DNA: verloren verwanten… Ook afstandsouders gaan soms op zoek naar hun verloren kind.
Vandaag de dag komen afstandsouders in België weinig aan bod. Ze zijn er wel maar we horen hen niet vaak en ze worden dikwijls niet uitgenodigd om kennis te maken.
Om hiervoor ruimte te maken, hebben Renate en ik besloten om naar Nederland te trekken. In haar thuisomgeving hebben we Will van Sebille vrijuit laten praten over haar beleving als afstandsmoeder. Hopelijk kunnen we hiermee ook de afstandsmoeders in België het vertrouwen gunnen en hen eveneens uitnodigen hier hun plek in te nemen.
We wensen jullie een leerrijke podcast toe. Twijfel niet om hieronder jullie reacties achter te laten.
Annyong An Sheela, Ik lees je laatste brief, nog eens en nog eens…en ik voel mijn hart krimpen: geen geboortedatum, niet weten hoe oud je bent, geen geboorteplaats, je eigen naam niet (kunnen) kennen, geen lead naar je ouders,… als ik eerlijk ben, kan ik me niet voorstellen hoe dat moet voelen. Je draagt het zo dapper en zet doelbewust de stappen richting jezelf, in alle betekenissen van het woord.
Ik ben nu bijna een week terug uit Korea. Voor de 1e keer bezocht ik samen met mijn gezin mijn geboorteland, iets waar ik een jaar intens naar uitkeek maar wat er door de quarantainemaatregelen niet van leek te komen. Voor vertrek beleefde ik een aantal ellendige weken nadat mijn moeder en mijn zussen hadden aangegeven dat ze ons niet wilden zien als we in Korea zouden zijn. Je zat naast mij in de auto toen ik het bericht van 1 van mijn zussen las om dat te melden, ik had zoveel verdriet toen. Mensen vragen dikwijls hoe dat mogelijk is. Ik kan hierover alleen maar zeggen dat het zo complex is en blijft. De impact van het verliezen van een kind aan adoptie is ook in de 1e families gigantisch, voor de moeders een trauma dat ze meedragen waarbij schuld en schaamte nooit ver weg zijn. Om je kind terug te vinden en dan opnieuw moeten zien vertrekken, blijkt vaak te pijnlijk waardoor dynamieken van aantrekken/afstoten, verlangen/afwijzen, kwetsen/gekwetst worden het contact in de weg staan. Het is dus niet zo simpel te stellen dat ouders hun kind niet ‘willen’ zien.
Met enkel een ontmoeting met mijn broer in het vooruitzicht vertrokken we voor wat een gezinsvakantie zou worden om kennis te maken met Korea, ook voor mij, want vorige keer zat ik het grootste deel van mijn verblijf daar in quarantaine bij mijn ouders en kreeg ik weinig mee van het land zelf. Gemengde gevoelens had ik de eerste dagen: blij, enthousiast, vervuld,…om in Korea te zijn samen met mijn gezin en te zien hoe de kinderen daar konden zijn, maar anderzijds verdrietig en gekwetst omdat ik mijn ouders en zussen niet zou zien. Mijn oudste zus zette de rollercoaster in gang na enkele dagen door te sturen dat ze toch wilde afspreken. Onverwacht en in snel tempo volgden ook mijn andere zus en mijn ouders. We veranderden onze plannen, boekten vluchten om en veranderden hotels om er zoveel mogelijk uit te halen. Ondanks de blijdschap bleef het dubbel voelen: het springen om ons aan te passen aan hun verwachtingen en wat in de weken ervoor gekwetst werd, bleek niet onmiddellijk terug hersteld van mijn kant. Mijn ouders waren bijna volledig gefocust op de kinderen, pijnlijk voor mij en overweldigend voor hen. We hadden wel wat dagen nodig om hier meer evenwicht te vinden, al vonden we het voor mijn gevoel nooit echt.
Ze kookte voor ons, wat ik zalig vond. Voor mij persoonlijk komt er niks dichter bij een thuisgevoel dan een zelfgemaakte maaltijd van mijn moeder. Dat heeft mij heel goed gedaan. Weet je wat echt heel gek is (en ik weet dat jij weet hoé gek precies)?! Ik heb sinds ik terug ben nog geen hongergevoel gehad. Ik kan wel eten…maar minder en ik heb dus ook nog geen honger gevoeld…alsof ik even voldoende gevoed ben, in meerdere betekenissen van het woord.
Weer terug, ben ik weer snel op de trein van het dagelijks leven gesprongen. Dag 2 en 3 na aankomst spendeerde ik met andere geadopteerden, op de AFC Vrouwendag en op een dag met systemische workshops. Wat op voorhand een wat lastige timing leek, bleek voor mij de ideale zachte landing. Dat ik tijdens mijn verblijf in Korea al boekte om in oktober terug te gaan, is zeker iets wat me ook helpt om hier nu gewoon te kunnen zijn 🙂
En jij? Hoe gaat het met jou? Ik ben benieuwd hoe jouw reis verder indaalt, volgens mij blijft er heel wat bewegen. Afgelopen week vond ook een historisch moment plaats in adoptieland. Wil je daar iets meer over vertellen? Anders doe ik het volgende keer 🙂 Ik ben superfier op de bijdrage die je daaraan hebt geleverd, het zal van betekenis zijn voor velen, dankjewel hiervoor.
De uitgebreide versie over onze reis naar Korea en de ontmoetingen met mijn familie zijn te lezen op http://www.renate-in-korea.be
Na lang stilzijgen ben ik er weer! Dank je wel voor je laatste briefje.
Momenteel ben je in Seoul, ik volg je avonturen op de voet. Enkele weken geleden zat ik zelf in India, en toen volgde jij mijn avonturen. Wat een intense periode beleef jij nu, en ook mijn verblijf in India was best uitdagend. Het is zo bijzonder om te beseffen dat onze gevoelens en ervaringen toch deels bij elkaar aansluiten.
Als ik terugdenk aan een jaar geleden: toen leerden we elkaar pas kennen. Wat ik interessant vond bij ons eerste contact was je rust die je uitstraalde, en ook je manier van zaken benoemen. Maar vooral de sympathie en het feit dat we beiden aan het begin stonden van een ongelooflijk boeiend proces: tot onszelf komen. En als ik kijk waar we nu staan: Oh my God, wat een traject hebben we beiden afgelegd en ‘doorworsteld’. Ik ben nog steeds zoekende naar mijn familie, en jij zoekende naar een plek in de familie die je vorig jaar voor het eerst ontmoette.
Mijn verblijf in India heeft me iets ‘completer’ gemaakt, ondanks de perikelen die ik bij mijn vertrek te verwerken kreeg. Ik heb immers last gehad in de luchthaven: 2 vluchten die ruim te laat vertrokken, en spurten om mijn laatste connectie te halen. Ook jouw vertrek was op z’n zachtst gezegd met de nodige stress verlopen. Ligt het aan de luchtvaartmaatschappij, of zijn wij gewoon ook spiritueel geconnecteerd?
Ter plaatse kon ik mijn focus bij mezelf leggen en bij mijn zoektocht naar mijn verleden. Ik ontdekte dat mijn gegevens over mijn verleden er heel anders uitzien dan wat er in mijn officieel adoptiedossier vermeld staat. Dat was een stormachtige vaststelling zoals je het aangaf in je laatste brief aan mij. En dat blijft nu nog nazinderen: geen geboortedatum en dus geen juiste leeftijd (begrijp een marge van minimum 1,5 jaar, goochelen met de leeftijd van baby’s was best een gangbare praktijk), geen specifieke geboorteplaats, geen volledige naam van mijn moeder, geen spoor van mijn vader, geen juiste naam voor mezelf, en een serieuze som geld die mijn ouders neertelden voor mijn adoptie. Ik was van mijn melk maar ik heb me in mijn zoektocht geconcentreerd op het écht connecteren met de cultuur: praten met Christenen, communiceren met Hindu’s, hen uitleggen wat adoptie voor mij betekent, maar ook wat er bij internationale adoptie kan mislopen. Die bewustwording vraagt tijd, maar ik heb toch een aantal mensen wat inzicht kunnen bijbrengen. En zij die mij verder helpen, ja dat zijn voor mij graantjes die ik geplant heb, en ik hoop dat die hulp zal uitgroeien tot iets moois en positiefs. Ik zal nooit meer de ontmoeting met Lucky vergeten, de dame die me herkende in het kindertehuis (zie www.ansheela.be). Ik zie nog steeds de Ganges (heilige rivier) voor mijn ogen kabbelen, bij de ondergaande zon, een herinnering die voor altijd zal gelinkt zijn met mijn bestie Anne-Michèle waarvan ik afscheid moest nemen in februari. Ik voel nog steeds het moment dat ik bij een andere rivier stond die ik ook in mijn dromen mocht ontdekken: de Gandak-rivier betekent symbolisch heel veel voor mij. En de ontmoeting van verschillende interessante persoonlijkheden blijven me bij. Toen ik thuiskwam had ik tijd nodig om hier weer te aarden. De wensen van mijn innerlijk kind strookten niet met de realiteit en verplichtingen die ik hier in België heb. Deze evenwichtsoefening nam een tiental dagen in beslag. Ook terug gaan werken na mijn afwezigheid was best een hele opgave. Ik was letterlijk ziek: misselijk, hoofdpijn en buikkrampen. Mijn systeem was er niet klaar voor, maar mentaal heb ik me erover ‘gehesen’. Nu verloopt het allemaal vrij vlot. En ik voel dat de spanning die ik jarenlang had opgeslagen in mijn lichaam, nu deels wegebt. Ik voel me beter, meer gebalanceerd en durf mijn angsten en emoties aankijken, zonder weg te kruipen en ze te blijven onderdrukken. Er is weer een beschermings- en verstoplaagje verwijderd. Dat is een overwinning op zich. En ja hoor, ik, de sunshine, straal als nooit tevoren.
En bij jou? Hoe verlopen de zaken bij jou? Ik las dat je flexibiliteit op de proef gesteld wordt in Seoul. En dat je familie je uiteindelijk toch wel wilt ontmoeten na een ganse periode zonder nieuws. Ik sta soms versteld van hoe goed geadopteerden zich blijven aanpassen, zelfs na tal van cursussen, we zijn er écht gedreven in! Maar in dit geval zijn het ook je familieleden ter plaatse die niet altijd goed weten hoe ze de zaken best aanpakken. Het is pijnlijk om dit effect van (internationale) adoptie te voelen.
Maar weet je, misschien is het een optie, zelfs naar de toekomst toe, om te kijken naar onze ervaringen als een boeiend traject, met nog boeiendere ontdekkingen en met de boeiendste adoptie-blog-vriendschap allertijden 😉.
