27. Ontroering

Hey An Sheela,
De film die je beschrijft, lijkt me absoluut de moeite waard om te zien, bedankt voor de tip.
En wat een mooie vraag geef je me!

Het laatste echt emotionele moment dat ik deelde met mijn kinderen (ze zijn nog een stukje jonger dan die van jou) was misschien wel in Korea, op het moment dat ik afscheid nam van mijn ouders, zussen en broer. Ik had zoveel verdriet toen en moest hard huilen. Ik kan me niet herinneren dat mijn kinderen ooit getuige waren van een ergere huilbui. En ik brak nog meer toen ik mijn dochter (9 jaar) met een bibberstem tegen Johan hoorde zeggen: ‘Ik vind het zo erg voor mama.’ Enerzijds dacht ik: ‘oei, nu belast ik hen hier (ook) mee’, maar anderzijds is het ook iets wat deel uitmaakt van hun leven, of ik het nu denk te kunnen verstoppen of niet. Ik vind het erg voor hen dat ze getuige zijn van mijn verscheurdheid, en dat ze die zelf ook deels voelen, maar dat is nu eenmaal hoe de situatie is. Noch zij, noch ik hebben daar ooit om gevraagd.
Ik vind het fantastisch dat je met je oudste zoon naar India gaat, een kado voor jou maar zeker ook voor hem, dat hij daar kan zijn, ruiken, voelen, proeven,… zal zoveel meer brengen dan erover te horen vertellen. Het zal iets unieks zijn dat je samen deelt en hem een blik gunnen op wat ook van hem is.
Los van emotioneel beladen momenten ontroeren ze me, elke dag, in heel veel kleine dingen. Bijvoorbeeld met een knuffel op een onverwacht moment of het feit dat ze ‘s morgens graag nog even mee in het ‘grote bed’ komen liggen, 2 dingen die ik zelf als kind verafschuwde omdat de geuren die daarbij hoorden me enorm tegen stonden. Ik bevries nog altijd als ik daaraan terug denk. Als ik erop terug kijk, voelde dat zeer grensoverschrijdend voor mij, fysiek contact met mijn adoptieouders. Dit is zo gebleven tot aan hun overlijden. Ik weet ondertussen dat ik lang niet de enige geadopteerde ben met een fysieke afkeer/weerstand voor de adoptieouders.
Elke keer als onze kinderen bij ons in bed springen, voel ik me even onbeweeglijk (‘ze willen nog!’).

De laatste keer dat ik ontroerd werd, was afgelopen zondag. Toen woonde ik met mijn 9- jarige dochter het relaas van jouw zoektocht bij, ze zat urenlang muisstil te luisteren, keek zelfs niet naar de boekjes die ik had meegenomen voor wat afwisseling. Na afloop vroeg ik wat ze had gehoord of wat haar was opgevallen. Haar antwoord: ‘Ik vind het zo erg voor An Sheela dat ze niet weet wanneer ze jarig is, dat haar kinderen een cake voor haar willen bakken maar dat ze niet weet op welke dag ze de kaarsjes kan uitblazen. Dat vind ik helemaal niet ok, mama!’
Als zij dit begrijpt, zowel verstandelijk als gevoelsmatig, hoe moeilijk kan dit dan zijn voor volwassenen en beleidsmakers? De puurheid en echtheid van haar medeleven gaven me een krop in de keel.

Morgen ben ik zelf jarig, ik weet dat ik ook effectief op die dag ben geboren en ik sta er nu bewust bij stil. Terwijl ik dit typ, voel ik tranen rollen. Vorig jaar was het de 1e keer dat ik bij deze dag echt stil stond, ik was toen bang dat mijn familie niks zou laten weten, dat bleek toen onterecht.
Dit jaar gaat mijn lijf er blijkbaar vanuit dat er niets zal komen en heeft het daar al bij voorbaat veel hartzeer van. Ik zal Koreaans eten dezer dagen, met mijn beste vriendin (die het eigenlijk niet lust maar voor mij mee gaat) en met Koreaanse vriendinnen, ik ga daar zoals altijd heel erg van genieten. Ik zal me gezegend voelen met de mensen om me heen, met hun warmte, liefde en vriendschap. En ik zal ook huilen en mijn moeder extra missen. Volgend jaar wil ik mijn verjaardag graag in Korea beleven.
Maar voor nu tel ik af, naar 13 oktober, dan vertrek ik opnieuw naar Korea, dit keer met 4 medegeadopteerden.
Hoe was het voor jou om je verjaardag als je administratieve geboortedag te beleven?
En hoe verloopt de start van het schooljaar voor jou, blij dat alles weer zijn gangetje gaat of brengt de start van het nieuwe schooljaar jou nog bijzonderheden?