6. Verlies en verdriet

Hey An Sheela,

Proficiat met je vernaamdag, zo bijzonder om je eigen naam te kunnen dragen.
Om hier te kunnen zijn met een identiteit die zo aangepast mogelijk is, werd bij veel geadopteerden inderdaad hun naam veranderd. De vraag ‘hoe heet je’ wordt op die manier gelijk ingewikkeld en beladen.
Toen ik voor mijn Koreabezoek in april een visum wilde aanvragen, moest ik bewijzen dat ik geadopteerd werd, onder andere door papieren van mijn naamsverandering toe te voegen aan de visumaanvraag. Ik heb het hardst gehuild bij het zien van het document waarop staat dat het kind, voorheen bekend als Song Ae-Ra, voortaan Renate Van Geel zal heten. In een vingerknip wordt er beslist over je leven, zelfs je naam mag je niet houden, en ben je voor altijd iemand anders dan toen je in de wereld kwam. Ik merk bij de geadopteerden die ik ken wel de tendens om terug te grijpen naar hun oorspronkelijke naam, ze doen dit vaak met schroom terwijl ze eigenlijk gewoon bij hun eigen naam genoemd willen worden.
Aera is de 2e naam op mijn paspoort, dus die was wel aanwezig. We wisten evenwel niet hoe deze uit te spreken. Ik voel het in heel mijn lijf als ik bedenk dat ik nu weet dat mijn moeder die naam aan mij gaf, het was 1 van de 1e vragen die ik haar stelde toen ik haar zag. Ik denk dat je wel kan begrijpen hoe een waardevol geschenk dit is voor mij. En ik ben dankbaar en trots dat ze mij kan noemen bij de naam die zij voor mij gekozen heeft.
En die verjaardagen…voor veel geadopteerden die ik ken, is het geen feestdag. Dat je onder andere niet weet of het wel je echte geboortedag is en de wetenschap dat je leven nooit gevierd mocht worden door de mensen die je je leven gaven, maken het gevoel van verlies rond die periode extra scherp.
Ik heb mijn verjaardagen altijd vol gepropt met activiteiten en leuke dingen, de nood om mijn bestaan te vieren was groot, de behoefte om te ontsnappen aan verdriet waarschijnlijk groter.

Zelf heb ik een paar lastige dagen achter de rug: er is vorige week iemand overleden die veel betekend heeft voor mij en mijn moeder heeft laten weten dat ze liever niet heeft dat ik kom in november.
Het overlijden kwam niet onverwacht maar raakt me diep. Hij en zijn familie hebben mijn zus en mij opgevangen en mee groot gebracht toen we kind waren, ik ben er altijd graag blijven komen om me te koesteren in iets dat voor mij het dichtst aanleunde bij wat ik als ‘thuis voelen’ aanvoelde. Ik heb warmte, liefde, zorg en fierheid van hem gekregen en ik ben heel dankbaar dat ik tot op het laatste moment welkom was om deze onbetaalbare kado’s in ontvangst te nemen.
Verlies en afscheid zijn toch wel thema’s die voor geadopteerden vaak heel gevoelig blijken omdat ze raken aan dat 1e afscheid en het daarbij horend existentieel verlies. Voordat je in je adoptiegezin arriveert, heb je immers al zwaar verlies geleden. Volgende verlieservaringen raken hier aan en stapelen zich op, het verklaart misschien deels waarom geadopteerden vaak disproportioneel kunnen reageren op allerhande (ogenschijnlijk onbetekenende) verliessituaties.
Zelf vond ik het haast onmogelijk om uit een (vriendschaps) relatie of (werk)situatie weg te gaan, ook al wist en voelde ik heel goed dat de betreffende situatie niet gezond of goed was voor mij. Het is alsof ik zelf niet de stap kan zetten om dat oerverlies te herhalen in andere situaties en mezelf hiermee pijn te doen.

Verder wilde ik dus in november een weekje naar Korea te gaan, om lekker te eten en om mijn familie te knuffelen. Er is een mogelijkheid om een uitzondering te krijgen voor de 2 weken durende quarantaine in Korea dus ik was heel enthousiast aan het plannen geslagen.
De communicatie tussen mijn moeder en mij verloopt na onze ontmoeting in april echter heel moeizaam. Door contact met mij en mijn aanwezigheid is er bij haar ook veel pijn getriggerd, waardoor ze zich heeft teruggetrokken uit de verbinding en het contact. Als volwassene kan ik dit plaatsen en heb ik hier zeker veel begrip voor. We hebben onlangs wel gebeld en een paar berichtjes gestuurd, maar verder laat ze niets weten en ze antwoordt ook niet op berichtjes van mij. Ik had aan mijn broer een document gevraagd dat ik nodig heb om de uitzondering op quarantaine te krijgen maar ze heeft dan laten weten dat ze liever heeft dat ik nu niet kom omwille van corona. Rationeel houdt dat weinig steek aangezien ik er in april ook al was en we toen, in tegenstelling tot nu, zelfs niet gevaccineerd waren.
Dit heeft me erg gekwetst en geeft me onmiddellijk het gevoel dat ze me niet wil zien. Het roept ook kwaadheid op en mijn 1e (kinderlijke) reflex is dat we dan wel zullen zien of ik na corona überhaupt nog wil komen. Het is zo ontzettend lastig om een evenwicht te vinden tussen mijn eigen noden, rekening houden met wat ik dénk dat er bij haar speelt en uitvissen (door de taal- en cultuurbarrière heen) wat ze nu eigenlijk echt bedoelt.
Op dit moment durf ik te blijven zeggen dat ik graag wil komen en hoe het voor mij voelt als ze corona aanhaalt om mij op afstand te houden, maar het is lastig om te voelen wat ik wil, waar mijn plek is en hoe ik die wil innemen.