11. Be Hero

Hey Renate,

Wat een mooie brief mocht ik laatst van jou ontvangen. Soms denk ik: wat zou het fijn zijn om dat geadopteerd zijn te stoppen, om niet meer continu met die ‘last’ geconfronteerd te worden. Mensen die soms zeggen: ik zou wel geadopteerd willen zijn, kunnen zich de reikwijdte van deze positie als geadopteerde gevoelsmatig niet inbeelden.

Elke dag kom ik mezelf in de ene of andere vorm weer tegen. En soms op onverwachtse momenten word ik, net als jou getriggerd en teruggestuurd naar het verleden. Vroeger wist ik er geen blijf mee, en kon ik mentaal de klik maken: ik mag geen plaats geven aan mijn gevoelens, want dat vraagt te veel energie, en bovendien: dan stem ik anderen teleur.  Maar zoals je aangeeft: als je je gevoel toelaat, kan je weer echt gaan leven op termijn. Dit gebeurt uiteraard niet zonder slag of stoot.

Dit jaar kwam ik tijdens een opstellingsweekend met mezelf in contact, tijdens een boks-sessie. Heel apart, want ik zou nooit uit mezelf naar zo’n sportles gaan. Maar eigenlijk had het een grote impact op mij. Het doel was om mijn lichaam het ritme van het boksen te laten bepalen. Ik vond dat geen evidentie, integendeel, het nam me zowaar 20 minuten in beslag om dat ritme te vinden. Deze oefening werd achteraf vervolgd door een soort balans-oefening: een dik touw werd rond een boom gelegd, waarbij ik de uiteinden in mijn handen moest houden. Ik moest de uiteinden op en neer bewegen waarbij er een grote golven gevormd werden. Ik werd als het ware meegezogen in het ritme van deze beweging. En plots, plots kraakte er iets binnen in mij, ik kreeg geen adem meer en mijn systeem blokkeerde. Je zal je afvragen hoe dat kwam. Voordat ik aan de oefening begon, moesten de omstaanders mij aanmoedigen door hard te roepen, en zelf werd er in mijn oor gefluisterd dat het ene uiteinde van het touw België symboliseerde en het andere uiteinde India. Ik was vol overgave aan deze oefening begonnen, maar de impact was ongezien, voor mezelf dan toch. Ik stortte letterlijk in en had een half uur nodig om tot mijn positieven te komen. Gelukkig werd ik goed opgevangen. En kon ik in een volgende opstelling de moed vinden om me opnieuw kwetsbaar op te stellen. Ik wilde doorgaan, en doorleven wat ik voor het eerst in jaren had gevoeld: een connectie van het begin van mijn leven die ik miste – een connectie die ik eigenlijk al 41 jaar mis – de connectie met mijn geboorteland, de connectie met mijn eerste moeder. De 3 A’s had ik ten volle kunnen ervaren: A1 – afstand, A2 – adoptie, A3 – autonomie (theorie ontwikkeld door Hilbrand Westra). Als je je afstandsdeel niet kan integreren, blijf je strugglen met je adoptie en is de weg naar autonomie aartsmoeilijk.

En laat het nu dìe connectie zijn, waar veel geadopteerden naar op zoek zijn, of zelfs het bestaan niet van weten. Voor mezelf heb ik tijdens dat opstellingsweekend ervaren dat ik meer mijn geboorteland moet integreren: kledingstijl aanpassen, mijn naam tot mij nemen, en proberen beter in mijn eigen schoenen te staan. Want ik heb de indruk gekregen, dat ik altijd een masker heb gedragen: achter die goedlachse An schuilt een verlegen, soms diepongelukkig innerlijk kind. En dat innerlijk kind, dat wil ik nu leren aanvaarden, en erkennen, zodat die vrolijke An, een gebalanceerde Belgisch-Indische An Sheela wordt. Het gaat al beter sinds ik mijn naamsverandering heb doorgevoerd, maar het is soms nog lastig. Wat ik wel voel is dat er een spanning van mij is afgevloeid: die spanning van mij moeten bewijzen vermindert. Nu voel ik me meer en meer An Sheela, An(-ila) Sheela, mijn Indische roots en genen, ten volle doorleefd.

En die herkenning en erkenning heb ik op een plateautje aangeboden gekregen door mijn selectie tot BE Hero. Mijn beste vriendin Anne-Michèle had mij genomineerd voor deze burgeractie. Beheroes staat voor: een Belgische held zonder cape, die het verschil maakt. In mijn ogen verdiende zij het even zeer om deze titel te krijgen, want zij is ongeneeslijk ziek en ze denkt in deze moeilijke situatie nog zo vaak aan het welzijn van anderen. Het siert haar. Uit 1120 verhalen werd ons verhaal gekozen. 50 helden werden uitgenodigd om deel te nemen aan de nationale feestdag. Een speciale tribune werd voor hen gereserveerd. Anne-Michèle heeft kunnen schitteren die dag, op een tribune recht tegenover de koninklijke familie. Ik kon er toen niet bij zijn omdat ik op vakantie was maar ze heeft iemand anders mijn stoel kunnen geven. Wat na de 21^ste juli volgde was haast ondenkbaar: uit de 50 helden werden 8 helden gelauwerd tot BE Hero op het Koninklijk Paleis, ik was 1 van die 8 helden omdat ik mijn collega’s op het werk had aangemoedigd om Anne-Michèle berichtjes te blijven sturen tijdens haar ziekte.

Maar Anne-Michèle vindt dat ik ook een heldin ben omdat ik met inzet tegen illegale en frauduleuze adopties. Ik steun mijn beste vriendin elke dag in haar ziekteproces – voor mij is dit een evidentie- , en zij steunt mij in alles wat met adoptie te maken heeft. En dit verhaal heeft de Koning geraakt, en ook door de Media werd dit verhaal mee opgepikt, want er zijn 2 reportages de wereld ingestuurd waarin An Sheela Jacobs als Be Hero werd aangehaald. Mijn keel kneep dicht bij het zien van mijn nieuwe naam in koeien van letters op het Tv-scherm, mijn tranen zwelden op van blijdschap en toch ook van fierheid: mijn eerste eigen beslissing, mijn eigen échte naam prijkte zowaar amper een maand na mijn beslissing, tijdens het nieuws op groot beeld en werd duizenden huiskamers ingestuurd.

Het heeft heel veel met me gedaan. Ik had letterlijk enkele dagen nodig om te bekomen, om dit te aanvaarden en ervan te genieten. Want als geadopteerde genieten van zo’n titel is geen evidentie, vooral omdat ik altijd gefunctioneerd heb alsof de anderen belangrijker waren dan mezelf.

Ik was blij om aan de zijde te staan van Anne-Michèle en samen te kunnen stralen op deze speciale dag. Het maakt onze vriendschap alleen maar hechter, en het mooiste cadeau dat ze mij heeft kunnen geven is dat ze me op deze manier nog meer in mezelf doet geloven. Daarom Anne-Michèle: dikke dank je wel. En ik hoop dat ik nog lang deze vriendschap samen met jou mag beleven want ik kan me niet inbeelden hoe het leven zou zijn zonder jou.

If you want to be a hero for others, you have to be a hero to yourself… Ik raad iedereen aan om vroeg of laat aan zijn eigen proces te beginnen, want hoe moeilijk het ook kan zijn, het ís de moeite waard.

En ook jij bent de moeite waard, he Renate. Hoe breng jij je zelfvertrouwen over naar je kinderen? Soms heb ik de indruk dat ik hun onzekerheid in de hand werk omdat ik zo vaak twijfel. Ik heb recent beslist om naar India te vertrekken zonder de kinderen. Zet ik hen dan in de kou? Ben ik te egoïstisch om mijn eigen proces verder te zetten, deels zonder hen? Dit zijn twijfels die soms de kop opsteken. En hoewel ik een stukje steviger in mijn schoenen sta, soms heb ik toch nog de indruk dat mijn paar niet overeenstemt: de ene schoen met hak, en de andere zonder. Alsof ik op 2 ritmes wil vooruit gaan: mijn ritme dat niet altijd strookt met dat van mijn kinderen… Misschien moet ik en moeten zij de zaken wat beter leren aanvaarden. Wat blijft loslaten toch een enorme uitdaging! Is dat voor jou ook zo, dat loslaten een opgave blijft?

Veel liefs en tot schrijfs,

An Sheela