23. Boeiend, boeiender, boeiendst
Namaste Renate,
Na lang stilzijgen ben ik er weer! Dank je wel voor je laatste briefje.
Momenteel ben je in Seoul, ik volg je avonturen op de voet. Enkele weken geleden zat ik zelf in India, en toen volgde jij mijn avonturen. Wat een intense periode beleef jij nu, en ook mijn verblijf in India was best uitdagend. Het is zo bijzonder om te beseffen dat onze gevoelens en ervaringen toch deels bij elkaar aansluiten.
Als ik terugdenk aan een jaar geleden: toen leerden we elkaar pas kennen. Wat ik interessant vond bij ons eerste contact was je rust die je uitstraalde, en ook je manier van zaken benoemen. Maar vooral de sympathie en het feit dat we beiden aan het begin stonden van een ongelooflijk boeiend proces: tot onszelf komen. En als ik kijk waar we nu staan: Oh my God, wat een traject hebben we beiden afgelegd en ‘doorworsteld’. Ik ben nog steeds zoekende naar mijn familie, en jij zoekende naar een plek in de familie die je vorig jaar voor het eerst ontmoette.
Mijn verblijf in India heeft me iets ‘completer’ gemaakt, ondanks de perikelen die ik bij mijn vertrek te verwerken kreeg. Ik heb immers last gehad in de luchthaven: 2 vluchten die ruim te laat vertrokken, en spurten om mijn laatste connectie te halen. Ook jouw vertrek was op z’n zachtst gezegd met de nodige stress verlopen. Ligt het aan de luchtvaartmaatschappij, of zijn wij gewoon ook spiritueel geconnecteerd?
Ter plaatse kon ik mijn focus bij mezelf leggen en bij mijn zoektocht naar mijn verleden. Ik ontdekte dat mijn gegevens over mijn verleden er heel anders uitzien dan wat er in mijn officieel adoptiedossier vermeld staat. Dat was een stormachtige vaststelling zoals je het aangaf in je laatste brief aan mij. En dat blijft nu nog nazinderen: geen geboortedatum en dus geen juiste leeftijd (begrijp een marge van minimum 1,5 jaar, goochelen met de leeftijd van baby’s was best een gangbare praktijk), geen specifieke geboorteplaats, geen volledige naam van mijn moeder, geen spoor van mijn vader, geen juiste naam voor mezelf, en een serieuze som geld die mijn ouders neertelden voor mijn adoptie. Ik was van mijn melk maar ik heb me in mijn zoektocht geconcentreerd op het écht connecteren met de cultuur: praten met Christenen, communiceren met Hindu’s, hen uitleggen wat adoptie voor mij betekent, maar ook wat er bij internationale adoptie kan mislopen. Die bewustwording vraagt tijd, maar ik heb toch een aantal mensen wat inzicht kunnen bijbrengen. En zij die mij verder helpen, ja dat zijn voor mij graantjes die ik geplant heb, en ik hoop dat die hulp zal uitgroeien tot iets moois en positiefs. Ik zal nooit meer de ontmoeting met Lucky vergeten, de dame die me herkende in het kindertehuis (zie www.ansheela.be). Ik zie nog steeds de Ganges (heilige rivier) voor mijn ogen kabbelen, bij de ondergaande zon, een herinnering die voor altijd zal gelinkt zijn met mijn bestie Anne-Michèle waarvan ik afscheid moest nemen in februari. Ik voel nog steeds het moment dat ik bij een andere rivier stond die ik ook in mijn dromen mocht ontdekken: de Gandak-rivier betekent symbolisch heel veel voor mij. En de ontmoeting van verschillende interessante persoonlijkheden blijven me bij. Toen ik thuiskwam had ik tijd nodig om hier weer te aarden. De wensen van mijn innerlijk kind strookten niet met de realiteit en verplichtingen die ik hier in België heb. Deze evenwichtsoefening nam een tiental dagen in beslag. Ook terug gaan werken na mijn afwezigheid was best een hele opgave. Ik was letterlijk ziek: misselijk, hoofdpijn en buikkrampen. Mijn systeem was er niet klaar voor, maar mentaal heb ik me erover ‘gehesen’. Nu verloopt het allemaal vrij vlot. En ik voel dat de spanning die ik jarenlang had opgeslagen in mijn lichaam, nu deels wegebt. Ik voel me beter, meer gebalanceerd en durf mijn angsten en emoties aankijken, zonder weg te kruipen en ze te blijven onderdrukken. Er is weer een beschermings- en verstoplaagje verwijderd. Dat is een overwinning op zich. En ja hoor, ik, de sunshine, straal als nooit tevoren.
En bij jou? Hoe verlopen de zaken bij jou? Ik las dat je flexibiliteit op de proef gesteld wordt in Seoul. En dat je familie je uiteindelijk toch wel wilt ontmoeten na een ganse periode zonder nieuws. Ik sta soms versteld van hoe goed geadopteerden zich blijven aanpassen, zelfs na tal van cursussen, we zijn er écht gedreven in! Maar in dit geval zijn het ook je familieleden ter plaatse die niet altijd goed weten hoe ze de zaken best aanpakken. Het is pijnlijk om dit effect van (internationale) adoptie te voelen.
Maar weet je, misschien is het een optie, zelfs naar de toekomst toe, om te kijken naar onze ervaringen als een boeiend traject, met nog boeiendere ontdekkingen en met de boeiendste adoptie-blog-vriendschap allertijden 😉.
Ik stuur je veel knuffels, power-woman!
Liefs,
An Sheela