8. Vanalles

Dag lieve An Sheela,

Voordat ik kan reageren op je vorige brief wil, nee moét, ik iets schrijven over de afgelopen week. Wat een schokgolf ging er 2 september door adoptieland Vlaanderen na het voorstel van minister Beke om de aanbevelingen van het expertenpanel Interlandelijke adoptie integraal te volgen en te implementeren tijdens een adoptiepauze van 2 jaar. Mijn telefoon ontplofte van de updates en reacties. Sommige van die reacties, voornamelijk van sommige adoptieouders en de adoptiediensten geven me krampen en steken in heel mijn lijf, buikpijn en hoofdpijn. Hoewel ik het gevoel heb dat ik me rustiger voel en minder geraakt word dan door de reacties na Joustra in Nederland vertelt mijn lijf me dus heel iets anders en je weet, the body keeps the score.
Ik wil er je liever diepgaander over schrijven als mijn lichaam weer wat rust heeft gevonden. We weten allebei dat uitspraken doen in een gespannen en getriggerde toestand meestal niet veel constructiefs met zich meebrengt.

Je stelt me een hoop uitdagende vragen. Ik doe mijn best ze te beantwoorden.
Je vraagt me hoe ik evenwicht kan vinden tussen mijn eigen noden en de behoeftes die mijn moeder aangeeft. Dat is inderdaad een zeer lastig evenwicht. Het feit dat ze zegt dat ze niet wil dat ik haar kom bezoeken, heeft volgens mij (en de bestaande literatuur erover) inderdaad te maken met haar trauma. Ze ervaart opnieuw de oude pijn van toen, die wordt herhaald in elk contact en elk afscheid. Verstandelijk begrijp ik zeer goed dat ze die wil vermijden en dat het een overlevingsstrategie is van haar om te zeggen dat ze liever niet wil dat ik kom. Maar ons contact kan enkel helend zijn voor mij en me genoegdoening geven als ik mijn plek inneem en blijf stilstaan bij wat ik voel, bij wat ik graag wil en als ik dit ook zo kan uitspreken. Ik probeer altijd, zo goed en zo kwaad, uit te leggen wat de reactie van mijn moeder met mij doet en hoe dit op mij overkomt. Ik vind dit elke keer eng en lastig, ik heb ook die gewoonte niet. De angst voor afwijzing die jij beschrijft, is mij heel bekend. Als ik immers zeg wat ik wil en ook wat mij niet aanstaat, zullen ze me dan nog leuk vinden? Of vinden ze me al snel te lastig en willen ze me niet meer?

Er gebeurde in dat opzicht wel iets vorige week wat me vervulde en gelukkig heeft gemaakt, iets dat me weer wat meer bodem heeft gegeven.
Afgelopen week, op 1 september, was ik jarig. Zoals ik al schreef, organiseerde ik zolang ik me kan herinneren allerhande activiteiten om die dag vol te krijgen met mensen en dingen die ik leuk vind en ik werkte of kookte nooit op 1 september.
En hoewel ik dit in mijn herinnering (don’t correct me if I’m wrong 🙂 ), nooit zo expliciet heb uitgesproken, was het wel duidelijk voor mijn vriendinnen dat ze die dag verwacht werden hun tijd en aandacht aan mij te besteden.
Rond déze verjaardag voelde ik al langer wat wazigheid: ‘Ik vier mijn verjaardagen toch?! Maar ja, wat vier ik dan precies? En hoe blij en vrolijk kan ik nog zijn nu ik weet hoe mijn geboortedag verliep, geen blije gebeurtenis, alleen verlies, pijn, afscheuring.’
De dagen rond mijn verjaardag draaiden dit jaar allemaal rond Korea: Koreaans koken, Koreaans uiteten, een Koreaanse voorstelling bekijken,…
Hoewel ik er dit jaar op de dag zelf niks speciaals voor had gedaan, ontving ik dezelfde warmte als andere jaren, en beter nog, het voelde alsof ik die oprechter kon laten binnenkomen. Hoewel ik dat verstandelijk natuurlijk al lang weet, omdat sommigen het al 35 jaar ‘bewijzen’, voelde ik het dit jaar écht: ik krijg en ontvang, ook als ik niks vraag of geef.
Vorig jaar liet mijn moeder na weken van dagelijks contact, plots niks meer weten vanaf 1 september. Nu kan ik zien dat dit niet toevallig was maar toen was ik er wekenlang slecht van. Ik was echt bang dat dit nu opnieuw zou gebeuren en de broze communicatie nog zou doen verslechteren, alsook om opnieuw het gevoel te krijgen afgewezen te worden. Maar kijk, mijn zussen en broer hadden allemaal een berichtje gestuurd voordat ik wakker werd en ook mijn moeder stuurde een paar berichtjes, nog maar voor de 3e keer sinds ik er was in april. Stel je voor, voor de allereerste keer in mijn leven, na 37 jaar, kon mijn moeder mij feliciteren op mijn verjaardag, absurd niet?
Het maakte mijn dag, mijn week, mijn… het heeft mij echt gelukkig gemaakt en ik was zo blij als een kind. Ik voel dat het een laagje heeft toegevoegd aan mijn bodem en mijn basis. Dat je moeder kan laten weten dat ze aan je denkt op de dag dat je geboren bent, lijkt zo vanzelfsprekend maar voor mij is het het meest bijzondere cadeau dat ik ooit kreeg.

Op deze dag 37 jaar geleden kreeg ik ook mijn naam van haar. Je vroeg of ik deze naam zou willen gebruiken op termijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er momenteel nog weinig bij voel als ik in België ben.
Nia zag een huis te koop staan via Era vastgoed en zei: ‘Kijk mama, Era! Dat ben jij.’ Dat raakte me wel. Die kleine spiegel van mij…efficiënt en doeltreffend. Dat mensen mij met Aera of Renate Aera aanspreken, voelt voor mij gewoon goed en natuurlijk, heel passend. Ik heb momenteel evenwel geen behoefte me expliciet zo te laten noemen. Ik bén gewoon Aera, ook al word ik door de meeste mensen niet zo genoemd. Het contact en de ontmoeting met mijn familie hebben me dit duidelijk en zonder twijfel laten voelen.
In dezelfde week als mijn verjaardag had ik inderdaad mijn laatste werkdag op het CLB. Afscheid is voor veel geadopteerden een moeilijk thema, voor mij is dat niet anders. Ik word er wel beter in. Toen ik stopte met mijn vorige job had ik daar fysiek pijn van. Dat voelde ik nu niet, maar wel verdriet om het verlies van de groep waar ik bij hoorde, de positie die ik had, de warmte van de collega’s, het contact met mensen waarmee ik veel en goed samenwerkte en ook de veiligheid van de job die ik kende. Dat ik dit inruil voor een onzeker bestaan als zelfstandige heeft me al slapeloze nachten en angstmomenten bezorgd. Het raakt ook aan thema’s die jou wellicht niet onbekend zijn: durf ik mijn plek in te nemen in het werkveld en hoe doe ik dat, kan ik dit wel, wat als mensen niet op mij zitten te wachten en ik me hierdoor afgewezen voel?

Hoe is jouw week verlopen, heb jij het rapport van het expertenpanel al wat kunnen verteren of zijn er andere dingen waar je liever (eerst) over wil schrijven 🙂

P.S. ik ga binnenkort kijken naar Forget me not, een documentaire van een Koreaans geadopteerde die in Korea op zoek ging naar de beweegredenen van moeders die hun kind af moeten staan. Het lijkt me een emotionele avond te gaan worden, maar het is zo waardevol om meer zicht te krijgen op de mensen zonder wie er geen enkele adoptie mogelijk zou zijn en die dan ook het begin en de essentie zouden moeten vormen van éénder welke redenering over adoptie, namelijk de moeders.