22. No fairytale
Dag lieve An Sheela,
Hier ben ik dan met een kort briefje terug, ik vond inderdaad niet eerder de tijd om terug te schrijven. Tot niet zo lang geleden zou ik mezelf in 1000 bochten hebben gewrongen om dit toch te doen en me heel schuldig gevoeld hebben dat het zo lang geduurd heeft. Ik ben blij te kunnen typen dat dit nu niet het geval was/is 🙂
Ik wil je heel veel steun en medeleven sturen in deze zware periode voor jou, er ligt zoveel op je bord…ik maak me soms zorgen over hoe je dit allemaal kan dragen, ik weet dat je een overlever bent, maar zelfs voor overlevers kan de emmer soms te vol zitten.
Ik vind het dan ook heel lief en attent dat je toch nog de tijd maakt en de moeite neemt om mij te volgen, ik neem je complimenten en felicitaties graag in ontvangst. In navolging van mijn systemische opleiding kon ik samen met de mensen van Adoptee & foster care en Steunpunt adoptie afgelopen weekend een opstellingsdag organiseren, voor en door geadopteerden, ik ben er heel fier op dat ik zo een mooi aanbod in Vlaanderen heb mogen introduceren.
Als je iets doet, zegt of onderneemt rond adoptie kom je altijd in aanraking met een hele mengeling aan reacties en emoties van andere mensen. Vaak zijn dat warme reacties, zoals na onze 1e podcast. Het heeft me aangenaam verrast om te merken uit welke uiteenlopende hoeken hier interesse voor was, hopelijk nemen mensen eruit mee wat dienend kan zijn voor hen en andere geadopteerden.
Ook op mijn passage in Iedereen beroemd heb ik vanuit diverse hoeken warme en bemoedigende reacties gekregen. Uiteraard lieten ook de reacties over ‘te weinig dankbaarheid’ niet op zich wachten en was er een adoptiemoeder die zich diep gekwetst voelde door mijn persoonlijke getuigenis.
Ondanks de steunende berichten heb ik toch een lastige en emotionele week achter de rug. De dag na de uitzending had ik opleiding, een dag over Rouw en verlies. De lesgeefster was zeer empathisch wat betreft het verlies dat geadopteerden hebben geleden, in combinatie met sommige opmerkingen op sociale media maakte dit dat ik eigenlijk heel de dag verdriet voelde en moest huilen.
De grootste trigger kwam echter de dag erna pas, iemand die mij kent van toen ik nog puber was stuurde me een enorm rakend berichtje, over wat mijn zus en ik allemaal deden om mijn adoptiemoeder gelukkig te maken maar dat dit nooit gelukt is en hoe moeilijk dit moet zijn (geweest) voor ons. Ik was in 1 klap terug 4 jaar, 7 jaar, 11 jaar, 15 jaar, 18 jaar, 23 jaar, 27 jaar, 34 jaar,… en werd overspoeld door emoties en herinneringen: ja wij hebben het onmogelijke proberen te doen, daar heel veel voor opgeofferd en geïncasseerd, ten koste van onszelf, en elke keer het deksel op onze neus gekregen. Ik kan een boek vullen met gebeurtenissen die wij nooit hadden mogen meemaken, ik kan nu voelen hoe erg en zwaar dat was.
Het is wraakroepend dat ik zoveel (ook recentere) verhalen ken van geadopteerden die helemaal niet goed en warm terecht kwamen.
Er zijn ook massa’s ‘slechte’ verhalen: van ‘gewoon weinig liefde’ tot gruwelijk, mensonterend en traumatiserend, mag dat ook nog gezegd worden?
En de mensen die het nodig vinden om ons te wijzen op dankbaarheid? Ze weten niet waar ze het over hebben…
Dus daar zat/zit ik de laatste dagen, daar waar ik mijn gevoel tegenover mijn adoptieouders volledig kwijt was de afgelopen periode, voel ik hen opnieuw heel scherp, lastig, maar het hoort ook bij wie ik ben.
Op je vraag over hoe ik omga met het overlijden van mijn adoptieouders kan ik, als ik heel eerlijk ben, alleen maar zeggen: ik heb veel verdriet over wat nooit was, wat had moeten zijn, wat had kunnen zijn, maar wat nooit kwam. Hun overlijden was de enige mogelijkheid voor mij om te worden wie ik ben. Misschien zullen mensen vinden dat dit hard is van mij, maar ik vind het vooral erg voor mezelf momenteel, dat dit is hoe het moest lopen voordat ik mezelf kon zijn.
Ik heb heel erg getwijfeld om dit te schrijven, ik had het uitgebreider gedaan, een deel gewist,…angst voor het oordeel dat mensen zouden hebben over mij, schrik dat ze niet tussen de lijnen zullen kunnen lezen dat het echt niet ok was bij ons thuis (dat ik niet gratuit zuur of verbitterd ben) en de loyaliteit die er ook bij mij nog zo snel in schiet, ook al zullen ze het nooit meer lezen en ook al ben ik er rationeel helemaal uit dat ik hen niets verschuldigd ben, integendeel, het is eerder ondanks dan dankzij hen dat ik ben geworden wie ik ben.
Mijn kindsdeel en mijn volwassen deel liggen met elkaar in de clinch. Mijn lijf is verkrampt en ik voel me misselijk.
Hoe ga jij om met die gevoelens van loyaliteit?