2. Zuid-Korea: mannaso bangawoyo, aangename kennismaking

Hey An Sheela,

Een Koreaanse film…ik moet bekennen dat ik tot niet zo lang geleden totaal geen interesse had in Korea, iets met dissociatie, assimilatie en loyaliteit geloof ik 🙂 . Ik at nooit Koreaans, keek geen series of films en luisterde niet naar Koreaanse muziek. De weinige aan Korea gerelateerde spulletjes die ik had, heb ik weggegooid bij het opruimen van ons ouderlijk huis.

Je weet, het afgelopen jaar is er op dat gebied ontzettend veel veranderd. Na bijna 37 jaar heb ik wel iets in te halen en dat ben ik heel gulzig aan het doen. Het laatste jaar heb ik bekeken, gelezen en geproefd wat ik kon, om me verbonden te voelen met Korea.*

Samen eten is belangrijk in Korea, als ik in een K-drama zie hoe mensen samen een maaltijd delen (en dat kan je redelijk letterlijk nemen), dan voel ik steken van weemoed en jaloezie omwille van het lekkere eten en de samenhorigheid, dan doet me dat heel erg verlangen om daar te zijn. Het doet me ook wel goed de taal te horen en wat van de gewoontes op te pikken uit series die ik kijk.

Onder andere door lid te worden van Facebookgroepen en een blog te schrijven over de hereniging met mijn familie ben ik het afgelopen jaar met veel (Koreaans) geadopteerden in contact gekomen. Als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn agenda deze week dan staat die vol afspraken met geadopteerden (dit had ik me tot minder dan een jaar geleden nooit kunnen indenken): kraambezoek, verjaardagsfeestje, BBQ met een groep Koreaans geadopteerden, … Ik ervaar het als ontzettend comfortabel en warm om mijn Koreaanse deel hier ongeremd ruimte te geven, bij mensen die dezelfde behoefte hebben en waarin ik vaak zoveel herken dat het lijkt alsof ik in een spreekwoordelijke spiegel kijk.

Ik heb ook 2x afgesproken met andere Koreaans geadopteerde mama’s en hun kroost. Ik vind het zelf een leuk idee om de kinderen te laten kennis maken met leeftijdsgenoten die eruit zien zoals zij en die een stukje van hun achtergrond delen.

Ik vraag me regelmatig af wat de kinderen zelf hiervan vinden. Ze lijken zo enthousiast en complexloos over hun geadopteerde mama en hun Koreaanse familie maar is dit enthousiasme van hen of van mij? Is hun loyaliteit en wil om mij te plezieren zo groot dat ze niet anders kunnen/durven? Ik sta sowieso heel vaak stil bij wat ik (onbewust/ongewild) doorgeef. Ik zou ze het liefst zo lang mogelijk volledig ongeschonden houden, maar ik besef dat dit, zeker met mijn achtergrond, zeer ijdele hoop is, dat bijvoorbeeld mijn eigen hechtingspatroon de relatie met mijn kinderen mee kleurt en vorm geeft, maar ook de vorige generaties zijn aanwezig in ons systeem, we dragen hen met ons mee.

Jouw kinderen zijn al wat ouder. Hoe ben jij daar mee omgegaan, zijn er dingen die je bewust wel of niet hebt gedaan? Hoe zijn India en adoptie aanwezig in het leven van jouw kinderen en hoe is dat voor hen?
En heb je tips voor mij 🙂

*Onder Inspiratie en tips zetten we lees-, kijk-, eet- en andere tips op een rijtje die iets hebben betekend bij het verkennen van ons persoonlijk adoptieproces. We zullen dit lijstje stelselmatig aanvullen.