Hey Renate (of beter: welkom Ae Ra!),

Hoe gaat het met je?

Met mij gaat het behoorlijk goed. Het schooljaar is afgerond en ik kan eindelijk even tot mezelf komen.

Vandaag is het 19 jaar geleden dat ik huwde. Een huwelijk is vaak onvergetelijk. Maar voor mij is het tot op de dag van vandaag een herinnering met ontzettend veel laagjes.

De aanloop van deze belangrijke dag verliep niet van een leien dakje. Op relationeel vlak was alles dik ok, maar met mijn documenten waren er een aantal zaken niet in orde. Toen we in Vlaanderen op de gemeente van mijn toekomstige echtgenoot langsgingen, botste ik op een administratief probleem: ik kon geen geboorteakte voorleggen en dus kon ik niet trouwen. Ik was onthutst, boos, en teleurgesteld tegelijk. De zaal was gereserveerd, de zelfgemaakte uitnodigingen waren bijna klaar om uitgestuurd te worden en ik mijn focus stond op trouwen. Wat moest ik nu doen? Moest ik de zaal annuleren, mijn uitnodigingen in de vuilnisbak kieperen, en de genodigden hierover inlichten? Vreselijk vond ik het, mijn positive vibes werden uit mij gezogen, de moed zonk letterlijk in mijn schoenen.

Er zat niks anders op dan te informeren hoe het zat met die geboorteakte. Eentje tevoorschijn toveren had handig geweest maar dat was uiteraard niet aan de orde. Ook mijn verloofde wist niet goed waar eerst te beginnen. Er bestond blijkbaar een procedure via het gerecht om mijn niet bestaande geboorteakte te laten bevestigen, maar dat zou te lang duren om de huwelijksdatum nog te halen. Bovendien, nog eens extra betalen voor een gerechtelijke procedure terwijl ik niet voor mijn adoptie had gekozen, stoorde me. Een groot gevoel van onrecht maakte zich van mij meester: België maakt internationale adopties mogelijk, ik krijg een Belgische identiteitskaart maar eigenlijk besta ik niet want ik heb geen geboorteakte en kan dus niet huwen. Mijn identiteit werd in vraag gesteld: Wie ben ik, ik ben officieel geen Indische want die nationaliteit is van me afgenomen, maar ik ben wel officieel Belg en toch kan ik niet in de echt verbonden worden… Het was alsof ik illegaal in het land verbleef en dus (opnieuw) niet erkend werd.

In de echt verbonden worden was voor mij een heel belangrijke stap. Ik had mijn verloofde zelf kunnen ‘kiezen’, bij hem voelde ik me begrepen en veilig.  Ik had met hem een band die ik zo graag officieel wilde maken, en aan de buitenwereld tonen: Kijk, we horen bij elkaar. (Begrijp ook: ík behoor eindelijk tot iemand waarvoor ik zelf heb gekozen en niet de anderen, ik connecteer met deze persoon en het verzacht onbewust de pijn van het geforceerd verlaten van mijn geboorteland). Na veel nadenken en opties bekijken, besloot ik in Wallonië mijn licht op te steken. We waren immers verhuisd naar het andere landsgedeelte. Het feit dat ik daar gedomicilieerd was, gaf me misschien nog een strohalmpje aan hoop. Ik ging bij de administratieve dienst langs en in mijn beste Frans (toen nog met veel haar op) legde ik emotioneel uit waarvoor ik kwam: in Vlaanderen was ik niet welkom, en of ik misschien toch in Wallonië kon trouwen. De dame achter het loket was begaan met mijn situatie en beloofde om informatie in te winnen. Ik stond handenwringend te wachten, mijn hart bonsde als gek en ik keek hoopvol op toen ze me terugriep. “Mevrouw, u kunt hier trouwen!”, voegde ze breedlachend toe. Ik wist niet waar ik het had, de opluchting was overweldigend en ik voelde de spanning van de laatste dagen van me afglijden. Ik moest wel een extra datum zoeken voor het huwelijk op de burgerlijke stand, want op de dag van het kerkelijk huwelijk was alles al volzet.

Het was dus een heel gedoe, en de periode was emotioneel niet gemakkelijk, integendeel. Een groot huwelijksfeest konden we ons niet permitteren, maar we kozen ervoor om een eenvoudige versie neer te zetten waarin we beiden ons ding konden vinden. Ik had gelukkig al wat kunnen besparen op mijn outfit.  Tijdens mijn eerste reis naar India in december 2003, had ik een banarasi saree (speciale huwelijkssaree) gekocht, eentje met prachtige bordeaux en gouden tinten.

Enkele weken voor mijn huwelijk ging ik op zoek naar een Indische dame die me kon helpen om het 7 meter lange doek rond mij te draperen op de speciale huwelijkswijze. De dag van het huwelijk was ik superzenuwachtig. Ik wilde breed lachen maar als ik er nu op terugkijk, verkrampte mijn gezicht vaak en was ik gespannen. Ik voelde de afstand met India, hoewel ik toch in Indische klederdracht tevoorschijn kwam. Ik was met een Belg getrouwd, teruggaan naar mijn land van herkomst en daar een bestaan opbouwen was niet meer aan de orde.

Nu kan ik dat beter benoemen, toen waren die gevoelens er wel maar kon ik ze niet onder woorden brengen. Het verscheurd zijn met mijn eigen origine, maakte me deels onzeker. Ik zweefde tussen India en België. En toch weet ik nu dat ik de beste beslissing ooit heb gemaakt. Ik ben nog steeds verliefd op mijn man, ook al hebben we al heel wat watertjes doorzwommen: mijn verlatingsangst, mijn naamswijziging (helaas nog niet officieel in orde), mijn connectie-issues, mijn zelfvertrouwen, het houden van mezelf, mijn late identiteitscrisis… Maar ook zijn manier van in het leven staan moest met de mijne matchen: zijn zelfstandigheid, zijn keuzes nastreven waarvoor ik niet altijd genoeg ruimte gaf, zijn huismus-gehalte, … En toch zegeviert ons doorzettingsvermogen op een dag als vandaag.  Bovendien kan ik qua identiteit nu wel zeggen: “Liefje, ik, An Sheela, wil je vrouw zijn, en dat tot het einde van mijn leven, in goede tijden en in slechte tijden. Ik hou zielsveel van jou.”

Ik zou je nog zoveel willen vertellen, ook over mijn laatste reis naar India met het ganse gezin. Maar dat houd ik voor een volgende brief.

En Ae Ra, heb jij zo’n belangrijk moment in je leven mogen meemaken? Hoe was dat voor jou om te ervaren? Sinds het laatste weekend heb jij ook wat wijzigingen in je leven doorgevoerd. Ik ben benieuwd naar wat meer details hierover!

Heel veel liefs,

An Sheela

Meer info over de problematiek van de geboorteakte vind je hier: https://www.steunpuntadoptie.be/nl/nieuws/detail-2/wat-als-je-geen-geboorteakte-kan-voorleggen