21. Het beste van 2 werelden…
Het is even stil aan jouw kant, ik begrijp daaruit dat je het druk hebt. Dat is helemaal niet erg!
Toch heb ik nood om je al een nieuwe brief te sturen, gewoon omdat de dagen zo snel voorbijvliegen en omdat ik het één en ander wil delen.
Ten eerste heb ik je deze week op TV gezien in Iedereen Beroemd. Je bent ondertussen beroemd in de adoptiewereld hier in België maar ook over de grenzen heen. Ik vond je reportage zo puur, echt en helemaal jou. Daaruit straalt een soort van kracht die ik enorm bewonder. Echt chapeau!
Ten tweede wil ik je ook feliciteren voor je afgerond traject bij AFC. Je bent nu een volwaardig AFC-coach, een prachtige prestatie! Diep vanbinnen hoop ik mijn opleiding ook nog te kunnen afwerken want deel 1 van het traject hebben we immers samen doorlopen. Ik ben bewust niet met deel 2 verdergegaan omdat ik nog heel wat op mijn bord had. Dat bord zou ik eerst graag wat leger willen. Mijn zoektocht naar mijn achtergrond zal hopelijk wat antwoorden brengen waardoor mijn bord inderdaad wat minder vol zal liggen.
In deze brief wil ik het ook even over mezelf hebben. Na de verjaardag van mijn overleden vader was het vorige week ook de herinnering dag aan zijn overlijden. Ik kon er dankzij een gedicht van “Liz Is More” goed mee omgaan, maar ik had het vooral moeilijk met de ziekte van mijn beste vriendin. Ze is in een fase beland waarbij behandelingen misschien geen effect meer zullen hebben. Dat nieuws sloeg als een bom in. Ik werd op de herinnering dag van mijn vaders overlijden terug gekatapulteerd naar Intensieve Zorgen waar hij toen zijn laatste adem uitblies. Het was alsof ik het traumatische afscheid opnieuw beleefde. Ik heb verschillende dagen nodig gehad om te bekomen. Waarom benoem ik het afscheid van mijn vader als traumatisch? Dat leg ik je even uit: Mijn vader was zwaar ziek en moest een hartoperatie ondergaan, die operatie was niet gelukt en hij is op Intensive Care terecht gekomen. Die dienst heeft hij niet meer kunnen verlaten. Ik ben heel moedig nog regelmatig op bezoek geweest, maar al die draadjes en kabeltjes en biepjes deden mijn hart in elkaar krimpen. Op een dag kwam het verschrikkelijke telefoontje: dat de machines moesten uitgeschakeld worden omdat er geen hoop meer was. Ik was niet voorbereid op dit afscheid, en al zeker niet in deze omstandigheden. Voor de tweede keer in mijn leven een ouder verliezen, dat kwam stevig binnen, al besefte ik toen niet waarom ik daar zo extreem onder leed. Het feit dat ik afgestaan was, stak toen de kop op, dat inzicht heb ik nu wel.
Toen ik vorige week het slechte nieuws van mijn beste vriendin kreeg, ging mijn lichaam direct in angstmodus: ik wilde wegvluchten van alles want er zal weer iemand mij verlaten, iemand die mij zó nauw aan het hart ligt. Mijn verlatingsangst speelde weer de kop op. En hoe! Gelukkig ben ik omringd door mensen die me steunen, en die aanvoelen wat ik in deze situatie nodig heb. Ik begrijp zelf ook beter hoe mijn lichaam reageert omdat ik ernaar leer luisteren. Mensen komen naar me toe want ik had de kracht niet om iedereen zelf op te bellen. Tranen hebben gevloeid en zullen nog vloeien. Ondertussen heb ik het één en ander opgezocht rond palliatieve zorgen. Wat zonde toch dat mensen over de dood zo weinig spreken. Alsof naast de adoptie gerelateerde gevoelens ook de emoties rond de dood en de voorbereiding erop taboe is. Na de dood van mijn vader had ik niet het gevoel dat ik hulp nodig had, want ik dopte toch zelf mijn boontjes? Dankzij verschillende gesprekken die ik de laatste week voerde heb ik het gevoel dat ik het beste uit 2 werelden kan meepikken: mijn Belgische leventje en mijn Indische achtergrond met de bijhorende spiritualiteit zal hopelijk leiden tot een hoopvolle cocktail aan inzichten waarin ik mijn evenwicht kan vinden in deze moeilijke periode. Ik wens de mensen rondom mij te bedanken voor hun begrip maar ook voor de tijd die ze mij gunnen om hierin te evolueren. Ik ben deze week eveneens tot het besef gekomen dat ik de kracht heb om mijn leven verder te beleven, zonder het gevoel te moeten hebben van overleven. Want dankzij de nieuwe inzichten die mensen op mijn pad tonen, kan ik alleen maar zeggen dat ik me vollediger ga voelen. Met dit hoopvol bericht sluit ik ‘mijn briefje’ af, Renate.
Tot schrijfs,
An Sheela