Hoi Renate,

Het is alweer even geleden dat ik je een berichtje schreef. Dit briefje is kort en krachtig.

Hoe gaat het met jou? Waarmee ben je zoal bezig?

Ik sta aan de vooravond van een geweldig avontuur. Voor het eerst ga ik met mijn gezin naar mijn geboorteland. Ik vind het best wel spannend want er zullen zeker heel wat andere emoties en ervaringen aan te pas komen.

Naderhand heb ik beslist om deze reis gewoon op me af te laten komen. Geen specifieke plannen, wel Go with the flow. Het is een manier van reizen die ik nog niet helemaal onder de knie heb, maar ik wil mijn kinderen de vrijheid gunnen om te ervaren, te voelen en zelf te kunnen beslissen hoe we het programma gaan invullen. Uiteraard zal dit begeleid worden door onze lieve vrienden uit Tamil Nadu.

Dus, het wordt een heuse onderneming. Ik tel letterlijk de uren af. Zalig gaan wachten op de luchthaven met mijn kinderen zal gepaard gaan met leuke partijtjes rubik’s cube, het neuzen in Engelse boeken en herinneringen ophalen van Flauberts Madame Bovary. Elk kind heeft zo zijn voorkeuren. Het zal allemaal de moeite waard zijn! Nadien dompelen we ons onder in de Indische tempelmuziek, de dosa’s en de real Indian banana’s.

In India zullen we verblijven en reizen met locals. Alleen op die manier kunnen we de kinderen het beste van mijn land laten zien. Hoe zij het verder zullen beleven? Volg me zeker op blog.ansheela.be. Want ook de volgende generaties kunnen de impact van adoptie voelen.

Als jij dit berichtje leest is An Sheela on the road, en jij Renate? Ga jij iets leuks doen met je gezin?

Lots of love,

Je vriendin An Sheela

Lieve lezers en luisteraars,

Renate en ikzelf wensen jullie aan het begin van het nieuwe jaar het allerbeste toe. Sinds het lanceren van onze blog, zijn we ondertussen wat wijzer geworden en hebben we heel wat over onszelf en over adoptie geleerd.

Deze podcast neemt jullie mee op reis, naar India én naar Zuid-Korea. Het voorbije jaar zijn we beiden 2x naar ons herkomstland geweest en dat maakt dat er heel wat leeft in ons. De podcast werd opgenomen in december 2022. De tijdsverwijzingen kunnen best op deze basis geïnterpreteerd worden.

We wensen jullie veel succes toe bij het beluisteren van deze iets langere podcast. Er was en is immers zo veel te vertellen.

Laat ons zeker weten via de reacties hoe deze podcast bij jullie aankomt.

Tot hoors!

An Sheela en Renate

PS: In de intro wordt er verkeerdelijk meegegeven dat het gaat om de vierde podcast. De vierde podcast wordt binnenkort gepubliceerd.

Lieve Renate,

Dank je voor je mooie brief. Jouw wensen aan mijn adres doen een warmte opborrelen in mijn diepste zijn. Als geen ander weten we hoe belangrijk het is om toch die connectie met ons land van herkomst te voelen, te ervaren en beetje bij beetje te integreren.

Overmorgen stap ik op het vliegtuig, met mijn oudste zoon. En ja hoor, de zenuwen beginnen naar boven te komen. Gisteren zat ik nog met Iris samen om alles te overlopen. Toen ze vanmorgen de deur uit ging, welden tranen op. Ik ga haar missen deze reis, want in april stond ze aan mijn zijde toen het voor mij moeilijk was. Tijdens de komende reis zal ik nog wat steviger in mijn eigen schoenen moeten gaan staan, als ik van mijn zoektocht iets wil terechtbrengen. De aanloop naar de reis verloopt naar mijn doen hectisch. Ik probeer nog videolinks over mijn zoektocht te verspreiden, ook flyers zou ik graag afdrukken en in Muzaffarpur (district van Bihar, Noord-India) uitdelen. Ik ben er meer en meer van overtuigd dat alle stappen die ik zet in dit avontuur, mij moed geven om verder te gaan. Ook probeer ik elke stap bewust te zetten, eerst te voelen, dan te denken, om daarna pas aan het volgende te raken. Het is intens, maar o zo waardevol. Ik ben gewoon een rijker persoon geworden sinds ik deze uitdaging ben aangegaan. Die balans vinden tussen België en India, dat blijft lastig, maar ik neem gretig alles wat op mijn pad komt. Een resultaat zal er wel komen, hierbij laat ik momenteel in het midden of ik mijn familie effectief zal vinden of niet.  Mijn weg ernaar toe is ook al meer dan de moeite waard.

Ondertussen hoop ik dat mijn filmpje tot de gewenste reacties zal leiden in India: https://www.youtube.com/watch?v=SnHb6zbrrrY

Iemand stuurde me: ‘Een ontroerend filmpje dat niet alleen in te zetten is voor de zoektocht maar ook voor bewustwording, dat – hoe lief mensen om je heen ook zijn – je altijd verbonden bent en wil zijn met waar je vandaan komt.’ Deze reactie doet wat met me. Het bestaansrecht en het recht om te weten waar je origine ligt, is van levensbelang. Identiteit en verbinding, daar draait het om.  Vanaf zondag zal ik proberen om mijn blog regelmatig aan te vullen. Me volgen kan hier: https://blog.ansheela.be/nl/

Ik kijk reikhalzend uit naar je verhalen en ervaringen die je beleeft met je vriendinnen in Zuid-Korea. Ik volg vanop de zijlijn, en hoop dat je alles ten volle kan beleven.

Veel liefs en tot over enkele weken,

An Sheela

Dag An Sheela,

het lijkt al een hele tijd geleden dat we elkaar zagen, hoewel dat niet zo is. Ik ben er de laatste maanden zo aan gewend om je bijna wekelijks te zien dat ik je mis als er wat langer tussen zit.
En het zal nog wat langer duren, want ik vertrek komende week naar Korea, en als ik na 2 weken terug kom, ga jij naar India, allebei staan we dus aan het begin van een nieuwe rollercoaster.
Ik kopieer hier een stukje van mijn eigen blog, waar ik mee begonnen ben net voor ik de 1e keer naar Korea ging om mijn familie te ontmoeten. Wie wil, kan volgen via http://www.renate-in-korea.be

‘Nog 5 (overvolle) dagen, dan mag ik weer, back to the Motherland, samen met 4 andere Koreaanse vrouwen. Wat we gaan doen? Gewoon daar ‘zijn’. Ruiken, voelen, proeven, veel eten. Rondslenteren en verdwalen, zowel in de straten als in de gedachte ‘wat als?’.
Ik kijk er enorm naar uit en ik voel tegelijkertijd veel verdriet. Ik had het druk genoeg de afgelopen tijd om er niet zo veel van te voelen, maar het is er eigenlijk altijd. Na mijn verjaardag (niks gehoord) en nog enkele berichtjes van mijn kant naar mijn familie (onder andere met de data waarop ik in Korea ben), die door niemand meer beantwoord werden, voelde ik het weer extra scherp.
Vorige week zag ik dat, na mijn moeder afgelopen zomer, ook mijn 2e zus de familiegroepschat verlaten had. De kudde olifanten die daarmee op mijn borst leek te gaan staan, verlamde me en maakte me murw voor een paar dagen. Maar het zette me ook aan nog een ultiem berichtje te sturen naar de vrouw van mijn broer. Ze begreep mijn positie en gevoelens altijd heel goed, dus ik durfde haar wel te vragen of ze eventueel wilde verhelderen wat er speelt en waarom niemand nog antwoordt. Maar ook langs haar kant blijft het stil.
Op de meest lastige momenten voelt het alsof iemand op hetzelfde moment met een mes in mijn hart en in mijn buik ronddraait. En op andere momenten voelt het alsof er een soort van aanvaarding komt, aanvaarding van de situatie zoals ze is, hoe pijnlijk en moeilijk ook.
Die 2 uitersten laten zich afwisselend, samen, in, om, rond en tussen elkaar voelen.

Een kado zal onze reis samen zijn. We gaan samen lachen, huilen, dronken worden, wandelen (voor zij die dat willen),…
En 1 van ons gaat verder zoeken. Als er 1 ding is dat ik wens tijdens ons verblijf daar, dan is het wel dat ze zal vinden.
We hebben elk ons eigen verhaal dat ruimte vraagt, elk onze eigen kwetsbaarheden en gevoeligheden om mee rekening te houden, dat zal niet altijd evident zijn.
Maar ik weet, er is niemand die beter zal kunnen begrijpen hoe ik me voel. En het is een rijkdom om maar liefst 4 van deze mensen rond mij te hebben de komende weken.’

Ik geef je een dikke knuffel en ben je grootste supporter vanaf de zijlijn, dat ook jij mag vinden waar je recht op hebt en wat voor de meeste mensen zo vanzelfsprekend is.
Mijn wens voor jou is dat je ooit geknuffeld mag worden door de mama waar je uit geboren werd en dat we ooit samen kaarsjes kunnen uitblazen op de juiste dag. Ik beloof je, dan bak ik de cake xxx

Hey An Sheela,
De film die je beschrijft, lijkt me absoluut de moeite waard om te zien, bedankt voor de tip.
En wat een mooie vraag geef je me!

Het laatste echt emotionele moment dat ik deelde met mijn kinderen (ze zijn nog een stukje jonger dan die van jou) was misschien wel in Korea, op het moment dat ik afscheid nam van mijn ouders, zussen en broer. Ik had zoveel verdriet toen en moest hard huilen. Ik kan me niet herinneren dat mijn kinderen ooit getuige waren van een ergere huilbui. En ik brak nog meer toen ik mijn dochter (9 jaar) met een bibberstem tegen Johan hoorde zeggen: ‘Ik vind het zo erg voor mama.’ Enerzijds dacht ik: ‘oei, nu belast ik hen hier (ook) mee’, maar anderzijds is het ook iets wat deel uitmaakt van hun leven, of ik het nu denk te kunnen verstoppen of niet. Ik vind het erg voor hen dat ze getuige zijn van mijn verscheurdheid, en dat ze die zelf ook deels voelen, maar dat is nu eenmaal hoe de situatie is. Noch zij, noch ik hebben daar ooit om gevraagd.
Ik vind het fantastisch dat je met je oudste zoon naar India gaat, een kado voor jou maar zeker ook voor hem, dat hij daar kan zijn, ruiken, voelen, proeven,… zal zoveel meer brengen dan erover te horen vertellen. Het zal iets unieks zijn dat je samen deelt en hem een blik gunnen op wat ook van hem is.
Los van emotioneel beladen momenten ontroeren ze me, elke dag, in heel veel kleine dingen. Bijvoorbeeld met een knuffel op een onverwacht moment of het feit dat ze ‘s morgens graag nog even mee in het ‘grote bed’ komen liggen, 2 dingen die ik zelf als kind verafschuwde omdat de geuren die daarbij hoorden me enorm tegen stonden. Ik bevries nog altijd als ik daaraan terug denk. Als ik erop terug kijk, voelde dat zeer grensoverschrijdend voor mij, fysiek contact met mijn adoptieouders. Dit is zo gebleven tot aan hun overlijden. Ik weet ondertussen dat ik lang niet de enige geadopteerde ben met een fysieke afkeer/weerstand voor de adoptieouders.
Elke keer als onze kinderen bij ons in bed springen, voel ik me even onbeweeglijk (‘ze willen nog!’).

De laatste keer dat ik ontroerd werd, was afgelopen zondag. Toen woonde ik met mijn 9- jarige dochter het relaas van jouw zoektocht bij, ze zat urenlang muisstil te luisteren, keek zelfs niet naar de boekjes die ik had meegenomen voor wat afwisseling. Na afloop vroeg ik wat ze had gehoord of wat haar was opgevallen. Haar antwoord: ‘Ik vind het zo erg voor An Sheela dat ze niet weet wanneer ze jarig is, dat haar kinderen een cake voor haar willen bakken maar dat ze niet weet op welke dag ze de kaarsjes kan uitblazen. Dat vind ik helemaal niet ok, mama!’
Als zij dit begrijpt, zowel verstandelijk als gevoelsmatig, hoe moeilijk kan dit dan zijn voor volwassenen en beleidsmakers? De puurheid en echtheid van haar medeleven gaven me een krop in de keel.

Morgen ben ik zelf jarig, ik weet dat ik ook effectief op die dag ben geboren en ik sta er nu bewust bij stil. Terwijl ik dit typ, voel ik tranen rollen. Vorig jaar was het de 1e keer dat ik bij deze dag echt stil stond, ik was toen bang dat mijn familie niks zou laten weten, dat bleek toen onterecht.
Dit jaar gaat mijn lijf er blijkbaar vanuit dat er niets zal komen en heeft het daar al bij voorbaat veel hartzeer van. Ik zal Koreaans eten dezer dagen, met mijn beste vriendin (die het eigenlijk niet lust maar voor mij mee gaat) en met Koreaanse vriendinnen, ik ga daar zoals altijd heel erg van genieten. Ik zal me gezegend voelen met de mensen om me heen, met hun warmte, liefde en vriendschap. En ik zal ook huilen en mijn moeder extra missen. Volgend jaar wil ik mijn verjaardag graag in Korea beleven.
Maar voor nu tel ik af, naar 13 oktober, dan vertrek ik opnieuw naar Korea, dit keer met 4 medegeadopteerden.
Hoe was het voor jou om je verjaardag als je administratieve geboortedag te beleven?
En hoe verloopt de start van het schooljaar voor jou, blij dat alles weer zijn gangetje gaat of brengt de start van het nieuwe schooljaar jou nog bijzonderheden?

Hey Renate,

Hoe gaat het met je? Hoe waren de laatste weken voor jou? Ik heb net een Koreaanse film bekeken die me geraakt heeft en ik kan niet wachten om dit met je te delen. Lees je mee?

Bij het ochtendgloren word ik wakker getoeterd door mijn wekker. Ik klop op het onding en draai me om. Langzaam kom ik tot het besef dat mijn zoon terug zou thuiskomen uit Spanje. Na een kort nachtje hijs ik me slaapdronken uit mijn bed om hem te gaan ontvangen. Op de tast zoek ik mijn kleding en nog een beetje verfomfaaid daal ik de trap af.

Het is 6.30u. Ik nestel me in de zetel en bekijk even de nieuwsberichten. “Hey mama, ben je al wakker?” Mijn zoon verschijnt in de deuropening, al gniffelend, want hij ziet dat ik met stomheid verslagen ben. “Sinds wanneer je thuis?”, vraag ik hem verwonderd. “Om 5.50u ben ik thuisgekomen”, zegt hij opgewekt. Ik vlieg hem in de armen en fluister hem toe dat het maar stilletjes was zonder hem in huis. Hij vertelt dat hij niet geslapen heeft tijdens de nachtrit en ik moedig hem aan om weer zo snel mogelijk in bed te kruipen. Ik kijk mijn gebruinde zoon na, hij is zelfs donkerder dan mezelf. Een gloed van warmte stroomt door mijn lichaam, ik ben gelukkig, mijn gezin is weer compleet.

Even later vervoegt mijn jongste zoon me. We beslissen om de film ‘Une vie toute neuve’, geregisseerd door Ounie Lecompte, te bekijken. De film dateert van 2009, ongeveer even oud als mijn jongste telg.

We installeren ons, moeder en zoon, dicht bij elkaar. Het verrast me dat hij dit type film mee wil bekijken en tegelijkertijd doet het me deugd om dit met hem te delen.

Jinhee woont met haar papa in Jeonju (Zuid-Korea). Hij is haar alles maar komt tot het besluit dat hij niet meer voor haar kan zorgen als ze 9 jaar oud is. Hij brengt haar naar een weeshuis. Jinhee is er het hart van in. Ze is opstandig en kapot van verdriet. Boosheid, verlies en ongeloof maken zich van haar meester. Het kan toch niet dat haar papa gelogen heeft? Waarom moet ze in een vreemde omgeving achterblijven? Hij had haar immers verteld dat ze op reis zou gaan. De vragen tuimelen door haar hoofd en ook haar lichaam protesteert. Ze heeft niet alleen moeite met vriendinnen maken, maar ook met het verzorgend personeel en de zustertjes connecteert ze niet. Het wordt haar duidelijk wat haar te wachten staat als ook haar enige vriendin het weeshuis verlaat om een nieuw leven te starten in Amerika. Jinhee wil niet meer leven, ze komt in een negatieve spiraal. Toch komt er een keerpunt waarin ze eindelijk haar lot aanvaardt. Ook zij zal haar geboorteland geforceerd verlaten, als een zoveelste verloren ziel, een nummer in een gigantische lijst van geredde kinderen.

Mijn zoon vindt het een droevige film, ik streel zijn vinger en vertel hem dat ook ik geraakt ben door het verhaal. Dit is niet zomaar een filmpje: de gevoelens, het decor maar ook de rauwe werkelijkheid worden prachtig in beeld gebracht. Ik krijg een krop in mijn keel als Jinhee zichzelf de schuld geeft van het feit dat ze niet meer bij haar familie woont. Mijn lichaam reageert en ik breek: tranen rollen over mijn wangen. Door mijn tranen heen kijk ik mijn zoon aan. We knuffelen elkaar en ik zeg hem dat ik hem nooit in de steek zou laten. Hij stuurt me een glimlach en zegt: “Dat weet ik, mama, dat weet ik.”

Renate, heb jij recent nog een emotioneel moment meegemaakt met je kinderen? Ik vertrek in het najaar met mijn oudste zoon naar India. Dat wordt voor mij een speciale reis, eentje waarin connectie centraal zal staan. Ik ervaar toch een soort van spanning, hoewel ik er al jaren van droom om mijn kinderen te laten kennismaken met mijn geboortestreek. Als ik de foto’s bekijk van je laatste reis, dan kan ik alleen maar voelen dat gezinsleden beter zullen beseffen wat het is om van een andere cultuur af te stammen. En ook al bestaat de ideale situatie niet, ik ben ervan overtuigd dat elke stap een stukje helend werkt.

Veel liefs van je Indische vriendin,

An Sheela

Datum: 25 juli 2022 ==> 25e tekst… Toeval?

Namaste Renate,

Er is weer een hele tijd over gegaan voordat ik in mijn pen kon kruipen om jou een antwoord te sturen. De voorbije maanden waren, vermoedelijk net zoals bij jou, druk, emotioneel maar wel de moeite waard.

In juni hebben we elkaar gezien in Brussel, en konden we getuige zijn van de stemming tegen illegale adopties in het Federaal Parlement. Ik was aanwezig maar kon er moeilijk volledig bij zijn omdat mijn hart zo’n pijn deed. Pijn van het gemis, de leegte of de dubbelheid van mijn Indisch-Belgische identiteit, maar ook het gemis van Anne-Michèle die van begin tot einde in dit project geloofde en mij voor 100% gesteund heeft. Ik voelde wel haar kracht, maar het gemis onderdrukte deels het vreugdegevoel. Ik zat in een wirwar van emoties. Pas de dag erop besefte ik: ja, er gaan eindelijk op Belgisch niveau stappen ondernomen worden om illegale adopties in de toekomst de wereld uit te helpen. Maar nu moet het échte werk nog beginnen. Ik voelde de moeheid opkomen, door alle uren van vergaderingen, voorbereidingen maken, teksten schrijven, overleggen, en dat allemaal in mijn vrije tijd. Maar als ik er nu op terugkijk ben ik trots op wat we op federaal niveau toch gerealiseerd hebben, ook al is het een eerste stapje.

In juni heb ik ook mijn schooljaar afgerond. En daarna ben ik een week op vakantie vertrokken naar Kroatië. Het was voor mij een ware uitdaging om een week te niksen. Daar ben ik echt niet goed in. En toch kan ik stellen dat het me deze keer wel grotendeels gelukt is.

Vandaag is voor mij een speciale dag: het is namelijk 41 jaar geleden dat ik voor het eerst voet op Belgische bodem zette. Wat ik kan opmaken uit de documentatie van mijn ouders, was dat ik zindelijk was, mijn eten nogal snel opat (ik schrokte), mijn volledig gebit had, dat ik kon lopen (op 11 maanden) en een panische angst voor vliegtuigen had. Dat laatste verbaast me eigenlijk niet. Dit weekend heb ik kunnen meemaken hoe mijn dementerende moeder zo van slag was geraakt na haar evacuatie uit het WZC waar een brand heeft gewoed. Ik heb haar voor het eerst teruggezien in het ziekenhuis, en merkte dat ze niets meer wist van het drama dat zich had afgespeeld rond haar, midden in de nacht. Ze was compleet van de kaart, had stuiptrekkingen en kon geen zinnig woord uitbrengen. Als ik de lijn verder trek: hoe moet het voor mij, als jong kind, geweest zijn om met wildvreemde mensen mijn geboorteland te verlaten, in een ijzeren machine gezet te worden, en zo met loeiende motoren minimum 10 uren in de lucht te moeten hangen? Je zou voor minder een traumatische ervaring opdoen… Mijn moeder heb ik kunnen geruststellen, ze kent mij en ik ken haar, en ik heb mijn best gedaan om een veilige setting te bieden. Maar hoe kunnen vreemde mensen een kind geruststellen? Huilen, schreeuwen van angst, krabben en slaan zijn in mijn ogen menselijke reacties. Ik weet niet of ik dat gedaan heb, ik denk dat ik eerder alles opgekropt heb, en daarvan heb ik de gevolgen heel lang gedragen, diep verborgen. Mijn ogen beginnen te prikken en mijn darmen geraken in de knoop op als ik dit neerschrijf. Mensen die een panieksituatie ondergaan, hebben inderdaad bekende gezichten nodig, om hen zo zacht mogelijk te laten landen, en om de aanpassingsperiode draaglijk te maken. In het geval van mijn moeders evacuatie is dat uiteindelijk aardig gelukt, ook al is elke verplaatsing voor een dementerende bejaarde er eentje te veel. Ze verblijft nu in een ander WZC, met de mensen van haar afdeling én met de personeelsleden die overgekomen zijn en haar dus heel goed kennen. Voor bejaarden zet men alles op alles. Ook mensen die in andere omstandigheden verplaatst worden hebben nood aan nabije begeleiding, dus ook kinderen die uit hun cultuur worden weggehaald.

Toch heb ik in januari de eer gehad om Etienne en Viviane te ontmoeten. Dit koppel heeft mij 41 jaar geleden naar België gebracht. Ik wijs hen niet met de vinger, want zij waren vrijwilligers en deden hun best. Nu ik hen beter leer kennen, besef ik hoe belangrijk ze toch wel zijn. Ze zijn een puzzelstuk van mijn verleden. Ik ben dus echt wel blij om hen nu in mijn leven te mogen verwelkomen, ze zijn heel begaan met de situatie, en ook met (transnationale) adopties in het algemeen. Ik ben hen zo genegen dat we samen zelfs een event organiseren. Op 28 augustus aanstaande zal ik met Etienne mijn rootsreis aan het grote publiek voorstellen. Hij zal ook zijn inbreng hebben om zijn ervaringen te delen en ook de vele foto’s die hij van zijn reizen nog in zijn bezit heeft, zal men kunnen bekijken. We hopen zo de betrokken geadopteerden te kunnen vinden en nieuwe verbindingen mogelijk te maken.

Nu even over jou Renate: de belevenissen in Korea waren ook wel de moeite, voor jou, én voor je familie en gezin. Ik heb je avonturen gevolgd op je blog wat je doormaakte was voor mij zo tastbaar. Door jouw proces ben ik beginnen beseffen dat ik ook terug wil naar India. Om verder te zoeken, en deze keer met mijn oudste zoon die mijn roots beter wil leren kennen. Ik was zó blij toen hij dat aangaf, dat hij mee op het vliegtuig wil stappen. Ik ga met hem een speciale reis tegemoet en ik kijk er enorm hard naar uit!

Hoe kijk jij terug op onze schrijfsels, op onze blog en alles wat we sinds 12 maanden gerealiseerd hebben? Want als ik me niet vergis, bestaat onze gezamenlijke blog bijna een jaar. Reden voor een extra speciale editie binnenkort?

Heel veel liefs,

An Sheela

Vandaag de dag komen afstandsouders in België weinig aan bod. Ze zijn er wel maar we horen hen niet vaak en ze worden dikwijls niet uitgenodigd om kennis te maken.

Om hiervoor ruimte te maken, hebben Renate en ik besloten om naar Nederland te trekken. In haar thuisomgeving hebben we Will van Sebille vrijuit laten praten over haar beleving als afstandsmoeder. Hopelijk kunnen we hiermee ook de afstandsmoeders in België het vertrouwen gunnen en hen eveneens uitnodigen hier hun plek in te nemen.

We wensen jullie een leerrijke podcast toe. Twijfel niet om hieronder jullie reacties achter te laten.

Liefs,

An Sheela en Renate

Annyong An Sheela,
Ik lees je laatste brief, nog eens en nog eens…en ik voel mijn hart krimpen: geen geboortedatum, niet weten hoe oud je bent, geen geboorteplaats, je eigen naam niet (kunnen) kennen, geen lead naar je ouders,… als ik eerlijk ben, kan ik me niet voorstellen hoe dat moet voelen. Je draagt het zo dapper en zet doelbewust de stappen richting jezelf, in alle betekenissen van het woord.

Ik ben nu bijna een week terug uit Korea. Voor de 1e keer bezocht ik samen met mijn gezin mijn geboorteland, iets waar ik een jaar intens naar uitkeek maar wat er door de quarantainemaatregelen niet van leek te komen. Voor vertrek beleefde ik een aantal ellendige weken nadat mijn moeder en mijn zussen hadden aangegeven dat ze ons niet wilden zien als we in Korea zouden zijn. Je zat naast mij in de auto toen ik het bericht van 1 van mijn zussen las om dat te melden, ik had zoveel verdriet toen.
Mensen vragen dikwijls hoe dat mogelijk is. Ik kan hierover alleen maar zeggen dat het zo complex is en blijft. De impact van het verliezen van een kind aan adoptie is ook in de 1e families gigantisch, voor de moeders een trauma dat ze meedragen waarbij schuld en schaamte nooit ver weg zijn. Om je kind terug te vinden en dan opnieuw moeten zien vertrekken, blijkt vaak te pijnlijk waardoor dynamieken van aantrekken/afstoten, verlangen/afwijzen, kwetsen/gekwetst worden het contact in de weg staan. Het is dus niet zo simpel te stellen dat ouders hun kind niet ‘willen’ zien.

Met enkel een ontmoeting met mijn broer in het vooruitzicht vertrokken we voor wat een gezinsvakantie zou worden om kennis te maken met Korea, ook voor mij, want vorige keer zat ik het grootste deel van mijn verblijf daar in quarantaine bij mijn ouders en kreeg ik weinig mee van het land zelf.
Gemengde gevoelens had ik de eerste dagen: blij, enthousiast, vervuld,…om in Korea te zijn samen met mijn gezin en te zien hoe de kinderen daar konden zijn, maar anderzijds verdrietig en gekwetst omdat ik mijn ouders en zussen niet zou zien.
Mijn oudste zus zette de rollercoaster in gang na enkele dagen door te sturen dat ze toch wilde afspreken. Onverwacht en in snel tempo volgden ook mijn andere zus en mijn ouders. We veranderden onze plannen, boekten vluchten om en veranderden hotels om er zoveel mogelijk uit te halen. Ondanks de blijdschap bleef het dubbel voelen: het springen om ons aan te passen aan hun verwachtingen en wat in de weken ervoor gekwetst werd, bleek niet onmiddellijk terug hersteld van mijn kant. Mijn ouders waren bijna volledig gefocust op de kinderen, pijnlijk voor mij en overweldigend voor hen. We hadden wel wat dagen nodig om hier meer evenwicht te vinden, al vonden we het voor mijn gevoel nooit echt.

Ze kookte voor ons, wat ik zalig vond. Voor mij persoonlijk komt er niks dichter bij een thuisgevoel dan een zelfgemaakte maaltijd van mijn moeder. Dat heeft mij heel goed gedaan.
Weet je wat echt heel gek is (en ik weet dat jij weet hoé gek precies)?! Ik heb sinds ik terug ben nog geen hongergevoel gehad. Ik kan wel eten…maar minder en ik heb dus ook nog geen honger gevoeld…alsof ik even voldoende gevoed ben, in meerdere betekenissen van het woord.

Weer terug, ben ik weer snel op de trein van het dagelijks leven gesprongen. Dag 2 en 3 na aankomst spendeerde ik met andere geadopteerden, op de AFC Vrouwendag en op een dag met systemische workshops. Wat op voorhand een wat lastige timing leek, bleek voor mij de ideale zachte landing.
Dat ik tijdens mijn verblijf in Korea al boekte om in oktober terug te gaan, is zeker iets wat me ook helpt om hier nu gewoon te kunnen zijn 🙂

En jij? Hoe gaat het met jou? Ik ben benieuwd hoe jouw reis verder indaalt, volgens mij blijft er heel wat bewegen.
Afgelopen week vond ook een historisch moment plaats in adoptieland. Wil je daar iets meer over vertellen? Anders doe ik het volgende keer 🙂 Ik ben superfier op de bijdrage die je daaraan hebt geleverd, het zal van betekenis zijn voor velen, dankjewel hiervoor.

De uitgebreide versie over onze reis naar Korea en de ontmoetingen met mijn familie zijn te lezen op http://www.renate-in-korea.be

Namaste Renate,

Na lang stilzijgen ben ik er weer! Dank je wel voor je laatste briefje.

Momenteel ben je in Seoul, ik volg je avonturen op de voet. Enkele weken geleden zat ik zelf in India, en toen volgde jij mijn avonturen. Wat een intense periode beleef jij nu, en ook mijn verblijf in India was best uitdagend. Het is zo bijzonder om te beseffen dat onze gevoelens en ervaringen toch deels bij elkaar aansluiten.

Als ik terugdenk aan een jaar geleden: toen leerden we elkaar pas kennen. Wat ik interessant vond bij ons eerste contact was je rust die je uitstraalde, en ook je manier van zaken benoemen. Maar vooral de sympathie en het feit dat we beiden aan het begin stonden van een ongelooflijk boeiend proces: tot onszelf komen. En als ik kijk waar we nu staan: Oh my God, wat een traject hebben we beiden afgelegd en ‘doorworsteld’. Ik ben nog steeds zoekende naar mijn familie, en jij zoekende naar een plek in de familie die je vorig jaar voor het eerst ontmoette.

Mijn verblijf in India heeft me iets ‘completer’ gemaakt, ondanks de perikelen die ik bij mijn vertrek te verwerken kreeg. Ik heb immers last gehad in de luchthaven: 2 vluchten die ruim te laat vertrokken, en spurten om mijn laatste connectie te halen. Ook jouw vertrek was op z’n zachtst gezegd met de nodige stress verlopen. Ligt het aan de luchtvaartmaatschappij, of zijn wij gewoon ook spiritueel geconnecteerd?

Ter plaatse kon ik mijn focus bij mezelf leggen en bij mijn zoektocht naar mijn verleden. Ik ontdekte dat mijn gegevens over mijn verleden er heel anders uitzien dan wat er in mijn officieel adoptiedossier vermeld staat. Dat was een stormachtige vaststelling zoals je het aangaf in je laatste brief aan mij. En dat blijft nu nog nazinderen: geen geboortedatum en dus geen juiste leeftijd (begrijp een marge van minimum 1,5 jaar, goochelen met de leeftijd van baby’s was best een gangbare praktijk), geen specifieke geboorteplaats, geen volledige naam van mijn moeder, geen spoor van mijn vader, geen juiste naam voor mezelf, en een serieuze som geld die mijn ouders neertelden voor mijn adoptie. Ik was van mijn melk maar ik heb me in mijn zoektocht geconcentreerd op het écht connecteren met de cultuur: praten met Christenen, communiceren met Hindu’s, hen uitleggen wat adoptie voor mij betekent, maar ook wat er bij internationale adoptie kan mislopen. Die bewustwording vraagt tijd, maar ik heb toch een aantal mensen wat inzicht kunnen bijbrengen. En zij die mij verder helpen, ja dat zijn voor mij graantjes die ik geplant heb, en ik hoop dat die hulp zal uitgroeien tot iets moois en positiefs. Ik zal nooit meer de ontmoeting met Lucky vergeten, de dame die me herkende in het kindertehuis (zie www.ansheela.be). Ik zie nog steeds de Ganges (heilige rivier) voor mijn ogen kabbelen, bij de ondergaande zon, een herinnering die voor altijd zal gelinkt zijn met mijn bestie Anne-Michèle waarvan ik afscheid moest nemen in februari. Ik voel nog steeds het moment dat ik bij een andere rivier stond die ik ook in mijn dromen mocht ontdekken: de Gandak-rivier betekent symbolisch heel veel voor mij. En de ontmoeting van verschillende interessante persoonlijkheden blijven me bij. Toen ik thuiskwam had ik tijd nodig om hier weer te aarden. De wensen van mijn innerlijk kind strookten niet met de realiteit en verplichtingen die ik hier in België heb. Deze evenwichtsoefening nam een tiental dagen in beslag. Ook terug gaan werken na mijn afwezigheid was best een hele opgave. Ik was letterlijk ziek: misselijk, hoofdpijn en buikkrampen. Mijn systeem was er niet klaar voor, maar mentaal heb ik me erover ‘gehesen’. Nu verloopt het allemaal vrij vlot. En ik voel dat de spanning die ik jarenlang had opgeslagen in mijn lichaam, nu deels wegebt. Ik voel me beter, meer gebalanceerd en durf mijn angsten en emoties aankijken, zonder weg te kruipen en ze te blijven onderdrukken. Er is weer een beschermings- en verstoplaagje verwijderd. Dat is een overwinning op zich. En ja hoor, ik, de sunshine, straal als nooit tevoren.

En bij jou? Hoe verlopen de zaken bij jou? Ik las dat je flexibiliteit op de proef gesteld wordt in Seoul. En dat je familie je uiteindelijk toch wel wilt ontmoeten na een ganse periode zonder nieuws. Ik sta soms versteld van hoe goed geadopteerden zich blijven aanpassen, zelfs na tal van cursussen, we zijn er écht gedreven in! Maar in dit geval zijn het ook je familieleden ter plaatse die niet altijd goed weten hoe ze de zaken best aanpakken. Het is pijnlijk om dit effect van (internationale) adoptie te voelen.

Maar weet je, misschien is het een optie, zelfs naar de toekomst toe, om te kijken naar onze ervaringen als een boeiend traject, met nog boeiendere ontdekkingen en met de boeiendste adoptie-blog-vriendschap allertijden 😉.

Ik stuur je veel knuffels, power-woman!

Liefs,

An Sheela