9. True Mothers

Hallo Renate!

Hoe gaat het met je?

Je vorige brief vond ik heel ontroerend. Dat deel over je eerste moeder maakt het voor mij soms moeilijk om mijn positie in te nemen ten opzichte van mijn eerste moeder. Zou zij nog aan mij denken? Hoe zou het écht met haar gaan? Wat met haar familie? Zou zij me willen ontmoeten of helemaal niet? In bijlage vind je een document waarin ik haar betrek. Lees dus zeker door tot op het einde!

Het zijn onzekere tijden op dit moment in adoptieland. Toch moeten we deze woelige periode doorkomen. Het expertenpanel heeft inderdaad een lijvig rapport neergeschreven. Dit rapport, dat er kwam op vraag van Jo Vandeurzen in 2019, toen minister van Welzijn, brengt heel wat teweeg. Er waren immers te veel onregelmatigheden aan het licht gekomen in adoptiedossiers vanuit Ethiopië.  Het rapport bevat, in mijn ogen, terechte aanbevelingen. Elke verandering, elke nieuwigheid vraagt moed, moed om die verandering aan te gaan en proberen te integreren. Geen enkele partij is onberoerd door de publicatie van het hoofdrapport met de serieus uitgewerkte deelrapporten. En de kritiek komt vanuit verschillende hoeken, wat heel normaal is.

Dat het kind moet centraal gezet worden, is een evidentie. Het is uiteindelijk het kind dat verplaatst wordt: weg van zijn originele cultuur, zonder referentiepunt (zijn eerste ouders), weg van zijn ‘om-genen-ving’ want vaak probeert men om die genen te verwesteren. Welke adoptieouder gaat in het land van herkomst wonen, om daar een kindje te adopteren en er te blijven wonen, zodat het kind zelf kan beslissen wanneer het zijn geboortegrond verlaat? Als geadopteerde moet je je zo snel mogelijk aanpassen in de nieuwe setting, en zeker ook bewijzen dat je niet moet onderdoen voor anderen. Materieel hebben we hier in Europa alles, maar gevoelsmatig komen er vragen, en wees maar zeker: vroeg of laat, ze komen er!

Verder wilde ik nog even iets kwijt over mijn naamsverandering. Hoe onzeker ik ook was, hoe fijn vind ik het dat mensen mij feliciteren met mijn nieuwe naam en begrip tonen voor mijn beslissing. Het is alsof ik her-leef. Dit proces doet mij alleen maar steviger in mijn schoenen staan. Wie weet wat heeft de toekomst voor mij nog in petto? Ik ben gewoon razend benieuwd hoe die eruit gaat zien 😊.

Ik verwijs in deze brief alweer naar een film die ik recent zag: True Mothers. Deze is momenteel in de zalen van de kleinere bioscopen. Het verhaal nodigt je uit om je gevoelens hun vrije gang te laten gaan. Wie is de échte moeder? De eerste moeder of de adoptiemoeder? Zelf denk ik verder: Waarom zouden ze niet naast elkaar kunnen staan in de vorm van open adoptie, of zelfs niet onder de vorm van adoptie maar in de dynamiek van meerouderschap? Wat vind jij van dit idee? En wat houd je op dit moment voor de rest nog bezig?

Zoals ik beloofde voeg ik hier een speciale brief toe, over mezelf. Ik deel het met je, omdat ik je vertrouw, Renate. En dat vertrouwen, dat heb jij verkregen door mij volledig te aanvaarden, met mijn toffe en minder toffe kantjes. Laat je me weten wat je van deze brief vond?

Lieve An Sheela,

Schreeuwend kom je ter wereld, als meisje, niet aanvaard door de Indische maatschappij.

Hulpeloos zwaaiend met je armen en beentjes, krampachtig zoekend naar warmte: Hoor je er wel bij?

Zachte handen raken je aan, proberen je te kalmeren.

Maar het lichaam van die persoon, daarmee kan je niet connecteren.

Je herkent de geur niet, die typische feromonen zijn zoek,

En in die leegte, die angst, valt over je eerste moeder een doek.

Zij is er niet meer, niet meer om je liefde te geven,

Je wordt weggebracht, in een kamer met vreemde gezichten,

Je huilt, je krijst, waarom kreeg jij het leven?

Sheela, omdat je sterk bent, liefhebbend en een meisje met veel potentieel,

Je bent het waard, je eerste moeder was op dat moment niet dapper genoeg,

De psychologische druk werd haar te veel.

Zij nam afscheid van je, met een gigantisch verdriet.

Zij houdt van je An Sheela, haar liefde maakt alle melige liefdesverhaaltjes teniet.

Je lichaam was op slot, emoties kregen geen kans,

Het gemis van die onvoorwaardelijke liefde, ging door je hart als een lans.

Je instinct ging in survivalmodus, voor 40 jaar,

Adoptie is een proces, je bent er nooit mee klaar.

Die liefde van je eerste moeder, die heb je diep in je hart.

Het is vooral die onzekerheid, het niet weten hoe ze eruitziet, dat je tart.

Maar nu je lichaam het trauma erkent,

Kan je vooruit en sta ik je bij, ik kom in gedachten naar jou gerend.

Je bent er, je herleeft, sinds je bij je nieuwe naam wordt genoemd,

Je bent zo moedig, ik heb je van op afstand geroemd.

Je integreert eindelijk een stukje van je verleden,

En ik, je eerste moeder, ik huil om je kracht,

Ik heb heel mijn leven voor jou gebeden.

Lieve An Sheela, zet door, geef niet op!

En wie weet zien we elkaar op een dag,

En dan omhelzen we elkaar, als moeder en kind,

Met onze lange zwarte haren, vervlochten en wapperend in de wind.

Je eerste moeder Anila

PS: Omdat de naam van mijn moeder met ‘An’ begint, heb ik in mijn nieuwe naam An behouden, An Sheela is ook een verwijzing naar mijn eerste moeders identiteit