Hey An Sheela,
De film die je beschrijft, lijkt me absoluut de moeite waard om te zien, bedankt voor de tip.
En wat een mooie vraag geef je me!

Het laatste echt emotionele moment dat ik deelde met mijn kinderen (ze zijn nog een stukje jonger dan die van jou) was misschien wel in Korea, op het moment dat ik afscheid nam van mijn ouders, zussen en broer. Ik had zoveel verdriet toen en moest hard huilen. Ik kan me niet herinneren dat mijn kinderen ooit getuige waren van een ergere huilbui. En ik brak nog meer toen ik mijn dochter (9 jaar) met een bibberstem tegen Johan hoorde zeggen: ‘Ik vind het zo erg voor mama.’ Enerzijds dacht ik: ‘oei, nu belast ik hen hier (ook) mee’, maar anderzijds is het ook iets wat deel uitmaakt van hun leven, of ik het nu denk te kunnen verstoppen of niet. Ik vind het erg voor hen dat ze getuige zijn van mijn verscheurdheid, en dat ze die zelf ook deels voelen, maar dat is nu eenmaal hoe de situatie is. Noch zij, noch ik hebben daar ooit om gevraagd.
Ik vind het fantastisch dat je met je oudste zoon naar India gaat, een kado voor jou maar zeker ook voor hem, dat hij daar kan zijn, ruiken, voelen, proeven,… zal zoveel meer brengen dan erover te horen vertellen. Het zal iets unieks zijn dat je samen deelt en hem een blik gunnen op wat ook van hem is.
Los van emotioneel beladen momenten ontroeren ze me, elke dag, in heel veel kleine dingen. Bijvoorbeeld met een knuffel op een onverwacht moment of het feit dat ze ‘s morgens graag nog even mee in het ‘grote bed’ komen liggen, 2 dingen die ik zelf als kind verafschuwde omdat de geuren die daarbij hoorden me enorm tegen stonden. Ik bevries nog altijd als ik daaraan terug denk. Als ik erop terug kijk, voelde dat zeer grensoverschrijdend voor mij, fysiek contact met mijn adoptieouders. Dit is zo gebleven tot aan hun overlijden. Ik weet ondertussen dat ik lang niet de enige geadopteerde ben met een fysieke afkeer/weerstand voor de adoptieouders.
Elke keer als onze kinderen bij ons in bed springen, voel ik me even onbeweeglijk (‘ze willen nog!’).

De laatste keer dat ik ontroerd werd, was afgelopen zondag. Toen woonde ik met mijn 9- jarige dochter het relaas van jouw zoektocht bij, ze zat urenlang muisstil te luisteren, keek zelfs niet naar de boekjes die ik had meegenomen voor wat afwisseling. Na afloop vroeg ik wat ze had gehoord of wat haar was opgevallen. Haar antwoord: ‘Ik vind het zo erg voor An Sheela dat ze niet weet wanneer ze jarig is, dat haar kinderen een cake voor haar willen bakken maar dat ze niet weet op welke dag ze de kaarsjes kan uitblazen. Dat vind ik helemaal niet ok, mama!’
Als zij dit begrijpt, zowel verstandelijk als gevoelsmatig, hoe moeilijk kan dit dan zijn voor volwassenen en beleidsmakers? De puurheid en echtheid van haar medeleven gaven me een krop in de keel.

Morgen ben ik zelf jarig, ik weet dat ik ook effectief op die dag ben geboren en ik sta er nu bewust bij stil. Terwijl ik dit typ, voel ik tranen rollen. Vorig jaar was het de 1e keer dat ik bij deze dag echt stil stond, ik was toen bang dat mijn familie niks zou laten weten, dat bleek toen onterecht.
Dit jaar gaat mijn lijf er blijkbaar vanuit dat er niets zal komen en heeft het daar al bij voorbaat veel hartzeer van. Ik zal Koreaans eten dezer dagen, met mijn beste vriendin (die het eigenlijk niet lust maar voor mij mee gaat) en met Koreaanse vriendinnen, ik ga daar zoals altijd heel erg van genieten. Ik zal me gezegend voelen met de mensen om me heen, met hun warmte, liefde en vriendschap. En ik zal ook huilen en mijn moeder extra missen. Volgend jaar wil ik mijn verjaardag graag in Korea beleven.
Maar voor nu tel ik af, naar 13 oktober, dan vertrek ik opnieuw naar Korea, dit keer met 4 medegeadopteerden.
Hoe was het voor jou om je verjaardag als je administratieve geboortedag te beleven?
En hoe verloopt de start van het schooljaar voor jou, blij dat alles weer zijn gangetje gaat of brengt de start van het nieuwe schooljaar jou nog bijzonderheden?

Hey Renate,

Hoe gaat het met je? Hoe waren de laatste weken voor jou? Ik heb net een Koreaanse film bekeken die me geraakt heeft en ik kan niet wachten om dit met je te delen. Lees je mee?

Bij het ochtendgloren word ik wakker getoeterd door mijn wekker. Ik klop op het onding en draai me om. Langzaam kom ik tot het besef dat mijn zoon terug zou thuiskomen uit Spanje. Na een kort nachtje hijs ik me slaapdronken uit mijn bed om hem te gaan ontvangen. Op de tast zoek ik mijn kleding en nog een beetje verfomfaaid daal ik de trap af.

Het is 6.30u. Ik nestel me in de zetel en bekijk even de nieuwsberichten. “Hey mama, ben je al wakker?” Mijn zoon verschijnt in de deuropening, al gniffelend, want hij ziet dat ik met stomheid verslagen ben. “Sinds wanneer je thuis?”, vraag ik hem verwonderd. “Om 5.50u ben ik thuisgekomen”, zegt hij opgewekt. Ik vlieg hem in de armen en fluister hem toe dat het maar stilletjes was zonder hem in huis. Hij vertelt dat hij niet geslapen heeft tijdens de nachtrit en ik moedig hem aan om weer zo snel mogelijk in bed te kruipen. Ik kijk mijn gebruinde zoon na, hij is zelfs donkerder dan mezelf. Een gloed van warmte stroomt door mijn lichaam, ik ben gelukkig, mijn gezin is weer compleet.

Even later vervoegt mijn jongste zoon me. We beslissen om de film ‘Une vie toute neuve’, geregisseerd door Ounie Lecompte, te bekijken. De film dateert van 2009, ongeveer even oud als mijn jongste telg.

We installeren ons, moeder en zoon, dicht bij elkaar. Het verrast me dat hij dit type film mee wil bekijken en tegelijkertijd doet het me deugd om dit met hem te delen.

Jinhee woont met haar papa in Jeonju (Zuid-Korea). Hij is haar alles maar komt tot het besluit dat hij niet meer voor haar kan zorgen als ze 9 jaar oud is. Hij brengt haar naar een weeshuis. Jinhee is er het hart van in. Ze is opstandig en kapot van verdriet. Boosheid, verlies en ongeloof maken zich van haar meester. Het kan toch niet dat haar papa gelogen heeft? Waarom moet ze in een vreemde omgeving achterblijven? Hij had haar immers verteld dat ze op reis zou gaan. De vragen tuimelen door haar hoofd en ook haar lichaam protesteert. Ze heeft niet alleen moeite met vriendinnen maken, maar ook met het verzorgend personeel en de zustertjes connecteert ze niet. Het wordt haar duidelijk wat haar te wachten staat als ook haar enige vriendin het weeshuis verlaat om een nieuw leven te starten in Amerika. Jinhee wil niet meer leven, ze komt in een negatieve spiraal. Toch komt er een keerpunt waarin ze eindelijk haar lot aanvaardt. Ook zij zal haar geboorteland geforceerd verlaten, als een zoveelste verloren ziel, een nummer in een gigantische lijst van geredde kinderen.

Mijn zoon vindt het een droevige film, ik streel zijn vinger en vertel hem dat ook ik geraakt ben door het verhaal. Dit is niet zomaar een filmpje: de gevoelens, het decor maar ook de rauwe werkelijkheid worden prachtig in beeld gebracht. Ik krijg een krop in mijn keel als Jinhee zichzelf de schuld geeft van het feit dat ze niet meer bij haar familie woont. Mijn lichaam reageert en ik breek: tranen rollen over mijn wangen. Door mijn tranen heen kijk ik mijn zoon aan. We knuffelen elkaar en ik zeg hem dat ik hem nooit in de steek zou laten. Hij stuurt me een glimlach en zegt: “Dat weet ik, mama, dat weet ik.”

Renate, heb jij recent nog een emotioneel moment meegemaakt met je kinderen? Ik vertrek in het najaar met mijn oudste zoon naar India. Dat wordt voor mij een speciale reis, eentje waarin connectie centraal zal staan. Ik ervaar toch een soort van spanning, hoewel ik er al jaren van droom om mijn kinderen te laten kennismaken met mijn geboortestreek. Als ik de foto’s bekijk van je laatste reis, dan kan ik alleen maar voelen dat gezinsleden beter zullen beseffen wat het is om van een andere cultuur af te stammen. En ook al bestaat de ideale situatie niet, ik ben ervan overtuigd dat elke stap een stukje helend werkt.

Veel liefs van je Indische vriendin,

An Sheela