18. Gezamenlijke terugblik op 2021

Op het einde van dit bewogen jaar, voelen we de behoefte om stil te staan bij wat er eigenlijk allemaal gebeurd is de afgelopen maanden. 

Het lijkt alsof we al een hele weg hebben afgelegd samen terwijl we elkaar pas voor het eerst in levende lijve ontmoetten afgelopen mei. 

De eerste keer dat we elkaar ‘zagen’ was in maart, online tijdens de Ontmoetings- en gesprekgroep van AFC (Adoptee & foster care).

Via filmpjes werd de interesse naar elkaar toe opgewekt, op een fijne en vlotte manier. Na het eerste gesprek hadden we het gevoel dat er een klik was en zijn we ook buiten de online meetings met elkaar beginnen praten. En van het één komt het ander…

Renate: Ik stond nog, wat ze noemen, vrij aan het begin van mijn proces rond adoptie, toen begin maart. Ik was me sinds enkele maanden bewust geworden van de impact van afgestaan en geadopteerd zijn. Dat die spreekwoordelijke ban na 36 jaar gebroken werd, zorgde voor een vloedgolf waarin ik ei zo na verdronk. Ik had een ontzettend pijnlijke, heftige en overspoelende periode achter de rug, ik was zoekende, ik zocht (h)erkenning die op een professionele manier gedragen kon worden. De O&G groep was de 1e adoptiegerelateerde activiteit die ik ooit deed en de mensen die deelnamen waren de 1e geadopteerden die ik als zodanig echt zag. 

Toch bleek er al wel vanalles te borrelen en te spelen, zo vloeide er een opinie over adoptie uit mijn pen die door Knack gepubliceerd werd en die toch een minimum aan bewustzijn en stevigheid vroeg. Onder andere An Sheela gaf me een zetje om die tekst in de openbaarheid te brengen. Ik merkte onmiddellijk dat die sterk resoneerde bij heel wat geadopteerden.   Dat de tekst uiteindelijk gepubliceerd werd toen ik voor de 1e keer ( door corona illegaal) in Korea was en mijn familie voor de 1e x ontmoette, maakte de reacties die hierop volgden des te meer beladen, op een moment dat ik op mijn kwetsbaarst was en alles binnenkwam zonder filter of buffer.

Mijn periode in Korea heeft me veel gebracht, veel in beweging gezet: ik startte de opleiding tot adoptiecoach bij AFC, ik nam ontslag op mijn werk en ging eindelijk voor die eigen praktijk. Ik bleef mijn eigen proces aan een hoog tempo aangaan en vatte ook een specialisatiejaar rond trauma aan om mijn kennis en vaardigheden te vergroten. 

De overtuigingen die ik in april eerder intuïtief neerpende, vonden standvastigheid en onderbouwing. Ik ben mijn pen blijven gebruiken om bewustwording te creëren rond de impact van afstand en adoptie, het aanklagen van onrechtvaardigheden en het heersende adoptienarratief, de nood aan (na)zorg voor geadopteerden, de rechten van ouders van oorsprong en geadopteerden,… Via mijn persoonlijke en deze blog, opinies in Knack en een veelbeluisterd podcastinterview van Doorbraak heb ik op zeer korte tijd heel veel geadopteerden mogen leren kennen. Ook vonden geadopteerden, beleids- en overheidsdiensten hun weg naar mij om me te consulteren rond nazorg en de toekomst van interlandelijke adoptie. In combinatie met het uitbouwen van mijn eigen praktijk en het volgen van 2 opleidingen zorgde dit voor een overvolle agenda de laatste maanden, veel uithuizigheid en veel afwezigheid thuis, ook op momenten dat ik fysiek aanwezig was.

An Sheela: Voor mij was de gespreksgroep van AFC de eerste activiteit die ik bewust voor mezelf had ingepland. Inplannen, klinkt misschien gek, maar dat was het wel effectief. Ik hield ervan om alles stevig in handen te nemen, en die controle was en is voor mij een overlevingsstrategie. Deelnemen aan dit gesprek in groep, waarbij mijn functioneren centraal gesteld werd, was best beangstigend, in die zin dat ik mij nog nooit kwetsbaar had opgesteld. De eerste gesprekken gingen dan uiteraard ook heel stroef en raar maar waar: ik durfde amper mijn mond open te doen. Veiligheid was toen al duidelijk een ‘issue’. Naar het einde van de reeks gesprekken toe, kon ik me wat meer open stellen, ook dankzij de steun van mensen rondom mij, daarin speelde Renate onder andere een grote rol. Als ik dit nu allemaal neerschrijf denk ik: jeetje, wat opvallend dat ik mij zo voor anderen kan inzetten, en mezelf zo vaak tussen haakjes heb geplaatst in het verleden. Dat is vreemd en niet vreemd tegelijk: want voor anderen zorgen is gemakkelijker dan mezelf in vraag te stellen.

Toen ik Renate voor het eerst in het filmpje zag was het eerste wat bij mij opkwam: oh, een Belgisch geadopteerde en niet met Indische roots. Haar vlotheid die ze aan de dag legde, en haar ‘to the point’ uitspraken trokken direct mijn aandacht. Haar tekst die uiteindelijk in Knack zou gepubliceerd worden, was ook via mij gepasseerd. Ik was oprecht onder de indruk van haar schrijftalent en haar inzichten, vooral omdat ik wist dat ze nog niet zo lang met haar adoptieproces bezig was. We hebben elkaar tijdens de AFC Intensive Course beter leren kennen en dat heeft ons geen windeieren gelegd. Begin augustus heb ik haar oprecht de vraag gesteld om samen iets te lanceren, een blog ofzo. Renate heeft er aan toegevoegd: hey ja, waarom geen briefwisseling! Ik was direct voor het idee vertrokken. Onze respectievelijke processen hebben we op deze manier kunnen delen onder elkaar, maar ook met de wereld. Voor mij doet het deugd om de brieven neer te pennen, en zo mee bewustwording te creëren bij het bredere publiek. Ik sluit me momenteel mee aan in de strijd om adoptie leefbaarder te maken, en ook om de puzzelstukken van het verleden niet te onderschatten zodat we beter tot onszelf kunnen komen. Het is en blijft een proces dat veel energie vraagt maar me uiteindelijk verder zal brengen, met nieuwe inzichten. Eén van die inzichten was, dat ik alles wat op me afkwam niet zonder hulp kon doorworstelen. Mijn therapeut heeft me in haar praktijk ontvangen en kon vrij snel de vinger op mijn oerwonde leggen. De wonde die mijn heel leven lang onderdrukt geweest is: afgestaan worden en op bevel van anderen mij gelukkig moeten voelen. Hoe kan je als kind of volwassene op bevel gelukkig zijn? Geluk maak je zelf, wordt vaak gezegd. Maar als je ziel losgerukt wordt van je lichaam, hoe kan je dan evolueren naar geluk? Mijn ziel is in India gebleven, maar mijn lichaam is in België… Ik voel mij niet voor niets onvolledig. Mij aanpassen aan anderen lukt enorm goed, maar ik stoot nu op de gevolgen ervan, gevolgen die niet te overzien zijn, want mijn verdriet om mijn verloren wortels, en de angst om mensen rondom mij te verliezen, heb ik nooit een plek kunnen geven. Nu pas komt alles op een hoop, en ga ik de verschillende lagen ontvellen om zo tot de kern te komen.  Maar ik ben vastberaden om door te zetten: die uitdaging ga ik al bijna een jaar aan, en het zal het komende jaar zeker nog een lange staart krijgen.

2 reacties

  • Mohan

    Lieve dames,

    Wat mooi om te lezen dat de O&G het “beginpunt” is geworden van iets moois, wat tussen jullie is gaan bloeien.
    Ik hoop dat jullie dit moois gaan voortzetten in 2022.
    Veel liefs,

    Mohan

  • Bina

    Mooi pad dames dat jullie dit jaar heeft samen gebracht met als mooie bonus jullie blog. Trots op jullie!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *