun ganse leven lang.

Verder heb ik best emotionele weken achter de rug op persoonlijk vlak. Ik heb een blog gelanceerd over mijn eigen zoektocht in India: www.ansheela.be. Het feit dat ik met mijn zoektocht bezig ben, is een serieuze oefening om bij mezelf te blijven. Deze zoektocht slorpt enorm veel energie op, en ik voel dat ik soms mensen ongewild minder aandacht geef. Door de vermoeidheid heb ik ook minder tijd om mijn woorden te wikken en te wegen. Mijn traumagedeelte wordt zo vaak getriggerd dat mijn hoofd dat gedeelte moeilijker kan uitzetten. En telkens word ik daar naartoe gezogen, naar dat traumadeel. Toch wil ik mijn zoektocht niet loslaten, ik wil zoveel mogelijk begrijpen. Mijn wens is om mijn korte leven in India te reconstrueren en zo in contact te komen met mijn biologische familie. Ik hoop eveneens dat de zoektocht naar mezelf hierbij steeds meer vorm krijgt. Kan jij me even uitleggen waarom mijn traumagedeelte zo actief is? Is daar een wetenschappelijke verklaring voor?

Gisteren was het de verjaardag van mijn vader: de vijfde verjaardag sinds zijn dood. Het was de eerste keer dat ik niet diepongelukkig was. Ik had eerder nood aan een positief moment: zoeken naar een foto waar hij intens geluk uitstraalde tijdens een activiteit die hij graag deed: dansen. Mijn ouders namen bijna geen foto’s en inderdaad, ik moest terug naar 2004 om een gelukzalige foto met hun 2 te vinden. Soms denk ik: waarom hebben ze zoveel opgegeven voor hun kinderen, zelfs hun eigen hobby’s werden aan de kant gezet voor ons. Toch heb ik me door hun constante aanwezigheid niet persé veiliger gevoeld. Integendeel, ik voelde me uiterlijk misschien wel veilig, maar innerlijk kon ik mezelf niet accepteren. Ik was constant in de weer om hen en anderen in mijn omgeving gelukkig te maken. Bepaalde dynamieken beginnen nu boven te drijven en kan ik nu pas zien. Best heftig om te beseffen. Om deze dag door te komen, heb ik een gedicht geschreven. Voor mij is dit een vorm van een ritueel.

Ik ga mijn brief stilaan afsluiten, want de vermoeidheid slaat toe. Ik heb wel nog enkele vragen voor jou:

Hoe ga jij om met het feit dat je ouders er niet meer zijn? Heb jij bepaalde rituelen of heb je daar totaal geen nood aan?

Veel liefs,

An Sheela