10. Woelige tijden

Dag lieve An Sheela,

Ik ben in tranen, mijn keel zit dicht en mijn hart doet pijn na het lezen van je brief. Ik voel dat je je meer en meer aan het verbinden bent met je moeder, zo mooi. Het maakt me ook bezorgd, want ik weet hoe zeer het kan doen en hoe hevig pijnlijk verlangen kan voelen. Het heeft mij maanden bijna letterlijk lamgeslagen en ik zou het andere mensen graag willen besparen als ik kon, anderzijds is het voor mij een soort van wedergeboorte gebleken, zoveel nieuwe facetten van mezelf heb ik de afgelopen maanden aangeboord en leren kennen, ik kan het niet anders uitleggen dan dat ik me meer en meer écht voel, meer en meer mezelf, na dat diepe dal, na die, ja, existentiële crisis. Misschien kon ik die stormvloed ook toelaten net omdàt ik wist dat ik mijn moeder zou ontmoeten. Ik durf je wel te zeggen dat je het goed verwoord hebt, je moeder houdt van je en denkt met zorg aan jou. Ik wens haar en jou die ontmoeting en die omhelzing van harte toe, ook al is dat geen eindpunt of een vanzelfsprekend happy end.

De film die je gezien hebt, lijkt me echt een aanrader, alleen al het lezen van de beschrijving raakt me. Je vraagt me wat ik vind over meerouderschap… Het is een term die de laatste weken vaak opduikt en ook actueel is in het debat rond de hervormingen van het adoptielandschap in Vlaanderen. Ik juich het idee toe dat banden tussen ouders en kinderen niet zouden worden doorgesneden en dat ouders aanwezig kunnen blijven in het leven van hun kinderen. Maar voor mij mag het geen doel op zich zijn/worden. In mijn ogen blijft de eerst prioriteit dat ouders en kinderen samen kunnen blijven, dat zou de enige bekommernis en het startpunt moeten zijn.
In praktijk denk ik dat meerouderschap een heel complex gegeven is voor iedereen die betrokken zou zijn. Het welslagen ervan hangt in mijn ogen voor een groot deel af van de mogelijkheid van alle volwassen betrokkenen om hun eigen pijn, kwetsbaarheden en noden opzij te kunnen schuiven in het belang van het kind. Op papier ziet dit er vanzelfsprekend uit maar in talrijke praktijksituaties, denk bijvoorbeeld ook aan het invullen van ouderschap na echtscheiding, merk je duidelijk dat zelfs de mensen die ooit van elkaar hielden en uit liefde sàmen een kind kregen er niet in slagen om niet vanuit hun eigen gekwetstheden te reageren en handelen. Integendeel, mensen doen elkaar, en vooral hun kind, de meest ondenkbare en soms verschrikkelijke dingen aan. Als volwassenen er dus niet in slagen hun eigen pijn te doorvoelen en opzij te schuiven om hun kind centraal te stellen, vrees ik dat meerouderschap gelijkaardige moeilijkheden rond bijvoorbeeld loyaliteit met zich mee zou brengen. Dit is iets wat volgens mij nauwgezet moet worden voorbereid met de mensen in kwestie en de nodige gespecialiseerde opvolging zou verzekerd moeten worden.

En wat me verder nog bezighoudt, is onder andere…adoptie. Na het afvoeren van de aangekondigde pauze voelde ik me erg teleurgesteld. De afgelopen week voelde woelig, intens en ook verdrietig. Ondertussen zie ik wel terug kansen en concrete stappen die gezet kunnen worden. Het aankondigen van een adoptiepauze heeft op zijn minst de broodnodige mentaliteitswijziging nog eens benadrukt en blootgelegd bij wie daar nog (veel) werk voor nodig is.
Ook op persoonlijk vlak is de situatie nog woelig. Gisteren was het Chuseok, een soort Thanksgiving in Korea, het familiefeest bij uitstek. Mijn familie belde mij onverwacht, wat me erg verheugde, maar de boodschap blijft dat het niet de bedoeling is dat ik kom. Mijn moeder komt elke keer met meer ‘redenen’ aandraven waarom ze dat geen goed idee vindt. Het enige wat ik kan doen is blijven verwoorden wat dat met mij doet, ik zal je niet moeten uitleggen dat het me veel pijn doet om niet te ‘mogen’ komen.

Ondertussen heb ik nog tijd gevonden om met mijn liefste vriendinnen een paar dagen naar Amsterdam te gaan. 1 ervan ken ik sinds de kleuterschool, degene die ik het minst lang ken, gaat ondertussen toch ook al weer 25 jaar mee. We zijn samen (op)gegroeid, hebben heel wat watertjes doorzwommen om uiteindelijk soms op uiteenlopende plekken in de wereld te belanden maar de intense verbinding, de vriendschap en liefde voor elkaar zijn gebleven. Dit keer ging ons jaarlijkse uitstapje dus naar Amsterdam, omdat ik daar graag Koreaans wou gaan eten 🙂 en zij mij volgen in wat ik ontdek en nodig heb. Toen ik jarenlang een bovenmatige interesse had in alles wat met West-Afrika te maken had, aten we geregeld Malinees, kwamen ze met allerlei boeken aanzetten en vergezelden ze me naar alle optredens en festivals die ik wilde bezoeken. Nu doen ze heel trouw, liefdevol en trots hetzelfde voor alles wat met Korea te maken heeft. Zij zagen mijn emotionele aardbeving eerder aankomen dan ikzelf, zorgden mee voor een zo zacht mogelijke landing en dat doen ze eigenlijk nog steeds.
Relaties en vriendschappen kunnen moeilijk en pijnlijk verlopen voor geadopteerden, ondere andere omdat we heel snel getriggerd kunnen worden in onze verlatings- en scheidingsangst, in onze nood aan bevestiging, in onze schrik om niet goed genoeg te zijn… Als deze angsten de bovenhand krijgen, durft het kleine kind in ons soms de kop op te steken en zijn de reacties en gedragingen niet altijd even constructief. So I guess we did well, lieve Sien, Loes en Nele (en al mijn andere lieve vriendinnen, jullie weten wie jullie zijn)

En jij, An Sheela, het is een tijdje geleden dat we elkaar zagen in real life, maar ik heb je wel zien passeren op TV, waar ging dat over?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *