20. Intens emotionele weken
Het is al even geleden dat ik je nog via brief contacteerde. Hoe gaat het met jou? Hoe heb je 2022 ingezet?
Er zijn ondertussen zoveel dingen gebeurd. Ik vond het heel spannend maar ook wel ontzettend interessant om onze podcast op te nemen. Er zijn hier al verschillende reacties binnen gekomen, heel vaak positief. Bij jou ook?
Naast de podcast ben ik ook naar de Kamer van Volksvertegenwoordigers geweest. Vol spanning, want een aanvraag voor een resolutie tegen illegale adopties werd vorig jaar in juni ingediend via volksvertegenwoordiger Michel De Maegd (MR). Op 19 januari werd deze resolutie voorgesteld voor de Kamer. Meneer De Maegd heeft dit met zoveel overtuiging gedaan, dat ik stond te trillen op mijn benen. Tranen van opluchting kwamen op toen ik vernam dat er hoorzittingen op federaal niveau mogelijk zouden worden. De aanhouder ‘wint’ zegt men, maar ik zie deze stap nog niet als een overwinning, wel als een stapje in de goede richting. Want zeg nu zelf: iedereen is toch tegen illegale adopties! In het verleden zijn er veel te veel fouten gemaakt, fouten vanuit het zendende land werden door de Belgische staat gewoonweg goedgekeurd. Gelukkig zijn de regels verstrengd maar er is nog ruimte voor verbetering.
Vandaag was er een speciale rechtszaak in Nederland. Afstandsmoeder hebben de staat gedagvaard en de instanties van de toenmalige kinderbescherming voor het aangedane leed. Kinderen werden bij de moeder weggehaald, vaak zonder dat zij effectief instemming gaf. De rechtszaak is op een sisser afgelopen, dat is enorm schrijnend. De wetten houden duidelijk geen rekening met gevoelens. Maar niet alleen dat: ook fouten worden weggemoffeld onder de noemer ‘verjaring’. Op die manier komen officiële instanties weg met jarenlange praktijken waaraan heel wat trauma’s plakken. Het leed dat aangedaan is, daarmee moeten alle betrokken partijen leven, hun ganse leven lang.
Verder heb ik best emotionele weken achter de rug op persoonlijk vlak. Ik heb een blog gelanceerd over mijn eigen zoektocht in India: www.ansheela.be. Het feit dat ik met mijn zoektocht bezig ben, is een serieuze oefening om bij mezelf te blijven. Deze zoektocht slorpt enorm veel energie op, en ik voel dat ik soms mensen ongewild minder aandacht geef. Door de vermoeidheid heb ik ook minder tijd om mijn woorden te wikken en te wegen. Mijn traumagedeelte wordt zo vaak getriggerd dat mijn hoofd dat gedeelte moeilijker kan uitzetten. En telkens word ik daar naartoe gezogen, naar dat traumadeel. Toch wil ik mijn zoektocht niet loslaten, ik wil zoveel mogelijk begrijpen. Mijn wens is om mijn korte leven in India te reconstrueren en zo in contact te komen met mijn biologische familie. Ik hoop eveneens dat de zoektocht naar mezelf hierbij steeds meer vorm krijgt. Kan jij me even uitleggen waarom mijn traumagedeelte zo actief is? Is daar een wetenschappelijke verklaring voor?
Gisteren was het de verjaardag van mijn vader: de vijfde verjaardag sinds zijn dood. Het was de eerste keer dat ik niet diepongelukkig was. Ik had eerder nood aan een positief moment: zoeken naar een foto waar hij intens geluk uitstraalde tijdens een activiteit die hij graag deed: dansen. Mijn ouders namen bijna geen foto’s en inderdaad, ik moest terug naar 2004 om een gelukzalige foto met hun 2 te vinden. Soms denk ik: waarom hebben ze zoveel opgegeven voor hun kinderen, zelfs hun eigen hobby’s werden aan de kant gezet voor ons. Toch heb ik me door hun constante aanwezigheid niet persé veiliger gevoeld. Integendeel, ik voelde me uiterlijk misschien wel veilig, maar innerlijk kon ik mezelf niet accepteren. Ik was constant in de weer om hen en anderen in mijn omgeving gelukkig te maken. Bepaalde dynamieken beginnen nu boven te drijven en kan ik nu pas zien. Best heftig om te beseffen. Om deze dag door te komen, heb ik een gedicht geschreven. Voor mij is dit een vorm van een ritueel.
Ik ga mijn brief stilaan afsluiten, want de vermoeidheid slaat toe. Ik heb wel nog enkele vragen voor jou:
Hoe ga jij om met het feit dat je ouders er niet meer zijn? Heb jij bepaalde rituelen of heb je daar totaal geen nood aan?
Veel liefs,
An Sheela