14. Over afkomst, moeders en vaders (en hun afwezigheid in adoptieland)

Dag An Sheela,

Hoe anders mijn concrete situatie op dit moment ook is, ik kon heel veel herkennen in je brief, dankjewel daarvoor.

De vragen die je stelt over je afkomst, je afstamming, je roots, je ouders,…kortom over jou, gaan door merg en been voor mij. Ze zijn zo ontzettend normaal, terecht, natuurlijk,…en het voelt zo onrechtvaardig om dit niet te weten. Dit is zo basic maar voor velen zo onbereikbaar, niet enkel onbereikbaar maar de nood en het verlangen om te weten wie je zelf bent, worden vaak miskend of weggezet als labiel en ondankbaar. Het maakt me zo boos als mensen zelfs niet open staan voor de mogelijkheid dat het niet weten van basisinformatie als je naam, geboortedatum en medische achtergrond een immense impact kan hebben op je dagelijks leven, al is het maar omdat je toch elke keer inwendig moet bedenken dat je je eigen naam zelfs niet weet.
Ik heb nu deze informatie wel gekregen. Ik haat het dat ik me daar eigenlijk ‘dankbaar’ voor voel, voor iets waar je gewoon recht op hebt, maar ik ben het dus wel, dankbaar… het is een groot kado voor mij. Ook al betekent het niet het einde van alle vragen en worsteling. Er blijft een levenlang met elkaar dat je gemist hebt, in die zin voelt het voor mij toch nog altijd als incompleet in 2 werelden.

En ja, de mensen die me hebben opgevoed zijn zeer betekenisvol geweest, ze hebben me mee gemaakt tot wie ik ben, maar ik was niet blanco toen ik hier aankwam, ik was al iemand, ontstaan uit 2 mensen, uit een familie en een familielijn, al deze mensen dragen ik in me mee ook al ben ik de verbinding met hen abrupt verloren door de verplaatsing die ik ongevraagd onderging.
Het raakt me diep als ik lees dat je je niet gewild voelt, iets waar velen in meer of mindere mate, bewust of onbewust toch serieus mee kampen. Zoals veel geadopteerden bedacht ook ik als kind, naast het gangbare verhaal dat door mijn omgeving werd verteld, een eigen versie van mijn afkomstverhaal: een koning of een held was mijn vader/moeder die me zou komen halen als ik me niet goed voelde of ruzie maakte met mijn adoptieouders 🙂

Naast de eigen versie maakten we ons ook vaak de voorgekauwde versie eigen: je ouders konden niet voor je zorgen, ze wilden het beste voor jou en hebben je uit liefde afgestaan.
Ik vraag me af hoeveel adoptieouders op de hoogte zijn van de echte, rauwe en ervaren versie van de ouders van oorsprong. Als ze hier niet van op de hoogte zijn, zou het antwoord altijd moeten zijn: we weten het eigenlijk niet. Maar dat was en is blijkbaar geen optie, om die ongemakkelijke waarheid te vertellen.
De ouders van oorsprong in beeld brengen, met hun beleving, hun trauma en de levenslange impact van het verliezen van een kind aan adoptie op hun leven, is iets wat (nog steeds) niet gebeurt, hoewel adoptie wel bij hen begint. Zij worden gedwongen tot afstaan door omstandigheden, zoals jij schrijft en zoals ik het ook aanvoel. Als je spreekt met ouders van oorsprong is het niet meer zo houdbaar en gemakkelijk om woorden als ‘positief en goed verhaal’ eenduidig in de mond te nemen omdat je dan ook de schaduw- en verlieszijde mee in rekening moet brengen.

De totale afwezigheid van ouders van oorsprong in het spreken over adoptie, in beleid en in het (politieke) debat zeggen mij dat we als samenleving gewoon niet klaar zijn om adoptie, en alles en iedereen die daarbij betrokken is, ten volle te durven aankijken. Het lijkt alsof we niet alle consequenties en neveneffecten van adoptie onder ogen willen zien.
Zelf was ik hier lange tijd ook niet toe in staat, door afsplitsing en assimilatie inderdaad. Het bij mezelf geraken, heeft me veel gekost (letterlijk en figuurlijk) maar het doet zoveel deugd en is zo bevrijdend. Het klinkt zo banaal ‘jezelf zijn’ maar het blijkt verdomd moeilijk als je nooit wist wie je was, als je nooit jezelf kon/mocht zijn en als mensen (blijven) vertellen hoe je je zou moeten gedragen en zelfs voelen. Noodzakelijk was het voor mij in heel dit proces om mijn Koreaanse ouders en hun betekenis voor mijn leven te erkennen, al is dat voor veel geadopteerden (zoals voor mezelf lange tijd) te pijnlijk en te moeilijk.

Ik herken je vermoeidheid en je onrust (en eerlijk gezegd ook wel je strategie om in de actie en het doen te schieten), van jezelf in 100 bochten te wringen om je aan te passen en het iedereen naar de zin te maken, van de 2 systemen en werelden die (onbewust) aan je trekken, van de spreidstand waarin we ons staande moeten houden.
Houd je vast voor je eigen proces, ik ben ervan overtuigd dat het je heel veel goeds zal brengen naarmate je er meer van doorworsteld hebt. Het is niet per sé makkelijker of leuker nadien maar het zal zoveel echter en meer als jezelf aanvoelen.

Ik weet van veel geadopteerden dat ze de winter, de lange, donkere avonden en de ‘feest’dagen als zwaar ervaren, omdat al dat samenzijn met familie hen confronteert met het feit dat ze hun familie niet kennen. Zelf heb ik altijd nogal een hekel gehad aan die opgeklopte familieaangelegenheden, om meerdere redenen, is dat iets wat je herkent?
En ook, hoe gaat het met je, waar ben je mee bezig en wat speelt er zoal momenteel?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *