22. No fairytale

Dag lieve An Sheela,
Hier ben ik dan met een kort briefje terug, ik vond inderdaad niet eerder de tijd om terug te schrijven. Tot niet zo lang geleden zou ik mezelf in 1000 bochten hebben gewrongen om dit toch te doen en me heel schuldig gevoeld hebben dat het zo lang geduurd heeft. Ik ben blij te kunnen typen dat dit nu niet het geval was/is 🙂
Ik wil je heel veel steun en medeleven sturen in deze zware periode voor jou, er ligt zoveel op je bord…ik maak me soms zorgen over hoe je dit allemaal kan dragen, ik weet dat je een overlever bent, maar zelfs voor overlevers kan de emmer soms te vol zitten.

Ik vind het dan ook heel lief en attent dat je toch nog de tijd maakt en de moeite neemt om mij te volgen, ik neem je complimenten en felicitaties graag in ontvangst. In navolging van mijn systemische opleiding kon ik samen met de mensen van Adoptee & foster care en Steunpunt adoptie afgelopen weekend een opstellingsdag organiseren, voor en door geadopteerden, ik ben er heel fier op dat ik zo een mooi aanbod in Vlaanderen heb mogen introduceren.

Als je iets doet, zegt of onderneemt rond adoptie kom je altijd in aanraking met een hele mengeling aan reacties en emoties van andere mensen. Vaak zijn dat warme reacties, zoals na onze 1e podcast. Het heeft me aangenaam verrast om te merken uit welke uiteenlopende hoeken hier interesse voor was, hopelijk nemen mensen eruit mee wat dienend kan zijn voor hen en andere geadopteerden.
Ook op mijn passage in Iedereen beroemd heb ik vanuit diverse hoeken warme en bemoedigende reacties gekregen. Uiteraard lieten ook de reacties over ‘te weinig dankbaarheid’ niet op zich wachten en was er een adoptiemoeder die zich diep gekwetst voelde door mijn persoonlijke getuigenis.

Ondanks de steunende berichten heb ik toch een lastige en emotionele week achter de rug. De dag na de uitzending had ik opleiding, een dag over Rouw en verlies. De lesgeefster was zeer empathisch wat betreft het verlies dat geadopteerden hebben geleden, in combinatie met sommige opmerkingen op sociale media maakte dit dat ik eigenlijk heel de dag verdriet voelde en moest huilen.
De grootste trigger kwam echter de dag erna pas, iemand die mij kent van toen ik nog puber was stuurde me een enorm rakend berichtje, over wat mijn zus en ik allemaal deden om mijn adoptiemoeder gelukkig te maken maar dat dit nooit gelukt is en hoe moeilijk dit moet zijn (geweest) voor ons. Ik was in 1 klap terug 4 jaar, 7 jaar, 11 jaar, 15 jaar, 18 jaar, 23 jaar, 27 jaar, 34 jaar,… en werd overspoeld door emoties en herinneringen: ja wij hebben het onmogelijke proberen te doen, daar heel veel voor opgeofferd en geïncasseerd, ten koste van onszelf, en elke keer het deksel op onze neus gekregen. Ik kan een boek vullen met gebeurtenissen die wij nooit hadden mogen meemaken, ik kan nu voelen hoe erg en zwaar dat was.
Het is wraakroepend dat ik zoveel (ook recentere) verhalen ken van geadopteerden die helemaal niet goed en warm terecht kwamen.
Er zijn ook massa’s ‘slechte’ verhalen: van ‘gewoon weinig liefde’ tot gruwelijk, mensonterend en traumatiserend, mag dat ook nog gezegd worden?
En de mensen die het nodig vinden om ons te wijzen op dankbaarheid? Ze weten niet waar ze het over hebben…

Dus daar zat/zit ik de laatste dagen, daar waar ik mijn gevoel tegenover mijn adoptieouders volledig kwijt was de afgelopen periode, voel ik hen opnieuw heel scherp, lastig, maar het hoort ook bij wie ik ben.
Op je vraag over hoe ik omga met het overlijden van mijn adoptieouders kan ik, als ik heel eerlijk ben, alleen maar zeggen: ik heb veel verdriet over wat nooit was, wat had moeten zijn, wat had kunnen zijn, maar wat nooit kwam. Hun overlijden was de enige mogelijkheid voor mij om te worden wie ik ben. Misschien zullen mensen vinden dat dit hard is van mij, maar ik vind het vooral erg voor mezelf momenteel, dat dit is hoe het moest lopen voordat ik mezelf kon zijn.

Ik heb heel erg getwijfeld om dit te schrijven, ik had het uitgebreider gedaan, een deel gewist,…angst voor het oordeel dat mensen zouden hebben over mij, schrik dat ze niet tussen de lijnen zullen kunnen lezen dat het echt niet ok was bij ons thuis (dat ik niet gratuit zuur of verbitterd ben) en de loyaliteit die er ook bij mij nog zo snel in schiet, ook al zullen ze het nooit meer lezen en ook al ben ik er rationeel helemaal uit dat ik hen niets verschuldigd ben, integendeel, het is eerder ondanks dan dankzij hen dat ik ben geworden wie ik ben.
Mijn kindsdeel en mijn volwassen deel liggen met elkaar in de clinch. Mijn lijf is verkrampt en ik voel me misselijk.
Hoe ga jij om met die gevoelens van loyaliteit?

2 reacties

  • Mohan

    Lieve Renate, wat een mooie, gevoelige blog van jou. Ook bij smaakt t woordje dankbaarheid bitter in de mond omtrent afstand en adoptie. Waar ik wel dankbaar voor ben, is dat jij jezelf bent geworden. Je bent een prachtmens!

  • Ann Truyens

    Lieve Renate

    Om zo emotioneel overspoeld te zijn, heb je je ziel heel mooi en invoelbaar weergegeven. Ik hoorde je het al eerder vertellen, dat je steeds een ‘flinke’ dochter was, maar nu pas wordt duidelijk wat dat betekende.
    Ik was ook een erg braaf, overbehulpzaam kind. Maar ik was ook nog onbezonnen. Zo stond ik met mijn buurmeisje op de operation te dansen met de radio aan. Ik heb mijn buurmeisje nooit meer mogen zien. Ik was een ‘femeen stuk’.Toen ven ik wat veranderd, denk ik. Ik ging vroeger naar school om het bord schoon te maken en was zowaar misdienaar. Toen ik begon te puberen, begon ik anders naar dingen te kijken. Zo ben ik op mijn 13 naar de pastoor (die geobsedeerd was door Maria verschijningen etc) gestapt om te zeggen dat ik niet meer naar de +13 werking kwam, waarop hij zei dat ik door de duivel bezeten zou worden.
    Ik denk dat het is meegevallen.
    Ik was terecht gekomen in een vooraanstaand paterscollege en was er als tweede lichting meisjes in de latijnse gestart. 40 meisjes tussen 800 jongens.
    Taal was mijn ding dus ik wilde latijn-griekse studeren. Maar dat mocht niet van mijn ouders. Daar was geen toekomst in. Dus ging ik naar de latijn-wiskunde en later naar de latijn-wetenschappen, terwijl wiskunde en fysica mijn slechtste vakken waren. Ik moest mijn laatste jaar -terwijl iedereen doorstroomde- overdoen. Volgens mijn ouders omdat ik het had uitgehangen, volgens mijn punten omdat ik er op vele vakken niet door was.
    Ik was een rebelse puber, die streed voor meer vrijheid. Mijn oudere broer hield zich op de achtergrond en profiteerde mee als het me hier en daar eens lukte een strijd te winnen. Mij werd voorgehouden dat mijn moeder een prostituée was. Ik ben naar de opendeurdag van de walletjes gegaan om te zien of ik herkenning vond. Later bleek dat -zoals zoveel dingen- complete onzin te zijn.
    Ik schreef veel brieven in die tijd naar vrienden en vice versa. Zonder school werden die steevast geopend en gelezen door mijn ouders.
    Ik was zo gelukkig toen ik eindelijk op kot kon. Gelukkig wist ik mijn ouders te overtuigen van Leuven, omdat het zo een vooraanstaande naam had.
    Ik kon ook eindelijk mijn krullen laten staan, die ik anders altijd moest uitbrushen voor ik de deur uit mocht.
    Ik heb mijn studies verpleging vlot afgerond. Ik heb me in het studentenleven gesmeten. Maar eigenlijk wilde ik vertaler/tolk worden. Toch ben ik snel beginnen te werken. Ik wilde volledig onafhankelijk zijn. En dat was ik ook, ik heb veel gewerkt, gerezen, in het buitenland gewoond.
    Ik gooide me op het werken met straatkinderen, en zette later vele jaren mijn weg verder in een deeltijd psychiatrisch centrum.
    Mijn relatie met mijn ouders was net een ping pong match. Soms stond ik op een pied de stal en dwongen ze zichzelf mijn leven in, dan weer was ik de underdog en kon niets goed doen. Op zo een moment zetten ze mijn broer dan weer op een troon en andersom denk ik.
    Ik schrijf veel maar het voelt goed dat eens te doen. Doormen mijn traject, was schuld de steeds aanwezige constante.
    Dankbaar moest ik zijn. Want ik had alles mogen doen wat ik wou.
    Hoezo???
    Tot vandaag-ik ben 46- draag ik de gevolgen van hun keuzes.
    Ik ben in de psychiatrie gestoot, omdat het niet meer fijn werken was na de overname door een groot ziekenhuis.
    Sindsdien ben ik op de sukkel en kan me niet meer vinden in de chaos en overbelasting die voor een verpleegkundige blijkbaar normaal moeten zijn.
    Ik heb het contact met mijn ouders al meer dan eens doorbroken maar toen ik bij het wit-gele kruis kon starten, zocht het kind in mij naar bevestiging en zocht ik terug contact. Ook al had ik duidelijk aangegeven dat ik mijn eigen weg wilde gaan, werd ik even weer op een pied de stal gezet en werd de bemoeienis in mijn leven weer met de dag grote. Tot ik merkte dat ik in een mierennest was terecht grkomen, mijn leidingevende na 5 keer nog steeds iets anders te doen had dan mij te horen en ik besloot dat deze job niet ok was.
    Nog voor ik stopte met werken, had ik al afgedaan. Dan moest ik maar onder een brug gaan slapen.
    Ik weet nu effe niet meer wat ik jobsgewijs ga doen. Ik kan niet anders dan weer effe stilstaan.
    Met kerst werd ik niet uitgenodigd bij mijn ouders. Mijn kinderen wel, via mijn ex-man die ze ook met de grond gelijk maakten toen ze weer in mijn leven stonden, maar weer geweldig blijkt te zijn wanneer het hen uitkomt.
    Ik heb toen heel diep gezeten en besloten dat ik het contact nu eens en voor altijd verbreek.
    Het is de enige manier om te kunnen ademen en misschien mezelf wat graag te zien.
    Het is de enige manier om wat rust te ervaren.

    Dus ja, ik geloof het zeker dat het een enorme bevrijding was toen je ouders van het toneel verdwenen.
    Je hebt je op korte tijd bijzonder weten te ontplooien, voir zover ik kan inschatten.
    Ik heb daar veel bewondering voor.
    Dus schrijf gerust van je af als het verdriet je plots terug overmand.
    Ik denk dat ik dat hier precies ook net heb gedaan. Liefs. Ann.

Laat een antwoord achter aan Mohan Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *