Hey Renate,

Wat een mooie brief mocht ik laatst van jou ontvangen. Soms denk ik: wat zou het fijn zijn om dat geadopteerd zijn te stoppen, om niet meer continu met die ‘last’ geconfronteerd te worden. Mensen die soms zeggen: ik zou wel geadopteerd willen zijn, kunnen zich de reikwijdte van deze positie als geadopteerde gevoelsmatig niet inbeelden.

Elke dag kom ik mezelf in de ene of andere vorm weer tegen. En soms op onverwachtse momenten word ik, net als jou getriggerd en teruggestuurd naar het verleden. Vroeger wist ik er geen blijf mee, en kon ik mentaal de klik maken: ik mag geen plaats geven aan mijn gevoelens, want dat vraagt te veel energie, en bovendien: dan stem ik anderen teleur.  Maar zoals je aangeeft: als je je gevoel toelaat, kan je weer echt gaan leven op termijn. Dit gebeurt uiteraard niet zonder slag of stoot.

Dit jaar kwam ik tijdens een opstellingsweekend met mezelf in contact, tijdens een boks-sessie. Heel apart, want ik zou nooit uit mezelf naar zo’n sportles gaan. Maar eigenlijk had het een grote impact op mij. Het doel was om mijn lichaam het ritme van het boksen te laten bepalen. Ik vond dat geen evidentie, integendeel, het nam me zowaar 20 minuten in beslag om dat ritme te vinden. Deze oefening werd achteraf vervolgd door een soort balans-oefening: een dik touw werd rond een boom gelegd, waarbij ik de uiteinden in mijn handen moest houden. Ik moest de uiteinden op en neer bewegen waarbij er een grote golven gevormd werden. Ik werd als het ware meegezogen in het ritme van deze beweging. En plots, plots kraakte er iets binnen in mij, ik kreeg geen adem meer en mijn systeem blokkeerde. Je zal je afvragen hoe dat kwam. Voordat ik aan de oefening begon, moesten de omstaanders mij aanmoedigen door hard te roepen, en zelf werd er in mijn oor gefluisterd dat het ene uiteinde van het touw België symboliseerde en het andere uiteinde India. Ik was vol overgave aan deze oefening begonnen, maar de impact was ongezien, voor mezelf dan toch. Ik stortte letterlijk in en had een half uur nodig om tot mijn positieven te komen. Gelukkig werd ik goed opgevangen. En kon ik in een volgende opstelling de moed vinden om me opnieuw kwetsbaar op te stellen. Ik wilde doorgaan, en doorleven wat ik voor het eerst in jaren had gevoeld: een connectie van het begin van mijn leven die ik miste – een connectie die ik eigenlijk al 41 jaar mis – de connectie met mijn geboorteland, de connectie met mijn eerste moeder. De 3 A’s had ik ten volle kunnen ervaren: A1 – afstand, A2 – adoptie, A3 – autonomie (theorie ontwikkeld door Hilbrand Westra). Als je je afstandsdeel niet kan integreren, blijf je strugglen met je adoptie en is de weg naar autonomie aartsmoeilijk.

En laat het nu dìe connectie zijn, waar veel geadopteerden naar op zoek zijn, of zelfs het bestaan niet van weten. Voor mezelf heb ik tijdens dat opstellingsweekend ervaren dat ik meer mijn geboorteland moet integreren: kledingstijl aanpassen, mijn naam tot mij nemen, en proberen beter in mijn eigen schoenen te staan. Want ik heb de indruk gekregen, dat ik altijd een masker heb gedragen: achter die goedlachse An schuilt een verlegen, soms diepongelukkig innerlijk kind. En dat innerlijk kind, dat wil ik nu leren aanvaarden, en erkennen, zodat die vrolijke An, een gebalanceerde Belgisch-Indische An Sheela wordt. Het gaat al beter sinds ik mijn naamsverandering heb doorgevoerd, maar het is soms nog lastig. Wat ik wel voel is dat er een spanning van mij is afgevloeid: die spanning van mij moeten bewijzen vermindert. Nu voel ik me meer en meer An Sheela, An(-ila) Sheela, mijn Indische roots en genen, ten volle doorleefd.

En die herkenning en erkenning heb ik op een plateautje aangeboden gekregen door mijn selectie tot BE Hero. Mijn beste vriendin Anne-Michèle had mij genomineerd voor deze burgeractie. Beheroes staat voor: een Belgische held zonder cape, die het verschil maakt. In mijn ogen verdiende zij het even zeer om deze titel te krijgen, want zij is ongeneeslijk ziek en ze denkt in deze moeilijke situatie nog zo vaak aan het welzijn van anderen. Het siert haar. Uit 1120 verhalen werd ons verhaal gekozen. 50 helden werden uitgenodigd om deel te nemen aan de nationale feestdag. Een speciale tribune werd voor hen gereserveerd. Anne-Michèle heeft kunnen schitteren die dag, op een tribune recht tegenover de koninklijke familie. Ik kon er toen niet bij zijn omdat ik op vakantie was maar ze heeft iemand anders mijn stoel kunnen geven. Wat na de 21^ste juli volgde was haast ondenkbaar: uit de 50 helden werden 8 helden gelauwerd tot BE Hero op het Koninklijk Paleis, ik was 1 van die 8 helden omdat ik mijn collega’s op het werk had aangemoedigd om Anne-Michèle berichtjes te blijven sturen tijdens haar ziekte.

Maar Anne-Michèle vindt dat ik ook een heldin ben omdat ik met inzet tegen illegale en frauduleuze adopties. Ik steun mijn beste vriendin elke dag in haar ziekteproces – voor mij is dit een evidentie- , en zij steunt mij in alles wat met adoptie te maken heeft. En dit verhaal heeft de Koning geraakt, en ook door de Media werd dit verhaal mee opgepikt, want er zijn 2 reportages de wereld ingestuurd waarin An Sheela Jacobs als Be Hero werd aangehaald. Mijn keel kneep dicht bij het zien van mijn nieuwe naam in koeien van letters op het Tv-scherm, mijn tranen zwelden op van blijdschap en toch ook van fierheid: mijn eerste eigen beslissing, mijn eigen échte naam prijkte zowaar amper een maand na mijn beslissing, tijdens het nieuws op groot beeld en werd duizenden huiskamers ingestuurd.

Het heeft heel veel met me gedaan. Ik had letterlijk enkele dagen nodig om te bekomen, om dit te aanvaarden en ervan te genieten. Want als geadopteerde genieten van zo’n titel is geen evidentie, vooral omdat ik altijd gefunctioneerd heb alsof de anderen belangrijker waren dan mezelf.

Ik was blij om aan de zijde te staan van Anne-Michèle en samen te kunnen stralen op deze speciale dag. Het maakt onze vriendschap alleen maar hechter, en het mooiste cadeau dat ze mij heeft kunnen geven is dat ze me op deze manier nog meer in mezelf doet geloven. Daarom Anne-Michèle: dikke dank je wel. En ik hoop dat ik nog lang deze vriendschap samen met jou mag beleven want ik kan me niet inbeelden hoe het leven zou zijn zonder jou.

If you want to be a hero for others, you have to be a hero to yourself… Ik raad iedereen aan om vroeg of laat aan zijn eigen proces te beginnen, want hoe moeilijk het ook kan zijn, het ís de moeite waard.

En ook jij bent de moeite waard, he Renate. Hoe breng jij je zelfvertrouwen over naar je kinderen? Soms heb ik de indruk dat ik hun onzekerheid in de hand werk omdat ik zo vaak twijfel. Ik heb recent beslist om naar India te vertrekken zonder de kinderen. Zet ik hen dan in de kou? Ben ik te egoïstisch om mijn eigen proces verder te zetten, deels zonder hen? Dit zijn twijfels die soms de kop opsteken. En hoewel ik een stukje steviger in mijn schoenen sta, soms heb ik toch nog de indruk dat mijn paar niet overeenstemt: de ene schoen met hak, en de andere zonder. Alsof ik op 2 ritmes wil vooruit gaan: mijn ritme dat niet altijd strookt met dat van mijn kinderen… Misschien moet ik en moeten zij de zaken wat beter leren aanvaarden. Wat blijft loslaten toch een enorme uitdaging! Is dat voor jou ook zo, dat loslaten een opgave blijft?

Veel liefs en tot schrijfs,

An Sheela

Dag lieve An Sheela,

Ik ben in tranen, mijn keel zit dicht en mijn hart doet pijn na het lezen van je brief. Ik voel dat je je meer en meer aan het verbinden bent met je moeder, zo mooi. Het maakt me ook bezorgd, want ik weet hoe zeer het kan doen en hoe hevig pijnlijk verlangen kan voelen. Het heeft mij maanden bijna letterlijk lamgeslagen en ik zou het andere mensen graag willen besparen als ik kon, anderzijds is het voor mij een soort van wedergeboorte gebleken, zoveel nieuwe facetten van mezelf heb ik de afgelopen maanden aangeboord en leren kennen, ik kan het niet anders uitleggen dan dat ik me meer en meer écht voel, meer en meer mezelf, na dat diepe dal, na die, ja, existentiële crisis. Misschien kon ik die stormvloed ook toelaten net omdàt ik wist dat ik mijn moeder zou ontmoeten. Ik durf je wel te zeggen dat je het goed verwoord hebt, je moeder houdt van je en denkt met zorg aan jou. Ik wens haar en jou die ontmoeting en die omhelzing van harte toe, ook al is dat geen eindpunt of een vanzelfsprekend happy end.

De film die je gezien hebt, lijkt me echt een aanrader, alleen al het lezen van de beschrijving raakt me. Je vraagt me wat ik vind over meerouderschap… Het is een term die de laatste weken vaak opduikt en ook actueel is in het debat rond de hervormingen van het adoptielandschap in Vlaanderen. Ik juich het idee toe dat banden tussen ouders en kinderen niet zouden worden doorgesneden en dat ouders aanwezig kunnen blijven in het leven van hun kinderen. Maar voor mij mag het geen doel op zich zijn/worden. In mijn ogen blijft de eerst prioriteit dat ouders en kinderen samen kunnen blijven, dat zou de enige bekommernis en het startpunt moeten zijn.
In praktijk denk ik dat meerouderschap een heel complex gegeven is voor iedereen die betrokken zou zijn. Het welslagen ervan hangt in mijn ogen voor een groot deel af van de mogelijkheid van alle volwassen betrokkenen om hun eigen pijn, kwetsbaarheden en noden opzij te kunnen schuiven in het belang van het kind. Op papier ziet dit er vanzelfsprekend uit maar in talrijke praktijksituaties, denk bijvoorbeeld ook aan het invullen van ouderschap na echtscheiding, merk je duidelijk dat zelfs de mensen die ooit van elkaar hielden en uit liefde sàmen een kind kregen er niet in slagen om niet vanuit hun eigen gekwetstheden te reageren en handelen. Integendeel, mensen doen elkaar, en vooral hun kind, de meest ondenkbare en soms verschrikkelijke dingen aan. Als volwassenen er dus niet in slagen hun eigen pijn te doorvoelen en opzij te schuiven om hun kind centraal te stellen, vrees ik dat meerouderschap gelijkaardige moeilijkheden rond bijvoorbeeld loyaliteit met zich mee zou brengen. Dit is iets wat volgens mij nauwgezet moet worden voorbereid met de mensen in kwestie en de nodige gespecialiseerde opvolging zou verzekerd moeten worden.

En wat me verder nog bezighoudt, is onder andere…adoptie. Na het afvoeren van de aangekondigde pauze voelde ik me erg teleurgesteld. De afgelopen week voelde woelig, intens en ook verdrietig. Ondertussen zie ik wel terug kansen en concrete stappen die gezet kunnen worden. Het aankondigen van een adoptiepauze heeft op zijn minst de broodnodige mentaliteitswijziging nog eens benadrukt en blootgelegd bij wie daar nog (veel) werk voor nodig is.
Ook op persoonlijk vlak is de situatie nog woelig. Gisteren was het Chuseok, een soort Thanksgiving in Korea, het familiefeest bij uitstek. Mijn familie belde mij onverwacht, wat me erg verheugde, maar de boodschap blijft dat het niet de bedoeling is dat ik kom. Mijn moeder komt elke keer met meer ‘redenen’ aandraven waarom ze dat geen goed idee vindt. Het enige wat ik kan doen is blijven verwoorden wat dat met mij doet, ik zal je niet moeten uitleggen dat het me veel pijn doet om niet te ‘mogen’ komen.

Ondertussen heb ik nog tijd gevonden om met mijn liefste vriendinnen een paar dagen naar Amsterdam te gaan. 1 ervan ken ik sinds de kleuterschool, degene die ik het minst lang ken, gaat ondertussen toch ook al weer 25 jaar mee. We zijn samen (op)gegroeid, hebben heel wat watertjes doorzwommen om uiteindelijk soms op uiteenlopende plekken in de wereld te belanden maar de intense verbinding, de vriendschap en liefde voor elkaar zijn gebleven. Dit keer ging ons jaarlijkse uitstapje dus naar Amsterdam, omdat ik daar graag Koreaans wou gaan eten 🙂 en zij mij volgen in wat ik ontdek en nodig heb. Toen ik jarenlang een bovenmatige interesse had in alles wat met West-Afrika te maken had, aten we geregeld Malinees, kwamen ze met allerlei boeken aanzetten en vergezelden ze me naar alle optredens en festivals die ik wilde bezoeken. Nu doen ze heel trouw, liefdevol en trots hetzelfde voor alles wat met Korea te maken heeft. Zij zagen mijn emotionele aardbeving eerder aankomen dan ikzelf, zorgden mee voor een zo zacht mogelijke landing en dat doen ze eigenlijk nog steeds.
Relaties en vriendschappen kunnen moeilijk en pijnlijk verlopen voor geadopteerden, ondere andere omdat we heel snel getriggerd kunnen worden in onze verlatings- en scheidingsangst, in onze nood aan bevestiging, in onze schrik om niet goed genoeg te zijn… Als deze angsten de bovenhand krijgen, durft het kleine kind in ons soms de kop op te steken en zijn de reacties en gedragingen niet altijd even constructief. So I guess we did well, lieve Sien, Loes en Nele (en al mijn andere lieve vriendinnen, jullie weten wie jullie zijn)

En jij, An Sheela, het is een tijdje geleden dat we elkaar zagen in real life, maar ik heb je wel zien passeren op TV, waar ging dat over?

Hallo Renate!

Hoe gaat het met je?

Je vorige brief vond ik heel ontroerend. Dat deel over je eerste moeder maakt het voor mij soms moeilijk om mijn positie in te nemen ten opzichte van mijn eerste moeder. Zou zij nog aan mij denken? Hoe zou het écht met haar gaan? Wat met haar familie? Zou zij me willen ontmoeten of helemaal niet? In bijlage vind je een document waarin ik haar betrek. Lees dus zeker door tot op het einde!

Het zijn onzekere tijden op dit moment in adoptieland. Toch moeten we deze woelige periode doorkomen. Het expertenpanel heeft inderdaad een lijvig rapport neergeschreven. Dit rapport, dat er kwam op vraag van Jo Vandeurzen in 2019, toen minister van Welzijn, brengt heel wat teweeg. Er waren immers te veel onregelmatigheden aan het licht gekomen in adoptiedossiers vanuit Ethiopië.  Het rapport bevat, in mijn ogen, terechte aanbevelingen. Elke verandering, elke nieuwigheid vraagt moed, moed om die verandering aan te gaan en proberen te integreren. Geen enkele partij is onberoerd door de publicatie van het hoofdrapport met de serieus uitgewerkte deelrapporten. En de kritiek komt vanuit verschillende hoeken, wat heel normaal is.

Dat het kind moet centraal gezet worden, is een evidentie. Het is uiteindelijk het kind dat verplaatst wordt: weg van zijn originele cultuur, zonder referentiepunt (zijn eerste ouders), weg van zijn ‘om-genen-ving’ want vaak probeert men om die genen te verwesteren. Welke adoptieouder gaat in het land van herkomst wonen, om daar een kindje te adopteren en er te blijven wonen, zodat het kind zelf kan beslissen wanneer het zijn geboortegrond verlaat? Als geadopteerde moet je je zo snel mogelijk aanpassen in de nieuwe setting, en zeker ook bewijzen dat je niet moet onderdoen voor anderen. Materieel hebben we hier in Europa alles, maar gevoelsmatig komen er vragen, en wees maar zeker: vroeg of laat, ze komen er!

Verder wilde ik nog even iets kwijt over mijn naamsverandering. Hoe onzeker ik ook was, hoe fijn vind ik het dat mensen mij feliciteren met mijn nieuwe naam en begrip tonen voor mijn beslissing. Het is alsof ik her-leef. Dit proces doet mij alleen maar steviger in mijn schoenen staan. Wie weet wat heeft de toekomst voor mij nog in petto? Ik ben gewoon razend benieuwd hoe die eruit gaat zien 😊.

Ik verwijs in deze brief alweer naar een film die ik recent zag: True Mothers. Deze is momenteel in de zalen van de kleinere bioscopen. Het verhaal nodigt je uit om je gevoelens hun vrije gang te laten gaan. Wie is de échte moeder? De eerste moeder of de adoptiemoeder? Zelf denk ik verder: Waarom zouden ze niet naast elkaar kunnen staan in de vorm van open adoptie, of zelfs niet onder de vorm van adoptie maar in de dynamiek van meerouderschap? Wat vind jij van dit idee? En wat houd je op dit moment voor de rest nog bezig?

Zoals ik beloofde voeg ik hier een speciale brief toe, over mezelf. Ik deel het met je, omdat ik je vertrouw, Renate. En dat vertrouwen, dat heb jij verkregen door mij volledig te aanvaarden, met mijn toffe en minder toffe kantjes. Laat je me weten wat je van deze brief vond?

Lieve An Sheela,

Schreeuwend kom je ter wereld, als meisje, niet aanvaard door de Indische maatschappij.

Hulpeloos zwaaiend met je armen en beentjes, krampachtig zoekend naar warmte: Hoor je er wel bij?

Zachte handen raken je aan, proberen je te kalmeren.

Maar het lichaam van die persoon, daarmee kan je niet connecteren.

Je herkent de geur niet, die typische feromonen zijn zoek,

En in die leegte, die angst, valt over je eerste moeder een doek.

Zij is er niet meer, niet meer om je liefde te geven,

Je wordt weggebracht, in een kamer met vreemde gezichten,

Je huilt, je krijst, waarom kreeg jij het leven?

Sheela, omdat je sterk bent, liefhebbend en een meisje met veel potentieel,

Je bent het waard, je eerste moeder was op dat moment niet dapper genoeg,

De psychologische druk werd haar te veel.

Zij nam afscheid van je, met een gigantisch verdriet.

Zij houdt van je An Sheela, haar liefde maakt alle melige liefdesverhaaltjes teniet.

Je lichaam was op slot, emoties kregen geen kans,

Het gemis van die onvoorwaardelijke liefde, ging door je hart als een lans.

Je instinct ging in survivalmodus, voor 40 jaar,

Adoptie is een proces, je bent er nooit mee klaar.

Die liefde van je eerste moeder, die heb je diep in je hart.

Het is vooral die onzekerheid, het niet weten hoe ze eruitziet, dat je tart.

Maar nu je lichaam het trauma erkent,

Kan je vooruit en sta ik je bij, ik kom in gedachten naar jou gerend.

Je bent er, je herleeft, sinds je bij je nieuwe naam wordt genoemd,

Je bent zo moedig, ik heb je van op afstand geroemd.

Je integreert eindelijk een stukje van je verleden,

En ik, je eerste moeder, ik huil om je kracht,

Ik heb heel mijn leven voor jou gebeden.

Lieve An Sheela, zet door, geef niet op!

En wie weet zien we elkaar op een dag,

En dan omhelzen we elkaar, als moeder en kind,

Met onze lange zwarte haren, vervlochten en wapperend in de wind.

Je eerste moeder Anila

PS: Omdat de naam van mijn moeder met ‘An’ begint, heb ik in mijn nieuwe naam An behouden, An Sheela is ook een verwijzing naar mijn eerste moeders identiteit

Dag lieve An Sheela,

Voordat ik kan reageren op je vorige brief wil, nee moét, ik iets schrijven over de afgelopen week. Wat een schokgolf ging er 2 september door adoptieland Vlaanderen na het voorstel van minister Beke om de aanbevelingen van het expertenpanel Interlandelijke adoptie integraal te volgen en te implementeren tijdens een adoptiepauze van 2 jaar. Mijn telefoon ontplofte van de updates en reacties. Sommige van die reacties, voornamelijk van sommige adoptieouders en de adoptiediensten geven me krampen en steken in heel mijn lijf, buikpijn en hoofdpijn. Hoewel ik het gevoel heb dat ik me rustiger voel en minder geraakt word dan door de reacties na Joustra in Nederland vertelt mijn lijf me dus heel iets anders en je weet, the body keeps the score.
Ik wil er je liever diepgaander over schrijven als mijn lichaam weer wat rust heeft gevonden. We weten allebei dat uitspraken doen in een gespannen en getriggerde toestand meestal niet veel constructiefs met zich meebrengt.

Je stelt me een hoop uitdagende vragen. Ik doe mijn best ze te beantwoorden.
Je vraagt me hoe ik evenwicht kan vinden tussen mijn eigen noden en de behoeftes die mijn moeder aangeeft. Dat is inderdaad een zeer lastig evenwicht. Het feit dat ze zegt dat ze niet wil dat ik haar kom bezoeken, heeft volgens mij (en de bestaande literatuur erover) inderdaad te maken met haar trauma. Ze ervaart opnieuw de oude pijn van toen, die wordt herhaald in elk contact en elk afscheid. Verstandelijk begrijp ik zeer goed dat ze die wil vermijden en dat het een overlevingsstrategie is van haar om te zeggen dat ze liever niet wil dat ik kom. Maar ons contact kan enkel helend zijn voor mij en me genoegdoening geven als ik mijn plek inneem en blijf stilstaan bij wat ik voel, bij wat ik graag wil en als ik dit ook zo kan uitspreken. Ik probeer altijd, zo goed en zo kwaad, uit te leggen wat de reactie van mijn moeder met mij doet en hoe dit op mij overkomt. Ik vind dit elke keer eng en lastig, ik heb ook die gewoonte niet. De angst voor afwijzing die jij beschrijft, is mij heel bekend. Als ik immers zeg wat ik wil en ook wat mij niet aanstaat, zullen ze me dan nog leuk vinden? Of vinden ze me al snel te lastig en willen ze me niet meer?

Er gebeurde in dat opzicht wel iets vorige week wat me vervulde en gelukkig heeft gemaakt, iets dat me weer wat meer bodem heeft gegeven.
Afgelopen week, op 1 september, was ik jarig. Zoals ik al schreef, organiseerde ik zolang ik me kan herinneren allerhande activiteiten om die dag vol te krijgen met mensen en dingen die ik leuk vind en ik werkte of kookte nooit op 1 september.
En hoewel ik dit in mijn herinnering (don’t correct me if I’m wrong 🙂 ), nooit zo expliciet heb uitgesproken, was het wel duidelijk voor mijn vriendinnen dat ze die dag verwacht werden hun tijd en aandacht aan mij te besteden.
Rond déze verjaardag voelde ik al langer wat wazigheid: ‘Ik vier mijn verjaardagen toch?! Maar ja, wat vier ik dan precies? En hoe blij en vrolijk kan ik nog zijn nu ik weet hoe mijn geboortedag verliep, geen blije gebeurtenis, alleen verlies, pijn, afscheuring.’
De dagen rond mijn verjaardag draaiden dit jaar allemaal rond Korea: Koreaans koken, Koreaans uiteten, een Koreaanse voorstelling bekijken,…
Hoewel ik er dit jaar op de dag zelf niks speciaals voor had gedaan, ontving ik dezelfde warmte als andere jaren, en beter nog, het voelde alsof ik die oprechter kon laten binnenkomen. Hoewel ik dat verstandelijk natuurlijk al lang weet, omdat sommigen het al 35 jaar ‘bewijzen’, voelde ik het dit jaar écht: ik krijg en ontvang, ook als ik niks vraag of geef.
Vorig jaar liet mijn moeder na weken van dagelijks contact, plots niks meer weten vanaf 1 september. Nu kan ik zien dat dit niet toevallig was maar toen was ik er wekenlang slecht van. Ik was echt bang dat dit nu opnieuw zou gebeuren en de broze communicatie nog zou doen verslechteren, alsook om opnieuw het gevoel te krijgen afgewezen te worden. Maar kijk, mijn zussen en broer hadden allemaal een berichtje gestuurd voordat ik wakker werd en ook mijn moeder stuurde een paar berichtjes, nog maar voor de 3e keer sinds ik er was in april. Stel je voor, voor de allereerste keer in mijn leven, na 37 jaar, kon mijn moeder mij feliciteren op mijn verjaardag, absurd niet?
Het maakte mijn dag, mijn week, mijn… het heeft mij echt gelukkig gemaakt en ik was zo blij als een kind. Ik voel dat het een laagje heeft toegevoegd aan mijn bodem en mijn basis. Dat je moeder kan laten weten dat ze aan je denkt op de dag dat je geboren bent, lijkt zo vanzelfsprekend maar voor mij is het het meest bijzondere cadeau dat ik ooit kreeg.

Op deze dag 37 jaar geleden kreeg ik ook mijn naam van haar. Je vroeg of ik deze naam zou willen gebruiken op termijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er momenteel nog weinig bij voel als ik in België ben.
Nia zag een huis te koop staan via Era vastgoed en zei: ‘Kijk mama, Era! Dat ben jij.’ Dat raakte me wel. Die kleine spiegel van mij…efficiënt en doeltreffend. Dat mensen mij met Aera of Renate Aera aanspreken, voelt voor mij gewoon goed en natuurlijk, heel passend. Ik heb momenteel evenwel geen behoefte me expliciet zo te laten noemen. Ik bén gewoon Aera, ook al word ik door de meeste mensen niet zo genoemd. Het contact en de ontmoeting met mijn familie hebben me dit duidelijk en zonder twijfel laten voelen.
In dezelfde week als mijn verjaardag had ik inderdaad mijn laatste werkdag op het CLB. Afscheid is voor veel geadopteerden een moeilijk thema, voor mij is dat niet anders. Ik word er wel beter in. Toen ik stopte met mijn vorige job had ik daar fysiek pijn van. Dat voelde ik nu niet, maar wel verdriet om het verlies van de groep waar ik bij hoorde, de positie die ik had, de warmte van de collega’s, het contact met mensen waarmee ik veel en goed samenwerkte en ook de veiligheid van de job die ik kende. Dat ik dit inruil voor een onzeker bestaan als zelfstandige heeft me al slapeloze nachten en angstmomenten bezorgd. Het raakt ook aan thema’s die jou wellicht niet onbekend zijn: durf ik mijn plek in te nemen in het werkveld en hoe doe ik dat, kan ik dit wel, wat als mensen niet op mij zitten te wachten en ik me hierdoor afgewezen voel?

Hoe is jouw week verlopen, heb jij het rapport van het expertenpanel al wat kunnen verteren of zijn er andere dingen waar je liever (eerst) over wil schrijven 🙂

P.S. ik ga binnenkort kijken naar Forget me not, een documentaire van een Koreaans geadopteerde die in Korea op zoek ging naar de beweegredenen van moeders die hun kind af moeten staan. Het lijkt me een emotionele avond te gaan worden, maar het is zo waardevol om meer zicht te krijgen op de mensen zonder wie er geen enkele adoptie mogelijk zou zijn en die dan ook het begin en de essentie zouden moeten vormen van éénder welke redenering over adoptie, namelijk de moeders.