Lieve Renate,

Dank je voor je mooie brief. Jouw wensen aan mijn adres doen een warmte opborrelen in mijn diepste zijn. Als geen ander weten we hoe belangrijk het is om toch die connectie met ons land van herkomst te voelen, te ervaren en beetje bij beetje te integreren.

Overmorgen stap ik op het vliegtuig, met mijn oudste zoon. En ja hoor, de zenuwen beginnen naar boven te komen. Gisteren zat ik nog met Iris samen om alles te overlopen. Toen ze vanmorgen de deur uit ging, welden tranen op. Ik ga haar missen deze reis, want in april stond ze aan mijn zijde toen het voor mij moeilijk was. Tijdens de komende reis zal ik nog wat steviger in mijn eigen schoenen moeten gaan staan, als ik van mijn zoektocht iets wil terechtbrengen. De aanloop naar de reis verloopt naar mijn doen hectisch. Ik probeer nog videolinks over mijn zoektocht te verspreiden, ook flyers zou ik graag afdrukken en in Muzaffarpur (district van Bihar, Noord-India) uitdelen. Ik ben er meer en meer van overtuigd dat alle stappen die ik zet in dit avontuur, mij moed geven om verder te gaan. Ook probeer ik elke stap bewust te zetten, eerst te voelen, dan te denken, om daarna pas aan het volgende te raken. Het is intens, maar o zo waardevol. Ik ben gewoon een rijker persoon geworden sinds ik deze uitdaging ben aangegaan. Die balans vinden tussen België en India, dat blijft lastig, maar ik neem gretig alles wat op mijn pad komt. Een resultaat zal er wel komen, hierbij laat ik momenteel in het midden of ik mijn familie effectief zal vinden of niet.  Mijn weg ernaar toe is ook al meer dan de moeite waard.

Ondertussen hoop ik dat mijn filmpje tot de gewenste reacties zal leiden in India: https://www.youtube.com/watch?v=SnHb6zbrrrY

Iemand stuurde me: ‘Een ontroerend filmpje dat niet alleen in te zetten is voor de zoektocht maar ook voor bewustwording, dat – hoe lief mensen om je heen ook zijn – je altijd verbonden bent en wil zijn met waar je vandaan komt.’ Deze reactie doet wat met me. Het bestaansrecht en het recht om te weten waar je origine ligt, is van levensbelang. Identiteit en verbinding, daar draait het om.  Vanaf zondag zal ik proberen om mijn blog regelmatig aan te vullen. Me volgen kan hier: https://blog.ansheela.be/nl/

Ik kijk reikhalzend uit naar je verhalen en ervaringen die je beleeft met je vriendinnen in Zuid-Korea. Ik volg vanop de zijlijn, en hoop dat je alles ten volle kan beleven.

Veel liefs en tot over enkele weken,

An Sheela

Dag An Sheela,

het lijkt al een hele tijd geleden dat we elkaar zagen, hoewel dat niet zo is. Ik ben er de laatste maanden zo aan gewend om je bijna wekelijks te zien dat ik je mis als er wat langer tussen zit.
En het zal nog wat langer duren, want ik vertrek komende week naar Korea, en als ik na 2 weken terug kom, ga jij naar India, allebei staan we dus aan het begin van een nieuwe rollercoaster.
Ik kopieer hier een stukje van mijn eigen blog, waar ik mee begonnen ben net voor ik de 1e keer naar Korea ging om mijn familie te ontmoeten. Wie wil, kan volgen via http://www.renate-in-korea.be

‘Nog 5 (overvolle) dagen, dan mag ik weer, back to the Motherland, samen met 4 andere Koreaanse vrouwen. Wat we gaan doen? Gewoon daar ‘zijn’. Ruiken, voelen, proeven, veel eten. Rondslenteren en verdwalen, zowel in de straten als in de gedachte ‘wat als?’.
Ik kijk er enorm naar uit en ik voel tegelijkertijd veel verdriet. Ik had het druk genoeg de afgelopen tijd om er niet zo veel van te voelen, maar het is er eigenlijk altijd. Na mijn verjaardag (niks gehoord) en nog enkele berichtjes van mijn kant naar mijn familie (onder andere met de data waarop ik in Korea ben), die door niemand meer beantwoord werden, voelde ik het weer extra scherp.
Vorige week zag ik dat, na mijn moeder afgelopen zomer, ook mijn 2e zus de familiegroepschat verlaten had. De kudde olifanten die daarmee op mijn borst leek te gaan staan, verlamde me en maakte me murw voor een paar dagen. Maar het zette me ook aan nog een ultiem berichtje te sturen naar de vrouw van mijn broer. Ze begreep mijn positie en gevoelens altijd heel goed, dus ik durfde haar wel te vragen of ze eventueel wilde verhelderen wat er speelt en waarom niemand nog antwoordt. Maar ook langs haar kant blijft het stil.
Op de meest lastige momenten voelt het alsof iemand op hetzelfde moment met een mes in mijn hart en in mijn buik ronddraait. En op andere momenten voelt het alsof er een soort van aanvaarding komt, aanvaarding van de situatie zoals ze is, hoe pijnlijk en moeilijk ook.
Die 2 uitersten laten zich afwisselend, samen, in, om, rond en tussen elkaar voelen.

Een kado zal onze reis samen zijn. We gaan samen lachen, huilen, dronken worden, wandelen (voor zij die dat willen),…
En 1 van ons gaat verder zoeken. Als er 1 ding is dat ik wens tijdens ons verblijf daar, dan is het wel dat ze zal vinden.
We hebben elk ons eigen verhaal dat ruimte vraagt, elk onze eigen kwetsbaarheden en gevoeligheden om mee rekening te houden, dat zal niet altijd evident zijn.
Maar ik weet, er is niemand die beter zal kunnen begrijpen hoe ik me voel. En het is een rijkdom om maar liefst 4 van deze mensen rond mij te hebben de komende weken.’

Ik geef je een dikke knuffel en ben je grootste supporter vanaf de zijlijn, dat ook jij mag vinden waar je recht op hebt en wat voor de meeste mensen zo vanzelfsprekend is.
Mijn wens voor jou is dat je ooit geknuffeld mag worden door de mama waar je uit geboren werd en dat we ooit samen kaarsjes kunnen uitblazen op de juiste dag. Ik beloof je, dan bak ik de cake xxx