4. Liefde is…

Hey An Sheela,

Wat een kleppers van vragen stel je me :-). Ik moet eerlijk zeggen dat ik ze ook niet zo verwacht had. Ik voel er vanalles rond bewegen in mijn lijf, ik doe een poging om er wat orde in te brengen.

Mijn gevoelens rond deze vorm van kinderverplaatsing…, wat een accuraat woord trouwens, daar schreef ik al iets over naar aanleiding van het rapport van de commissie Joustra in Nederland. Knack publiceerde het op zijn website (zie Inspiratie en tips). Ik ontving hierop vooral hartverwarmende en dankbare reacties van andere geadopteerden omdat het artikel verwoordde wat zij dachten en voelden. Wat me toen heel erg raakte was het feit dat de meesten onder hen aangaven dat ze dit niet luidop durfden uitspreken uit schrik ondankbaar, deloyaal of kwetsend over te komen bij hun adoptiefamilie en andere mensen. Hoewel ik deze schrik zelf 36 jaar heb gedeeld (en nu soms nog voel) verbaasde het me dat dit zo een wijdverspreid gegeven bleek te zijn, dat kritisch mogen en durven spreken over adoptie zo ontzettend moeilijk blijkt te blijven voor geadopteerden.
Ik ben geen voorstander (meer) van het feit dat kinderen tegen betaling van veel geld gedwongen verplaatst worden om te voldoen aan een westerse kinderwens. Als je bedenkt dat adoptie (omwille van de enorme bedragen die in het systeem omgaan met de intense kinderwens van rijke, witte mensen als drijvende kracht) zo fraudegevoelig is, vraag ik me af waarom er nog steeds niet wordt gekozen om structureel in te zetten op initiatieven en ondersteuning in herkomstlanden, waarom hulp voor (arme, niet-westerse?) gezinnen, vrouwen en kinderen nog steeds door veel mensen wordt ingevuld als kinderen voor altijd van hun moeders te scheiden.

Mijn verlangen om me aanvaard, klein en veilig te voelen, me geborgen te weten en te mogen ‘zijn’, heb ik tot voor kort inderdaad ook benoemd als onvoorwaardelijkheid. Maar 2 weken geleden luisterde ik naar de podcast van Gewoon bijzonder (zie Inspiratie en tips) en 1 van de hosts heeft dit concept voor mij met 1 welgemikte opmerking doorprikt. Ik begrijp volledig wat je ermee bedoelt maar ik weet niet of een onvoorwaardelijke relatie bestaat. Zelfs als ouder koester je verwachtingen tegenover je kinderen. Ik bedoel niet dat je niet meer van hen zou houden als ze je hierin teleurstellen, maar ik zie het meer als een liefdevolle, warme en gevende relatie, zoals een warm bad waarin je je kan wentelen, dat je aanpassend omringt en omhult, in plaats van het als onvoorwaardelijk te benoemen.
Ik vond deze vorm van liefde het meest compleet terug bij mijn zus, mijn beste vriendinnen en later bij mijn man.

En ik heb inderdaad het zeldzame geluk gehad mijn familie terug te mogen vinden, ondanks de verkeerde informatie in mijn dossier. Hoe deze zoektocht verliep, is een verhaal apart en kan je lezen op www.renate-in-korea.be.

Hoe raar dit misschien ook mag klinken, ik voel van hen meer warme en gevende liefde dan ik van mijn adoptieouders heb kunnen ontvangen. Als ik dit zo neerschrijf, vind ik dat ontzettend schrijnend eigenlijk. Misschien kon ik het van hen niet ontvangen, wilde ik het onbewust ook niet, het heeft me alleszins nooit écht weten te bereiken.
Hoewel de hereniging met mijn ouders in grote lijnen heel goed is verlopen, zijn er op voorhand en nadien wel wat hobbels op de weg geweest, ik ben verdrietig en gekwetst geweest, heb me (nogmaals) afgewezen gevoeld. Toch ben ik nooit existentieel angstig geweest om dingen te benoemen of te bevragen. Misschien komt dat ergens in de buurt bij wat je onvoorwaardelijk noemt, misschien is het nog vroeg om dat te zeggen, ik weet het niet. Ik voelde dat ik paste bij mijn moeder en zij bij mij, er was voor ons allebei een grote fysieke nood om samen te zijn. Het compenseert uiteraard niet de verloren 36 jaar, die illusie en hoop had ik misschien wel voordat ik vertrok, maar het bordje is gebroken en de barsten blijf je zien, hoe goed ze ook gelijmd werden.

Onze ontmoeting heeft me wat meer zicht gegeven op die volledig onbekende en onderbelichte ‘partij’ uit de adoptiedynamiek , namelijk die van de ouders: hun trauma, de impact op hun leven, de pijn van het afstaan,… Mijn moeder moest in shock naar het ziekenhuis gebracht worden toen ze hoorde dat ik haar zocht. Tijdens mijn verblijf in Korea zei ze dat ze het gevoel heeft gehad dat ze dood was maar dat ze nu weer leefde omdat ze mij terug had gezien. Een paar dagen voordat ik terug naar België moest vertrekken, viel haar haar uit en nadat ik terug in België was, heeft ze zich volledig teruggetrokken in haar eigen pijn en hadden we maanden geen contact. Hoe een hereniging ook mag lopen (en ik weet dat die vaak mislopen door wederzijds trauma waardoor niet kan worden afgestemd op elkaars behoefte), de impact van afstaan lijkt me ook voor ouders gigantisch en levenslang te zijn, ook zij moeten zien te (over)leven met verborgen verlies en gemis.

Ik weet dat jij nog niet hebt gevonden, is het iets wat je bezighoudt? Hoe pijnlijk is het om de persoon die je het leven heeft gegeven te moeten missen? Durf je soms te denken aan hoe je leven er uit had kunnen zien, aan hoe het voor je moeder is geweest en hoe het is moeten gaan?