17. Safety first

Hallo Renate,

Bij het lezen van je brief kon ik je boosheid effectief voelen. Ik stuur je een dikke knuffel om die boosheid wat te verzachten. Het is wel bedroevend om te beseffen dat de situatie van heel wat geadopteerden lijkt op het varen met riemen die ze niet goed kunnen hanteren omdat ze het niet of nauwelijks geleerd hebben.

Je vroeg me wat veiligheid voor mij betekent…

Ik ervaar soms eenzaamheid en leegte, maar ik heb het geluk mijn eigen gezin rondom mij te hebben. Bij hen ben ik altijd veilig. Toch heb ik het laatste jaar leren begrijpen dat die veiligheid voor mij écht wel een ding is. Er is maar een beperkt aantal mensen waarbij ik me echt goed voel, en waarvan ik weet dat ik mezelf mag zijn, ook in mijn huidig groeiproces.

In mijn huidige situatie bestaan er momenteel 2 vormen van veiligheid: veiligheid kan gelinkt zijn aan een plaats of een ruimte. Daarnaast kan veiligheid ook weergegeven worden door een persoon. Bij welke persoon voel ik me veilig? Ben ik wel veilig bij mezelf?

In mijn kindertijd was ik, uiterlijk, altijd het vrolijke goedlachse kind (dat heb ik in één van de vorige brieven al eens aangegeven). Dat idee werd nog aangewakkerd door de omgeving, want dat waarop mensen positief reageren werd of wordt uiteraard uitvergroot. Zelf besef ik recent pas, dat die vrolijkheid één van de vele maskers is waarmee ik in mijn leven heb gefunctioneerd. Ik had dus lichamelijk een vals gevoel van veiligheid, omdat ik toen niet wist dat mijn lichaam het verdriet heel diep verstopte.

Het feit dat er geen plaats werd gemaakt voor het verwerken van verdriet en rouw, maakt dat ik momenteel blokkeer. In mijn naaste omgeving heb ik 2 ongeneeslijke zieke personen, en daarmee omgaan is voor mij een ware uitdaging. Ik kan geen afstand nemen, of het me niet aantrekken. Het is alsof ik het leed van die personen ook zelf doormaak. Dat is heftig, maar is door het verleden nu eenmaal zo gegroeid. Mijn empathisch vermogen zorgt dat dit tegelijkertijd mijn valkuil vormt. Om daarmee leren te leven, en mijn mindset te veranderen, ben ik in therapie. Het vat hebben op zaken, daarop is mijn leven gebaseerd. Geen controle hebben op wat rondom mij gebeurt, brengt mij letterlijk van mijn voetstuk.

Het begin van mijn leven is gestart in het ongewisse. Het veranderen van omgeving, zonder boe of ba, was effectief een sprong in het onbekende. En als ik er grotendeels op terugkijk, kan ik wel vaststellen dat ik in zekere mate mijn leven toch heb kunnen opbouwen.

Maar heb begrijpen van het effect en de werking van bepaalde systemen begint nu pas te dagen, en dat komt wel binnen.

Ik ben duidelijk gevoelig aan verandering in mijn omgeving. Toch ben ik niet bang van uitdagingen. Dat klinkt tegenstrijdig. Ik geef een concreet voorbeeld:

Na mijn studies regentaat heb ik 1 jaar in Vlaanderen gewerkt. Daarna ben ik naar Wallonië verhuisd om een talenproject op te starten in een Franstalige school. Ik zag dit als een geweldige uitdaging, te meer omdat ik op deze manier mijn Frans, de taal waarmee ik extra feeling heb, dagelijks kan gebruiken. Het talenproject heeft mij doen verplaatsen, best wel bijzonder als je weet dat geadopteerden over het algemeen niet zo uitkijken naar verhuizen, net omdat het lichaam al ongewenst verplaatst is geweest in het verleden. Het leiderschap van de school is iets meer dan 5 jaar geleden veranderd. Sinds die switch, kan ik me moeilijk vinden in de nieuwe setting. Het is alsof mijn lichaam weg wil nog voordat ik het gebouw binnenstap. Al die controlerende blikken, doen me huiveren. Heel vreemd, omdat ik ook jaren zelf heel wit-zwart gefunctioneerd heb.

De laatste jaren ga ik dus werken voor mijn leerlingen, maar wat errond gebeurt, ervaart mijn lichaam als ‘onveilig’. De vraag is: hoe komt dat mijn lichaam hier zo op reageert? Want rationeel weet ik dat voor die school verhuisd ben, dat ik veel energie heb gestoken in een project waarin ik nog steeds geloof. Maar mijn lichaam wil niet (meer) mee. Het deel van de verklaring kan zijn, dat ik zelf minder goed in mijn vel zit. Ik heb wel enkele collega’s die de vraag stellen: ‘An Sheela, hoe gaat het nu met jou?’ En op zich ik vind dat heel attent, alleen heb ik het echt moeilijk met het delen van mijn dieperliggende gevoelens. Alsof de nieuwe An Sheela er precies niet mag zijn. Alsof de altijd volgzame An nu een An Sheela wordt die meer haar grenzen leert stellen, overmand wordt door twijfels. Ben ik in die metamorfose ook nog de moeite waard? Of willen/durven mensen dat proces en die twijfels niet zien?  Of wil ik het zelf niet zien of integreren? Het zelfvertrouwen, dat altijd al op een laag pitje heeft gestaan, krijgt nu de kans om te groeien. Het is zoeken, maar ik ben vastberaden om die hooiberg te doorspitten.

Een ander voorbeeld voor een veilige plaats: als ik in een nieuwe omgeving kom, scan ik de ruimte in enkele seconden, en zal ik altijd een plaats zoeken met veel lichtinval om me te installeren. Ik heb vroeger in een vrij donker huis gewoond, en dat heb ik nooit leuk gevonden. Dit heb ik ook pas dit jaar beseft, want ik functioneerde op automatismen, en stond er dus nooit bij stil.

Hoe kan ik me leren veilig voelen in mijn lichaam? Want ook daar durft het wel eens lastig te zijn. In één van mijn eerdere schrijfsels gaf ik aan dat ik het programma Spoorloos heel gecommercialiseerd vind. En toch heb ik het, klaarblijkelijk, nodig om mijn proces te doorvoelen. Maar wat ik de vorige week heb ontdekt, is dat telkens ik het woord verdriet/rouw hoor, mijn lichaam momenteel in een bepaalde modus gaat, survivalmodus of overlevingsmodus, waarbij het brein een situatie als gevaarlijk of onveilig ervaart. Als 2 gerelateerden elkaar na jaren ontmoeten op het televisiescherm, gaat mijn lichaam letterlijk huilen: mijn hart bloedt, mijn lichaam trilt, en de koude rillingen rollen over mijn rug. Vroeger kon ik het totaal niet plaatsen, nu begrijp ik dat mijn ‘verstopte’ verdriet getriggerd wordt door het verdriet van de personen op TV. Ik denk dat de tijd voor mij is aangebroken om met dat verdriet te leren dealen en die gesloten doos van Pandora te openen.

In die doos van Pandora zoek ik naar een schitterende parel. Deze parel kan ik dan leren omarmen en dragen in mijn hart, zodat ik ga kunnen stralen als ontpopte geadopteerde, die bewust is van haar beperkingen en systemen, maar die op hetzelfde moment kan uitdragen waarvoor ze staat. Daarvoor is veiligheid dus essentieel: Safety first!


Om deze brief af te sluiten zou ik jou nog willen vragen, Renate: Wat houd je momenteel zoal bezig? Waar sta jij in je proces?

2 reacties

  • Nur

    Openhartig, kwetsbaar, mooi en herkenbaar. Sterkte wens ik je in jouw proces. X

  • Mohan

    An Sheela, wat heb je dat weer mooi omschreven en met zoveel gevoel erin. Ik voel je pijn en je struggling. Ik hoop dat het schrijven van dit stukje wat meer verwerking heeft gegeven binnen doorlopen van jouw moeilijke proces. Liefs Mohan

Laat een antwoord achter aan Nur Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *