Datum: 25 juli 2022 ==> 25e tekst… Toeval?

Namaste Renate,

Er is weer een hele tijd over gegaan voordat ik in mijn pen kon kruipen om jou een antwoord te sturen. De voorbije maanden waren, vermoedelijk net zoals bij jou, druk, emotioneel maar wel de moeite waard.

In juni hebben we elkaar gezien in Brussel, en konden we getuige zijn van de stemming tegen illegale adopties in het Federaal Parlement. Ik was aanwezig maar kon er moeilijk volledig bij zijn omdat mijn hart zo’n pijn deed. Pijn van het gemis, de leegte of de dubbelheid van mijn Indisch-Belgische identiteit, maar ook het gemis van Anne-Michèle die van begin tot einde in dit project geloofde en mij voor 100% gesteund heeft. Ik voelde wel haar kracht, maar het gemis onderdrukte deels het vreugdegevoel. Ik zat in een wirwar van emoties. Pas de dag erop besefte ik: ja, er gaan eindelijk op Belgisch niveau stappen ondernomen worden om illegale adopties in de toekomst de wereld uit te helpen. Maar nu moet het échte werk nog beginnen. Ik voelde de moeheid opkomen, door alle uren van vergaderingen, voorbereidingen maken, teksten schrijven, overleggen, en dat allemaal in mijn vrije tijd. Maar als ik er nu op terugkijk ben ik trots op wat we op federaal niveau toch gerealiseerd hebben, ook al is het een eerste stapje.

In juni heb ik ook mijn schooljaar afgerond. En daarna ben ik een week op vakantie vertrokken naar Kroatië. Het was voor mij een ware uitdaging om een week te niksen. Daar ben ik echt niet goed in. En toch kan ik stellen dat het me deze keer wel grotendeels gelukt is.

Vandaag is voor mij een speciale dag: het is namelijk 41 jaar geleden dat ik voor het eerst voet op Belgische bodem zette. Wat ik kan opmaken uit de documentatie van mijn ouders, was dat ik zindelijk was, mijn eten nogal snel opat (ik schrokte), mijn volledig gebit had, dat ik kon lopen (op 11 maanden) en een panische angst voor vliegtuigen had. Dat laatste verbaast me eigenlijk niet. Dit weekend heb ik kunnen meemaken hoe mijn dementerende moeder zo van slag was geraakt na haar evacuatie uit het WZC waar een brand heeft gewoed. Ik heb haar voor het eerst teruggezien in het ziekenhuis, en merkte dat ze niets meer wist van het drama dat zich had afgespeeld rond haar, midden in de nacht. Ze was compleet van de kaart, had stuiptrekkingen en kon geen zinnig woord uitbrengen. Als ik de lijn verder trek: hoe moet het voor mij, als jong kind, geweest zijn om met wildvreemde mensen mijn geboorteland te verlaten, in een ijzeren machine gezet te worden, en zo met loeiende motoren minimum 10 uren in de lucht te moeten hangen? Je zou voor minder een traumatische ervaring opdoen… Mijn moeder heb ik kunnen geruststellen, ze kent mij en ik ken haar, en ik heb mijn best gedaan om een veilige setting te bieden. Maar hoe kunnen vreemde mensen een kind geruststellen? Huilen, schreeuwen van angst, krabben en slaan zijn in mijn ogen menselijke reacties. Ik weet niet of ik dat gedaan heb, ik denk dat ik eerder alles opgekropt heb, en daarvan heb ik de gevolgen heel lang gedragen, diep verborgen. Mijn ogen beginnen te prikken en mijn darmen geraken in de knoop op als ik dit neerschrijf. Mensen die een panieksituatie ondergaan, hebben inderdaad bekende gezichten nodig, om hen zo zacht mogelijk te laten landen, en om de aanpassingsperiode draaglijk te maken. In het geval van mijn moeders evacuatie is dat uiteindelijk aardig gelukt, ook al is elke verplaatsing voor een dementerende bejaarde er eentje te veel. Ze verblijft nu in een ander WZC, met de mensen van haar afdeling én met de personeelsleden die overgekomen zijn en haar dus heel goed kennen. Voor bejaarden zet men alles op alles. Ook mensen die in andere omstandigheden verplaatst worden hebben nood aan nabije begeleiding, dus ook kinderen die uit hun cultuur worden weggehaald.

Toch heb ik in januari de eer gehad om Etienne en Viviane te ontmoeten. Dit koppel heeft mij 41 jaar geleden naar België gebracht. Ik wijs hen niet met de vinger, want zij waren vrijwilligers en deden hun best. Nu ik hen beter leer kennen, besef ik hoe belangrijk ze toch wel zijn. Ze zijn een puzzelstuk van mijn verleden. Ik ben dus echt wel blij om hen nu in mijn leven te mogen verwelkomen, ze zijn heel begaan met de situatie, en ook met (transnationale) adopties in het algemeen. Ik ben hen zo genegen dat we samen zelfs een event organiseren. Op 28 augustus aanstaande zal ik met Etienne mijn rootsreis aan het grote publiek voorstellen. Hij zal ook zijn inbreng hebben om zijn ervaringen te delen en ook de vele foto’s die hij van zijn reizen nog in zijn bezit heeft, zal men kunnen bekijken. We hopen zo de betrokken geadopteerden te kunnen vinden en nieuwe verbindingen mogelijk te maken.

Nu even over jou Renate: de belevenissen in Korea waren ook wel de moeite, voor jou, én voor je familie en gezin. Ik heb je avonturen gevolgd op je blog wat je doormaakte was voor mij zo tastbaar. Door jouw proces ben ik beginnen beseffen dat ik ook terug wil naar India. Om verder te zoeken, en deze keer met mijn oudste zoon die mijn roots beter wil leren kennen. Ik was zó blij toen hij dat aangaf, dat hij mee op het vliegtuig wil stappen. Ik ga met hem een speciale reis tegemoet en ik kijk er enorm hard naar uit!

Hoe kijk jij terug op onze schrijfsels, op onze blog en alles wat we sinds 12 maanden gerealiseerd hebben? Want als ik me niet vergis, bestaat onze gezamenlijke blog bijna een jaar. Reden voor een extra speciale editie binnenkort?

Heel veel liefs,

An Sheela