13. Spoor-loos
Dag lieve Renate,
Dank je voor je heftige brief, ik probeer me zo hard in te beelden hoe het voor jou moet voelen, dat je eerste moeder de boot afhoudt voor een bezoek aan haar. Wat een kracht heb jij, om hiermee om te gaan! Sinds de beslissing dat ik ook naar mijn roots terugkeer, gebeurt er van alles in mijn lichaam: gevoelens van euforie, maar ook van onzekerheid, angst, en spanning. Mijn darmen trekken samen bij het zien van de laatste aflevering van Spoorloos (Nederlandse televisie). Ik weet dat dit emo-televisie is, maar ik heb het nodig om me te kunnen voorbereiden op mijn reis in april 2022.
Got no connection, no faith or direction, no
Searching and searching for someone to save my soul
Ooh-ooh, ooh-ooh, ooh-ooh, ooh-ooh,
I was wept up in a wave, swept up in a wave
Ooh-ooh, ooh-ooh, ooh-ooh, ooh-ooh,
Then I heard you say may name
Yeah-yeah, yeah-yeah
Lost, I was lost, I was lost ‘til you loved me
Now I’m found, now I’m found, now I’m found
Yeah, you took me to the place, it was safe, it was sound,
Lost, I was lost, now I’m found
Maroon 5
Wat zijn mijn sporen? Wat zijn mijn roots? Wat zijn mijn gevoelens? Ik voel me op dit moment effectief spoor-loos. Wie ben ik? Ben ik weggebracht door mijn familie? Wat is mijn échte geboortedatum? Hoe gaan mijn eerste ouders om met dit verlies, een verlies waardoor ze achtervolgd worden, hun ganse leven lang? Of is het alleen mijn eerste moeder die hiermee geconfronteerd wordt, en is de vader onbekend? Soms heb ik zo’n zin om te vloeken, om het uit te schreeuwen, dat ik het onverantwoord vind dat ik niet over juiste gegevens beschik, ik wil écht weten wie ik bent, waarvoor ik sta. En jawel: de juiste gegevens op papier zijn voor mij van essentieel belang. Het bepaalt mijn identiteit. Ik heb het gehad met leugens om bestwil. Ik heb het gehad met: “Wees dankbaar, kijk eens naar alle kansen die je hebt gehad”. Uiteraard weet ik dat ik hier een luxeleventje leid, maar ik voel me daar niet altijd lekker bij. Ik voel soms afgunst naar mezelf toe: Waarom ik? Waarom niet een ander kind dat het misschien meer verdiende? Waarom ben ik soms zo op de dool? Ik heb me eindelijk losgerukt van de visie anderen, ik ben vastbesloten: ik wil nu, op mijn 41e, naar mijn échte ik op zoek, in de hoedanigheid van An Sheela. En om die puzzel volledig te maken, heb ik de gegevens nodig van mijn eerste levensjaar. Ik ben dit eveneens verschuldigd aan mijn kinderen, het is ook hún verhaal.
Karin werd geadopteerd uit Griekenland, en heeft geen enkel aanknopingspunt dan enkel haar kindertehuis. Check, dit is ook voor mij zo.
Ze doet een DNA-test, en wat blijkt: ze heeft een volle broer. Dit nieuws komt als een donderslag bij heldere hemel. Mijn hart slaat op hol: hoe groot is de kans dat dit gebeurt? Ik heb ook een test gedaan, maar mijn gegevens leiden op dit moment nergens toe.
De volle broer heeft zijn familie gevonden in 2017. Te gek voor woorden, die film krijgt Karin te zien en zo ontdekt ze haar ouders, en het bestaan van nóg een jongere broer. De eerste moeder houdt de boot af, de eerste vader is ondertussen overleden.
(Aflevering Spoorloos, NPO, 9 oktober 2022)
Dit toont aan hoe traumatisch het is voor de eerste ouders die verplicht worden, door omstandigheden, om hun kind af te staan. Roddels, argwanende blikken in de straat, onbegrip… Hoe mensen soms kijken naar anderen, vertrekt vaak vanuit onwetendheid. Want zelf hebben ze hun leventje op rolletjes, en dan is een oordeel naar mensen in moeilijkheden zo gemakkelijk gevormd. Ik walg van mensen die kortzichtig zijn, ik word kribbig van mensen die het allemaal ‘zo voor elkaar’ hebben en dan pronken met al hun pracht en praal. En uiterlijk gun ik het hen, maar innerlijk strookt het niet met mijn gevoel: mijn gevoel dat ik waarschijnlijk ben afgestaan, omdat mijn eerste ouders die luxe niet hadden, of in een cultuur geboren werden waar de vrouw als minderwaardig werd beschouwd. Dus mijn gevoel trekt dit door: Dan ben ook ik minderwaardig, want mijn ouders hebben me niet gewild. Maar klopt dat gevoel wel? Ben ik effectief afgestaan omdat ik voortkom uit een eventuele verkrachting? Of hadden mijn ouders de middelen niet, maar wilden ze me wel? Ik kan me niet verzoenen met de term ‘vondeling’, alsof ik gereduceerd word tot het vuil van de straat…
Ik probeer mijn kinderen zo goed mogelijk bij te staan maar ik toon hen ook dat niet alles in het leven in hun schoot geworpen wordt, dat ook zij moeite mogen doen om iets te bereiken. Ik heb geknokt om te staan waar ik nu ben. Ik ben er uiteraard voor hen, ze zijn mijn alles! Maar ik wil geen rotverwende kinderen, ze zullen voor een aantal zaken toch zelf de handen uit de mouwen moeten steken. En vooral: ze hebben elkaar. Ze staan er niet alleen voor. Niet alleen, zoals ik in het begin van mijn leven…
Mijn adoptieouders hebben me veel gebracht, maar niet zozeer op emotioneel vlak, niet in de zoektocht naar mijn verleden. Dat konden ze niet, door omstandigheden, door een gebrek aan informatie en begeleiding. En ook, waarschijnlijk, omdat ze zelf een aantal zaken niet doorleefd hebben of aanvaard hebben. Ik herinner me bijvoorbeeld nog dat ik niet slaagde voor mijn eerste jaar Romaanse filologie. Ik kreeg de resultaten in de aula, ik ging door de grond van schaamte omdat ik niet heb kunnen waarmaken waarop iedereen toch rekende: An die toch altijd haar best doet, en dan grandioos buisde in deze studierichting. Een moeder van een medestudente griste het papier uit mijn handen, alsof ook zij nog eens wilde onderlijnen ‘hoe dom ik ben’ en vooral wilde laten zien hoe fantastische resultaten haar dochter had. Ik voelde me machteloos, en vernederd, in volle publiek… Daarop hebben mijn ouders gezegd: ’trek het je niet aan’. Meer woorden werden er niet aan vuil gemaakt. Ik heb mijn gevoelens dan maar mooi opgesloten in mijn onderbewuste, ver weg van de realiteit, en vooral: niet begrijpend waarom me dit zo heftig van mijn stuk bracht…
Daarmee wil ik niet zeggen, dat ik perfect ben. Verre van. Ik hoop ik door mijn proces en mijn zoektocht, een aantal antwoorden zal vinden. Een aantal antwoorden, waardoor ik innerlijke rust kan ervaren, want ik ben al mijn hele leven op zoek… 41 jaar lang. En in die rust, kan ik misschien eindelijk mijn kinderen schenken waar zij nood aan hebben: een gelukkige mama die er is voor hen. Gebalanceerd, grappig, volledig geïdentificeerd, kortom de An Sheela waarvan zij ook dromen. Dit kan ik enkel bereiken door mijn trauma te herkennen en erkennen, en helaas kan ik dit niet alleen. Psychotherapeuten en adoptiecoaches: here I come!
Wat een uitdaging he Renate, dat assimileren en tot jezelf komen… En vooral: hoe vermoeiend… Vind je dat ook zo lastig om je energie op peil te houden?
Liefs,
An Sheela
PS: Het aantal geadopteerden dat een externe begeleiding nodig heeft is hoog, veel hoger dan bij de doorsnee burger. Wil je meer informatie hierover? Lees dan zeker het deelrapport van het expertenpanel rond interlandelijke adoptie: https://www.opgroeien.be/sites/default/files/documents/expertenpanel-interlandelijke-adoptie-deelrapport-psychosociale-impact.pdf