Dag An Sheela,

Hoe anders mijn concrete situatie op dit moment ook is, ik kon heel veel herkennen in je brief, dankjewel daarvoor.

De vragen die je stelt over je afkomst, je afstamming, je roots, je ouders,…kortom over jou, gaan door merg en been voor mij. Ze zijn zo ontzettend normaal, terecht, natuurlijk,…en het voelt zo onrechtvaardig om dit niet te weten. Dit is zo basic maar voor velen zo onbereikbaar, niet enkel onbereikbaar maar de nood en het verlangen om te weten wie je zelf bent, worden vaak miskend of weggezet als labiel en ondankbaar. Het maakt me zo boos als mensen zelfs niet open staan voor de mogelijkheid dat het niet weten van basisinformatie als je naam, geboortedatum en medische achtergrond een immense impact kan hebben op je dagelijks leven, al is het maar omdat je toch elke keer inwendig moet bedenken dat je je eigen naam zelfs niet weet.
Ik heb nu deze informatie wel gekregen. Ik haat het dat ik me daar eigenlijk ‘dankbaar’ voor voel, voor iets waar je gewoon recht op hebt, maar ik ben het dus wel, dankbaar… het is een groot kado voor mij. Ook al betekent het niet het einde van alle vragen en worsteling. Er blijft een levenlang met elkaar dat je gemist hebt, in die zin voelt het voor mij toch nog altijd als incompleet in 2 werelden.

En ja, de mensen die me hebben opgevoed zijn zeer betekenisvol geweest, ze hebben me mee gemaakt tot wie ik ben, maar ik was niet blanco toen ik hier aankwam, ik was al iemand, ontstaan uit 2 mensen, uit een familie en een familielijn, al deze mensen dragen ik in me mee ook al ben ik de verbinding met hen abrupt verloren door de verplaatsing die ik ongevraagd onderging.
Het raakt me diep als ik lees dat je je niet gewild voelt, iets waar velen in meer of mindere mate, bewust of onbewust toch serieus mee kampen. Zoals veel geadopteerden bedacht ook ik als kind, naast het gangbare verhaal dat door mijn omgeving werd verteld, een eigen versie van mijn afkomstverhaal: een koning of een held was mijn vader/moeder die me zou komen halen als ik me niet goed voelde of ruzie maakte met mijn adoptieouders 🙂

Naast de eigen versie maakten we ons ook vaak de voorgekauwde versie eigen: je ouders konden niet voor je zorgen, ze wilden het beste voor jou en hebben je uit liefde afgestaan.
Ik vraag me af hoeveel adoptieouders op de hoogte zijn van de echte, rauwe en ervaren versie van de ouders van oorsprong. Als ze hier niet van op de hoogte zijn, zou het antwoord altijd moeten zijn: we weten het eigenlijk niet. Maar dat was en is blijkbaar geen optie, om die ongemakkelijke waarheid te vertellen.
De ouders van oorsprong in beeld brengen, met hun beleving, hun trauma en de levenslange impact van het verliezen van een kind aan adoptie op hun leven, is iets wat (nog steeds) niet gebeurt, hoewel adoptie wel bij hen begint. Zij worden gedwongen tot afstaan door omstandigheden, zoals jij schrijft en zoals ik het ook aanvoel. Als je spreekt met ouders van oorsprong is het niet meer zo houdbaar en gemakkelijk om woorden als ‘positief en goed verhaal’ eenduidig in de mond te nemen omdat je dan ook de schaduw- en verlieszijde mee in rekening moet brengen.

De totale afwezigheid van ouders van oorsprong in het spreken over adoptie, in beleid en in het (politieke) debat zeggen mij dat we als samenleving gewoon niet klaar zijn om adoptie, en alles en iedereen die daarbij betrokken is, ten volle te durven aankijken. Het lijkt alsof we niet alle consequenties en neveneffecten van adoptie onder ogen willen zien.
Zelf was ik hier lange tijd ook niet toe in staat, door afsplitsing en assimilatie inderdaad. Het bij mezelf geraken, heeft me veel gekost (letterlijk en figuurlijk) maar het doet zoveel deugd en is zo bevrijdend. Het klinkt zo banaal ‘jezelf zijn’ maar het blijkt verdomd moeilijk als je nooit wist wie je was, als je nooit jezelf kon/mocht zijn en als mensen (blijven) vertellen hoe je je zou moeten gedragen en zelfs voelen. Noodzakelijk was het voor mij in heel dit proces om mijn Koreaanse ouders en hun betekenis voor mijn leven te erkennen, al is dat voor veel geadopteerden (zoals voor mezelf lange tijd) te pijnlijk en te moeilijk.

Ik herken je vermoeidheid en je onrust (en eerlijk gezegd ook wel je strategie om in de actie en het doen te schieten), van jezelf in 100 bochten te wringen om je aan te passen en het iedereen naar de zin te maken, van de 2 systemen en werelden die (onbewust) aan je trekken, van de spreidstand waarin we ons staande moeten houden.
Houd je vast voor je eigen proces, ik ben ervan overtuigd dat het je heel veel goeds zal brengen naarmate je er meer van doorworsteld hebt. Het is niet per sé makkelijker of leuker nadien maar het zal zoveel echter en meer als jezelf aanvoelen.

Ik weet van veel geadopteerden dat ze de winter, de lange, donkere avonden en de ‘feest’dagen als zwaar ervaren, omdat al dat samenzijn met familie hen confronteert met het feit dat ze hun familie niet kennen. Zelf heb ik altijd nogal een hekel gehad aan die opgeklopte familieaangelegenheden, om meerdere redenen, is dat iets wat je herkent?
En ook, hoe gaat het met je, waar ben je mee bezig en wat speelt er zoal momenteel?

Dag An Sheela,

dank je voor je brief en je (herkenbare) vragen. Mijn kinderen, onze kinderen,…de volgende generatie. Het is een onderwerp dat ik de laatste maanden en weken steeds vaker tegen kom, niet enkel bij mezelf maar ook tijdens de systemische opleiding die ik volg en in de gesprekken met medegeadopteerden: zwanger (willen) worden en zwanger zijn, bevallen, hoe we omgaan met onze kinderen in elke leeftijdsfase en hoe ze ons raken in ons eigen (kinds)deel, hoe onze kinderen omgaan met hun afkomst, hoe wij omgaan met het feit dat we moeten vaststellen dat er op 30 jaar tijd nog maar bitter weinig veranderd is in de samenleving en dat onze kinderen tegen dezelfde opmerkingen en vooroordelen aanlopen als wij destijds (vandaag moest ik van mijn 4 jarige zoon horen: wij zijn Aziaten hé mama, ben ik dan lelijk?),…
Zwanger (willen) worden en kinderen krijgen, zijn voor iedereen levensveranderende gebeurtenissen die bij ons vaak extra beladen zijn. Het is geen toeval dat best wel wat geadopteerden zich voor het eerst kunnen laten raken in de verbroken verbinding met hun ouders van oorsprong wanneer ze zelf kinderen (proberen) krijgen. Het raakt (onbewust) aan onze eigen pijn en angst om verlaten te worden en het verbindt ons met het verlies dat we als baby/kind hebben geleden.

Mijn hele persoonlijk proces, de rollercoaster van het laatste jaar, is bewust begonnen via mijn jongste kind en mijn moeizaamheid om me te verbinden met hem. Nu weet ik dat ik mezelf zag/zie in hem en dat ik dankzij de spiegel die hij me voorhield mezelf beter kon zien en zijn. Het breekt mijn hart nu als ik bedenk hoeveel moeite hij hiervoor heeft moeten doen, moeite en verdriet om te krijgen wat hem als kind natuurlijk zou moeten zijn toekomen.
Het is een worsteling, de mijne, waar hij mee de prijs voor betaalt. Ik heb steeds geleerd en gelezen over intergenerationeel trauma, maar altijd gehoopt (en misschien ook wel gedacht) dat ik beter in staat zou zijn om de impact ervan bij mij te laten stoppen. Ik besef nu dat dit niet kan maar dat het wel mijn taak als moeder is om mijn verantwoordelijkheid te nemen en hier bewust mee om te gaan. Dat doe ik met vallen en opstaan, moesten er ooit verwijten komen van onze kinderen, dan hoop ik hun last te kunnen erkennen zodat zij op hun beurt hun eigen kinderen weer minder zullen belasten.
Ik zag gisteren in een opstelling bij AFC (Adoptee and Foster coaching) mezelf die niet naar haar zoon kon kijken, net zoals mijn moeder op dit moment mij niet kan/wil zien. De beweging om hem te zien, en die ik al een aantal jaar probeer te maken, doorvoelde ik gisteren weer heel duidelijk dus dat ga ik ook weer bewuster doen.
Deze ochtend waren er 2 opmerkelijke, toeval of niet, voorvalletjes: 1. Ilja vertelde over zijn droom van vannacht, waarbij hij in Korea was en niet terug naar België kon. Hij verduidelijkte hier zelf over dat hij zich net zo voelde als ik vroeger, toen ik naar België kwam en niet terug kon naar Korea. 2. Hij vroeg aan tafel of we een nieuw spelletje konden spelen, we moesten allemaal ons ogen dicht doen en op zijn teken naar iemand kijken, waarbij het duidelijk de bedoeling bleek dat wij 2 naar elkaar keken.

Toen ik naar Korea ging, werd ik de dagen voor vertrek overspoeld door exact dezelfde vraag zoals jij die stelt: wat voor moeder ben ik, als ik mijn eigenbelang zodanig voorop stel dat ik hen 3 weken ‘achter’ ga laten.
Ook al is de situatie heel anders dan bij mezelf 37 jaar geleden, ik wilde zeker niet degene zijn die op haar beurt ook nog eens haar kinderen zou beschadigen. Een goed gesprek met een adoptiecoach heeft me toen wel geholpen om de situatie op zijn minst wat helder te krijgen in mijn hoofd en toen ik in Korea was, zat ik zodanig in mijn ‘dochterrol’ dat ik er daar veel minder of geen last van had.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je je tegenover je kinderen ‘egoïstisch’ voelt. Ik denk echter dat je dit moet doen om jezelf te geven wat jij nodig hebt om deels te kunnen helen. Dit zal je ook beter in staat stellen om je kinderen te geven wat zij van jou nodig hebben. Het maakt ook deel uit van hun leven, van hun proces, of zij/wij dit nu fijn vinden of niet. En mag ik een misschien ongemakkelijke vraag stellen, het feit dat je je slecht voelt tegenover je kinderen als je deze keuze voor jezelf maakt, over wie gaat dat slechte gevoel in essentie en over wie zegt dit het meest?
Ik probeer me niet langer te verschuilen achter de kinderen of andere mensen om bepaalde zaken te doen of juist te laten, ik wil als volwassene en als moeder zelf mijn verantwoordelijkheid leren nemen, dit alles natuurlijk volgens tempo, timing, trust 🙂 en veel mildheid voor mezelf als ik me eens vergis van schoenen of een verschillend paar aantrek…

Dag lieve An Sheela,

Ik ben in tranen, mijn keel zit dicht en mijn hart doet pijn na het lezen van je brief. Ik voel dat je je meer en meer aan het verbinden bent met je moeder, zo mooi. Het maakt me ook bezorgd, want ik weet hoe zeer het kan doen en hoe hevig pijnlijk verlangen kan voelen. Het heeft mij maanden bijna letterlijk lamgeslagen en ik zou het andere mensen graag willen besparen als ik kon, anderzijds is het voor mij een soort van wedergeboorte gebleken, zoveel nieuwe facetten van mezelf heb ik de afgelopen maanden aangeboord en leren kennen, ik kan het niet anders uitleggen dan dat ik me meer en meer écht voel, meer en meer mezelf, na dat diepe dal, na die, ja, existentiële crisis. Misschien kon ik die stormvloed ook toelaten net omdàt ik wist dat ik mijn moeder zou ontmoeten. Ik durf je wel te zeggen dat je het goed verwoord hebt, je moeder houdt van je en denkt met zorg aan jou. Ik wens haar en jou die ontmoeting en die omhelzing van harte toe, ook al is dat geen eindpunt of een vanzelfsprekend happy end.

De film die je gezien hebt, lijkt me echt een aanrader, alleen al het lezen van de beschrijving raakt me. Je vraagt me wat ik vind over meerouderschap… Het is een term die de laatste weken vaak opduikt en ook actueel is in het debat rond de hervormingen van het adoptielandschap in Vlaanderen. Ik juich het idee toe dat banden tussen ouders en kinderen niet zouden worden doorgesneden en dat ouders aanwezig kunnen blijven in het leven van hun kinderen. Maar voor mij mag het geen doel op zich zijn/worden. In mijn ogen blijft de eerst prioriteit dat ouders en kinderen samen kunnen blijven, dat zou de enige bekommernis en het startpunt moeten zijn.
In praktijk denk ik dat meerouderschap een heel complex gegeven is voor iedereen die betrokken zou zijn. Het welslagen ervan hangt in mijn ogen voor een groot deel af van de mogelijkheid van alle volwassen betrokkenen om hun eigen pijn, kwetsbaarheden en noden opzij te kunnen schuiven in het belang van het kind. Op papier ziet dit er vanzelfsprekend uit maar in talrijke praktijksituaties, denk bijvoorbeeld ook aan het invullen van ouderschap na echtscheiding, merk je duidelijk dat zelfs de mensen die ooit van elkaar hielden en uit liefde sàmen een kind kregen er niet in slagen om niet vanuit hun eigen gekwetstheden te reageren en handelen. Integendeel, mensen doen elkaar, en vooral hun kind, de meest ondenkbare en soms verschrikkelijke dingen aan. Als volwassenen er dus niet in slagen hun eigen pijn te doorvoelen en opzij te schuiven om hun kind centraal te stellen, vrees ik dat meerouderschap gelijkaardige moeilijkheden rond bijvoorbeeld loyaliteit met zich mee zou brengen. Dit is iets wat volgens mij nauwgezet moet worden voorbereid met de mensen in kwestie en de nodige gespecialiseerde opvolging zou verzekerd moeten worden.

En wat me verder nog bezighoudt, is onder andere…adoptie. Na het afvoeren van de aangekondigde pauze voelde ik me erg teleurgesteld. De afgelopen week voelde woelig, intens en ook verdrietig. Ondertussen zie ik wel terug kansen en concrete stappen die gezet kunnen worden. Het aankondigen van een adoptiepauze heeft op zijn minst de broodnodige mentaliteitswijziging nog eens benadrukt en blootgelegd bij wie daar nog (veel) werk voor nodig is.
Ook op persoonlijk vlak is de situatie nog woelig. Gisteren was het Chuseok, een soort Thanksgiving in Korea, het familiefeest bij uitstek. Mijn familie belde mij onverwacht, wat me erg verheugde, maar de boodschap blijft dat het niet de bedoeling is dat ik kom. Mijn moeder komt elke keer met meer ‘redenen’ aandraven waarom ze dat geen goed idee vindt. Het enige wat ik kan doen is blijven verwoorden wat dat met mij doet, ik zal je niet moeten uitleggen dat het me veel pijn doet om niet te ‘mogen’ komen.

Ondertussen heb ik nog tijd gevonden om met mijn liefste vriendinnen een paar dagen naar Amsterdam te gaan. 1 ervan ken ik sinds de kleuterschool, degene die ik het minst lang ken, gaat ondertussen toch ook al weer 25 jaar mee. We zijn samen (op)gegroeid, hebben heel wat watertjes doorzwommen om uiteindelijk soms op uiteenlopende plekken in de wereld te belanden maar de intense verbinding, de vriendschap en liefde voor elkaar zijn gebleven. Dit keer ging ons jaarlijkse uitstapje dus naar Amsterdam, omdat ik daar graag Koreaans wou gaan eten 🙂 en zij mij volgen in wat ik ontdek en nodig heb. Toen ik jarenlang een bovenmatige interesse had in alles wat met West-Afrika te maken had, aten we geregeld Malinees, kwamen ze met allerlei boeken aanzetten en vergezelden ze me naar alle optredens en festivals die ik wilde bezoeken. Nu doen ze heel trouw, liefdevol en trots hetzelfde voor alles wat met Korea te maken heeft. Zij zagen mijn emotionele aardbeving eerder aankomen dan ikzelf, zorgden mee voor een zo zacht mogelijke landing en dat doen ze eigenlijk nog steeds.
Relaties en vriendschappen kunnen moeilijk en pijnlijk verlopen voor geadopteerden, ondere andere omdat we heel snel getriggerd kunnen worden in onze verlatings- en scheidingsangst, in onze nood aan bevestiging, in onze schrik om niet goed genoeg te zijn… Als deze angsten de bovenhand krijgen, durft het kleine kind in ons soms de kop op te steken en zijn de reacties en gedragingen niet altijd even constructief. So I guess we did well, lieve Sien, Loes en Nele (en al mijn andere lieve vriendinnen, jullie weten wie jullie zijn)

En jij, An Sheela, het is een tijdje geleden dat we elkaar zagen in real life, maar ik heb je wel zien passeren op TV, waar ging dat over?

Dag lieve An Sheela,

Voordat ik kan reageren op je vorige brief wil, nee moét, ik iets schrijven over de afgelopen week. Wat een schokgolf ging er 2 september door adoptieland Vlaanderen na het voorstel van minister Beke om de aanbevelingen van het expertenpanel Interlandelijke adoptie integraal te volgen en te implementeren tijdens een adoptiepauze van 2 jaar. Mijn telefoon ontplofte van de updates en reacties. Sommige van die reacties, voornamelijk van sommige adoptieouders en de adoptiediensten geven me krampen en steken in heel mijn lijf, buikpijn en hoofdpijn. Hoewel ik het gevoel heb dat ik me rustiger voel en minder geraakt word dan door de reacties na Joustra in Nederland vertelt mijn lijf me dus heel iets anders en je weet, the body keeps the score.
Ik wil er je liever diepgaander over schrijven als mijn lichaam weer wat rust heeft gevonden. We weten allebei dat uitspraken doen in een gespannen en getriggerde toestand meestal niet veel constructiefs met zich meebrengt.

Je stelt me een hoop uitdagende vragen. Ik doe mijn best ze te beantwoorden.
Je vraagt me hoe ik evenwicht kan vinden tussen mijn eigen noden en de behoeftes die mijn moeder aangeeft. Dat is inderdaad een zeer lastig evenwicht. Het feit dat ze zegt dat ze niet wil dat ik haar kom bezoeken, heeft volgens mij (en de bestaande literatuur erover) inderdaad te maken met haar trauma. Ze ervaart opnieuw de oude pijn van toen, die wordt herhaald in elk contact en elk afscheid. Verstandelijk begrijp ik zeer goed dat ze die wil vermijden en dat het een overlevingsstrategie is van haar om te zeggen dat ze liever niet wil dat ik kom. Maar ons contact kan enkel helend zijn voor mij en me genoegdoening geven als ik mijn plek inneem en blijf stilstaan bij wat ik voel, bij wat ik graag wil en als ik dit ook zo kan uitspreken. Ik probeer altijd, zo goed en zo kwaad, uit te leggen wat de reactie van mijn moeder met mij doet en hoe dit op mij overkomt. Ik vind dit elke keer eng en lastig, ik heb ook die gewoonte niet. De angst voor afwijzing die jij beschrijft, is mij heel bekend. Als ik immers zeg wat ik wil en ook wat mij niet aanstaat, zullen ze me dan nog leuk vinden? Of vinden ze me al snel te lastig en willen ze me niet meer?

Er gebeurde in dat opzicht wel iets vorige week wat me vervulde en gelukkig heeft gemaakt, iets dat me weer wat meer bodem heeft gegeven.
Afgelopen week, op 1 september, was ik jarig. Zoals ik al schreef, organiseerde ik zolang ik me kan herinneren allerhande activiteiten om die dag vol te krijgen met mensen en dingen die ik leuk vind en ik werkte of kookte nooit op 1 september.
En hoewel ik dit in mijn herinnering (don’t correct me if I’m wrong 🙂 ), nooit zo expliciet heb uitgesproken, was het wel duidelijk voor mijn vriendinnen dat ze die dag verwacht werden hun tijd en aandacht aan mij te besteden.
Rond déze verjaardag voelde ik al langer wat wazigheid: ‘Ik vier mijn verjaardagen toch?! Maar ja, wat vier ik dan precies? En hoe blij en vrolijk kan ik nog zijn nu ik weet hoe mijn geboortedag verliep, geen blije gebeurtenis, alleen verlies, pijn, afscheuring.’
De dagen rond mijn verjaardag draaiden dit jaar allemaal rond Korea: Koreaans koken, Koreaans uiteten, een Koreaanse voorstelling bekijken,…
Hoewel ik er dit jaar op de dag zelf niks speciaals voor had gedaan, ontving ik dezelfde warmte als andere jaren, en beter nog, het voelde alsof ik die oprechter kon laten binnenkomen. Hoewel ik dat verstandelijk natuurlijk al lang weet, omdat sommigen het al 35 jaar ‘bewijzen’, voelde ik het dit jaar écht: ik krijg en ontvang, ook als ik niks vraag of geef.
Vorig jaar liet mijn moeder na weken van dagelijks contact, plots niks meer weten vanaf 1 september. Nu kan ik zien dat dit niet toevallig was maar toen was ik er wekenlang slecht van. Ik was echt bang dat dit nu opnieuw zou gebeuren en de broze communicatie nog zou doen verslechteren, alsook om opnieuw het gevoel te krijgen afgewezen te worden. Maar kijk, mijn zussen en broer hadden allemaal een berichtje gestuurd voordat ik wakker werd en ook mijn moeder stuurde een paar berichtjes, nog maar voor de 3e keer sinds ik er was in april. Stel je voor, voor de allereerste keer in mijn leven, na 37 jaar, kon mijn moeder mij feliciteren op mijn verjaardag, absurd niet?
Het maakte mijn dag, mijn week, mijn… het heeft mij echt gelukkig gemaakt en ik was zo blij als een kind. Ik voel dat het een laagje heeft toegevoegd aan mijn bodem en mijn basis. Dat je moeder kan laten weten dat ze aan je denkt op de dag dat je geboren bent, lijkt zo vanzelfsprekend maar voor mij is het het meest bijzondere cadeau dat ik ooit kreeg.

Op deze dag 37 jaar geleden kreeg ik ook mijn naam van haar. Je vroeg of ik deze naam zou willen gebruiken op termijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er momenteel nog weinig bij voel als ik in België ben.
Nia zag een huis te koop staan via Era vastgoed en zei: ‘Kijk mama, Era! Dat ben jij.’ Dat raakte me wel. Die kleine spiegel van mij…efficiënt en doeltreffend. Dat mensen mij met Aera of Renate Aera aanspreken, voelt voor mij gewoon goed en natuurlijk, heel passend. Ik heb momenteel evenwel geen behoefte me expliciet zo te laten noemen. Ik bén gewoon Aera, ook al word ik door de meeste mensen niet zo genoemd. Het contact en de ontmoeting met mijn familie hebben me dit duidelijk en zonder twijfel laten voelen.
In dezelfde week als mijn verjaardag had ik inderdaad mijn laatste werkdag op het CLB. Afscheid is voor veel geadopteerden een moeilijk thema, voor mij is dat niet anders. Ik word er wel beter in. Toen ik stopte met mijn vorige job had ik daar fysiek pijn van. Dat voelde ik nu niet, maar wel verdriet om het verlies van de groep waar ik bij hoorde, de positie die ik had, de warmte van de collega’s, het contact met mensen waarmee ik veel en goed samenwerkte en ook de veiligheid van de job die ik kende. Dat ik dit inruil voor een onzeker bestaan als zelfstandige heeft me al slapeloze nachten en angstmomenten bezorgd. Het raakt ook aan thema’s die jou wellicht niet onbekend zijn: durf ik mijn plek in te nemen in het werkveld en hoe doe ik dat, kan ik dit wel, wat als mensen niet op mij zitten te wachten en ik me hierdoor afgewezen voel?

Hoe is jouw week verlopen, heb jij het rapport van het expertenpanel al wat kunnen verteren of zijn er andere dingen waar je liever (eerst) over wil schrijven 🙂

P.S. ik ga binnenkort kijken naar Forget me not, een documentaire van een Koreaans geadopteerde die in Korea op zoek ging naar de beweegredenen van moeders die hun kind af moeten staan. Het lijkt me een emotionele avond te gaan worden, maar het is zo waardevol om meer zicht te krijgen op de mensen zonder wie er geen enkele adoptie mogelijk zou zijn en die dan ook het begin en de essentie zouden moeten vormen van éénder welke redenering over adoptie, namelijk de moeders.

Hey An Sheela,

Wat een kleppers van vragen stel je me :-). Ik moet eerlijk zeggen dat ik ze ook niet zo verwacht had. Ik voel er vanalles rond bewegen in mijn lijf, ik doe een poging om er wat orde in te brengen.

Mijn gevoelens rond deze vorm van kinderverplaatsing…, wat een accuraat woord trouwens, daar schreef ik al iets over naar aanleiding van het rapport van de commissie Joustra in Nederland. Knack publiceerde het op zijn website (zie Inspiratie en tips). Ik ontving hierop vooral hartverwarmende en dankbare reacties van andere geadopteerden omdat het artikel verwoordde wat zij dachten en voelden. Wat me toen heel erg raakte was het feit dat de meesten onder hen aangaven dat ze dit niet luidop durfden uitspreken uit schrik ondankbaar, deloyaal of kwetsend over te komen bij hun adoptiefamilie en andere mensen. Hoewel ik deze schrik zelf 36 jaar heb gedeeld (en nu soms nog voel) verbaasde het me dat dit zo een wijdverspreid gegeven bleek te zijn, dat kritisch mogen en durven spreken over adoptie zo ontzettend moeilijk blijkt te blijven voor geadopteerden.
Ik ben geen voorstander (meer) van het feit dat kinderen tegen betaling van veel geld gedwongen verplaatst worden om te voldoen aan een westerse kinderwens. Als je bedenkt dat adoptie (omwille van de enorme bedragen die in het systeem omgaan met de intense kinderwens van rijke, witte mensen als drijvende kracht) zo fraudegevoelig is, vraag ik me af waarom er nog steeds niet wordt gekozen om structureel in te zetten op initiatieven en ondersteuning in herkomstlanden, waarom hulp voor (arme, niet-westerse?) gezinnen, vrouwen en kinderen nog steeds door veel mensen wordt ingevuld als kinderen voor altijd van hun moeders te scheiden.

Mijn verlangen om me aanvaard, klein en veilig te voelen, me geborgen te weten en te mogen ‘zijn’, heb ik tot voor kort inderdaad ook benoemd als onvoorwaardelijkheid. Maar 2 weken geleden luisterde ik naar de podcast van Gewoon bijzonder (zie Inspiratie en tips) en 1 van de hosts heeft dit concept voor mij met 1 welgemikte opmerking doorprikt. Ik begrijp volledig wat je ermee bedoelt maar ik weet niet of een onvoorwaardelijke relatie bestaat. Zelfs als ouder koester je verwachtingen tegenover je kinderen. Ik bedoel niet dat je niet meer van hen zou houden als ze je hierin teleurstellen, maar ik zie het meer als een liefdevolle, warme en gevende relatie, zoals een warm bad waarin je je kan wentelen, dat je aanpassend omringt en omhult, in plaats van het als onvoorwaardelijk te benoemen.
Ik vond deze vorm van liefde het meest compleet terug bij mijn zus, mijn beste vriendinnen en later bij mijn man.

En ik heb inderdaad het zeldzame geluk gehad mijn familie terug te mogen vinden, ondanks de verkeerde informatie in mijn dossier. Hoe deze zoektocht verliep, is een verhaal apart en kan je lezen op www.renate-in-korea.be.

Hoe raar dit misschien ook mag klinken, ik voel van hen meer warme en gevende liefde dan ik van mijn adoptieouders heb kunnen ontvangen. Als ik dit zo neerschrijf, vind ik dat ontzettend schrijnend eigenlijk. Misschien kon ik het van hen niet ontvangen, wilde ik het onbewust ook niet, het heeft me alleszins nooit écht weten te bereiken.
Hoewel de hereniging met mijn ouders in grote lijnen heel goed is verlopen, zijn er op voorhand en nadien wel wat hobbels op de weg geweest, ik ben verdrietig en gekwetst geweest, heb me (nogmaals) afgewezen gevoeld. Toch ben ik nooit existentieel angstig geweest om dingen te benoemen of te bevragen. Misschien komt dat ergens in de buurt bij wat je onvoorwaardelijk noemt, misschien is het nog vroeg om dat te zeggen, ik weet het niet. Ik voelde dat ik paste bij mijn moeder en zij bij mij, er was voor ons allebei een grote fysieke nood om samen te zijn. Het compenseert uiteraard niet de verloren 36 jaar, die illusie en hoop had ik misschien wel voordat ik vertrok, maar het bordje is gebroken en de barsten blijf je zien, hoe goed ze ook gelijmd werden.

Onze ontmoeting heeft me wat meer zicht gegeven op die volledig onbekende en onderbelichte ‘partij’ uit de adoptiedynamiek , namelijk die van de ouders: hun trauma, de impact op hun leven, de pijn van het afstaan,… Mijn moeder moest in shock naar het ziekenhuis gebracht worden toen ze hoorde dat ik haar zocht. Tijdens mijn verblijf in Korea zei ze dat ze het gevoel heeft gehad dat ze dood was maar dat ze nu weer leefde omdat ze mij terug had gezien. Een paar dagen voordat ik terug naar België moest vertrekken, viel haar haar uit en nadat ik terug in België was, heeft ze zich volledig teruggetrokken in haar eigen pijn en hadden we maanden geen contact. Hoe een hereniging ook mag lopen (en ik weet dat die vaak mislopen door wederzijds trauma waardoor niet kan worden afgestemd op elkaars behoefte), de impact van afstaan lijkt me ook voor ouders gigantisch en levenslang te zijn, ook zij moeten zien te (over)leven met verborgen verlies en gemis.

Ik weet dat jij nog niet hebt gevonden, is het iets wat je bezighoudt? Hoe pijnlijk is het om de persoon die je het leven heeft gegeven te moeten missen? Durf je soms te denken aan hoe je leven er uit had kunnen zien, aan hoe het voor je moeder is geweest en hoe het is moeten gaan?

Hey An Sheela,

Een Koreaanse film…ik moet bekennen dat ik tot niet zo lang geleden totaal geen interesse had in Korea, iets met dissociatie, assimilatie en loyaliteit geloof ik 🙂 . Ik at nooit Koreaans, keek geen series of films en luisterde niet naar Koreaanse muziek. De weinige aan Korea gerelateerde spulletjes die ik had, heb ik weggegooid bij het opruimen van ons ouderlijk huis.

Je weet, het afgelopen jaar is er op dat gebied ontzettend veel veranderd. Na bijna 37 jaar heb ik wel iets in te halen en dat ben ik heel gulzig aan het doen. Het laatste jaar heb ik bekeken, gelezen en geproefd wat ik kon, om me verbonden te voelen met Korea.*

Samen eten is belangrijk in Korea, als ik in een K-drama zie hoe mensen samen een maaltijd delen (en dat kan je redelijk letterlijk nemen), dan voel ik steken van weemoed en jaloezie omwille van het lekkere eten en de samenhorigheid, dan doet me dat heel erg verlangen om daar te zijn. Het doet me ook wel goed de taal te horen en wat van de gewoontes op te pikken uit series die ik kijk.

Onder andere door lid te worden van Facebookgroepen en een blog te schrijven over de hereniging met mijn familie ben ik het afgelopen jaar met veel (Koreaans) geadopteerden in contact gekomen. Als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn agenda deze week dan staat die vol afspraken met geadopteerden (dit had ik me tot minder dan een jaar geleden nooit kunnen indenken): kraambezoek, verjaardagsfeestje, BBQ met een groep Koreaans geadopteerden, … Ik ervaar het als ontzettend comfortabel en warm om mijn Koreaanse deel hier ongeremd ruimte te geven, bij mensen die dezelfde behoefte hebben en waarin ik vaak zoveel herken dat het lijkt alsof ik in een spreekwoordelijke spiegel kijk.

Ik heb ook 2x afgesproken met andere Koreaans geadopteerde mama’s en hun kroost. Ik vind het zelf een leuk idee om de kinderen te laten kennis maken met leeftijdsgenoten die eruit zien zoals zij en die een stukje van hun achtergrond delen.

Ik vraag me regelmatig af wat de kinderen zelf hiervan vinden. Ze lijken zo enthousiast en complexloos over hun geadopteerde mama en hun Koreaanse familie maar is dit enthousiasme van hen of van mij? Is hun loyaliteit en wil om mij te plezieren zo groot dat ze niet anders kunnen/durven? Ik sta sowieso heel vaak stil bij wat ik (onbewust/ongewild) doorgeef. Ik zou ze het liefst zo lang mogelijk volledig ongeschonden houden, maar ik besef dat dit, zeker met mijn achtergrond, zeer ijdele hoop is, dat bijvoorbeeld mijn eigen hechtingspatroon de relatie met mijn kinderen mee kleurt en vorm geeft, maar ook de vorige generaties zijn aanwezig in ons systeem, we dragen hen met ons mee.

Jouw kinderen zijn al wat ouder. Hoe ben jij daar mee omgegaan, zijn er dingen die je bewust wel of niet hebt gedaan? Hoe zijn India en adoptie aanwezig in het leven van jouw kinderen en hoe is dat voor hen?
En heb je tips voor mij 🙂

*Onder Inspiratie en tips zetten we lees-, kijk-, eet- en andere tips op een rijtje die iets hebben betekend bij het verkennen van ons persoonlijk adoptieproces. We zullen dit lijstje stelselmatig aanvullen.