Dag An Sheela,

Nog proficiat met jullie huwelijksverjaardag! 19 jaar… een lange periode waarin inderdaad heel wat kan gebeuren en veranderen. En soms heeft iets gewoon de juiste timing nodig en gebeuren dingen dan heel snel 😊
Ik heb onlangs inderdaad mijn eigen naam, Ae Ra, terug aangenomen. Ik schreef er iets over op mijn eigen blog https://www.renate-in-korea.be/40-naamsherstel/ Ik voel er zelf weinig of geen ongemak over. Hoewel het voor andere mensen wellicht vanzelfsprekend is, kan ik moeilijk uitleggen hoe bijzonder het voelt als geadopteerde om me te laten noemen met de naam die mijn moeder mij gegeven heeft. Ik hoop dat ik haar dat ook nog eens zal kunnen vertellen. Ik ga in september naar Korea met andere Koreaans geadopteerden. Toen ik er vorig jaar was, hoorde ik niemand van mijn familie en ik vrees dat het deze keer niet anders zal zijn. Ook herenigingen leiden doorgaans niet tot het sprookje dat rust en harmonie brengt.

Onlangs zag ik daar nog een film over, Rétour à Seoul (Return to Seoul), herkenbaar alleszins en relatief realistisch.
(spoiler alert) De meeste geadopteerden gaan niet voor een wapenhandelaar werken en de snelheid waarmee de ouders van het hoofdpersonage gevonden worden is totaal uit de lucht gegrepen, net zoals de vriendelijkheid waarmee de geadopteerde door de Koreaanse adoptiedienst bejegend wordt. Maar ik snap heel goed dat het hoofdpersonage eigenlijk naar Japan wilde en haast per ongeluk in Korea terecht kwam, wat had ze daar immers ook te zoeken 😊. De ongemakkelijkheid tijdens de ontmoetingen met haar vader en moeder, de taalbarrière, de onbeholpenheid, de onbekende gewoontes, het wel/niet willen, de onoverbrugbare afstand ook al zit je naast elkaar, … waren pijnlijk herkenbaar om te zien. Terwijl ik tranen wegslikte in mijn brandende keel lachten andere toeschouwers geamuseerd met wat ze zagen. Hoe anders kan je dingen beleven nietwaar. En er is 1 zin waarvan ik van verschillende geadopteerden hoorde dat zij hem hadden kunnen uitspreken: ‘Ik kan je met 1 vingerknip uit mijn leven verwijderen.’
Mijn vriendinnen, niet-geadopteerd, vonden het een invoelbare film die ook mijn eigen ervaringen voor hen wat tastbaarder maakten. Ik zou de film zeker aanraden om een beeld te krijgen van hoe het kàn zijn als geadopteerden de eerste keer naar hun geboorteland gaan en hun familie ontmoeten, tot en met de afwijzing toe.

Ik zag ook Broker, 2 keer zelfs. Een film die 2 kinderhandelaren, een moeder en haar baby volgt tijdens hun zoektocht naar mensen die de baby willen adopteren. Omwille van de gelijkenis in de eerste 10 minuten van de film met mijn eigen verhaal (moeder laat baby achter, komt daarna terug om haar kind op te halen, kind is ontvoerd en onvindbaar) werd ik onmiddellijk fel in de emotie getrokken en daar kwam ik eigenlijk ook niet meer uit. Ik was er toen wat door overspoeld maar na de 2^e keer kan ik zeggen dat ik het een raar en zelfs wat stom, onrealistisch verhaal vind. Ondanks de kritische bedenkingen over (transnationale) adoptie zet het de kinderhandelaren in een eerder gezellig, stuntelig, positief daglicht en het personage van de moeder wordt (te) weinig uitgewerkt (waar kennen we dat van?). Als ik heel het adoptiegegeven buiten beschouwing laat, vond ik het wel een ‘mooie’ film, met mooie scènes, dialogen en beelden.

Verder kijk ik vaak naar K-drama’s waar regelmatig een (onrealistische) adoptietwist in zit. Een lijstje is verkrijgbaar op vraag😊

Heb jij in de vakantie wat meer tijd om films/series te kijken of boeken te lezen? Heb je nog tips of aanraders?

An Sheela, ik sluit af met een quote uit Broker die op dat moment recht naar mijn hart ging: dankjewel dat je geboren bent.