3. Spiegeltje spiegeltje van mijn geboorte-land…

Hallo Renate,

Dat geboorteland doet wel wat met ons, inderdaad. En laat het nu net vandaag, 15 augustus 2021, het feest van de onafhankelijkheid zijn van onze beide geboortelanden. Hoe lang hebben Koreanen en Indiërs moeten ‘strijden’ om de rechten van hun land te verkrijgen? In India heeft Groot-Brittannië jaren met de plak gezwaaid. Net na de onafhankelijkheid, in 1947, was er een enorme volksverhuizing: moslims trokken naar Pakistan, ook Hindoes bleven in India zoeken naar een veilige thuis. En sikhs, een religieuze minderheid, werden van het kastje naar de muur gestuurd.

Jaren van angst, onveiligheid, en vooral politieke belangen mondden uit in het multiculturele subcontinent India, dat vandaag de dag nog steeds de wonden van het verleden likt. In de periode dat Indira Gandhi een tweede ambtstermijn bemachtigde, begin jaren 1980, werd ik geboren. Het idee van arme kindjes adopteren kwam vanuit het rijke Westen. Ik werd één van de vele kinderen die verplaatst werden, om duizenden kilometers verderop te stranden in een godvergeten ‘boerengat’ in België. Ik werd in het dorp ontvangen als een ‘bezienswaardigheid’. Iedereen kende mij, maar ik kende zeker niet iedereen. Vreemden kwamen me bewonderen, als een aapje in de zoo van Antwerpen. Maar ja, toen wist ik niet beter. Ik baande me een weg in het alledaagse dorpsleven, de onder-de-kerktoren mentaliteit zorgde ervoor dat ik met zeker niet mocht misdragen: je best doen, vriendelijk zijn, en zeker geen fouten maken in publiek want commentaren van anderen waren uit den boze. Uit loyaliteit naar mijn ouders toe, heb ik me dan ook voorbeeldig gedragen. In de adoptierapportjes werd ik beschreven als ‘het perfecte kind’. Welk kind is eigenlijk perfect? Welke volwassene is perfect? Dit alles zindert nu nog door in mijn huidige leven: voor mezelf opkomen, mijn plek innemen, … Allemaal uitdagingen die ik elke dag aanga, de ene dag lukt al beter dan de andere. Maar ik kon een beetje rust vinden toen ik mijn kinderen op de wereld zette, en ik mezelf kon herkennen in hen.

Naar mijn kinderen toe probeer ik open-minded te zijn. Ik woon niet voor niets in Wallonië. Mijn kinderen krijgen een tweetalige opvoeding: het contact met de Vlaamse en Waalse cultuur verrijkt hen, en geeft hen de kans om te relativeren, en beide culturen te integreren. Het feit dat ik geadopteerd ben, doet bij hen tal van vragen oprijzen. Zij houden mij liefdevol een spiegel voor, elke dag opnieuw. Ze weten dat adoptie de laatste jaren heel fel op de voorgrond gekomen is in mijn leven. Hun moeder los zien van adoptie lukt al lang niet meer. Ze weten dat een deel van hun genen Indisch zijn. Hun interesse naar mijn geboorteland, en hun Indische familie groeit elke dag een beetje meer.

Sinds ik lid ben van verschillende adoptiegroepen, probeer ik mijn kinderen te motiveren om toch 1 à 2 keer per jaar mee naar een event te gaan. Zo zien zij wat het met hun moeder doet om onder geadopteerden te vertoeven. En tegelijkertijd komen zij met andere kinderen in contact, die ook een geadopteerde ouder hebben. Ik probeer hen een mix aan te bieden van adoptiebijeenkomsten, familiebijeenkomsten en toffe momenten met vrienden.

Wat mij recent nog ontroerde was dat mijn zoon tegen een vriend zei: “Kijk, mijn mama komt op TV in een programma over adoptie, je moet zeker kijken want als je bij mij op bezoek komt, dan weet je hoe belangrijk adoptie is voor haar. Ze is geboren in India en dat kan je niet losmaken van haar.” Mijn dochter deelde nog fier: “Mama, ik ben blij met mijn kleurtje, want anderen zijn daar jaloers op.” En mijn andere zoon: “Mama, jij bent in India geboren, dan zijn jouw ouders al oma en opa. Dus dan heb ik ook grootouders in India, ik wil hen wel eens ontmoeten…”

Mijn kinderen komen regelmatig in contact met andere gezinnen van kleur, en met andere culturen (Vlaanderen/Wallonië/Nederland/Frankrijk). Ik droom van een wereld vol diversiteit, waar mensen elkaar de ruimte en de tijd gunnen om zichzelf te ontwikkelen, zonder (voor)oordeel maar wel constructief. Maar ja, mijn naïeve kijk heeft de laatste jaren een serieuze deuk gekregen. De dieperliggende gevoelens, door de traumatische gebeurtenis als adoptie, heeft mij bewust doen worden dat adoptie niet zomaar een ‘ik red een kindje’ verhaal is. Iets wat ik gedurende jaren wél geloofde omdat het mij zo ingepeperd werd door de maatschappij. Kinderen hoeven niet meer zomaar alles slikken want dat slikmechanisme, heeft bij mij alleszins heel veel geblokkeerd, ik heb zo vaak een brok in mijn keel als ik mij onveilig voel. Wat ik misschien onbewust doorgeef aan mijn kinderen is mijn eeuwige twijfel: Ben ik het waard? Doe ik het goed? Zet ik anderen niet in de kou?

Ik doe mijn extra uiterste best voor hen. Ik wil van hen kritische wereldburgers maken, met een adoptiesensitief gehalte, want daarmee ben ik nog niet helemaal klaar. Zij groeien met mij mee. Dus, veel tips geven, Renate, is moeilijk. Elk kind is anders, elke geadopteerde is anders, maar op dit moment denk ik zo: met eerlijkheid kom je het verst. Nagaan: Wat wil mijn kind? Wat wil ik? En dat proberen te combineren. En het is een evenwichtsoefening: het hele leven lang. En die loyaliteit? Als ik daar zelf nog niet vanaf ben, kan ik mijn kinderen daar moeilijk in begeleiden, dus dat deeltje zullen ze ook met zich meedragen. Toch zal ik niet afwijken van mijn gevoel:

Spiegeltje, spiegeltje van mijn geboorteland, mijn kinderen schuif ik NOOIT aan de kant.

Want zeg nu zelf: door (internationale) adoptie, is het lichaam van een geadopteerde al verwrongen bij aankomst. De hechting, de liefde, de warmte van de eerste jaren met de moeder hebben jij en ik niet kunnen ervaren. Wij zijn los-gerukt, ver-scheurd van onze familie om in een nieuw gezin geplant te worden. Wij zijn ontworteld, en laat een boompje maar groeien in compleet nieuwe grond: bijvoorbeeld van zandgrond naar kleigrond. Wat is het beste? Die verplaatsing is moeilijk, want met zorg alleen kom je er niet altijd. Ik wil nooit of te nimmer dat mijn kinderen zoiets moeten ondergaan. Ik wil evenmin dat ze intern verdorren, maar ik wil hen zien groeien, bloeien en de wereld ontdekken met een vaste thuisbasis. Die onvoorwaardelijke liefde, heeft niet iedereen daar nood aan?

En hoe zit het met jou, Renate? Heb jij die onvoorwaardelijke liefde kunnen vinden? Wat zijn jouw gevoelens rond deze vorm van kinderverplaatsing? Want jij hebt je geboortefamilie wel kunnen ontmoeten. Iets wat voor mij nog vrij onbereikbaar is.

Enkele weken geleden publiceerde ik deze tekst op mijn Facebook-pagina, het geeft mijn gevoel van adoptie momenteel goed weer:

Liefs,

An Sheela