Dag An Sheela,

Nog proficiat met jullie huwelijksverjaardag! 19 jaar… een lange periode waarin inderdaad heel wat kan gebeuren en veranderen. En soms heeft iets gewoon de juiste timing nodig en gebeuren dingen dan heel snel 😊
Ik heb onlangs inderdaad mijn eigen naam, Ae Ra, terug aangenomen. Ik schreef er iets over op mijn eigen blog https://www.renate-in-korea.be/40-naamsherstel/ Ik voel er zelf weinig of geen ongemak over. Hoewel het voor andere mensen wellicht vanzelfsprekend is, kan ik moeilijk uitleggen hoe bijzonder het voelt als geadopteerde om me te laten noemen met de naam die mijn moeder mij gegeven heeft. Ik hoop dat ik haar dat ook nog eens zal kunnen vertellen. Ik ga in september naar Korea met andere Koreaans geadopteerden. Toen ik er vorig jaar was, hoorde ik niemand van mijn familie en ik vrees dat het deze keer niet anders zal zijn. Ook herenigingen leiden doorgaans niet tot het sprookje dat rust en harmonie brengt.

Onlangs zag ik daar nog een film over, Rétour à Seoul (Return to Seoul), herkenbaar alleszins en relatief realistisch.
(spoiler alert) De meeste geadopteerden gaan niet voor een wapenhandelaar werken en de snelheid waarmee de ouders van het hoofdpersonage gevonden worden is totaal uit de lucht gegrepen, net zoals de vriendelijkheid waarmee de geadopteerde door de Koreaanse adoptiedienst bejegend wordt. Maar ik snap heel goed dat het hoofdpersonage eigenlijk naar Japan wilde en haast per ongeluk in Korea terecht kwam, wat had ze daar immers ook te zoeken 😊. De ongemakkelijkheid tijdens de ontmoetingen met haar vader en moeder, de taalbarrière, de onbeholpenheid, de onbekende gewoontes, het wel/niet willen, de onoverbrugbare afstand ook al zit je naast elkaar, … waren pijnlijk herkenbaar om te zien. Terwijl ik tranen wegslikte in mijn brandende keel lachten andere toeschouwers geamuseerd met wat ze zagen. Hoe anders kan je dingen beleven nietwaar. En er is 1 zin waarvan ik van verschillende geadopteerden hoorde dat zij hem hadden kunnen uitspreken: ‘Ik kan je met 1 vingerknip uit mijn leven verwijderen.’
Mijn vriendinnen, niet-geadopteerd, vonden het een invoelbare film die ook mijn eigen ervaringen voor hen wat tastbaarder maakten. Ik zou de film zeker aanraden om een beeld te krijgen van hoe het kàn zijn als geadopteerden de eerste keer naar hun geboorteland gaan en hun familie ontmoeten, tot en met de afwijzing toe.

Ik zag ook Broker, 2 keer zelfs. Een film die 2 kinderhandelaren, een moeder en haar baby volgt tijdens hun zoektocht naar mensen die de baby willen adopteren. Omwille van de gelijkenis in de eerste 10 minuten van de film met mijn eigen verhaal (moeder laat baby achter, komt daarna terug om haar kind op te halen, kind is ontvoerd en onvindbaar) werd ik onmiddellijk fel in de emotie getrokken en daar kwam ik eigenlijk ook niet meer uit. Ik was er toen wat door overspoeld maar na de 2^e keer kan ik zeggen dat ik het een raar en zelfs wat stom, onrealistisch verhaal vind. Ondanks de kritische bedenkingen over (transnationale) adoptie zet het de kinderhandelaren in een eerder gezellig, stuntelig, positief daglicht en het personage van de moeder wordt (te) weinig uitgewerkt (waar kennen we dat van?). Als ik heel het adoptiegegeven buiten beschouwing laat, vond ik het wel een ‘mooie’ film, met mooie scènes, dialogen en beelden.

Verder kijk ik vaak naar K-drama’s waar regelmatig een (onrealistische) adoptietwist in zit. Een lijstje is verkrijgbaar op vraag😊

Heb jij in de vakantie wat meer tijd om films/series te kijken of boeken te lezen? Heb je nog tips of aanraders?

An Sheela, ik sluit af met een quote uit Broker die op dat moment recht naar mijn hart ging: dankjewel dat je geboren bent.

Dag An Sheela,

het lijkt al een hele tijd geleden dat we elkaar zagen, hoewel dat niet zo is. Ik ben er de laatste maanden zo aan gewend om je bijna wekelijks te zien dat ik je mis als er wat langer tussen zit.
En het zal nog wat langer duren, want ik vertrek komende week naar Korea, en als ik na 2 weken terug kom, ga jij naar India, allebei staan we dus aan het begin van een nieuwe rollercoaster.
Ik kopieer hier een stukje van mijn eigen blog, waar ik mee begonnen ben net voor ik de 1e keer naar Korea ging om mijn familie te ontmoeten. Wie wil, kan volgen via http://www.renate-in-korea.be

‘Nog 5 (overvolle) dagen, dan mag ik weer, back to the Motherland, samen met 4 andere Koreaanse vrouwen. Wat we gaan doen? Gewoon daar ‘zijn’. Ruiken, voelen, proeven, veel eten. Rondslenteren en verdwalen, zowel in de straten als in de gedachte ‘wat als?’.
Ik kijk er enorm naar uit en ik voel tegelijkertijd veel verdriet. Ik had het druk genoeg de afgelopen tijd om er niet zo veel van te voelen, maar het is er eigenlijk altijd. Na mijn verjaardag (niks gehoord) en nog enkele berichtjes van mijn kant naar mijn familie (onder andere met de data waarop ik in Korea ben), die door niemand meer beantwoord werden, voelde ik het weer extra scherp.
Vorige week zag ik dat, na mijn moeder afgelopen zomer, ook mijn 2e zus de familiegroepschat verlaten had. De kudde olifanten die daarmee op mijn borst leek te gaan staan, verlamde me en maakte me murw voor een paar dagen. Maar het zette me ook aan nog een ultiem berichtje te sturen naar de vrouw van mijn broer. Ze begreep mijn positie en gevoelens altijd heel goed, dus ik durfde haar wel te vragen of ze eventueel wilde verhelderen wat er speelt en waarom niemand nog antwoordt. Maar ook langs haar kant blijft het stil.
Op de meest lastige momenten voelt het alsof iemand op hetzelfde moment met een mes in mijn hart en in mijn buik ronddraait. En op andere momenten voelt het alsof er een soort van aanvaarding komt, aanvaarding van de situatie zoals ze is, hoe pijnlijk en moeilijk ook.
Die 2 uitersten laten zich afwisselend, samen, in, om, rond en tussen elkaar voelen.

Een kado zal onze reis samen zijn. We gaan samen lachen, huilen, dronken worden, wandelen (voor zij die dat willen),…
En 1 van ons gaat verder zoeken. Als er 1 ding is dat ik wens tijdens ons verblijf daar, dan is het wel dat ze zal vinden.
We hebben elk ons eigen verhaal dat ruimte vraagt, elk onze eigen kwetsbaarheden en gevoeligheden om mee rekening te houden, dat zal niet altijd evident zijn.
Maar ik weet, er is niemand die beter zal kunnen begrijpen hoe ik me voel. En het is een rijkdom om maar liefst 4 van deze mensen rond mij te hebben de komende weken.’

Ik geef je een dikke knuffel en ben je grootste supporter vanaf de zijlijn, dat ook jij mag vinden waar je recht op hebt en wat voor de meeste mensen zo vanzelfsprekend is.
Mijn wens voor jou is dat je ooit geknuffeld mag worden door de mama waar je uit geboren werd en dat we ooit samen kaarsjes kunnen uitblazen op de juiste dag. Ik beloof je, dan bak ik de cake xxx

Hey An Sheela,
De film die je beschrijft, lijkt me absoluut de moeite waard om te zien, bedankt voor de tip.
En wat een mooie vraag geef je me!

Het laatste echt emotionele moment dat ik deelde met mijn kinderen (ze zijn nog een stukje jonger dan die van jou) was misschien wel in Korea, op het moment dat ik afscheid nam van mijn ouders, zussen en broer. Ik had zoveel verdriet toen en moest hard huilen. Ik kan me niet herinneren dat mijn kinderen ooit getuige waren van een ergere huilbui. En ik brak nog meer toen ik mijn dochter (9 jaar) met een bibberstem tegen Johan hoorde zeggen: ‘Ik vind het zo erg voor mama.’ Enerzijds dacht ik: ‘oei, nu belast ik hen hier (ook) mee’, maar anderzijds is het ook iets wat deel uitmaakt van hun leven, of ik het nu denk te kunnen verstoppen of niet. Ik vind het erg voor hen dat ze getuige zijn van mijn verscheurdheid, en dat ze die zelf ook deels voelen, maar dat is nu eenmaal hoe de situatie is. Noch zij, noch ik hebben daar ooit om gevraagd.
Ik vind het fantastisch dat je met je oudste zoon naar India gaat, een kado voor jou maar zeker ook voor hem, dat hij daar kan zijn, ruiken, voelen, proeven,… zal zoveel meer brengen dan erover te horen vertellen. Het zal iets unieks zijn dat je samen deelt en hem een blik gunnen op wat ook van hem is.
Los van emotioneel beladen momenten ontroeren ze me, elke dag, in heel veel kleine dingen. Bijvoorbeeld met een knuffel op een onverwacht moment of het feit dat ze ‘s morgens graag nog even mee in het ‘grote bed’ komen liggen, 2 dingen die ik zelf als kind verafschuwde omdat de geuren die daarbij hoorden me enorm tegen stonden. Ik bevries nog altijd als ik daaraan terug denk. Als ik erop terug kijk, voelde dat zeer grensoverschrijdend voor mij, fysiek contact met mijn adoptieouders. Dit is zo gebleven tot aan hun overlijden. Ik weet ondertussen dat ik lang niet de enige geadopteerde ben met een fysieke afkeer/weerstand voor de adoptieouders.
Elke keer als onze kinderen bij ons in bed springen, voel ik me even onbeweeglijk (‘ze willen nog!’).

De laatste keer dat ik ontroerd werd, was afgelopen zondag. Toen woonde ik met mijn 9- jarige dochter het relaas van jouw zoektocht bij, ze zat urenlang muisstil te luisteren, keek zelfs niet naar de boekjes die ik had meegenomen voor wat afwisseling. Na afloop vroeg ik wat ze had gehoord of wat haar was opgevallen. Haar antwoord: ‘Ik vind het zo erg voor An Sheela dat ze niet weet wanneer ze jarig is, dat haar kinderen een cake voor haar willen bakken maar dat ze niet weet op welke dag ze de kaarsjes kan uitblazen. Dat vind ik helemaal niet ok, mama!’
Als zij dit begrijpt, zowel verstandelijk als gevoelsmatig, hoe moeilijk kan dit dan zijn voor volwassenen en beleidsmakers? De puurheid en echtheid van haar medeleven gaven me een krop in de keel.

Morgen ben ik zelf jarig, ik weet dat ik ook effectief op die dag ben geboren en ik sta er nu bewust bij stil. Terwijl ik dit typ, voel ik tranen rollen. Vorig jaar was het de 1e keer dat ik bij deze dag echt stil stond, ik was toen bang dat mijn familie niks zou laten weten, dat bleek toen onterecht.
Dit jaar gaat mijn lijf er blijkbaar vanuit dat er niets zal komen en heeft het daar al bij voorbaat veel hartzeer van. Ik zal Koreaans eten dezer dagen, met mijn beste vriendin (die het eigenlijk niet lust maar voor mij mee gaat) en met Koreaanse vriendinnen, ik ga daar zoals altijd heel erg van genieten. Ik zal me gezegend voelen met de mensen om me heen, met hun warmte, liefde en vriendschap. En ik zal ook huilen en mijn moeder extra missen. Volgend jaar wil ik mijn verjaardag graag in Korea beleven.
Maar voor nu tel ik af, naar 13 oktober, dan vertrek ik opnieuw naar Korea, dit keer met 4 medegeadopteerden.
Hoe was het voor jou om je verjaardag als je administratieve geboortedag te beleven?
En hoe verloopt de start van het schooljaar voor jou, blij dat alles weer zijn gangetje gaat of brengt de start van het nieuwe schooljaar jou nog bijzonderheden?

Annyong An Sheela,
Ik lees je laatste brief, nog eens en nog eens…en ik voel mijn hart krimpen: geen geboortedatum, niet weten hoe oud je bent, geen geboorteplaats, je eigen naam niet (kunnen) kennen, geen lead naar je ouders,… als ik eerlijk ben, kan ik me niet voorstellen hoe dat moet voelen. Je draagt het zo dapper en zet doelbewust de stappen richting jezelf, in alle betekenissen van het woord.

Ik ben nu bijna een week terug uit Korea. Voor de 1e keer bezocht ik samen met mijn gezin mijn geboorteland, iets waar ik een jaar intens naar uitkeek maar wat er door de quarantainemaatregelen niet van leek te komen. Voor vertrek beleefde ik een aantal ellendige weken nadat mijn moeder en mijn zussen hadden aangegeven dat ze ons niet wilden zien als we in Korea zouden zijn. Je zat naast mij in de auto toen ik het bericht van 1 van mijn zussen las om dat te melden, ik had zoveel verdriet toen.
Mensen vragen dikwijls hoe dat mogelijk is. Ik kan hierover alleen maar zeggen dat het zo complex is en blijft. De impact van het verliezen van een kind aan adoptie is ook in de 1e families gigantisch, voor de moeders een trauma dat ze meedragen waarbij schuld en schaamte nooit ver weg zijn. Om je kind terug te vinden en dan opnieuw moeten zien vertrekken, blijkt vaak te pijnlijk waardoor dynamieken van aantrekken/afstoten, verlangen/afwijzen, kwetsen/gekwetst worden het contact in de weg staan. Het is dus niet zo simpel te stellen dat ouders hun kind niet ‘willen’ zien.

Met enkel een ontmoeting met mijn broer in het vooruitzicht vertrokken we voor wat een gezinsvakantie zou worden om kennis te maken met Korea, ook voor mij, want vorige keer zat ik het grootste deel van mijn verblijf daar in quarantaine bij mijn ouders en kreeg ik weinig mee van het land zelf.
Gemengde gevoelens had ik de eerste dagen: blij, enthousiast, vervuld,…om in Korea te zijn samen met mijn gezin en te zien hoe de kinderen daar konden zijn, maar anderzijds verdrietig en gekwetst omdat ik mijn ouders en zussen niet zou zien.
Mijn oudste zus zette de rollercoaster in gang na enkele dagen door te sturen dat ze toch wilde afspreken. Onverwacht en in snel tempo volgden ook mijn andere zus en mijn ouders. We veranderden onze plannen, boekten vluchten om en veranderden hotels om er zoveel mogelijk uit te halen. Ondanks de blijdschap bleef het dubbel voelen: het springen om ons aan te passen aan hun verwachtingen en wat in de weken ervoor gekwetst werd, bleek niet onmiddellijk terug hersteld van mijn kant. Mijn ouders waren bijna volledig gefocust op de kinderen, pijnlijk voor mij en overweldigend voor hen. We hadden wel wat dagen nodig om hier meer evenwicht te vinden, al vonden we het voor mijn gevoel nooit echt.

Ze kookte voor ons, wat ik zalig vond. Voor mij persoonlijk komt er niks dichter bij een thuisgevoel dan een zelfgemaakte maaltijd van mijn moeder. Dat heeft mij heel goed gedaan.
Weet je wat echt heel gek is (en ik weet dat jij weet hoé gek precies)?! Ik heb sinds ik terug ben nog geen hongergevoel gehad. Ik kan wel eten…maar minder en ik heb dus ook nog geen honger gevoeld…alsof ik even voldoende gevoed ben, in meerdere betekenissen van het woord.

Weer terug, ben ik weer snel op de trein van het dagelijks leven gesprongen. Dag 2 en 3 na aankomst spendeerde ik met andere geadopteerden, op de AFC Vrouwendag en op een dag met systemische workshops. Wat op voorhand een wat lastige timing leek, bleek voor mij de ideale zachte landing.
Dat ik tijdens mijn verblijf in Korea al boekte om in oktober terug te gaan, is zeker iets wat me ook helpt om hier nu gewoon te kunnen zijn 🙂

En jij? Hoe gaat het met jou? Ik ben benieuwd hoe jouw reis verder indaalt, volgens mij blijft er heel wat bewegen.
Afgelopen week vond ook een historisch moment plaats in adoptieland. Wil je daar iets meer over vertellen? Anders doe ik het volgende keer 🙂 Ik ben superfier op de bijdrage die je daaraan hebt geleverd, het zal van betekenis zijn voor velen, dankjewel hiervoor.

De uitgebreide versie over onze reis naar Korea en de ontmoetingen met mijn familie zijn te lezen op http://www.renate-in-korea.be

Dag lieve An Sheela,
Het is stil op onze blog merk ik, ik ben met veel dingen bezig en heb het (nog steeds) druk, jij maakt een loodzware periode door, waar het verder niet aan mij is om over te schrijven.
Stilte, bij verdriet en pijn blijven en dit laten zijn, kunnen waardevoller zijn dan woorden, dus ik wil je gewoon een hart onder de riem steken, voor wat was, voor wat is, voor wat nog komt.

Wat ik nog wel kwijt wil, is dat ik ondertussen ook tickets geboekt heb om met mijn gezin naar Korea te gaan binnenkort. Ik schrijf hierover op http://www.renate-in-korea-.be
Voor veel medegeadopteerden duurt het ondertussen al veel te lang voordat ze terug naar hun geboorteland (en familie) kunnen afreizen, ook bij mij was het verlangen (te) groot en moet alles wijken om te kunnen gaan. Na bijna een jaar wachten, komt het toch nog snel en bijna onverwacht en moeten we in 7 haasten allerlei dingen regelen en plannen. Anderzijds tel ik af en is elke dag er bijna 1 te veel.
De schaduw die over mijn enthousiasme ligt, is de vraag of mijn moeder ons zal willen zien, of ze mijn kinderen zal willen ontmoeten. Momenteel is het antwoord nee en dat doet me zo mogelijk nog meer pijn dan dat ze mijzelf niet kan zien. Maar los daarvan willen we als gezin graag daar zijn, Korea ervaren, het eten proeven,… daar wacht ik al veel te lang op, al zo een 37 jaar.

Ik zie jou volgende week voor de opnames van onze 2e podcastaflevering en een dikke knuffel!
Liefs,
Renate

Dag lieve An Sheela,
Hier ben ik dan met een kort briefje terug, ik vond inderdaad niet eerder de tijd om terug te schrijven. Tot niet zo lang geleden zou ik mezelf in 1000 bochten hebben gewrongen om dit toch te doen en me heel schuldig gevoeld hebben dat het zo lang geduurd heeft. Ik ben blij te kunnen typen dat dit nu niet het geval was/is 🙂
Ik wil je heel veel steun en medeleven sturen in deze zware periode voor jou, er ligt zoveel op je bord…ik maak me soms zorgen over hoe je dit allemaal kan dragen, ik weet dat je een overlever bent, maar zelfs voor overlevers kan de emmer soms te vol zitten.

Ik vind het dan ook heel lief en attent dat je toch nog de tijd maakt en de moeite neemt om mij te volgen, ik neem je complimenten en felicitaties graag in ontvangst. In navolging van mijn systemische opleiding kon ik samen met de mensen van Adoptee & foster care en Steunpunt adoptie afgelopen weekend een opstellingsdag organiseren, voor en door geadopteerden, ik ben er heel fier op dat ik zo een mooi aanbod in Vlaanderen heb mogen introduceren.

Als je iets doet, zegt of onderneemt rond adoptie kom je altijd in aanraking met een hele mengeling aan reacties en emoties van andere mensen. Vaak zijn dat warme reacties, zoals na onze 1e podcast. Het heeft me aangenaam verrast om te merken uit welke uiteenlopende hoeken hier interesse voor was, hopelijk nemen mensen eruit mee wat dienend kan zijn voor hen en andere geadopteerden.
Ook op mijn passage in Iedereen beroemd heb ik vanuit diverse hoeken warme en bemoedigende reacties gekregen. Uiteraard lieten ook de reacties over ‘te weinig dankbaarheid’ niet op zich wachten en was er een adoptiemoeder die zich diep gekwetst voelde door mijn persoonlijke getuigenis.

Ondanks de steunende berichten heb ik toch een lastige en emotionele week achter de rug. De dag na de uitzending had ik opleiding, een dag over Rouw en verlies. De lesgeefster was zeer empathisch wat betreft het verlies dat geadopteerden hebben geleden, in combinatie met sommige opmerkingen op sociale media maakte dit dat ik eigenlijk heel de dag verdriet voelde en moest huilen.
De grootste trigger kwam echter de dag erna pas, iemand die mij kent van toen ik nog puber was stuurde me een enorm rakend berichtje, over wat mijn zus en ik allemaal deden om mijn adoptiemoeder gelukkig te maken maar dat dit nooit gelukt is en hoe moeilijk dit moet zijn (geweest) voor ons. Ik was in 1 klap terug 4 jaar, 7 jaar, 11 jaar, 15 jaar, 18 jaar, 23 jaar, 27 jaar, 34 jaar,… en werd overspoeld door emoties en herinneringen: ja wij hebben het onmogelijke proberen te doen, daar heel veel voor opgeofferd en geïncasseerd, ten koste van onszelf, en elke keer het deksel op onze neus gekregen. Ik kan een boek vullen met gebeurtenissen die wij nooit hadden mogen meemaken, ik kan nu voelen hoe erg en zwaar dat was.
Het is wraakroepend dat ik zoveel (ook recentere) verhalen ken van geadopteerden die helemaal niet goed en warm terecht kwamen.
Er zijn ook massa’s ‘slechte’ verhalen: van ‘gewoon weinig liefde’ tot gruwelijk, mensonterend en traumatiserend, mag dat ook nog gezegd worden?
En de mensen die het nodig vinden om ons te wijzen op dankbaarheid? Ze weten niet waar ze het over hebben…

Dus daar zat/zit ik de laatste dagen, daar waar ik mijn gevoel tegenover mijn adoptieouders volledig kwijt was de afgelopen periode, voel ik hen opnieuw heel scherp, lastig, maar het hoort ook bij wie ik ben.
Op je vraag over hoe ik omga met het overlijden van mijn adoptieouders kan ik, als ik heel eerlijk ben, alleen maar zeggen: ik heb veel verdriet over wat nooit was, wat had moeten zijn, wat had kunnen zijn, maar wat nooit kwam. Hun overlijden was de enige mogelijkheid voor mij om te worden wie ik ben. Misschien zullen mensen vinden dat dit hard is van mij, maar ik vind het vooral erg voor mezelf momenteel, dat dit is hoe het moest lopen voordat ik mezelf kon zijn.

Ik heb heel erg getwijfeld om dit te schrijven, ik had het uitgebreider gedaan, een deel gewist,…angst voor het oordeel dat mensen zouden hebben over mij, schrik dat ze niet tussen de lijnen zullen kunnen lezen dat het echt niet ok was bij ons thuis (dat ik niet gratuit zuur of verbitterd ben) en de loyaliteit die er ook bij mij nog zo snel in schiet, ook al zullen ze het nooit meer lezen en ook al ben ik er rationeel helemaal uit dat ik hen niets verschuldigd ben, integendeel, het is eerder ondanks dan dankzij hen dat ik ben geworden wie ik ben.
Mijn kindsdeel en mijn volwassen deel liggen met elkaar in de clinch. Mijn lijf is verkrampt en ik voel me misselijk.
Hoe ga jij om met die gevoelens van loyaliteit?

Renate: Het is momenteel kerstvakantie, ook al leg ik de focus bewust op de kinderen, adoptie en aanverwanten nemen geen verlof. Ik moet en wil er op letten om aanwezig te zijn thuis. Mijn visie op omgaan met kinderen is geëvolueerd, ik wil betrokken en verbonden zijn, ik wil afstemmen op hun noden, ook als dat soms indruist tegen mijn eigen behoeften en ook al is dat totaal anders dan hoe ik het gedaan heb in het verleden.

Ik ben echt trots op waar ik sta, op wat ik allemaal geflikt heb het afgelopen jaar, van mijn reis en quarantaine bij mijn ouders in Korea, over de start van mijn eigen praktijk, het meedenken rond beleid inzake interlandelijke adoptie en nog tientallen kleine en minder kleine  zaken. Dat gevoel van trots is al nieuw op zich, een zalig gevoel.

Maar de meest betekenisvolle verwezenlijking is dat ik vandaag een betere mama ben voor mijn kinderen dan een jaar geleden.
En als ik naar jou kijk, An Sheela, ben ik ook echt fier op jou, ik hoop dat je dat over jezelf kan voelen. Ook jij was nog zo anders afgelopen voorjaar dan je nu bent, nog zoveel meer An dan Sheela.

Ik ben benieuwd wat ik over een jaar zal kunnen schrijven over persoonlijke, professionele en maatschappelijke ontwikkelingen in 2022. Er hangt heel wat moois in de lucht.

An Sheela: Ik heb vorige week hard gewerkt om de week door te komen en alles voor mijn school af te ronden. Mijn hoofd zit deels in mijn adoptiedossier dat ik aan het uitpluizen ben. Ik heb het kerstweekend met het gezin doorgebracht: filmpje kijken, samen lekker eten en wandelingen gaan maken met het hondje. Het heeft me deugd gedaan, maar ik zat al snel te popelen om verder met mijn projecten bezig te zijn. Stilstaan bij mezelf is ontzettend moeilijk. Ik besef meer en meer dat ik bliksemafleiders als heel welkom ervaar, zodat ik niet naar mezelf moet kijken. Er is nog heel wat werk aan de winkel… Deze week kreeg ik een brief in de bus van een jeugdvriendin. Door omstandigheden zijn we elkaar uit het oog verloren, maar niet uit het hart. Zij excuseert zich voor het feit dat ze mij als Belg zag, zonder de Indische identiteit. Die zin heeft me echt ontroerd en tot in mijn binnenste geraakt. Ze oppert dat het niet erkennen van die Indische identiteit, waarschijnlijk mij nu zo destabiliseert. Het doet me wel wat, dat mensen begaan zijn met mij, ook al zien we elkaar niet meer. Die waardevolle contacten liggen me nauw aan het hart. 

Verder ben ik best wel fier op wat ik al bereikt heb tot nu toe. Ik voer, net zoals Renate, gesprekken op beleidsniveau, ik steun initiatieven om adoptie anders te belichten en zelf ben ik minder verlegen om voor mijn mening uit te komen. De spreekwoordelijke schoenen –  het in je eigen schoenen staan – voelen beter en beter aan. Maar deze nieuwe schoenen kraken nog op heel wat plaatsen. Ik moet ze nog wat beter leren inlopen. En ook al is het allemaal emotioneel, ik voel dat het de moeite waard is. 

Wat mij deugd doet, is dat we deze blog samen kunnen doen, Renate. Het geeft me steun en je begrip en enthousiasme hebben een rustgevend effect op mij. Ook vind ik dat jij een enorme weg hebt afgelegd. En jouw inzichten naar je kinderen toe, zijn meer dan bewonderenswaardig te noemen. Met mijn kinderen loopt het contact goed. Soms bots ik wel op een aantal zaken: zaken die ik vroeger niet kon plaatsen en voor hun nu wel duidelijker probeer te verwoorden. Het is een leerproces om die balans te maken tussen: er écht zijn voor hen, én mezelf volledig te zien.  

Renate, ik vind dat we beiden goed bezig zijn, het kan alleen maar beter worden. Met deze hoopvolle woorden kunnen we 2022 verwelkomen.

Toekomst:

2022 brengt voor ons beiden hopelijk een reis naar ons geboorteland. Renate hoopt eindelijk haar gezin te kunnen voorstellen aan haar Koreaanse familie (je kan over haar hereniging en toekomstige plannen lezen op www.renate-in-korea.be ).
An Sheela gaat op zoek naar haar echte geschiedenis in India, want haar papieren geven momenteel niet alle antwoorden op de vragen die ze zich stelt. Misschien wordt het wel een life changing ervaring. Ze kijkt er met veel spanning naar uit. Voor meer informatie, surf naar de blog www.ansheela.be

Verder gaan we de uitdaging aan om onze gezamenlijke blog uit te breiden met een aantal podcastafleveringen! We hebben heel veel zin om deze te maken en hebben al een aantal razend interessante gasten voor jullie in petto die hun bijdrage zullen leveren.

Nog voor komend jaar zijn we benieuwd hoe interlandelijke adoptie in Vlaanderen vorm zal krijgen. Hoe het beleidskader geconcretiseerd zal worden en hoe bijvoorbeeld nazorg en aandacht voor illegale adopties aandacht zullen krijgen.

We wensen jullie allemaal een behouden 2022 toe, met alle ups en downs, maar vooral met warmte en zelfzorg om zo beter te kunnen connecteren met anderen. En ook: you’re not alone, met mensen samenkomen die hetzelfde proces doorgaan, kan een helend effect hebben. Blijf niet zitten met je vragen, we zijn er om mee te zoeken naar antwoorden. Never give up!

Op het einde van dit bewogen jaar, voelen we de behoefte om stil te staan bij wat er eigenlijk allemaal gebeurd is de afgelopen maanden. 

Het lijkt alsof we al een hele weg hebben afgelegd samen terwijl we elkaar pas voor het eerst in levende lijve ontmoetten afgelopen mei. 

De eerste keer dat we elkaar ‘zagen’ was in maart, online tijdens de Ontmoetings- en gesprekgroep van AFC (Adoptee & foster care).

Via filmpjes werd de interesse naar elkaar toe opgewekt, op een fijne en vlotte manier. Na het eerste gesprek hadden we het gevoel dat er een klik was en zijn we ook buiten de online meetings met elkaar beginnen praten. En van het één komt het ander…

Renate: Ik stond nog, wat ze noemen, vrij aan het begin van mijn proces rond adoptie, toen begin maart. Ik was me sinds enkele maanden bewust geworden van de impact van afgestaan en geadopteerd zijn. Dat die spreekwoordelijke ban na 36 jaar gebroken werd, zorgde voor een vloedgolf waarin ik ei zo na verdronk. Ik had een ontzettend pijnlijke, heftige en overspoelende periode achter de rug, ik was zoekende, ik zocht (h)erkenning die op een professionele manier gedragen kon worden. De O&G groep was de 1e adoptiegerelateerde activiteit die ik ooit deed en de mensen die deelnamen waren de 1e geadopteerden die ik als zodanig echt zag. 

Toch bleek er al wel vanalles te borrelen en te spelen, zo vloeide er een opinie over adoptie uit mijn pen die door Knack gepubliceerd werd en die toch een minimum aan bewustzijn en stevigheid vroeg. Onder andere An Sheela gaf me een zetje om die tekst in de openbaarheid te brengen. Ik merkte onmiddellijk dat die sterk resoneerde bij heel wat geadopteerden.   Dat de tekst uiteindelijk gepubliceerd werd toen ik voor de 1e keer ( door corona illegaal) in Korea was en mijn familie voor de 1e x ontmoette, maakte de reacties die hierop volgden des te meer beladen, op een moment dat ik op mijn kwetsbaarst was en alles binnenkwam zonder filter of buffer.

Mijn periode in Korea heeft me veel gebracht, veel in beweging gezet: ik startte de opleiding tot adoptiecoach bij AFC, ik nam ontslag op mijn werk en ging eindelijk voor die eigen praktijk. Ik bleef mijn eigen proces aan een hoog tempo aangaan en vatte ook een specialisatiejaar rond trauma aan om mijn kennis en vaardigheden te vergroten. 

De overtuigingen die ik in april eerder intuïtief neerpende, vonden standvastigheid en onderbouwing. Ik ben mijn pen blijven gebruiken om bewustwording te creëren rond de impact van afstand en adoptie, het aanklagen van onrechtvaardigheden en het heersende adoptienarratief, de nood aan (na)zorg voor geadopteerden, de rechten van ouders van oorsprong en geadopteerden,… Via mijn persoonlijke en deze blog, opinies in Knack en een veelbeluisterd podcastinterview van Doorbraak heb ik op zeer korte tijd heel veel geadopteerden mogen leren kennen. Ook vonden geadopteerden, beleids- en overheidsdiensten hun weg naar mij om me te consulteren rond nazorg en de toekomst van interlandelijke adoptie. In combinatie met het uitbouwen van mijn eigen praktijk en het volgen van 2 opleidingen zorgde dit voor een overvolle agenda de laatste maanden, veel uithuizigheid en veel afwezigheid thuis, ook op momenten dat ik fysiek aanwezig was.

An Sheela: Voor mij was de gespreksgroep van AFC de eerste activiteit die ik bewust voor mezelf had ingepland. Inplannen, klinkt misschien gek, maar dat was het wel effectief. Ik hield ervan om alles stevig in handen te nemen, en die controle was en is voor mij een overlevingsstrategie. Deelnemen aan dit gesprek in groep, waarbij mijn functioneren centraal gesteld werd, was best beangstigend, in die zin dat ik mij nog nooit kwetsbaar had opgesteld. De eerste gesprekken gingen dan uiteraard ook heel stroef en raar maar waar: ik durfde amper mijn mond open te doen. Veiligheid was toen al duidelijk een ‘issue’. Naar het einde van de reeks gesprekken toe, kon ik me wat meer open stellen, ook dankzij de steun van mensen rondom mij, daarin speelde Renate onder andere een grote rol. Als ik dit nu allemaal neerschrijf denk ik: jeetje, wat opvallend dat ik mij zo voor anderen kan inzetten, en mezelf zo vaak tussen haakjes heb geplaatst in het verleden. Dat is vreemd en niet vreemd tegelijk: want voor anderen zorgen is gemakkelijker dan mezelf in vraag te stellen.

Toen ik Renate voor het eerst in het filmpje zag was het eerste wat bij mij opkwam: oh, een Belgisch geadopteerde en niet met Indische roots. Haar vlotheid die ze aan de dag legde, en haar ‘to the point’ uitspraken trokken direct mijn aandacht. Haar tekst die uiteindelijk in Knack zou gepubliceerd worden, was ook via mij gepasseerd. Ik was oprecht onder de indruk van haar schrijftalent en haar inzichten, vooral omdat ik wist dat ze nog niet zo lang met haar adoptieproces bezig was. We hebben elkaar tijdens de AFC Intensive Course beter leren kennen en dat heeft ons geen windeieren gelegd. Begin augustus heb ik haar oprecht de vraag gesteld om samen iets te lanceren, een blog ofzo. Renate heeft er aan toegevoegd: hey ja, waarom geen briefwisseling! Ik was direct voor het idee vertrokken. Onze respectievelijke processen hebben we op deze manier kunnen delen onder elkaar, maar ook met de wereld. Voor mij doet het deugd om de brieven neer te pennen, en zo mee bewustwording te creëren bij het bredere publiek. Ik sluit me momenteel mee aan in de strijd om adoptie leefbaarder te maken, en ook om de puzzelstukken van het verleden niet te onderschatten zodat we beter tot onszelf kunnen komen. Het is en blijft een proces dat veel energie vraagt maar me uiteindelijk verder zal brengen, met nieuwe inzichten. Eén van die inzichten was, dat ik alles wat op me afkwam niet zonder hulp kon doorworstelen. Mijn therapeut heeft me in haar praktijk ontvangen en kon vrij snel de vinger op mijn oerwonde leggen. De wonde die mijn heel leven lang onderdrukt geweest is: afgestaan worden en op bevel van anderen mij gelukkig moeten voelen. Hoe kan je als kind of volwassene op bevel gelukkig zijn? Geluk maak je zelf, wordt vaak gezegd. Maar als je ziel losgerukt wordt van je lichaam, hoe kan je dan evolueren naar geluk? Mijn ziel is in India gebleven, maar mijn lichaam is in België… Ik voel mij niet voor niets onvolledig. Mij aanpassen aan anderen lukt enorm goed, maar ik stoot nu op de gevolgen ervan, gevolgen die niet te overzien zijn, want mijn verdriet om mijn verloren wortels, en de angst om mensen rondom mij te verliezen, heb ik nooit een plek kunnen geven. Nu pas komt alles op een hoop, en ga ik de verschillende lagen ontvellen om zo tot de kern te komen.  Maar ik ben vastberaden om door te zetten: die uitdaging ga ik al bijna een jaar aan, en het zal het komende jaar zeker nog een lange staart krijgen.

Hey An Sheela,

Proficiat met je vernaamdag, zo bijzonder om je eigen naam te kunnen dragen.
Om hier te kunnen zijn met een identiteit die zo aangepast mogelijk is, werd bij veel geadopteerden inderdaad hun naam veranderd. De vraag ‘hoe heet je’ wordt op die manier gelijk ingewikkeld en beladen.
Toen ik voor mijn Koreabezoek in april een visum wilde aanvragen, moest ik bewijzen dat ik geadopteerd werd, onder andere door papieren van mijn naamsverandering toe te voegen aan de visumaanvraag. Ik heb het hardst gehuild bij het zien van het document waarop staat dat het kind, voorheen bekend als Song Ae-Ra, voortaan Renate Van Geel zal heten. In een vingerknip wordt er beslist over je leven, zelfs je naam mag je niet houden, en ben je voor altijd iemand anders dan toen je in de wereld kwam. Ik merk bij de geadopteerden die ik ken wel de tendens om terug te grijpen naar hun oorspronkelijke naam, ze doen dit vaak met schroom terwijl ze eigenlijk gewoon bij hun eigen naam genoemd willen worden.
Aera is de 2e naam op mijn paspoort, dus die was wel aanwezig. We wisten evenwel niet hoe deze uit te spreken. Ik voel het in heel mijn lijf als ik bedenk dat ik nu weet dat mijn moeder die naam aan mij gaf, het was 1 van de 1e vragen die ik haar stelde toen ik haar zag. Ik denk dat je wel kan begrijpen hoe een waardevol geschenk dit is voor mij. En ik ben dankbaar en trots dat ze mij kan noemen bij de naam die zij voor mij gekozen heeft.
En die verjaardagen…voor veel geadopteerden die ik ken, is het geen feestdag. Dat je onder andere niet weet of het wel je echte geboortedag is en de wetenschap dat je leven nooit gevierd mocht worden door de mensen die je je leven gaven, maken het gevoel van verlies rond die periode extra scherp.
Ik heb mijn verjaardagen altijd vol gepropt met activiteiten en leuke dingen, de nood om mijn bestaan te vieren was groot, de behoefte om te ontsnappen aan verdriet waarschijnlijk groter.

Zelf heb ik een paar lastige dagen achter de rug: er is vorige week iemand overleden die veel betekend heeft voor mij en mijn moeder heeft laten weten dat ze liever niet heeft dat ik kom in november.
Het overlijden kwam niet onverwacht maar raakt me diep. Hij en zijn familie hebben mijn zus en mij opgevangen en mee groot gebracht toen we kind waren, ik ben er altijd graag blijven komen om me te koesteren in iets dat voor mij het dichtst aanleunde bij wat ik als ‘thuis voelen’ aanvoelde. Ik heb warmte, liefde, zorg en fierheid van hem gekregen en ik ben heel dankbaar dat ik tot op het laatste moment welkom was om deze onbetaalbare kado’s in ontvangst te nemen.
Verlies en afscheid zijn toch wel thema’s die voor geadopteerden vaak heel gevoelig blijken omdat ze raken aan dat 1e afscheid en het daarbij horend existentieel verlies. Voordat je in je adoptiegezin arriveert, heb je immers al zwaar verlies geleden. Volgende verlieservaringen raken hier aan en stapelen zich op, het verklaart misschien deels waarom geadopteerden vaak disproportioneel kunnen reageren op allerhande (ogenschijnlijk onbetekenende) verliessituaties.
Zelf vond ik het haast onmogelijk om uit een (vriendschaps) relatie of (werk)situatie weg te gaan, ook al wist en voelde ik heel goed dat de betreffende situatie niet gezond of goed was voor mij. Het is alsof ik zelf niet de stap kan zetten om dat oerverlies te herhalen in andere situaties en mezelf hiermee pijn te doen.

Verder wilde ik dus in november een weekje naar Korea te gaan, om lekker te eten en om mijn familie te knuffelen. Er is een mogelijkheid om een uitzondering te krijgen voor de 2 weken durende quarantaine in Korea dus ik was heel enthousiast aan het plannen geslagen.
De communicatie tussen mijn moeder en mij verloopt na onze ontmoeting in april echter heel moeizaam. Door contact met mij en mijn aanwezigheid is er bij haar ook veel pijn getriggerd, waardoor ze zich heeft teruggetrokken uit de verbinding en het contact. Als volwassene kan ik dit plaatsen en heb ik hier zeker veel begrip voor. We hebben onlangs wel gebeld en een paar berichtjes gestuurd, maar verder laat ze niets weten en ze antwoordt ook niet op berichtjes van mij. Ik had aan mijn broer een document gevraagd dat ik nodig heb om de uitzondering op quarantaine te krijgen maar ze heeft dan laten weten dat ze liever heeft dat ik nu niet kom omwille van corona. Rationeel houdt dat weinig steek aangezien ik er in april ook al was en we toen, in tegenstelling tot nu, zelfs niet gevaccineerd waren.
Dit heeft me erg gekwetst en geeft me onmiddellijk het gevoel dat ze me niet wil zien. Het roept ook kwaadheid op en mijn 1e (kinderlijke) reflex is dat we dan wel zullen zien of ik na corona überhaupt nog wil komen. Het is zo ontzettend lastig om een evenwicht te vinden tussen mijn eigen noden, rekening houden met wat ik dénk dat er bij haar speelt en uitvissen (door de taal- en cultuurbarrière heen) wat ze nu eigenlijk echt bedoelt.
Op dit moment durf ik te blijven zeggen dat ik graag wil komen en hoe het voor mij voelt als ze corona aanhaalt om mij op afstand te houden, maar het is lastig om te voelen wat ik wil, waar mijn plek is en hoe ik die wil innemen.

*triggerwarning zelfdoding*
Als je vermoedt dat deze tekst je extra kan raken, raden we je aan om hem te lezen als je gezelschap hebt. Onderaan worden gegevens vermeld van mensen en diensten die je kan contacteren voor moest dit nodig zijn.

Hey An Sheela,
Bedankt voor je mooie, rakende brief. Ik zie jou (en mezelf) heel graag uit de schaduw treden, fijn om een stukje daarvan samen te mogen doen.

Mijn schrijfsel is net te laat voor November Adoption Awareness Month (NAAM). Laat me beginnen met uit te leggen dat NAAM in het leven werd geroepen om adoptie te promoten, dus als ik gebruik maak van de term leg ik altijd uit dat ik NAAM invul als Adoptee & first family Awareness month, een moment om extra stil te staan bij de rechten en de belevingen van geadopteerden en hun gezinnen van oorsprong.

1 van de actuele elementen van die rechten is de zogehete nazorg voor geadopteerden.
Volwassen geadopteerden treden (overal ter wereld!) meer en meer uit de schaduw en vertellen over hun beleving, hun angsten, pijn, verdriet, gemis en rouw. Geadopteerden zijn, zoals je schreef, oververtegenwoordigd in zelfdodings- en verslavingscijfers, in de psychiatrische zorg maar ook bijvoorbeeld in gevangenissen. Gemene deler in al die verhalen is het stuitende gebrek aan adequate zorg en nazorg door mensen met kennis en ervaring rond de impact van afstaan, afgestaan en geadopteerd zijn. Geadopteerden die 4 tot 7 keer van hulpverlener moeten veranderen voordat ze bij iemand terecht komen met kennis van zaken, zijn geen uitzondering. Dit kan nefast zijn voor mensen met vertrouwens- en bindingsmoeilijkheden. Vragen en klachten (rond o.a. relaties, werk, angsten, depressieve klachten, lichamelijke klachten,…) waar een geadopteerde mee aanklopt, worden binnen de reguliere hulpverlening vaak niet herkend als zijnde een mogelijk gevolg van afgestaan en geadopteerd zijn.
Ook ik had een bekwame therapeute met wie het goed klikte en die essentieel was om me aan het verstand (en vooral aan het gevoel) te brengen dat afgestaan, verplaatst en geadopteerd worden wel degelijk een effect hebben op een mens. Maar verder dan dat geraakten we niet en toen ik me op mijn allerslechtst voelde, wist ze zelf niet goed wat er gebeurde en kon ze ook geen houvast of perspectief bieden. Achteraf gezien, was dat zeer riskant en mag ik (en zij) mijn ‘pollekes’ kussen dat ik toen zo goed omringd was. De pijn die ik toen voelde was zo allesomvattend dat ik op een bepaald moment niet goed meer wist hoe ik daarmee zou kunnen leven. Ik kan me er sindsdien, en ik had nooit of te nimmer verwacht dit ooit te denken of te schrijven, wel iets bij voorstellen dat de pijn en leegte voor geadopteerden (en andere mensen) op een bepaald moment te zwaar worden om te dragen.
Ik houd mijn hart vast voor de periode die komt, somber qua weer en confronterend met het feest- en gezelligheidsgehalte. Traditioneel is het een periode waarin we als community nog eens extra met onze neus op de feiten worden gedrukt omdat, meer dan anders, geadopteerden geen andere uitweg meer zien dan zelf hun pijn te stoppen.

Ook voor de jonge(re) generatie is zorg en ondersteuning voor de adoptieouders geen overbodige luxe. In mijn praktijk krijg ik te maken met kinderen en jongeren die zogenoemde gedragsproblemen vertonen, daarmee wordt lastig gedrag bedoeld dat te wijten zou zijn aan zogehete hechtingsproblemen.
Wat als we deze signalen zouden beschouwen als normaal en logisch gedrag in een situatie die allerminst alledaags is: de binding en uitreiking tussen moeder en kind werd onderbroken, een gedwongen (niet zelfgekozen) verplaatsing moest worden ondergaan en het wortelen en functioneren in een vreemd systeem wordt verwacht.
Wie ik niet zie in mijn praktijk zijn adoptiekinderen (en geadopteerden) die zich perfect hebben aangepast om te overleven, over wie wordt gezegd dat ze zo verstandig, verantwoordelijk, behulpzaam en matuur zijn. Toch zegt dit niks over hun innerlijke leefwereld en kan schijn verdorie enorm bedriegen.
Hoewel adoptieouders soms wel (beperkte) theoretische kennis hebben meegekregen over trauma en hechting blijkt het in praktijk zeer kwetsbaar en niet evident om af te kunnen stemmen op de noden en behoeften van hun adoptiekinderen. Eigen (zeer begrijpelijke) noden en verlangens van adoptieouders spelen niet zelden op, eigen pijn en gekwetstheden maken soms dat de afstemming vertroebeld wordt en de teleurstelling groeit als mensen merken dat hun adoptiekind, ondanks alle liefde en goede zorgen die geboden worden, maar moeilijk lijkt te kunnen aarden (dit kan uiteraard gelden in alle gezinnen, maar sta me toe te stellen dat dit in het geval van adoptie doorgaans meer beladen en complex is).

Naast psychologische ondersteuning vallen nog tal van andere zaken, die momenteel minder aandacht krijgen, in mijn ogen onder nazorg. Het gaat onder andere ook over:

• adoptieouders sensibiliseren over het leven als kind en persoon van kleur in een witte samenleving zodat de omgeving hier erkennend en bewust mee kan omgaan. Kleurblindheid is een (schadelijke) illusie.
• adoptieouders eten, taal, cultuur,…uit zendende landen leren kennen zodat ze dit in het leven van hun adoptiekind kunnen binnenbrengen
• erkenning krijgen (zonder ja maar)
• gratis toegankelijke informatie ter beschikking hebben over hoe te beginnen aan zoeken naar je familie
• gratis toegankelijke informatie ter beschikking hebben over DNA, DNA databanken en diensten voor verwantschapsonderzoek in zowel zendende als ontvangende landen
• gratis beroep kunnen doen op juridische ondersteuning en informatie rond zaken als naamsverandering, dubbele nationaliteit aannemen, herroepen van adoptie, erkenning als slachtoffer van adoptiefraude,…
• en ja, voor mij hangt daar ook een vorm van financiële compensatie aan vast. Therapie, zoeken, naar je herkomstland reizen, je familie gaan bezoeken (als je geluk hebt),… zijn ontzettend duur en niet zelden onbetaalbaar voor geadopteerden.
  Of neem de kosten die wij als gezin binnenkort zullen maken zodat ik mijn gezin aan mijn familie kan voorstellen: naar Korea vliegen met 4 mensen, logeren, eten,… een paar duizend euro zal niet volstaan.

Veel geadopteerden krijgen nooit de psychologische ondersteuning die ze nodig hebben omdat het te duur is.
Veel geadopteerden moeten sparen om een dure DNA test te doen die ze kunnen opladen in commerciële databanken (vaak de énige mogelijkheid omwille van incorrecte en onvolledige informatie).
Veel geadopteerden moeten jaren sparen om hun familie te kunnen zoeken, laat staan bezoeken.
Veel geadopteerden kunnen het zich nooit permitteren om met hun gezin naar hun herkomstland te gaan.

Nu ik het hier zo neerschrijf, voel ik dat het mij kwaad maakt. Voor adoptieouders zijn uitgaven in het kader van een adoptieprocedure gedeeltelijk fiscaal aftrekbaar. Deze belastingvermindering kan gaan tot ruim 6000 euro per procedure. Het zou een begin zijn om elke geadopteerde ook vrij over een dergelijk (zorg)budget te laten beschikken.

En hoe ik mij voel, wat neerslachtig eerlijk gezegd, de emotie zit me vaak hoog de laatste weken.
Is het de tijd van het jaar, ben ik aan het rouwen,…? Ik kan er de vinger niet opleggen, een combinatie van factoren wellicht. De gebeurtenissen en ontwikkelingen van het afgelopen jaar zoeken hun weg, niet in het minst in mijn lijf. Anders dan vroeger voel ik me stevig en veilig genoeg bij mezelf om te voelen wat ik voel en er niet van weg te lopen. Ik slaag er steeds vaker in om me neer te leggen bij die immer aanwezige dubbelheid in plaats van ertegen te vechten.
Het is zo cruciaal om mensen rond je te hebben waarbij je je veilig en geborgen genoeg weet om dit mee te kunnen delen, zonder oordeel of vragen, mensen waarbij je gewoon mag ‘zijn’.
Hoe lukt het jou om te voelen wat je voelt en hierbij stil te staan? Zijn er mensen bij wie je je veilig genoeg voelt om hier ruimte voor te vragen en bij wie je mag ‘zijn’? En kan je die ruimte aan jezelf geven?

*Belangrijk*
Reik uit als je het moeilijk hebt, er zijn medegeadopteerden die veel van je gevoelens delen en die voor je willen klaar staan. Het zijn er helaas (nog) niet veel, maar er zijn professionele hulpverleners die gespecialiseerd zijn in afstands- en adoptievragen en je op een gepaste manier kunnen ondersteunen bij je proces.
Als je voelt dat je geraakt wordt door wat je gelezen hebt, kan je onderstaande mensen of diensten contacteren:

• An Sheela Jacobs
• Renate Van Geel: www.renatevangeel.be
• Miranda Ntirandekura Aerts: https://www.instagram.com/cier_community/
• Adoptee & foster coaching: www.afcnederland.nl
• A-buddy: www.abuddy.be
• zelfmoordlijn: https://www.zelfmoord1813.be/
• Steunpunt Adoptie: https://www.steunpuntadoptie.be/nl