Aujourd’hui tu as publié ton nouveau texte, mais comme aujourd’hui c’est un jour spécial pour moi, je me suis concentrée sur un thème légèrement différent. Je te promets de répondre à tes questions dans mon prochain texte.
J’aimerais beaucoup te raconter les événements de la journée de mon anniversaire. J’ai dû attendre d’avoir 41 ans pour en arriver là ;-). Mais à chacun son rythme, à chacun son ressenti, à chacun son processus… J’espère que mon poème te plaira.
A-nom-versaire
Boule dans la gorge, Aujourd’hui c’est mon anniversaire. Que va-t-il se passer ? Je sors de mon lit, La tête en avant, Comme un nouveau-né, Je m’habille d’une salwar kameez, C’est du coup ma version indienne qui se dévoile.
Aujourd’hui il fait nuageux, C’est comme si ça faisait à nouveau écho à mes sentiments. Il y a de la lumière, mais aussi de l’ombre, Et la pluie comme symbole de tristesse. Je reçois des félicitations, Mais elles n’effacent pas complètement les sentiments plutôt négatifs. Salut An, joyeux anniversaire. Toutes nos félicitations ! Et oui, ces félicitations sont très bien intentionnées, Je les apprécie pleinement, Mais après cette année, j’ajoute quelques nuances. Je veux te raconter ce que je ressens en ce moment.
Un anniversaire, c’est comme vieillir, Les anniversaires sont aussi pour moi, un moment de retour en arrière. En repensant à mon pays de naissance, Ma famille penserait-elle aussi à moi là-bas ? Je voudrais aussi leur accorder ma reconnaissance. Et je suis reconnaissante envers eux pour le fait que j’existe, Mais je garde l’esprit critique, car j’ai été adoptée.
Escape Game – Flight 923
Un escape game est prévu tout à l’heure, Comment s’échapper d’un avion ? Le thème ne pourrait pas mieux convenir. Parce que cet avion a bousculé ma vie, Etre expédiée en Belgique Etre enfermée, Dans mon propre corps, C’est une condition, Que j’intègre, Petit à petit, en reconnaissant enfin mes sentiments. Et parvenir à s’en échapper, avec les bons ‘codes’, C’est ainsi que j’apprends à mieux me connaître, C’est un processus, Une vraie leçon de vie.
C’est mon anniversaire aujourd’hui, C’est aussi un moment pour s’arrêter et réfléchir Car en 2018 j’ai découvert mon vrai nom hindou. Et comme le symbolisme peut être beau, Pour invoquer officiellement ce nom aujourd’hui, Parce que je suis peut-être petite, Pourtant, je veux le crier avec force aujourd’hui : Mon nouvel prénom est An Sheela. Cela me fait me sentir plus complète : Premièrement An pour la partie belge, Mais aussi Sheela, mon tout indien.
Mon mari m’a offert ce nom aujourd’hui, Sur une petite plaque métallique, Je la porte contre moi, Elle me soutient dans mon ressenti, Elle remplit en quelque sorte ce vide, ce trou dans mon cœur.
Je suis An Sheela, et je le vaux bien !
Mon nouveau nom, offert par mon mari
Je clôture la journée avec un délicieux repas indien, Chez ma soeur, cette surprise complète le tout, L’histoire de ma journée d’a-nom-versaire.
Merci à mon cher mari Ivan, merci à mes enfants, Merci à tous ceux qui doivent et veulent entendre mon histoire encore et encore Merci à mes amis qui me soutiennent à travers vents et marées Merci à mes connaissances et aux personnes qui me suivent.
Vandaag heb ik je nieuwe tekst zien verschijnen, maar omdat het vandaag een speciale dag was voor mij, heb ik me gefocust op een iets ander thema. Ik beloof om in mijn volgende tekst te antwoorden op je vraag.
Ik wil je heel graag de gebeurtenissen vertellen van mijn ver-naam-dag. Daar moet ik ondertussen 41 jaar voor geworden zijn, om hiertoe te komen ;-). Maar ieder zijn ritme, ieder zijn gevoel, en ieder zijn proces… Ik hoop dat mijn gedicht jou kan bekoren.
VER-NAAM-DAG
Krop in mijn keel, Vandaag is het mijn geboortedag. Wat zal er zoal gebeuren? Ik kruip uit mijn bed, Met eerst mijn hoofd naar voren, Zoals een kind dat opnieuw wordt geboren, Ik kleed me in een Indisch gewaad, Het is plots de Indische versie van mezelf die daar staat.
Vandaag is het bewolkt, Het is alsof het weer mijn gevoel vertolkt. Licht maar toch wat overschaduwd, En met regen als symbool voor verdriet. Ik krijg felicitaties, Maar die doen de negatievere gevoelens niet volledig teniet. Hey An, gelukkige verjaardag. Gefeliciteerd! En ja, die gelukwensen zijn heel goed bedoeld, Ik apprecieer ze ten volle, Maar na het laatste jaar plaats ik er een kantlijn bij. Ik wil vertellen hoe het voor mij op dit moment voelt.
Verjaren, is als ouder worden, Verjaren is ook voor mij, een moment van terugkijken. Terugkijken naar mijn geboorteland, Zou mijn familie daar ook aan mij denken? Ik zou hen zo graag ook mijn erkenning schenken. En hen dankbaar zijn voor het feit dat ik besta, Maar ook kritisch, want ik ben geadopteerd, en nu komt de ‘blablabla’.
Escape Game, Flight 923
Er staat straks een escape game gepland: Hoe ontsnap ik uit een vliegtuig? De thematiek kon niet beter passen, Want dat vliegtuig heeft mijn leven, Naar België doen versassen. Locked up zijn In je eigen lichaam, Het is een toestand, Die je te boven komt, Beetje bij beetje, door die gevoelens eindelijk te erkennen En uit te breken, met de juiste ‘codes’, En zo leer je jezelf beter kennen, Het is een proces, Een ware levensles.
Verjaren op vandaag, Is ook een moment om stil te staan. Want in 2018 ontdekte ik mijn echte Indische naam. En hoe mooi kan de symboliek zijn, Om vandaag die naam officieel in het leven te roepen, Want ik ben misschien wel klein, Toch wil ik het vandaag van de daken roepen: Mijn nieuwe roepnaam is An Sheela. Hiermee voel ik me meer compleet: An voor het Belgische deel, Maar ook Sheela, mijn Indisch geheel.
Mijn man schonk me vandaag deze naam, Op een metalen plaatje, Ik draag het dicht bij mij, Het steunt me in mijn voelen, Het vult een beetje die leegte op, van dat in-mijn-hart gaatje
Ik ben An Sheela, en ik ben het waard!
Het naamplaatje kreeg ik van mijn lieve man.
De dag sluit ik af met een heerlijk Indisch maal, Bij mijn zus thuis, deze verrassing maakt het af, Mijn ver-naam-dag verhaal.
(c) An Sheela, 22 augustus 2021
Dank aan mijn lieve man Ivan, dank aan mijn kinderen, Dank aan mijn broer en zus, Dank aan allen, die mijn verhaal keer op keer moeten en willen aanhoren, Dank aan mijn vrienden die me door dik en dun steunen, Dank aan mijn kennissen en mensen die mij volgen.
Dat geboorteland doet wel wat met ons, inderdaad. En laat het nu net vandaag, 15 augustus 2021, het feest van de onafhankelijkheid zijn van onze beide geboortelanden. Hoe lang hebben Koreanen en Indiërs moeten ‘strijden’ om de rechten van hun land te verkrijgen? In India heeft Groot-Brittannië jaren met de plak gezwaaid. Net na de onafhankelijkheid, in 1947, was er een enorme volksverhuizing: moslims trokken naar Pakistan, ook Hindoes bleven in India zoeken naar een veilige thuis. En sikhs, een religieuze minderheid, werden van het kastje naar de muur gestuurd.
Jaren van angst, onveiligheid, en vooral politieke belangen mondden uit in het multiculturele subcontinent India, dat vandaag de dag nog steeds de wonden van het verleden likt. In de periode dat Indira Gandhi een tweede ambtstermijn bemachtigde, begin jaren 1980, werd ik geboren. Het idee van arme kindjes adopteren kwam vanuit het rijke Westen. Ik werd één van de vele kinderen die verplaatst werden, om duizenden kilometers verderop te stranden in een godvergeten ‘boerengat’ in België. Ik werd in het dorp ontvangen als een ‘bezienswaardigheid’. Iedereen kende mij, maar ik kende zeker niet iedereen. Vreemden kwamen me bewonderen, als een aapje in de zoo van Antwerpen. Maar ja, toen wist ik niet beter. Ik baande me een weg in het alledaagse dorpsleven, de onder-de-kerktoren mentaliteit zorgde ervoor dat ik met zeker niet mocht misdragen: je best doen, vriendelijk zijn, en zeker geen fouten maken in publiek want commentaren van anderen waren uit den boze. Uit loyaliteit naar mijn ouders toe, heb ik me dan ook voorbeeldig gedragen. In de adoptierapportjes werd ik beschreven als ‘het perfecte kind’. Welk kind is eigenlijk perfect? Welke volwassene is perfect? Dit alles zindert nu nog door in mijn huidige leven: voor mezelf opkomen, mijn plek innemen, … Allemaal uitdagingen die ik elke dag aanga, de ene dag lukt al beter dan de andere. Maar ik kon een beetje rust vinden toen ik mijn kinderen op de wereld zette, en ik mezelf kon herkennen in hen.
Naar mijn kinderen toe probeer ik open-minded te zijn. Ik woon niet voor niets in Wallonië. Mijn kinderen krijgen een tweetalige opvoeding: het contact met de Vlaamse en Waalse cultuur verrijkt hen, en geeft hen de kans om te relativeren, en beide culturen te integreren. Het feit dat ik geadopteerd ben, doet bij hen tal van vragen oprijzen. Zij houden mij liefdevol een spiegel voor, elke dag opnieuw. Ze weten dat adoptie de laatste jaren heel fel op de voorgrond gekomen is in mijn leven. Hun moeder los zien van adoptie lukt al lang niet meer. Ze weten dat een deel van hun genen Indisch zijn. Hun interesse naar mijn geboorteland, en hun Indische familie groeit elke dag een beetje meer.
Sinds ik lid ben van verschillende adoptiegroepen, probeer ik mijn kinderen te motiveren om toch 1 à 2 keer per jaar mee naar een event te gaan. Zo zien zij wat het met hun moeder doet om onder geadopteerden te vertoeven. En tegelijkertijd komen zij met andere kinderen in contact, die ook een geadopteerde ouder hebben. Ik probeer hen een mix aan te bieden van adoptiebijeenkomsten, familiebijeenkomsten en toffe momenten met vrienden.
Wat mij recent nog ontroerde was dat mijn zoon tegen een vriend zei: “Kijk, mijn mama komt op TV in een programma over adoptie, je moet zeker kijken want als je bij mij op bezoek komt, dan weet je hoe belangrijk adoptie is voor haar. Ze is geboren in India en dat kan je niet losmaken van haar.” Mijn dochter deelde nog fier: “Mama, ik ben blij met mijn kleurtje, want anderen zijn daar jaloers op.” En mijn andere zoon: “Mama, jij bent in India geboren, dan zijn jouw ouders al oma en opa. Dus dan heb ik ook grootouders in India, ik wil hen wel eens ontmoeten…”
Mijn kinderen komen regelmatig in contact met andere gezinnen van kleur, en met andere culturen (Vlaanderen/Wallonië/Nederland/Frankrijk). Ik droom van een wereld vol diversiteit, waar mensen elkaar de ruimte en de tijd gunnen om zichzelf te ontwikkelen, zonder (voor)oordeel maar wel constructief. Maar ja, mijn naïeve kijk heeft de laatste jaren een serieuze deuk gekregen. De dieperliggende gevoelens, door de traumatische gebeurtenis als adoptie, heeft mij bewust doen worden dat adoptie niet zomaar een ‘ik red een kindje’ verhaal is. Iets wat ik gedurende jaren wél geloofde omdat het mij zo ingepeperd werd door de maatschappij. Kinderen hoeven niet meer zomaar alles slikken want dat slikmechanisme, heeft bij mij alleszins heel veel geblokkeerd, ik heb zo vaak een brok in mijn keel als ik mij onveilig voel. Wat ik misschien onbewust doorgeef aan mijn kinderen is mijn eeuwige twijfel: Ben ik het waard? Doe ik het goed? Zet ik anderen niet in de kou?
Ik doe mijn extra uiterste best voor hen. Ik wil van hen kritische wereldburgers maken, met een adoptiesensitief gehalte, want daarmee ben ik nog niet helemaal klaar. Zij groeien met mij mee. Dus, veel tips geven, Renate, is moeilijk. Elk kind is anders, elke geadopteerde is anders, maar op dit moment denk ik zo: met eerlijkheid kom je het verst. Nagaan: Wat wil mijn kind? Wat wil ik? En dat proberen te combineren. En het is een evenwichtsoefening: het hele leven lang. En die loyaliteit? Als ik daar zelf nog niet vanaf ben, kan ik mijn kinderen daar moeilijk in begeleiden, dus dat deeltje zullen ze ook met zich meedragen. Toch zal ik niet afwijken van mijn gevoel:
Spiegeltje, spiegeltje van mijn geboorteland, mijn kinderen schuif ik NOOIT aan de kant.
Want zeg nu zelf: door (internationale) adoptie, is het lichaam van een geadopteerde al verwrongen bij aankomst. De hechting, de liefde, de warmte van de eerste jaren met de moeder hebben jij en ik niet kunnen ervaren. Wij zijn los-gerukt, ver-scheurd van onze familie om in een nieuw gezin geplant te worden. Wij zijn ontworteld, en laat een boompje maar groeien in compleet nieuwe grond: bijvoorbeeld van zandgrond naar kleigrond. Wat is het beste? Die verplaatsing is moeilijk, want met zorg alleen kom je er niet altijd. Ik wil nooit of te nimmer dat mijn kinderen zoiets moeten ondergaan. Ik wil evenmin dat ze intern verdorren, maar ik wil hen zien groeien, bloeien en de wereld ontdekken met een vaste thuisbasis. Die onvoorwaardelijke liefde, heeft niet iedereen daar nood aan?
En hoe zit het met jou, Renate? Heb jij die onvoorwaardelijke liefde kunnen vinden? Wat zijn jouw gevoelens rond deze vorm van kinderverplaatsing? Want jij hebt je geboortefamilie wel kunnen ontmoeten. Iets wat voor mij nog vrij onbereikbaar is.
Enkele weken geleden publiceerde ik deze tekst op mijn Facebook-pagina, het geeft mijn gevoel van adoptie momenteel goed weer:
25 juli 2021 – 40 jaar in België – Aankomstdag en wat het met me doet…
