Het is al even geleden dat ik je nog via brief contacteerde. Hoe gaat het met jou? Hoe heb je 2022 ingezet?

Er zijn ondertussen zoveel dingen gebeurd. Ik vond het heel spannend maar ook wel ontzettend interessant om onze podcast op te nemen. Er zijn hier al verschillende reacties binnen gekomen, heel vaak positief. Bij jou ook?

Naast de podcast ben ik ook naar de Kamer van Volksvertegenwoordigers geweest. Vol spanning, want een aanvraag voor een resolutie tegen illegale adopties werd vorig jaar in juni ingediend via volksvertegenwoordiger Michel De Maegd (MR). Op 19 januari werd deze resolutie voorgesteld voor de Kamer. Meneer De Maegd heeft dit met zoveel overtuiging gedaan, dat ik stond te trillen op mijn benen. Tranen van opluchting kwamen op toen ik vernam dat er hoorzittingen op federaal niveau mogelijk zouden worden. De aanhouder ‘wint’ zegt men, maar ik zie deze stap nog niet als een overwinning, wel als een stapje in de goede richting. Want zeg nu zelf: iedereen is toch tegen illegale adopties! In het verleden zijn er veel te veel fouten gemaakt, fouten vanuit het zendende land werden door de Belgische staat gewoonweg goedgekeurd. Gelukkig zijn de regels verstrengd maar er is nog ruimte voor verbetering.

Vandaag was er een speciale rechtszaak in Nederland. Afstandsmoeder hebben de staat gedagvaard en de instanties van de toenmalige kinderbescherming voor het aangedane leed. Kinderen werden bij de moeder weggehaald, vaak zonder dat zij effectief instemming gaf. De rechtszaak is op een sisser afgelopen, dat is enorm schrijnend. De wetten houden duidelijk geen rekening met gevoelens. Maar niet alleen dat: ook fouten worden weggemoffeld onder de noemer ‘verjaring’. Op die manier komen officiële instanties weg met jarenlange praktijken waaraan heel wat trauma’s plakken. Het leed dat aangedaan is, daarmee moeten alle betrokken partijen leven, hun ganse leven lang.

Verder heb ik best emotionele weken achter de rug op persoonlijk vlak. Ik heb een blog gelanceerd over mijn eigen zoektocht in India: www.ansheela.be. Het feit dat ik met mijn zoektocht bezig ben, is een serieuze oefening om bij mezelf te blijven. Deze zoektocht slorpt enorm veel energie op, en ik voel dat ik soms mensen ongewild minder aandacht geef. Door de vermoeidheid heb ik ook minder tijd om mijn woorden te wikken en te wegen. Mijn traumagedeelte wordt zo vaak getriggerd dat mijn hoofd dat gedeelte moeilijker kan uitzetten. En telkens word ik daar naartoe gezogen, naar dat traumadeel. Toch wil ik mijn zoektocht niet loslaten, ik wil zoveel mogelijk begrijpen. Mijn wens is om mijn korte leven in India te reconstrueren en zo in contact te komen met mijn biologische familie. Ik hoop eveneens dat de zoektocht naar mezelf hierbij steeds meer vorm krijgt. Kan jij me even uitleggen waarom mijn traumagedeelte zo actief is? Is daar een wetenschappelijke verklaring voor?

Gisteren was het de verjaardag van mijn vader: de vijfde verjaardag sinds zijn dood. Het was de eerste keer dat ik niet diepongelukkig was. Ik had eerder nood aan een positief moment: zoeken naar een foto waar hij intens geluk uitstraalde tijdens een activiteit die hij graag deed: dansen. Mijn ouders namen bijna geen foto’s en inderdaad, ik moest terug naar 2004 om een gelukzalige foto met hun 2 te vinden. Soms denk ik: waarom hebben ze zoveel opgegeven voor hun kinderen, zelfs hun eigen hobby’s werden aan de kant gezet voor ons. Toch heb ik me door hun constante aanwezigheid niet persé veiliger gevoeld. Integendeel, ik voelde me uiterlijk misschien wel veilig, maar innerlijk kon ik mezelf niet accepteren. Ik was constant in de weer om hen en anderen in mijn omgeving gelukkig te maken. Bepaalde dynamieken beginnen nu boven te drijven en kan ik nu pas zien. Best heftig om te beseffen. Om deze dag door te komen, heb ik een gedicht geschreven. Voor mij is dit een vorm van een ritueel.

Ik ga mijn brief stilaan afsluiten, want de vermoeidheid slaat toe. Ik heb wel nog enkele vragen voor jou:

Hoe ga jij om met het feit dat je ouders er niet meer zijn? Heb jij bepaalde rituelen of heb je daar totaal geen nood aan?

Veel liefs,

An Sheela

Zoals aangekondigd, stellen we jullie met gepaste trots de 1e aflevering van onze podcast voor. In deze aflevering stellen we onszelf en een stukje van ons afstands- en adoptieverhaal aan jullie voor.
De komende maanden zullen we verschillende thema’s bespreken aan de hand van onze eigen inbreng maar… laten we ook verschillende interessante gasten aan het woord.
We willen jullie op die manier meenemen in de uiteenlopende facetten en lagen die afstand en adoptie kunnen hebben en hopen zo ons steentje verder bij te dragen aan meer maatschappelijke bewustwording rond mogelijke effecten en impact op geboorteouders, adoptiekinderen, geadopteerden en adoptieouders.

Veel luisterplezier!

An Sheela en Renate

Renate: Het is momenteel kerstvakantie, ook al leg ik de focus bewust op de kinderen, adoptie en aanverwanten nemen geen verlof. Ik moet en wil er op letten om aanwezig te zijn thuis. Mijn visie op omgaan met kinderen is geëvolueerd, ik wil betrokken en verbonden zijn, ik wil afstemmen op hun noden, ook als dat soms indruist tegen mijn eigen behoeften en ook al is dat totaal anders dan hoe ik het gedaan heb in het verleden.

Ik ben echt trots op waar ik sta, op wat ik allemaal geflikt heb het afgelopen jaar, van mijn reis en quarantaine bij mijn ouders in Korea, over de start van mijn eigen praktijk, het meedenken rond beleid inzake interlandelijke adoptie en nog tientallen kleine en minder kleine  zaken. Dat gevoel van trots is al nieuw op zich, een zalig gevoel.

Maar de meest betekenisvolle verwezenlijking is dat ik vandaag een betere mama ben voor mijn kinderen dan een jaar geleden.
En als ik naar jou kijk, An Sheela, ben ik ook echt fier op jou, ik hoop dat je dat over jezelf kan voelen. Ook jij was nog zo anders afgelopen voorjaar dan je nu bent, nog zoveel meer An dan Sheela.

Ik ben benieuwd wat ik over een jaar zal kunnen schrijven over persoonlijke, professionele en maatschappelijke ontwikkelingen in 2022. Er hangt heel wat moois in de lucht.

An Sheela: Ik heb vorige week hard gewerkt om de week door te komen en alles voor mijn school af te ronden. Mijn hoofd zit deels in mijn adoptiedossier dat ik aan het uitpluizen ben. Ik heb het kerstweekend met het gezin doorgebracht: filmpje kijken, samen lekker eten en wandelingen gaan maken met het hondje. Het heeft me deugd gedaan, maar ik zat al snel te popelen om verder met mijn projecten bezig te zijn. Stilstaan bij mezelf is ontzettend moeilijk. Ik besef meer en meer dat ik bliksemafleiders als heel welkom ervaar, zodat ik niet naar mezelf moet kijken. Er is nog heel wat werk aan de winkel… Deze week kreeg ik een brief in de bus van een jeugdvriendin. Door omstandigheden zijn we elkaar uit het oog verloren, maar niet uit het hart. Zij excuseert zich voor het feit dat ze mij als Belg zag, zonder de Indische identiteit. Die zin heeft me echt ontroerd en tot in mijn binnenste geraakt. Ze oppert dat het niet erkennen van die Indische identiteit, waarschijnlijk mij nu zo destabiliseert. Het doet me wel wat, dat mensen begaan zijn met mij, ook al zien we elkaar niet meer. Die waardevolle contacten liggen me nauw aan het hart. 

Verder ben ik best wel fier op wat ik al bereikt heb tot nu toe. Ik voer, net zoals Renate, gesprekken op beleidsniveau, ik steun initiatieven om adoptie anders te belichten en zelf ben ik minder verlegen om voor mijn mening uit te komen. De spreekwoordelijke schoenen –  het in je eigen schoenen staan – voelen beter en beter aan. Maar deze nieuwe schoenen kraken nog op heel wat plaatsen. Ik moet ze nog wat beter leren inlopen. En ook al is het allemaal emotioneel, ik voel dat het de moeite waard is. 

Wat mij deugd doet, is dat we deze blog samen kunnen doen, Renate. Het geeft me steun en je begrip en enthousiasme hebben een rustgevend effect op mij. Ook vind ik dat jij een enorme weg hebt afgelegd. En jouw inzichten naar je kinderen toe, zijn meer dan bewonderenswaardig te noemen. Met mijn kinderen loopt het contact goed. Soms bots ik wel op een aantal zaken: zaken die ik vroeger niet kon plaatsen en voor hun nu wel duidelijker probeer te verwoorden. Het is een leerproces om die balans te maken tussen: er écht zijn voor hen, én mezelf volledig te zien.  

Renate, ik vind dat we beiden goed bezig zijn, het kan alleen maar beter worden. Met deze hoopvolle woorden kunnen we 2022 verwelkomen.

Toekomst:

2022 brengt voor ons beiden hopelijk een reis naar ons geboorteland. Renate hoopt eindelijk haar gezin te kunnen voorstellen aan haar Koreaanse familie (je kan over haar hereniging en toekomstige plannen lezen op www.renate-in-korea.be ).
An Sheela gaat op zoek naar haar echte geschiedenis in India, want haar papieren geven momenteel niet alle antwoorden op de vragen die ze zich stelt. Misschien wordt het wel een life changing ervaring. Ze kijkt er met veel spanning naar uit. Voor meer informatie, surf naar de blog www.ansheela.be

Verder gaan we de uitdaging aan om onze gezamenlijke blog uit te breiden met een aantal podcastafleveringen! We hebben heel veel zin om deze te maken en hebben al een aantal razend interessante gasten voor jullie in petto die hun bijdrage zullen leveren.

Nog voor komend jaar zijn we benieuwd hoe interlandelijke adoptie in Vlaanderen vorm zal krijgen. Hoe het beleidskader geconcretiseerd zal worden en hoe bijvoorbeeld nazorg en aandacht voor illegale adopties aandacht zullen krijgen.

We wensen jullie allemaal een behouden 2022 toe, met alle ups en downs, maar vooral met warmte en zelfzorg om zo beter te kunnen connecteren met anderen. En ook: you’re not alone, met mensen samenkomen die hetzelfde proces doorgaan, kan een helend effect hebben. Blijf niet zitten met je vragen, we zijn er om mee te zoeken naar antwoorden. Never give up!