26. Une vie toute neuve (Een heel nieuw leven)
Hey Renate,
Hoe gaat het met je? Hoe waren de laatste weken voor jou? Ik heb net een Koreaanse film bekeken die me geraakt heeft en ik kan niet wachten om dit met je te delen. Lees je mee?
Bij het ochtendgloren word ik wakker getoeterd door mijn wekker. Ik klop op het onding en draai me om. Langzaam kom ik tot het besef dat mijn zoon terug zou thuiskomen uit Spanje. Na een kort nachtje hijs ik me slaapdronken uit mijn bed om hem te gaan ontvangen. Op de tast zoek ik mijn kleding en nog een beetje verfomfaaid daal ik de trap af.
Het is 6.30u. Ik nestel me in de zetel en bekijk even de nieuwsberichten. “Hey mama, ben je al wakker?” Mijn zoon verschijnt in de deuropening, al gniffelend, want hij ziet dat ik met stomheid verslagen ben. “Sinds wanneer je thuis?”, vraag ik hem verwonderd. “Om 5.50u ben ik thuisgekomen”, zegt hij opgewekt. Ik vlieg hem in de armen en fluister hem toe dat het maar stilletjes was zonder hem in huis. Hij vertelt dat hij niet geslapen heeft tijdens de nachtrit en ik moedig hem aan om weer zo snel mogelijk in bed te kruipen. Ik kijk mijn gebruinde zoon na, hij is zelfs donkerder dan mezelf. Een gloed van warmte stroomt door mijn lichaam, ik ben gelukkig, mijn gezin is weer compleet.
Even later vervoegt mijn jongste zoon me. We beslissen om de film ‘Une vie toute neuve’, geregisseerd door Ounie Lecompte, te bekijken. De film dateert van 2009, ongeveer even oud als mijn jongste telg.
We installeren ons, moeder en zoon, dicht bij elkaar. Het verrast me dat hij dit type film mee wil bekijken en tegelijkertijd doet het me deugd om dit met hem te delen.
Jinhee woont met haar papa in Jeonju (Zuid-Korea). Hij is haar alles maar komt tot het besluit dat hij niet meer voor haar kan zorgen als ze 9 jaar oud is. Hij brengt haar naar een weeshuis. Jinhee is er het hart van in. Ze is opstandig en kapot van verdriet. Boosheid, verlies en ongeloof maken zich van haar meester. Het kan toch niet dat haar papa gelogen heeft? Waarom moet ze in een vreemde omgeving achterblijven? Hij had haar immers verteld dat ze op reis zou gaan. De vragen tuimelen door haar hoofd en ook haar lichaam protesteert. Ze heeft niet alleen moeite met vriendinnen maken, maar ook met het verzorgend personeel en de zustertjes connecteert ze niet. Het wordt haar duidelijk wat haar te wachten staat als ook haar enige vriendin het weeshuis verlaat om een nieuw leven te starten in Amerika. Jinhee wil niet meer leven, ze komt in een negatieve spiraal. Toch komt er een keerpunt waarin ze eindelijk haar lot aanvaardt. Ook zij zal haar geboorteland geforceerd verlaten, als een zoveelste verloren ziel, een nummer in een gigantische lijst van geredde kinderen.
Mijn zoon vindt het een droevige film, ik streel zijn vinger en vertel hem dat ook ik geraakt ben door het verhaal. Dit is niet zomaar een filmpje: de gevoelens, het decor maar ook de rauwe werkelijkheid worden prachtig in beeld gebracht. Ik krijg een krop in mijn keel als Jinhee zichzelf de schuld geeft van het feit dat ze niet meer bij haar familie woont. Mijn lichaam reageert en ik breek: tranen rollen over mijn wangen. Door mijn tranen heen kijk ik mijn zoon aan. We knuffelen elkaar en ik zeg hem dat ik hem nooit in de steek zou laten. Hij stuurt me een glimlach en zegt: “Dat weet ik, mama, dat weet ik.”
Renate, heb jij recent nog een emotioneel moment meegemaakt met je kinderen? Ik vertrek in het najaar met mijn oudste zoon naar India. Dat wordt voor mij een speciale reis, eentje waarin connectie centraal zal staan. Ik ervaar toch een soort van spanning, hoewel ik er al jaren van droom om mijn kinderen te laten kennismaken met mijn geboortestreek. Als ik de foto’s bekijk van je laatste reis, dan kan ik alleen maar voelen dat gezinsleden beter zullen beseffen wat het is om van een andere cultuur af te stammen. En ook al bestaat de ideale situatie niet, ik ben ervan overtuigd dat elke stap een stukje helend werkt.
Veel liefs van je Indische vriendin,
An Sheela
