Op het einde van dit bewogen jaar, voelen we de behoefte om stil te staan bij wat er eigenlijk allemaal gebeurd is de afgelopen maanden. 

Het lijkt alsof we al een hele weg hebben afgelegd samen terwijl we elkaar pas voor het eerst in levende lijve ontmoetten afgelopen mei. 

De eerste keer dat we elkaar ‘zagen’ was in maart, online tijdens de Ontmoetings- en gesprekgroep van AFC (Adoptee & foster care).

Via filmpjes werd de interesse naar elkaar toe opgewekt, op een fijne en vlotte manier. Na het eerste gesprek hadden we het gevoel dat er een klik was en zijn we ook buiten de online meetings met elkaar beginnen praten. En van het één komt het ander…

Renate: Ik stond nog, wat ze noemen, vrij aan het begin van mijn proces rond adoptie, toen begin maart. Ik was me sinds enkele maanden bewust geworden van de impact van afgestaan en geadopteerd zijn. Dat die spreekwoordelijke ban na 36 jaar gebroken werd, zorgde voor een vloedgolf waarin ik ei zo na verdronk. Ik had een ontzettend pijnlijke, heftige en overspoelende periode achter de rug, ik was zoekende, ik zocht (h)erkenning die op een professionele manier gedragen kon worden. De O&G groep was de 1e adoptiegerelateerde activiteit die ik ooit deed en de mensen die deelnamen waren de 1e geadopteerden die ik als zodanig echt zag. 

Toch bleek er al wel vanalles te borrelen en te spelen, zo vloeide er een opinie over adoptie uit mijn pen die door Knack gepubliceerd werd en die toch een minimum aan bewustzijn en stevigheid vroeg. Onder andere An Sheela gaf me een zetje om die tekst in de openbaarheid te brengen. Ik merkte onmiddellijk dat die sterk resoneerde bij heel wat geadopteerden.   Dat de tekst uiteindelijk gepubliceerd werd toen ik voor de 1e keer ( door corona illegaal) in Korea was en mijn familie voor de 1e x ontmoette, maakte de reacties die hierop volgden des te meer beladen, op een moment dat ik op mijn kwetsbaarst was en alles binnenkwam zonder filter of buffer.

Mijn periode in Korea heeft me veel gebracht, veel in beweging gezet: ik startte de opleiding tot adoptiecoach bij AFC, ik nam ontslag op mijn werk en ging eindelijk voor die eigen praktijk. Ik bleef mijn eigen proces aan een hoog tempo aangaan en vatte ook een specialisatiejaar rond trauma aan om mijn kennis en vaardigheden te vergroten. 

De overtuigingen die ik in april eerder intuïtief neerpende, vonden standvastigheid en onderbouwing. Ik ben mijn pen blijven gebruiken om bewustwording te creëren rond de impact van afstand en adoptie, het aanklagen van onrechtvaardigheden en het heersende adoptienarratief, de nood aan (na)zorg voor geadopteerden, de rechten van ouders van oorsprong en geadopteerden,… Via mijn persoonlijke en deze blog, opinies in Knack en een veelbeluisterd podcastinterview van Doorbraak heb ik op zeer korte tijd heel veel geadopteerden mogen leren kennen. Ook vonden geadopteerden, beleids- en overheidsdiensten hun weg naar mij om me te consulteren rond nazorg en de toekomst van interlandelijke adoptie. In combinatie met het uitbouwen van mijn eigen praktijk en het volgen van 2 opleidingen zorgde dit voor een overvolle agenda de laatste maanden, veel uithuizigheid en veel afwezigheid thuis, ook op momenten dat ik fysiek aanwezig was.

An Sheela: Voor mij was de gespreksgroep van AFC de eerste activiteit die ik bewust voor mezelf had ingepland. Inplannen, klinkt misschien gek, maar dat was het wel effectief. Ik hield ervan om alles stevig in handen te nemen, en die controle was en is voor mij een overlevingsstrategie. Deelnemen aan dit gesprek in groep, waarbij mijn functioneren centraal gesteld werd, was best beangstigend, in die zin dat ik mij nog nooit kwetsbaar had opgesteld. De eerste gesprekken gingen dan uiteraard ook heel stroef en raar maar waar: ik durfde amper mijn mond open te doen. Veiligheid was toen al duidelijk een ‘issue’. Naar het einde van de reeks gesprekken toe, kon ik me wat meer open stellen, ook dankzij de steun van mensen rondom mij, daarin speelde Renate onder andere een grote rol. Als ik dit nu allemaal neerschrijf denk ik: jeetje, wat opvallend dat ik mij zo voor anderen kan inzetten, en mezelf zo vaak tussen haakjes heb geplaatst in het verleden. Dat is vreemd en niet vreemd tegelijk: want voor anderen zorgen is gemakkelijker dan mezelf in vraag te stellen.

Toen ik Renate voor het eerst in het filmpje zag was het eerste wat bij mij opkwam: oh, een Belgisch geadopteerde en niet met Indische roots. Haar vlotheid die ze aan de dag legde, en haar ‘to the point’ uitspraken trokken direct mijn aandacht. Haar tekst die uiteindelijk in Knack zou gepubliceerd worden, was ook via mij gepasseerd. Ik was oprecht onder de indruk van haar schrijftalent en haar inzichten, vooral omdat ik wist dat ze nog niet zo lang met haar adoptieproces bezig was. We hebben elkaar tijdens de AFC Intensive Course beter leren kennen en dat heeft ons geen windeieren gelegd. Begin augustus heb ik haar oprecht de vraag gesteld om samen iets te lanceren, een blog ofzo. Renate heeft er aan toegevoegd: hey ja, waarom geen briefwisseling! Ik was direct voor het idee vertrokken. Onze respectievelijke processen hebben we op deze manier kunnen delen onder elkaar, maar ook met de wereld. Voor mij doet het deugd om de brieven neer te pennen, en zo mee bewustwording te creëren bij het bredere publiek. Ik sluit me momenteel mee aan in de strijd om adoptie leefbaarder te maken, en ook om de puzzelstukken van het verleden niet te onderschatten zodat we beter tot onszelf kunnen komen. Het is en blijft een proces dat veel energie vraagt maar me uiteindelijk verder zal brengen, met nieuwe inzichten. Eén van die inzichten was, dat ik alles wat op me afkwam niet zonder hulp kon doorworstelen. Mijn therapeut heeft me in haar praktijk ontvangen en kon vrij snel de vinger op mijn oerwonde leggen. De wonde die mijn heel leven lang onderdrukt geweest is: afgestaan worden en op bevel van anderen mij gelukkig moeten voelen. Hoe kan je als kind of volwassene op bevel gelukkig zijn? Geluk maak je zelf, wordt vaak gezegd. Maar als je ziel losgerukt wordt van je lichaam, hoe kan je dan evolueren naar geluk? Mijn ziel is in India gebleven, maar mijn lichaam is in België… Ik voel mij niet voor niets onvolledig. Mij aanpassen aan anderen lukt enorm goed, maar ik stoot nu op de gevolgen ervan, gevolgen die niet te overzien zijn, want mijn verdriet om mijn verloren wortels, en de angst om mensen rondom mij te verliezen, heb ik nooit een plek kunnen geven. Nu pas komt alles op een hoop, en ga ik de verschillende lagen ontvellen om zo tot de kern te komen.  Maar ik ben vastberaden om door te zetten: die uitdaging ga ik al bijna een jaar aan, en het zal het komende jaar zeker nog een lange staart krijgen.

Hey An Sheela,

Proficiat met je vernaamdag, zo bijzonder om je eigen naam te kunnen dragen.
Om hier te kunnen zijn met een identiteit die zo aangepast mogelijk is, werd bij veel geadopteerden inderdaad hun naam veranderd. De vraag ‘hoe heet je’ wordt op die manier gelijk ingewikkeld en beladen.
Toen ik voor mijn Koreabezoek in april een visum wilde aanvragen, moest ik bewijzen dat ik geadopteerd werd, onder andere door papieren van mijn naamsverandering toe te voegen aan de visumaanvraag. Ik heb het hardst gehuild bij het zien van het document waarop staat dat het kind, voorheen bekend als Song Ae-Ra, voortaan Renate Van Geel zal heten. In een vingerknip wordt er beslist over je leven, zelfs je naam mag je niet houden, en ben je voor altijd iemand anders dan toen je in de wereld kwam. Ik merk bij de geadopteerden die ik ken wel de tendens om terug te grijpen naar hun oorspronkelijke naam, ze doen dit vaak met schroom terwijl ze eigenlijk gewoon bij hun eigen naam genoemd willen worden.
Aera is de 2e naam op mijn paspoort, dus die was wel aanwezig. We wisten evenwel niet hoe deze uit te spreken. Ik voel het in heel mijn lijf als ik bedenk dat ik nu weet dat mijn moeder die naam aan mij gaf, het was 1 van de 1e vragen die ik haar stelde toen ik haar zag. Ik denk dat je wel kan begrijpen hoe een waardevol geschenk dit is voor mij. En ik ben dankbaar en trots dat ze mij kan noemen bij de naam die zij voor mij gekozen heeft.
En die verjaardagen…voor veel geadopteerden die ik ken, is het geen feestdag. Dat je onder andere niet weet of het wel je echte geboortedag is en de wetenschap dat je leven nooit gevierd mocht worden door de mensen die je je leven gaven, maken het gevoel van verlies rond die periode extra scherp.
Ik heb mijn verjaardagen altijd vol gepropt met activiteiten en leuke dingen, de nood om mijn bestaan te vieren was groot, de behoefte om te ontsnappen aan verdriet waarschijnlijk groter.

Zelf heb ik een paar lastige dagen achter de rug: er is vorige week iemand overleden die veel betekend heeft voor mij en mijn moeder heeft laten weten dat ze liever niet heeft dat ik kom in november.
Het overlijden kwam niet onverwacht maar raakt me diep. Hij en zijn familie hebben mijn zus en mij opgevangen en mee groot gebracht toen we kind waren, ik ben er altijd graag blijven komen om me te koesteren in iets dat voor mij het dichtst aanleunde bij wat ik als ‘thuis voelen’ aanvoelde. Ik heb warmte, liefde, zorg en fierheid van hem gekregen en ik ben heel dankbaar dat ik tot op het laatste moment welkom was om deze onbetaalbare kado’s in ontvangst te nemen.
Verlies en afscheid zijn toch wel thema’s die voor geadopteerden vaak heel gevoelig blijken omdat ze raken aan dat 1e afscheid en het daarbij horend existentieel verlies. Voordat je in je adoptiegezin arriveert, heb je immers al zwaar verlies geleden. Volgende verlieservaringen raken hier aan en stapelen zich op, het verklaart misschien deels waarom geadopteerden vaak disproportioneel kunnen reageren op allerhande (ogenschijnlijk onbetekenende) verliessituaties.
Zelf vond ik het haast onmogelijk om uit een (vriendschaps) relatie of (werk)situatie weg te gaan, ook al wist en voelde ik heel goed dat de betreffende situatie niet gezond of goed was voor mij. Het is alsof ik zelf niet de stap kan zetten om dat oerverlies te herhalen in andere situaties en mezelf hiermee pijn te doen.

Verder wilde ik dus in november een weekje naar Korea te gaan, om lekker te eten en om mijn familie te knuffelen. Er is een mogelijkheid om een uitzondering te krijgen voor de 2 weken durende quarantaine in Korea dus ik was heel enthousiast aan het plannen geslagen.
De communicatie tussen mijn moeder en mij verloopt na onze ontmoeting in april echter heel moeizaam. Door contact met mij en mijn aanwezigheid is er bij haar ook veel pijn getriggerd, waardoor ze zich heeft teruggetrokken uit de verbinding en het contact. Als volwassene kan ik dit plaatsen en heb ik hier zeker veel begrip voor. We hebben onlangs wel gebeld en een paar berichtjes gestuurd, maar verder laat ze niets weten en ze antwoordt ook niet op berichtjes van mij. Ik had aan mijn broer een document gevraagd dat ik nodig heb om de uitzondering op quarantaine te krijgen maar ze heeft dan laten weten dat ze liever heeft dat ik nu niet kom omwille van corona. Rationeel houdt dat weinig steek aangezien ik er in april ook al was en we toen, in tegenstelling tot nu, zelfs niet gevaccineerd waren.
Dit heeft me erg gekwetst en geeft me onmiddellijk het gevoel dat ze me niet wil zien. Het roept ook kwaadheid op en mijn 1e (kinderlijke) reflex is dat we dan wel zullen zien of ik na corona überhaupt nog wil komen. Het is zo ontzettend lastig om een evenwicht te vinden tussen mijn eigen noden, rekening houden met wat ik dénk dat er bij haar speelt en uitvissen (door de taal- en cultuurbarrière heen) wat ze nu eigenlijk echt bedoelt.
Op dit moment durf ik te blijven zeggen dat ik graag wil komen en hoe het voor mij voelt als ze corona aanhaalt om mij op afstand te houden, maar het is lastig om te voelen wat ik wil, waar mijn plek is en hoe ik die wil innemen.

Hallo Renate,

Bij het lezen van je brief kon ik je boosheid effectief voelen. Ik stuur je een dikke knuffel om die boosheid wat te verzachten. Het is wel bedroevend om te beseffen dat de situatie van heel wat geadopteerden lijkt op het varen met riemen die ze niet goed kunnen hanteren omdat ze het niet of nauwelijks geleerd hebben.

Je vroeg me wat veiligheid voor mij betekent…

Ik ervaar soms eenzaamheid en leegte, maar ik heb het geluk mijn eigen gezin rondom mij te hebben. Bij hen ben ik altijd veilig. Toch heb ik het laatste jaar leren begrijpen dat die veiligheid voor mij écht wel een ding is. Er is maar een beperkt aantal mensen waarbij ik me echt goed voel, en waarvan ik weet dat ik mezelf mag zijn, ook in mijn huidig groeiproces.

In mijn huidige situatie bestaan er momenteel 2 vormen van veiligheid: veiligheid kan gelinkt zijn aan een plaats of een ruimte. Daarnaast kan veiligheid ook weergegeven worden door een persoon. Bij welke persoon voel ik me veilig? Ben ik wel veilig bij mezelf?

In mijn kindertijd was ik, uiterlijk, altijd het vrolijke goedlachse kind (dat heb ik in één van de vorige brieven al eens aangegeven). Dat idee werd nog aangewakkerd door de omgeving, want dat waarop mensen positief reageren werd of wordt uiteraard uitvergroot. Zelf besef ik recent pas, dat die vrolijkheid één van de vele maskers is waarmee ik in mijn leven heb gefunctioneerd. Ik had dus lichamelijk een vals gevoel van veiligheid, omdat ik toen niet wist dat mijn lichaam het verdriet heel diep verstopte.

Het feit dat er geen plaats werd gemaakt voor het verwerken van verdriet en rouw, maakt dat ik momenteel blokkeer. In mijn naaste omgeving heb ik 2 ongeneeslijke zieke personen, en daarmee omgaan is voor mij een ware uitdaging. Ik kan geen afstand nemen, of het me niet aantrekken. Het is alsof ik het leed van die personen ook zelf doormaak. Dat is heftig, maar is door het verleden nu eenmaal zo gegroeid. Mijn empathisch vermogen zorgt dat dit tegelijkertijd mijn valkuil vormt. Om daarmee leren te leven, en mijn mindset te veranderen, ben ik in therapie. Het vat hebben op zaken, daarop is mijn leven gebaseerd. Geen controle hebben op wat rondom mij gebeurt, brengt mij letterlijk van mijn voetstuk.

Het begin van mijn leven is gestart in het ongewisse. Het veranderen van omgeving, zonder boe of ba, was effectief een sprong in het onbekende. En als ik er grotendeels op terugkijk, kan ik wel vaststellen dat ik in zekere mate mijn leven toch heb kunnen opbouwen.

Maar heb begrijpen van het effect en de werking van bepaalde systemen begint nu pas te dagen, en dat komt wel binnen.

Ik ben duidelijk gevoelig aan verandering in mijn omgeving. Toch ben ik niet bang van uitdagingen. Dat klinkt tegenstrijdig. Ik geef een concreet voorbeeld:

Na mijn studies regentaat heb ik 1 jaar in Vlaanderen gewerkt. Daarna ben ik naar Wallonië verhuisd om een talenproject op te starten in een Franstalige school. Ik zag dit als een geweldige uitdaging, te meer omdat ik op deze manier mijn Frans, de taal waarmee ik extra feeling heb, dagelijks kan gebruiken. Het talenproject heeft mij doen verplaatsen, best wel bijzonder als je weet dat geadopteerden over het algemeen niet zo uitkijken naar verhuizen, net omdat het lichaam al ongewenst verplaatst is geweest in het verleden. Het leiderschap van de school is iets meer dan 5 jaar geleden veranderd. Sinds die switch, kan ik me moeilijk vinden in de nieuwe setting. Het is alsof mijn lichaam weg wil nog voordat ik het gebouw binnenstap. Al die controlerende blikken, doen me huiveren. Heel vreemd, omdat ik ook jaren zelf heel wit-zwart gefunctioneerd heb.

De laatste jaren ga ik dus werken voor mijn leerlingen, maar wat errond gebeurt, ervaart mijn lichaam als ‘onveilig’. De vraag is: hoe komt dat mijn lichaam hier zo op reageert? Want rationeel weet ik dat voor die school verhuisd ben, dat ik veel energie heb gestoken in een project waarin ik nog steeds geloof. Maar mijn lichaam wil niet (meer) mee. Het deel van de verklaring kan zijn, dat ik zelf minder goed in mijn vel zit. Ik heb wel enkele collega’s die de vraag stellen: ‘An Sheela, hoe gaat het nu met jou?’ En op zich ik vind dat heel attent, alleen heb ik het echt moeilijk met het delen van mijn dieperliggende gevoelens. Alsof de nieuwe An Sheela er precies niet mag zijn. Alsof de altijd volgzame An nu een An Sheela wordt die meer haar grenzen leert stellen, overmand wordt door twijfels. Ben ik in die metamorfose ook nog de moeite waard? Of willen/durven mensen dat proces en die twijfels niet zien?  Of wil ik het zelf niet zien of integreren? Het zelfvertrouwen, dat altijd al op een laag pitje heeft gestaan, krijgt nu de kans om te groeien. Het is zoeken, maar ik ben vastberaden om die hooiberg te doorspitten.

Een ander voorbeeld voor een veilige plaats: als ik in een nieuwe omgeving kom, scan ik de ruimte in enkele seconden, en zal ik altijd een plaats zoeken met veel lichtinval om me te installeren. Ik heb vroeger in een vrij donker huis gewoond, en dat heb ik nooit leuk gevonden. Dit heb ik ook pas dit jaar beseft, want ik functioneerde op automatismen, en stond er dus nooit bij stil.

Hoe kan ik me leren veilig voelen in mijn lichaam? Want ook daar durft het wel eens lastig te zijn. In één van mijn eerdere schrijfsels gaf ik aan dat ik het programma Spoorloos heel gecommercialiseerd vind. En toch heb ik het, klaarblijkelijk, nodig om mijn proces te doorvoelen. Maar wat ik de vorige week heb ontdekt, is dat telkens ik het woord verdriet/rouw hoor, mijn lichaam momenteel in een bepaalde modus gaat, survivalmodus of overlevingsmodus, waarbij het brein een situatie als gevaarlijk of onveilig ervaart. Als 2 gerelateerden elkaar na jaren ontmoeten op het televisiescherm, gaat mijn lichaam letterlijk huilen: mijn hart bloedt, mijn lichaam trilt, en de koude rillingen rollen over mijn rug. Vroeger kon ik het totaal niet plaatsen, nu begrijp ik dat mijn ‘verstopte’ verdriet getriggerd wordt door het verdriet van de personen op TV. Ik denk dat de tijd voor mij is aangebroken om met dat verdriet te leren dealen en die gesloten doos van Pandora te openen.

In die doos van Pandora zoek ik naar een schitterende parel. Deze parel kan ik dan leren omarmen en dragen in mijn hart, zodat ik ga kunnen stralen als ontpopte geadopteerde, die bewust is van haar beperkingen en systemen, maar die op hetzelfde moment kan uitdragen waarvoor ze staat. Daarvoor is veiligheid dus essentieel: Safety first!

Om deze brief af te sluiten zou ik jou nog willen vragen, Renate: Wat houd je momenteel zoal bezig? Waar sta jij in je proces?

*triggerwarning zelfdoding*
Als je vermoedt dat deze tekst je extra kan raken, raden we je aan om hem te lezen als je gezelschap hebt. Onderaan worden gegevens vermeld van mensen en diensten die je kan contacteren voor moest dit nodig zijn.

Hey An Sheela,
Bedankt voor je mooie, rakende brief. Ik zie jou (en mezelf) heel graag uit de schaduw treden, fijn om een stukje daarvan samen te mogen doen.

Mijn schrijfsel is net te laat voor November Adoption Awareness Month (NAAM). Laat me beginnen met uit te leggen dat NAAM in het leven werd geroepen om adoptie te promoten, dus als ik gebruik maak van de term leg ik altijd uit dat ik NAAM invul als Adoptee & first family Awareness month, een moment om extra stil te staan bij de rechten en de belevingen van geadopteerden en hun gezinnen van oorsprong.

1 van de actuele elementen van die rechten is de zogehete nazorg voor geadopteerden.
Volwassen geadopteerden treden (overal ter wereld!) meer en meer uit de schaduw en vertellen over hun beleving, hun angsten, pijn, verdriet, gemis en rouw. Geadopteerden zijn, zoals je schreef, oververtegenwoordigd in zelfdodings- en verslavingscijfers, in de psychiatrische zorg maar ook bijvoorbeeld in gevangenissen. Gemene deler in al die verhalen is het stuitende gebrek aan adequate zorg en nazorg door mensen met kennis en ervaring rond de impact van afstaan, afgestaan en geadopteerd zijn. Geadopteerden die 4 tot 7 keer van hulpverlener moeten veranderen voordat ze bij iemand terecht komen met kennis van zaken, zijn geen uitzondering. Dit kan nefast zijn voor mensen met vertrouwens- en bindingsmoeilijkheden. Vragen en klachten (rond o.a. relaties, werk, angsten, depressieve klachten, lichamelijke klachten,…) waar een geadopteerde mee aanklopt, worden binnen de reguliere hulpverlening vaak niet herkend als zijnde een mogelijk gevolg van afgestaan en geadopteerd zijn.
Ook ik had een bekwame therapeute met wie het goed klikte en die essentieel was om me aan het verstand (en vooral aan het gevoel) te brengen dat afgestaan, verplaatst en geadopteerd worden wel degelijk een effect hebben op een mens. Maar verder dan dat geraakten we niet en toen ik me op mijn allerslechtst voelde, wist ze zelf niet goed wat er gebeurde en kon ze ook geen houvast of perspectief bieden. Achteraf gezien, was dat zeer riskant en mag ik (en zij) mijn ‘pollekes’ kussen dat ik toen zo goed omringd was. De pijn die ik toen voelde was zo allesomvattend dat ik op een bepaald moment niet goed meer wist hoe ik daarmee zou kunnen leven. Ik kan me er sindsdien, en ik had nooit of te nimmer verwacht dit ooit te denken of te schrijven, wel iets bij voorstellen dat de pijn en leegte voor geadopteerden (en andere mensen) op een bepaald moment te zwaar worden om te dragen.
Ik houd mijn hart vast voor de periode die komt, somber qua weer en confronterend met het feest- en gezelligheidsgehalte. Traditioneel is het een periode waarin we als community nog eens extra met onze neus op de feiten worden gedrukt omdat, meer dan anders, geadopteerden geen andere uitweg meer zien dan zelf hun pijn te stoppen.

Ook voor de jonge(re) generatie is zorg en ondersteuning voor de adoptieouders geen overbodige luxe. In mijn praktijk krijg ik te maken met kinderen en jongeren die zogenoemde gedragsproblemen vertonen, daarmee wordt lastig gedrag bedoeld dat te wijten zou zijn aan zogehete hechtingsproblemen.
Wat als we deze signalen zouden beschouwen als normaal en logisch gedrag in een situatie die allerminst alledaags is: de binding en uitreiking tussen moeder en kind werd onderbroken, een gedwongen (niet zelfgekozen) verplaatsing moest worden ondergaan en het wortelen en functioneren in een vreemd systeem wordt verwacht.
Wie ik niet zie in mijn praktijk zijn adoptiekinderen (en geadopteerden) die zich perfect hebben aangepast om te overleven, over wie wordt gezegd dat ze zo verstandig, verantwoordelijk, behulpzaam en matuur zijn. Toch zegt dit niks over hun innerlijke leefwereld en kan schijn verdorie enorm bedriegen.
Hoewel adoptieouders soms wel (beperkte) theoretische kennis hebben meegekregen over trauma en hechting blijkt het in praktijk zeer kwetsbaar en niet evident om af te kunnen stemmen op de noden en behoeften van hun adoptiekinderen. Eigen (zeer begrijpelijke) noden en verlangens van adoptieouders spelen niet zelden op, eigen pijn en gekwetstheden maken soms dat de afstemming vertroebeld wordt en de teleurstelling groeit als mensen merken dat hun adoptiekind, ondanks alle liefde en goede zorgen die geboden worden, maar moeilijk lijkt te kunnen aarden (dit kan uiteraard gelden in alle gezinnen, maar sta me toe te stellen dat dit in het geval van adoptie doorgaans meer beladen en complex is).

Naast psychologische ondersteuning vallen nog tal van andere zaken, die momenteel minder aandacht krijgen, in mijn ogen onder nazorg. Het gaat onder andere ook over:

• adoptieouders sensibiliseren over het leven als kind en persoon van kleur in een witte samenleving zodat de omgeving hier erkennend en bewust mee kan omgaan. Kleurblindheid is een (schadelijke) illusie.
• adoptieouders eten, taal, cultuur,…uit zendende landen leren kennen zodat ze dit in het leven van hun adoptiekind kunnen binnenbrengen
• erkenning krijgen (zonder ja maar)
• gratis toegankelijke informatie ter beschikking hebben over hoe te beginnen aan zoeken naar je familie
• gratis toegankelijke informatie ter beschikking hebben over DNA, DNA databanken en diensten voor verwantschapsonderzoek in zowel zendende als ontvangende landen
• gratis beroep kunnen doen op juridische ondersteuning en informatie rond zaken als naamsverandering, dubbele nationaliteit aannemen, herroepen van adoptie, erkenning als slachtoffer van adoptiefraude,…
• en ja, voor mij hangt daar ook een vorm van financiële compensatie aan vast. Therapie, zoeken, naar je herkomstland reizen, je familie gaan bezoeken (als je geluk hebt),… zijn ontzettend duur en niet zelden onbetaalbaar voor geadopteerden.
  Of neem de kosten die wij als gezin binnenkort zullen maken zodat ik mijn gezin aan mijn familie kan voorstellen: naar Korea vliegen met 4 mensen, logeren, eten,… een paar duizend euro zal niet volstaan.

Veel geadopteerden krijgen nooit de psychologische ondersteuning die ze nodig hebben omdat het te duur is.
Veel geadopteerden moeten sparen om een dure DNA test te doen die ze kunnen opladen in commerciële databanken (vaak de énige mogelijkheid omwille van incorrecte en onvolledige informatie).
Veel geadopteerden moeten jaren sparen om hun familie te kunnen zoeken, laat staan bezoeken.
Veel geadopteerden kunnen het zich nooit permitteren om met hun gezin naar hun herkomstland te gaan.

Nu ik het hier zo neerschrijf, voel ik dat het mij kwaad maakt. Voor adoptieouders zijn uitgaven in het kader van een adoptieprocedure gedeeltelijk fiscaal aftrekbaar. Deze belastingvermindering kan gaan tot ruim 6000 euro per procedure. Het zou een begin zijn om elke geadopteerde ook vrij over een dergelijk (zorg)budget te laten beschikken.

En hoe ik mij voel, wat neerslachtig eerlijk gezegd, de emotie zit me vaak hoog de laatste weken.
Is het de tijd van het jaar, ben ik aan het rouwen,…? Ik kan er de vinger niet opleggen, een combinatie van factoren wellicht. De gebeurtenissen en ontwikkelingen van het afgelopen jaar zoeken hun weg, niet in het minst in mijn lijf. Anders dan vroeger voel ik me stevig en veilig genoeg bij mezelf om te voelen wat ik voel en er niet van weg te lopen. Ik slaag er steeds vaker in om me neer te leggen bij die immer aanwezige dubbelheid in plaats van ertegen te vechten.
Het is zo cruciaal om mensen rond je te hebben waarbij je je veilig en geborgen genoeg weet om dit mee te kunnen delen, zonder oordeel of vragen, mensen waarbij je gewoon mag ‘zijn’.
Hoe lukt het jou om te voelen wat je voelt en hierbij stil te staan? Zijn er mensen bij wie je je veilig genoeg voelt om hier ruimte voor te vragen en bij wie je mag ‘zijn’? En kan je die ruimte aan jezelf geven?

*Belangrijk*
Reik uit als je het moeilijk hebt, er zijn medegeadopteerden die veel van je gevoelens delen en die voor je willen klaar staan. Het zijn er helaas (nog) niet veel, maar er zijn professionele hulpverleners die gespecialiseerd zijn in afstands- en adoptievragen en je op een gepaste manier kunnen ondersteunen bij je proces.
Als je voelt dat je geraakt wordt door wat je gelezen hebt, kan je onderstaande mensen of diensten contacteren:

• An Sheela Jacobs
• Renate Van Geel: www.renatevangeel.be
• Miranda Ntirandekura Aerts: https://www.instagram.com/cier_community/
• Adoptee & foster coaching: www.afcnederland.nl
• A-buddy: www.abuddy.be
• zelfmoordlijn: https://www.zelfmoord1813.be/
• Steunpunt Adoptie: https://www.steunpuntadoptie.be/nl