Dag lieve An Sheela,
Hier ben ik dan met een kort briefje terug, ik vond inderdaad niet eerder de tijd om terug te schrijven. Tot niet zo lang geleden zou ik mezelf in 1000 bochten hebben gewrongen om dit toch te doen en me heel schuldig gevoeld hebben dat het zo lang geduurd heeft. Ik ben blij te kunnen typen dat dit nu niet het geval was/is 🙂
Ik wil je heel veel steun en medeleven sturen in deze zware periode voor jou, er ligt zoveel op je bord…ik maak me soms zorgen over hoe je dit allemaal kan dragen, ik weet dat je een overlever bent, maar zelfs voor overlevers kan de emmer soms te vol zitten.

Ik vind het dan ook heel lief en attent dat je toch nog de tijd maakt en de moeite neemt om mij te volgen, ik neem je complimenten en felicitaties graag in ontvangst. In navolging van mijn systemische opleiding kon ik samen met de mensen van Adoptee & foster care en Steunpunt adoptie afgelopen weekend een opstellingsdag organiseren, voor en door geadopteerden, ik ben er heel fier op dat ik zo een mooi aanbod in Vlaanderen heb mogen introduceren.

Als je iets doet, zegt of onderneemt rond adoptie kom je altijd in aanraking met een hele mengeling aan reacties en emoties van andere mensen. Vaak zijn dat warme reacties, zoals na onze 1e podcast. Het heeft me aangenaam verrast om te merken uit welke uiteenlopende hoeken hier interesse voor was, hopelijk nemen mensen eruit mee wat dienend kan zijn voor hen en andere geadopteerden.
Ook op mijn passage in Iedereen beroemd heb ik vanuit diverse hoeken warme en bemoedigende reacties gekregen. Uiteraard lieten ook de reacties over ‘te weinig dankbaarheid’ niet op zich wachten en was er een adoptiemoeder die zich diep gekwetst voelde door mijn persoonlijke getuigenis.

Ondanks de steunende berichten heb ik toch een lastige en emotionele week achter de rug. De dag na de uitzending had ik opleiding, een dag over Rouw en verlies. De lesgeefster was zeer empathisch wat betreft het verlies dat geadopteerden hebben geleden, in combinatie met sommige opmerkingen op sociale media maakte dit dat ik eigenlijk heel de dag verdriet voelde en moest huilen.
De grootste trigger kwam echter de dag erna pas, iemand die mij kent van toen ik nog puber was stuurde me een enorm rakend berichtje, over wat mijn zus en ik allemaal deden om mijn adoptiemoeder gelukkig te maken maar dat dit nooit gelukt is en hoe moeilijk dit moet zijn (geweest) voor ons. Ik was in 1 klap terug 4 jaar, 7 jaar, 11 jaar, 15 jaar, 18 jaar, 23 jaar, 27 jaar, 34 jaar,… en werd overspoeld door emoties en herinneringen: ja wij hebben het onmogelijke proberen te doen, daar heel veel voor opgeofferd en geïncasseerd, ten koste van onszelf, en elke keer het deksel op onze neus gekregen. Ik kan een boek vullen met gebeurtenissen die wij nooit hadden mogen meemaken, ik kan nu voelen hoe erg en zwaar dat was.
Het is wraakroepend dat ik zoveel (ook recentere) verhalen ken van geadopteerden die helemaal niet goed en warm terecht kwamen.
Er zijn ook massa’s ‘slechte’ verhalen: van ‘gewoon weinig liefde’ tot gruwelijk, mensonterend en traumatiserend, mag dat ook nog gezegd worden?
En de mensen die het nodig vinden om ons te wijzen op dankbaarheid? Ze weten niet waar ze het over hebben…

Dus daar zat/zit ik de laatste dagen, daar waar ik mijn gevoel tegenover mijn adoptieouders volledig kwijt was de afgelopen periode, voel ik hen opnieuw heel scherp, lastig, maar het hoort ook bij wie ik ben.
Op je vraag over hoe ik omga met het overlijden van mijn adoptieouders kan ik, als ik heel eerlijk ben, alleen maar zeggen: ik heb veel verdriet over wat nooit was, wat had moeten zijn, wat had kunnen zijn, maar wat nooit kwam. Hun overlijden was de enige mogelijkheid voor mij om te worden wie ik ben. Misschien zullen mensen vinden dat dit hard is van mij, maar ik vind het vooral erg voor mezelf momenteel, dat dit is hoe het moest lopen voordat ik mezelf kon zijn.

Ik heb heel erg getwijfeld om dit te schrijven, ik had het uitgebreider gedaan, een deel gewist,…angst voor het oordeel dat mensen zouden hebben over mij, schrik dat ze niet tussen de lijnen zullen kunnen lezen dat het echt niet ok was bij ons thuis (dat ik niet gratuit zuur of verbitterd ben) en de loyaliteit die er ook bij mij nog zo snel in schiet, ook al zullen ze het nooit meer lezen en ook al ben ik er rationeel helemaal uit dat ik hen niets verschuldigd ben, integendeel, het is eerder ondanks dan dankzij hen dat ik ben geworden wie ik ben.
Mijn kindsdeel en mijn volwassen deel liggen met elkaar in de clinch. Mijn lijf is verkrampt en ik voel me misselijk.
Hoe ga jij om met die gevoelens van loyaliteit?

Het is even stil aan jouw kant, ik begrijp daaruit dat je het druk hebt. Dat is helemaal niet erg!

Toch heb ik nood om je al een nieuwe brief te sturen, gewoon omdat de dagen zo snel voorbijvliegen en omdat ik het één en ander wil delen.

Ten eerste heb ik je deze week op TV gezien in Iedereen Beroemd. Je bent ondertussen beroemd in de adoptiewereld hier in België maar ook over de grenzen heen. Ik vond je reportage zo puur, echt en helemaal jou. Daaruit straalt een soort van kracht die ik enorm bewonder. Echt chapeau!

Ten tweede wil ik je ook feliciteren voor je afgerond traject bij AFC. Je bent nu een volwaardig AFC-coach, een prachtige prestatie! Diep vanbinnen hoop ik mijn opleiding ook nog te kunnen afwerken want deel 1 van het traject hebben we immers samen doorlopen. Ik ben bewust niet met deel 2 verdergegaan omdat ik nog heel wat op mijn bord had. Dat bord zou ik eerst graag wat leger willen. Mijn zoektocht naar mijn achtergrond zal hopelijk wat antwoorden brengen waardoor mijn bord inderdaad wat minder vol zal liggen.

In deze brief wil ik het ook even over mezelf hebben. Na de verjaardag van mijn overleden vader was het vorige week ook de herinnering dag aan zijn overlijden. Ik kon er dankzij een gedicht van “Liz Is More” goed mee omgaan, maar ik had het vooral moeilijk met de ziekte van mijn beste vriendin. Ze is in een fase beland waarbij behandelingen misschien geen effect meer zullen hebben. Dat nieuws sloeg als een bom in. Ik werd op de herinnering dag van mijn vaders overlijden terug gekatapulteerd naar Intensieve Zorgen waar hij toen zijn laatste adem uitblies. Het was alsof ik het traumatische afscheid opnieuw beleefde. Ik heb verschillende dagen nodig gehad om te bekomen. Waarom benoem ik het afscheid van mijn vader als traumatisch? Dat leg ik je even uit: Mijn vader was zwaar ziek en moest een hartoperatie ondergaan, die operatie was niet gelukt en hij is op Intensive Care terecht gekomen. Die dienst heeft hij niet meer kunnen verlaten. Ik ben heel moedig nog regelmatig op bezoek geweest, maar al die draadjes en kabeltjes en biepjes deden mijn hart in elkaar krimpen. Op een dag kwam het verschrikkelijke telefoontje: dat de machines moesten uitgeschakeld worden omdat er geen hoop meer was. Ik was niet voorbereid op dit afscheid, en al zeker niet in deze omstandigheden. Voor de tweede keer in mijn leven een ouder verliezen, dat kwam stevig binnen, al besefte ik toen niet waarom ik daar zo extreem onder leed. Het feit dat ik afgestaan was, stak toen de kop op, dat inzicht heb ik nu wel.

Toen ik vorige week het slechte nieuws van mijn beste vriendin kreeg, ging mijn lichaam direct in angstmodus: ik wilde wegvluchten van alles want er zal weer iemand mij verlaten, iemand die mij zó nauw aan het hart ligt. Mijn verlatingsangst speelde weer de kop op. En hoe! Gelukkig ben ik omringd door mensen die me steunen, en die aanvoelen wat ik in deze situatie nodig heb. Ik begrijp zelf ook beter hoe mijn lichaam reageert omdat ik ernaar leer luisteren. Mensen komen naar me toe want ik had de kracht niet om iedereen zelf op te bellen. Tranen hebben gevloeid en zullen nog vloeien. Ondertussen heb ik het één en ander opgezocht rond palliatieve zorgen. Wat zonde toch dat mensen over de dood zo weinig spreken. Alsof naast de adoptie gerelateerde gevoelens ook de emoties rond de dood en de voorbereiding erop taboe is. Na de dood van mijn vader had ik niet het gevoel dat ik hulp nodig had, want ik dopte toch zelf mijn boontjes? Dankzij verschillende gesprekken die ik de laatste week voerde heb ik het gevoel dat ik het beste uit 2 werelden kan meepikken: mijn Belgische leventje en mijn Indische achtergrond met de bijhorende spiritualiteit zal hopelijk leiden tot een hoopvolle cocktail aan inzichten waarin ik mijn evenwicht kan vinden in deze moeilijke periode.  Ik wens de mensen rondom mij te bedanken voor hun begrip maar ook voor de tijd die ze mij gunnen om hierin te evolueren. Ik ben deze week eveneens tot het besef gekomen dat ik de kracht heb om mijn leven verder te beleven, zonder het gevoel te moeten hebben van overleven. Want dankzij de nieuwe inzichten die mensen op mijn pad tonen, kan ik alleen maar zeggen dat ik me vollediger ga voelen. Met dit hoopvol bericht sluit ik ‘mijn briefje’ af, Renate.

Tot schrijfs,

An Sheela